Ονόμασαν τη δουλειά απασχόληση και έγινε πολυτέλεια. Οδήγησαν χιλιάδες εργαζόμενους στον ΟΑΕΔ και μετά τους ονόμασαν ωφελούμενους. Στην εξυπηρέτηση του στόχου, της κατάργησης των εργασιακών, κοινωνικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, παίρνονται κάθε μέρα μέτρα αντιλαϊκά για να μείνουν. Εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνουν τον σύγχρονο μεσαίωνα, χτυπώντας το δικαίωμα στην δουλειά, μετατρέποντας την δουλειά σε δουλεία, καταργώντας όλα τα δικαιώματα που είναι δεμένα με τη δουλειά, δηλαδή μισθό, ασφάλιση, περίθαλψη, σύνταξη. Εργασιακές σχέσεις που διαμορφώνουν το μοντέλο του σύγχρονου σκλάβου, που τον χρησιμοποιούν όπως και όποτε θέλουν, με όποιο μισθό θέλουν, τον πληρώνουν όποτε θέλουν και αν θέλουν, τον απολύουν χωρίς αποζημίωση, δεν τον ασφαλίζουν που σημαίνει δεν έχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει ζωή.
Εδώ και είκοσι χρόνια, η κατάργηση της σταθερής δουλειάς και των συλλογικών συμβάσεων, ντύθηκε με διάφορους μανδύες στην διαδρομή. Μερική απασχόληση, εργασιακή εμπειρία, μπλοκάκια, ενοικίαση εργαζομένων, ΤΟΠ.Σ.Α (τοπικά σύμφωνα απασχόλησης), stage … και τελευταία τα προγράμματα κοινωνικού χαρακτήρα, ΚΟΧ ή πεντάμηνα όπως τα λένε όσοι δουλεύουν σ’ αυτά.
Τα ΚΟ.Χ είναι επιδοτούμενα προγράμματα ΕΣΠΑ, που μοιράζονται σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, που προσλαμβάνουν άνεργους, με πεντάμηνες συμβάσεις και τους νοικιάζουν στους δήμους. Στήθηκαν μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί, μέσα σε μια νύχτα, ζωντάνεψαν ΜΚΟ μόλις μυρίστηκαν “μη κυβερνητικό χρήμα”, ξεπήδησαν εθελοντικοί σύλλογοι, η εκκλησία και οι δήμοι έστησαν δικές τους, το Ινστιτούτο Μικρών Επιχειρήσεων της ΓΣΕΒΒΕ, μέχρι και η ΓΣΕΕ μέσω του Ινστιτούτου Εργασίας, για να λειτουργήσουν σαν γραφεία ενοικίασης και να κερδίσουν το 5% για κάθε προσληφθέντα, σύνολο 150 ευρώ το κεφάλι.
Tους εργαζόμενους τους ονόμασαν ωφελούμενους. Ποιά ωφέλεια; Η 5μηνη δουλειά, με 25 ευρώ τη μέρα μεροκάματο, χωρίς δικαίωμα αδειών, δώρων, επιδομάτων, προσαυξήσεων, το ένσημο ανειδίκευτου εργάτη από τον ΟΑΕΔ , χωρίς να τηρείται κανένα μέτρο ασφάλειας και προστασίας των εργαζομένων, με τρομοκρατία και απειλές ότι η συμμετοχή σε κινητοποιήσεις ισούται με αδικαιολόγητη απουσία από τη δουλειά και μπορεί να οδηγήσει σε απόλυση. Επιπλέον κανένας φορέας δε δίνει απάντηση αν τα ένσημα είναι συντάξιμα και προσμετρούνται για το δικαίωμα του ταμείου ανεργίας.
Ποιος είναι ο εργοδότης; Οι εργαζόμενοι σ’ αυτές τις συμβάσεις έχουν δυο εργοδότες, αυτόν με τον οποίο υπογράφουν σύμβαση, τη ΜΚΟ ή τη ΓΣΕΕ και αυτόν στον οποίο δουλεύουν. Αν μιλήσει κάποιος για υποχρεώσεις έχουν και οι δύο να χρεώσουν, είναι και οι δυο εργοδότες, αν μιλήσει για δικαιώματα δεν ξέρει κανείς ποιός είναι ο εργοδότης. Η σύμβαση εργασίας που υπογράφει ο εργαζόμενος προλαβαίνει σε μιάμιση σελίδα, να ανατρέψει και να διαλύσει ότι με αγώνες αιώνων κατακτήθηκε, τονίζοντας το «παρά τα όσα ορίζει η εργατική νομοθεσία και οι συλλογικές συμβάσεις» καθώς και το οτι η καταβολή του μισθού είναι μεν μηνιαία αλλά εξαρτάται άμεσα απο τη ροή του προγράμματος ΕΣΠΑ. Και επειδή τα λεφτά είναι πολλά, όποιος δουλέψει δεν μπορεί να κάνει αίτηση για άλλο πρόγραμμα για τους επόμενους 7 μήνες.
