Βελερεφόντης, Δεξίλεως καὶ Ἅγιος Γεώργιος

Ὁ Βελερεφόντης, ὁ Δεξίλεως καὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ μεθυστής!
Ὁ Βελερεφόντης ἐσκότωσε ἕνα μυθικὸ τέρας τὴν Χίμαιρα. Ἡ Χίμαιρα ἦταν ἕνα τέρας ποὺ εἶχε σῶμα καὶ κεφάλι λέοντος, λαιμὸ κατσίκας καὶ ἀντὶ γιὰ οὐρά, φίδι.

Ὁ Βελερεφόντης ἱππεύοντας τὸ φτερωτό του ἄλογο τὸν Πήγασο καὶ κρατώντας στὸ δεξί του χέρι δόρυ, ἐπετέθη κατὰ τῆς Χιμαίρας, ἡ ὁποία κατεπατήθη ἀπὸ τὸ ἄλογό του. ...
Ἡ ὁμοιότης μὲ τὴν ἀπεικόνιση τοῦ Ἁγίου Γεωργίου εἶναι ὁλοφάνερος Μία σύλληψις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ποὺ ἀπεικονίσθη στὴν ζωγραφική, πέρασε αὐτούσια μέσα στοὺς αἰῶνες καὶ στὴν χριστιανικὴ ἁγιογραφία.

Ὁ Δεξίλεως

Ὁ Κεραμεικὸς ἦταν τὸ δημόσιο νεκροταφεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ σῴζεται μία καταπληκτικὴ σὲ τέχνη καὶ τεχνικὴ ἐπιτύμβιος στήλη γνωστὴ ὡς ἐπιτύμβιος στήλη τοῦ Δεξίλεω, διότι ὁ νεκρὸς ὁ ὁποῖος ἀπεικονίζεται σὲ αὐτήν, εἶναι ὁ Δεξίλεως, μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἱππέως νὰ φονεύῃ τὸν ἀντίπαλό του.
Ὁ νέος αὐτὸς ἀπεικονίζεται ὡς καβαλάρης ἐπάνω στὸ ἄλογό του μὲ ὑψωμένο τὸ δεξὶ χέρι, στὸ ὁποῖο κρατοῦσε δόρυ. Αὐτὸ τὸ δόρυ δὲν σῴζεται πιά. Ὁ Δεξίλεως φονεύει τὸν ἀντίπαλό του, ὁ ὁποῖος καὶ αὐτὸς εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ ἀλόγου του, ὅπως ἀκριβῶς στὶς ἀπεικονίσεις τοῦ Βελερεφόντου καὶ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ἡ ζωγραφικὴ ἐπάνω σὲ ἀγγεῖα ἡ ὁποία συνέλαβε αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπεικονίσεως ἑνὸς μυθικοῦ ἥρωος. Εἶναι καὶ ἡ ἀπεικόνισις ἑνὸς πραγματικοῦ γεγονότος, ἐπάνω σὲ ἐπιτύμβιο στήλη καὶ ἐνὸς ἱστορικοῦ προσώπου ποὺ ἀπεικονίζεται κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο. Καὶ οἱ ὁμοιότητες μὲ τὴν ἀρχαιότητα δὲν σταματοῦν ἐδῶ.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Μεθυστὴς καὶ Γαλατᾶς!
Ὁ Ἄη Γιώργης, ὁ «ἀῤῥαβωνιαστικὸς τῆς ἀνοίξεως», ὅπως τὸν ἐχαρακτήρισε ὁ Καζαντζάκης, ἑορτάζει δύο φορὲς τὸν χρόνο. Στὴν ἀρχὴ καὶ στὸ τέλος τοῦ χειμῶνος. Εἶναι ὁ ἅγιος ποὺ ὁρίζει τις μεγάλες ἀλλαγές. Μετὰ τὴν ἀπριλιάτικη ἑορτὴ ἀνηφόριζαν οἱ βοσκοὶ στὰ ψηλώματα. Μετὰ τὴν φθινοπωρινῇ κατηφόριζαν πάλι.
Μπορεῖ νὰ μὴν ἔχῃ κάποιαν σχέση μὲ τὸ κρασὶ ὁ Ἅγιος Γεώργιος, ποὺ στὶς 3 Νοεμβρίου τιμᾶται ἡ ἀνάμνησίς τῆς καταθέσεεως τῶν λειψάνων του στὸν ναό του στὴν Παλαιστίνη, ὡστόσο ἡ συνήθεια νὰ ἀνοίγουν ἐκείνη τὴν ἡμέρα τὰ βαρέλια τὸν κατέστησε… μεθυστὴ καὶ μὲ τὸ ὄνομα αὐτὸ καταγράφεται στὸ ἑλληνικὸ λαϊκὸ ἐορτολόγιο.
Τὸ ἄνοιγμα τοῦ βαρελιοὺ μὲ τὸ καινούργιο κρασὶ ἦταν πάντα μία σπουδαία ἑορτή, γνωστὴ ἀπὸ τὸν ἀρχαῖο ἑλληνικὸ κόσμο. Στὴν ἀρχαία Ἀθῆνα τὰ Πιθοίγεια, τὸ ἄνοιγμα τῶν πιθα­ριὼν μὲ τὸ καινούργιο κρασὶ ἦσαν ἐντεταγμένα στὴν ἐπίσημο ἑορτὴ τῶν Ἀνθεστηρίων, στὶς ἀρχὲς τῆς Ἀνοίξεως, Κατὰ τὴν ἡμέρα τῶν Πιθοιγείων οἱ Ἀθηναῖοι ἔκαναν σπονδὲς ἔξω ἀπὸ τὸ ἱερὸ τοῦ Διονύσου. Ἔριχναν δηλαδὴ λίγο κρασὶ στὴν γῆ. Ἐπέστρεφαν «τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν», τὸ δώρημα τοῦ Διονύσου.. Ἦταν καὶ τότε ἡμέρα χαρᾶς, ἑορτῆς καὶ ἀκράτου οἰνοποσίας. Τὴν ἄλλην ἡμέρα συνέχιζαν. Καὶ πάλι μὲ οἰνοποσία. Καὶ πάλι μὲ χοές.

 
Πανορμίτης Σπανὸς