Βραβεία ελευθερίας Λεονίντ Μπρέζνιεφ

Ο Ομπάμα, που βομβάρδισε εφτά χώρες, και ο Κίσινγκερ έχουν πάρει Νόμπελ Ειρήνης, ενώ η Αριστερά απονέμει πιστοποιητικά δημοκρατίας 

Από τον Παναγιώτη Λιάκο 
Για έναν παράδοξο λόγο, σχεδόν άπαντες οι εμπροσθοφύλακες της δεξιάς ή δεξιοφανούς παρατάξεως νιώθουν συχνότατα την ανάγκη να δηλώνουν πόσο «σέβονται την Αριστερά για την προσφορά και τους αγώνες της»....

Κανονικά οι δεξιοί θα έπρεπε από την Αριστερά να τιμούν μόνο εκείνους που το 1944-1949 δεν ήξεραν σημάδι ή φοβούνταν τα αίματα και δεν μπόραγαν να βαστάξουν χαντζάρες και μαχαίρια. Η μυωπία μερικών ανταρτών και η ατζαμοσύνη στη χρήση τυφεκίου και αιχμηρών αντικειμένων έκαναν περισσότερο καλό στην Ελλάδα απ' όσο έχουν κάνει όλα τα αριστερά κόμματα μαζί. Οι οικογένειες των σφαγμένων από τους «ελευθερωτές» της πατρίδας (ποιας πατρίδας απ' όλες δεν μας είπαν) ξέρουν τι σημαίνει Αριστερά αλλά το αγνοούν όσοι ψηφίζονται για να μας εκπροσωπήσουν.

Αφού η επανάληψη είναι μήτηρ της μαθήσεως και επειδή τίποτε δεν αλλάζει, υπενθυμίζεται απόσπασμα της στήλης που δημοσιεύτηκε προ τετραετίας (01/02/2013):

«Το ανέξοδο κομπαρσιλίκι είναι μια από τις θεμελιώδεις αρχές της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, η οποία συνοψίζεται στο εξής: “Εγώ και οι σύντροφοί μου έχουμε κάθε δικαίωμα και υποχρέωση να τα κάνουμε λίμπα αλλά θα σκούζουμε σαν τα γατιά σε περίοδο αναπαραγωγής αν λογοδοτήσουμε για τις πράξεις μας”. Το αστείον της υποθέσεως είναι πως αυτή η θεμελιώδης αρχή της ιμιτασιόν επαναστατικής Αριστεράς ουσιαστικά υπαγορεύτηκε από την ενοχική δεξιά του μπλέιζερ. Εδώ και δεκαετίες ο μέσος μεσοχωρίτης παράγοντας ή παραγοντίζων βουτυρολεμές θα προτιμούσε να δαγκώσει τον σβέρκο του παρά να πει μια κακή κουβέντα για τις αρκουδιές της αντίπερα όχθης.

Ετι δε, στα τηλεοπτικά πάνελ, οι εκπρόσωποι της ιδεολογίας του ξεβαμμένου λουλακί ξεκινούσαν την “αντιπαράθεσή” τους με τον πολιτικό αντίπαλο με τα κάτωθι: “Ολοι αναγνωρίζουμε τη συμβολή και τους αγώνες της παράταξής σας, μπλα, μπλα, μπλα και χίλια συγγνώμη που με υποπτεύεστε για Δεξιό και δεν θα το ξανακάνω”.

Αν παρ' ελπίδα κάποιος ανθυποδεξιός αποσπούσε χαμόγελο από μαοϊκό, τροτσκιστή, λενινιστή ή πολποτικό, εκτύπωνε το στιγμιότυπο σε γιγαντοαφίσα και το κρατούσε ως πειστήριο “δημοκρατικότητας”. Αυτά πληρώνουμε...»
Πηγή