Στη ΓΣΕΕ, από εργοδοτικοί συνδικαλιστές έγιναν εργοδότες!
Σε αυτή τη συναλλαγή μεταξύ κράτους και δήμων, το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ, απορροφά σχεδόν το 60% των θέσεων απασχόλησης στο συγκεκριμένο πρόγραμμα, σφραγίζει και σαν εργοδότης την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της εργατικής νομοθεσίας. Σε πραγματικά ποσά παίρνει 6.000.000 ευρώ στο σύνολο των περίπου 10.000.000., 150 κατά κεφαλή ανέργου. Άξιος ο μισθός τους! Με κρατικό χρήμα έμαθαν να κάνουν τους συνδικαλιστές και να δυσφημούν τον συνδικαλισμό, έτρεξαν να τα πάρουν. Η ΓΣΕΕ και τα Εργατικά Κέντρα, με το πρόσωπο στυγνού εργοδότη πήραν ξεκάθαρα θέση και μεριά. Αντί να οργανώσει τους αγώνες ενάντια στους κατάπτυστους όρους εργασίας των πεντάμηνων συμβάσεων, έγιναν οι εργοδότες που εφαρμόζουν αυτές τις συμβάσεις και τάχθηκαν απέναντι στους εργαζόμενους. Και έχει το επιχείρημα όταν είναι απέναντι σε κάθε κινητοποίησή τους : ξέρατε τι υπογράφατε. Λες και στον καπιταλισμό ο άνεργος έχει την πολυτέλεια να καθορίσει τους όρους δουλειάς του. Κανένας εργαζόμενος δεν έχει την αυταπάτη του “ωφελούμενου”. Κανένας δεν υπέγραψε από επιλογή ή αφέλεια αλλά με το πιστόλι της φτώχειας και της εξαθλίωσης στον κρόταφο.
Αυτήν την γραμμή της ταξικής συνεργασίας υπηρετεί η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που όχι απλά συναίνεσε στην κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, αλλά συνεργάστηκε και την υλοποίησε. Μ’ αυτή τη γραμμή διέλυσε και αποπροσανατόλισε τους εργαζόμενους.
Και έρχονται τα χειρότερα
Τα καινούρια προγράμματα έρχονται. Έχουν πολλά ονόματα: Επιταγή εισόδου στην εργασία για νέους έως 29 ετών, καινοτόμα επιχειρηματικότητα, επιχειρηματικότητα στην ύπαιθρο, εθνικό δίκτυο κοινωνικής φροντίδας, κοινωφελής εργασία στον πολιτισμό είναι μερικά από αυτά. Και οι όροι είναι πολλοί χειρότεροι, με τον μισθό να μη ξεπερνάει τα 486, με διαφοροποιήσεις προς τα κάτω ανάλογα με την ηλικία και το πτυχίο, τα ένσημα θα καλύπτουν ασφαλιστικό κίνδυνο, μόνο για τη διάρκεια της σύμβασης, δε θα προσμετρώνται ουτέ για ταμείο, ούτε για σύνταξη. Η απορρόφηση των εργαζομένων θα γίνεται από δήμους, ΔΕΚΟ και φορείς του ευρύτερου δημόσιου φορέα, με απώτερο στόχο τον ιδιωτικό τομέα, τις μεγάλες επιχειρήσεις. Ο ευρύτερος δημόσιος τομέας ήδη είναι προσφορά στο μεγάλο κεφάλαιο, αφού οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκινούν από κει.
