Αγνωστοι στρατιώτες χαμένων πολέμων

Νόμος: Η πρώτη ύλη από την οποία πλάθονται ο πλούτος και η δύναμη των ολίγων είναι η φτώχεια και οι στερήσεις των πολλών

Στις 22 Απριλίου, μια φωτογραφία έκανε τον γύρο του ελληνικού διαδικτύου. Ο αποτροπιασμός που προκάλεσε ήταν μεγάλος, αλλά ο χρόνος της διατήρησής της στην επιφάνεια της δημοσιότητας ήταν μικρός....

Επρόκειτο για γεγονός που σε κάνει να φρίττεις με τη μοίρα του ανθρώπου και τη φύση των κοινωνιών που φτιάχνουμε: Ενα πτώμα, τυλιγμένο σε μαύρη σακούλα, με τα πόδια να εξέχουν, παρατημένο σε πεζοδρόμιο. Ενας πένης γέροντας είχε πεθάνει από φωτιά που ξέσπασε στο σπίτι του. Εμενε στο Πανόραμα Θεσσαλονίκης, σε μικρή μονοκατοικία εντός συγκροτήματος που ανήκει στο Καρίπειο Ιδρυμα. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και δεν είχε χρήματα. Οταν κάηκε, η Αστυνομία ειδοποίησε γραφείο τελετών να παραλάβει το πτώμα και να μεριμνήσει για τα δέοντα. Το γραφείο, επειδή δεν «έβλεπε» πληρωμή στον κοντινό ορίζοντα, απλά δεν πήγε. Ετσι, το πτώμα του φτωχού γέροντα έμεινε αρκετό χρόνο στο πεζοδρόμιο, με κίνδυνο να γίνει βορά των ζώων. Επειτα από ώρα ειδοποιήθηκε από την Αστυνομία άλλο γραφείο τελετών, το οποίο πήγε.

Ο γέροντας, φυσικά, δεν ήταν σε θέση να νιώθει αγωνία για το κορμί που ξέμεινε στο πεζοδρόμιο. Γλίτωσε από αυτό και από τους χιλιάδες μικρούς, καθημερινούς θανάτους που προκαλούν η ανέχεια και η αδιαφορία των πολλών. Το άγος, η ιεροσυλία βαραίνουν αυτούς που μένουν πίσω. Αν ο θανών είναι ανήμπορος οικονομικά, αν η ισχύς οποιασδήποτε φύσεως δεν συνοδεύει τα βήματά του όσο ζούσε, αν οι άλλοι δεν έχουν να λάβουν κάτι χειροπιαστό από εκείνον, ουδείς θα νοιαστεί. Κανένα δάκρυ δεν θα τρέξει. Κανένας λόγος δεν θα ηχήσει σε μεγαλόπρεπα στημένες τελετές για τους άγνωστους στρατιώτες των άδοξων, χαμένων πολέμων της επιβίωσης. Μόνοι έζησαν όλοι αυτοί οι γενναίοι, μόνοι τελεύτησαν. Κι ίσως αυτό να είναι και καλύτερο, υγιέστερο, πιο αληθινό.

Ολα τα μεγάλα λόγια, τα περίτεχνα, που εκστομίζονται προς τιμήν της ισχύος, είθισται να λάμπουν και να είναι κάλπικα. Η σιωπή δεν λέει ποτέ ψέματα. Είναι διδακτική. Τι κάνουν οι επαγγελματίες ψεύτες, όταν τιμούν κάποιους; Ενός λεπτού σιγή...
Παναγιώτης Λιάκος
Πηγή