Ποιοι ωφελούνται;
Σίγουρα όχι οι άνεργοι που προσλαμβάνονται μ’ αυτές τις σχέσεις εργασίας. Σε καμία περίπτωση δε μένουν στο απυρόβλητο οι ήδη εργαζόμενοι, αφου τέτοια προγράμματα λειτουργούν ως μοχλός πίεσης για τη συρρίκνωση και των δικών τους δικαιωμάτων. Τα ΚΟΧ είναι ένα ακόμη εργαλείο κατάργησης της δουλειάς με δικαιώματα, της κατάργησης της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, διάσπασης των εργαζόμενων σαν συλλογικότητα, της αποσυγκρότησής τους από ομάδα με κοινά συμφέροντα απέναντι στον κοινό αντίπαλο, σε άτομα.
Και φυσικά το κέρδος είναι του κεφαλαίου.
Ακόμη και ο σχεδιασμός τα ένσημα να πληρώνονται από τον ΟΑΕΔ δεν είναι τυχαίος. 90.000.000 ευρώ στοιχίζουν τα ένσημα των πεντάμηνων, απαλάσσονται οι εργοδότες από τις ασφαλιστικές εισφορές, μεταφέρεται το ποσό που αποτελείται από τις εισφορές των εργαζόμενων κατά της ανεργίας στους κεφαλαιοκράτες. Είναι τα λεφτά που θα έπρεπε να δοθούν στους άνεργους σαν ταμείο ανεργίας. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ανοίγει και άλλος δρόμος. Της κατάργησης της υποχρέωσης της ασφάλισης για τους εργαζόμενους, όταν ο ΟΑΕΔ δηλώσει έλλειψη χρημάτων και θα το κάνει αφού αυτό σχεδιάζεται με τα μνημόνια.
Το σύστημα τους θέλει μόνους.
Το σύστημα της εκμετάλευσης, φοβάται τους νέους σαν συλλογικότητα με κοινά συμφέροντα και τους κρατάνε άνεργους με διαλείματα δήθεν δουλειάς. Γιατί οι εργαζόμενοι στην βάση της δουλειάς συγκροτούνται στην βάση κοινών συμφερόντων, αναγνωρίζουν τον πραγματικό εχθρό, πολιτικοποιούνται και οργανώνονται για να αντισταθούν και να διεκδικήσουν. Τους θέλει μόνους, αδύναμους, φοβισμένους , χωρίς εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους, χωρίς δικαιώματα, ώστε να είναι έρμαια στις διαθέσεις τους. Αυτό εννοούν όταν λένε ωφέλεια.
Όλοι μαζί οργανωμένα προσπαθούν να πείσουν, ότι το μέλλον του κόσμου της δουλειάς είναι οι εικόνες που δείχνουν στις ειδήσεις όπου άνεργοι ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή, εργαζόμενοι που τρέμουν την μέρα της απόλυσης, «κακόμοιροι» που δίνουν δίκιο στον εργοδότη γιατί «δυσκολεύεται» και να εξασθενήσουν στη μνήμη τις μεγαλειώδεις μάχες που έχει δώσει το εργατικό κίνημα.
Οι συλλογικότητες όμως ξεπροβάλλουν
Οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι όμως ξέρουν καλά τι σημαίνει να πουλάς την εργατική σου δύναμη. Η δουλειά για το λαό και την νεολαία δεν είναι ψυχοθεραπεία, δεν είναι χάρη, είναι δικαίωμα. Ξέρουν πως κανένα δικαίωμα δεν παραχωρήθηκε από τη μεγαλοψυχία του κεφαλαίου και ότι όλα κατακτήθηκαν με αγώνες και τους ανήκουν. Δεν υπάρχει δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης στα σωματεία των φορέων όπου δουλεύουν και μένουν μόνοι. Τα σωματεία των μονίμων πρέπει να αντιληφθούν ότι όταν δουλεύεις πλάι πλάι με τόσο διαφορετικές συμβάσεις, όταν στον ίδιο χώρο είναι τρεις με διαφορετικούς όρους και κάνουν την ίδια δουλειά, η διάσπαση σε συνδικαλιστικό επίπεδο δεν τους συμφέρει. Αυτό που χρειάζεται είναι ενιαία έκφραση για να είναι και ενιαία η πάλη, για αυτό πρέπει να ανοίξουν τα καταστατικά.
Για αυτό σε όλες τις πόλεις, όπου υπάρχουν εργαζόμενοι συγκροτούνται με πρωτοβουλίες, επιτροπές αγώνα, συνελεύσεις και διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Η συλλογικότητα είναι ανάγκη και όπου υπάρχει εκμετάλλευση θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί, να συγκροτηθεί.
gonistikiprotovoulia
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου