18 Μαρτίου 1844. Ἡ ἀπάτη «Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος».

Μετὰ τὴν ἐπανάστασιν κατὰ τοῦ Ὄθωνος, τῆς 3ης Σεπτεμβρίου τοῦ 1843, ποὺ ὑπεκίνησε, κατὰ κύριον λόγο ὁ Δημήτριος Καλλέργης, μὲ τὴν ἀπόλυτον ὑποστήριξιν ὅμως τῶν τραπεζιτῶν Rothschild, καθὼς καὶ τῶν Μεγάλων Δυνάμεων (Ἀγγλία, Γαλλία, Αὐστρο–Γερμανία καὶ Ῥωσσία), φθάσαμε, ὡς λαός, στὴν ψήφισιν Συντάγματος....

Στὴν Ἐθνοσυνέλευσιν τῆς 21ης Φεβρουαρίου τοῦ 1844, ἐψηφίσθη Σύνταγμα, βάσει τοῦ ὁποίου θὰ ὑπῆρχε πλέον καὶ βουλή, δίπλα στὸν μονάρχη. Οἱ βουλευτές, καθὼς καὶ οἱ γερουσιαστές, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ λάβουν μέρος ὡς ὑποψήφιοι ἢ ὡς ψηφοφόροι, ὄφειλαν νὰ πληροῦν κάποιες σοβαρὲς προυποθέσεις:

1. Νὰ κατοικοῦν ἐδῶ, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ εἶναι Ἕλληνες.
2. Νὰ κατέχουν περιουσία, δίχως ἀπαραιτήτως νὰ μποροῦν νὰ δικαιολογήσουν τὴν ἀπόκτησίν της.
3. Νὰ εἶναι μεγαλύτεροι τῶν 25 ἐτῶν ἤ τῶν σαράντα, ἀναλόγως τῆς θέσεως.

Κάτι ἀνάλογον, ἐντελῶς πραξικοματικά, συνέβη κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Β΄ Ἐθνοσυνελεύσεως, ὅταν οἱ πληρεξούσιοι ἀπεφασίσθη νὰ εἶναι …προεστοί, κάτι ποὺ τελικῶς διεσφάλιζε τὴν ἐξακολούθησιν τῆς ἤδη κρατούσης ἐξουσίας ἀπὸ τὰ ἴδια πρόσωπα, ποὺ ἐπὶ τουρκοκρατίας, βενετοκρατίας, βυζαντινοκρατίας κατεῖχαν τὴν ἐξουσία.
Ἀποκλειομένων δὲ τῶν μὴ ἐχόντων περιουσιακὰ στοιχεῖα, μὲ τὸ ψήφισμα τοῦ Συντάγματος τῆς 21ης Φεβρουρίου, ἀπὸ τὴν ἐν λόγῳ Ἐθνοσυνέλευσιν τοῦ 1843-1844, ὁριστικοποιεῖτο ἡ ἐξουσία τοῦ Φαναρίου καὶ ἀπεκλείετο ἡ συμμετοχὴ στὴν ἐξουσία αὐτῶν ποὺ πράγματι πολέμησαν γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν. Δῆλα δὴ αὐτῶν ποὺ διὰ βίου ἠγωνίζοντο γιὰ νὰ μποροῦν κάποιοι νὰ διατηροῦν τὰ περιουσιακά τους στοιχεῖα, τὴν ἐξουσία τους καὶ τοὺς ἐποπτικοὺς μηχανισμοὺς στὰ χέρια τους, δίχως σοβαρὰ ῥίσκα.
Τελικῶς μὲ τὸ ἐν λόγῳ Σύνταγμα ἐπετέλεσαν ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα κατὰ τῶν Ἑλλήνων, διασφαλίζοντας ἐπὶ πλέον, γιὰ τοὐλάχιστον ἕναν μὲ δύο αἰῶνες, τὴν παραμονὴ τῶν δούλων-ῥαγιάδων στὴν κατάστασιν τῆς δουλείας-ῥαγιαδοσύνης τους.
Δυστυχῶς, ἂν καὶ ὡς λαὸς τιμοῦμε τὴν σημερινὴ ἐπέτειο, ἀγνοοῦμε, ὡς συνήθως, τὸ ἱστορικὸν πλαίσιον καὶ τὴν ἐξαπάτησίν μας, καὶ ἀπὸ τὶς φερόμενες ὡς κεφαλές, τῶν διαφόρων κινημάτων, ἀλλά, κυρίως τὴν διασφάλισιν σὲ θέσεις ἐξουσίας μόνον τῶν αὐτοκρατορικῶν ἀπογόνων, ποὺ ἀκόμη καὶ μέσα στὴν σκοτεινὴ περίοδο τῆς τουρκοκρατίας, ἐπέτυχαν νὰ διατηρήσουν τὰ ἰδιαίτερα προνόμιά τους σκανδαλωδῶς.
Σήμερα, σχεδὸν δύο αἰῶνες μετά, φθάνει ἡ στιγμὴ τῆς ἀμφισβητήσεως καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τῆς ἀναθεωρήσεως ὅλων ἐκείνων ποὺ θεωροῦνται συνταγματικῶς ἀποδεκτά.
Μὲ πρῶτο καὶ κύριον ἐκεῖνο τὸ σημεῖον τῆς ἀσυλίας τῶν ἐμπλεκομένων μὲ τὴν ἐξουσία, ποὺ ἔσπευσαν, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπ΄ ὅλα, νὰ διασφαλίσουν, τὰ γνωστὰ καθάρματα, ἀπὸ ἐποχῆς Ὄθωνος ἀκόμη.
Τὰ ὄντα ἐκεῖνα ποὺ νομοτύπως μποροῦσαν νὰ λεηλατοῦν καὶ νὰ ὑφαρπάζουν δημόσιο πλοῦτο, πετώντας στὸν λαὸ λιγοστὰ ψίχουλα κοροϊδίας καὶ ὑποκρισίας, ἴσα γιὰ νὰ μποροῦν νὰ διατηροῦν τοὺς στρατούς τους ἕτοιμους γιὰ τὴν «διατήρησιν τῆς τάξεως καὶ τῆς ἡσυχίας».

Πάντως, γιὰ σήμερα, καλὸ εἶναι νὰ θυμόμεθα, πὼς στὶς 18 Μαρτίου τοῦ 1844, ὁ Ὄθων, μαζὺ μὲ τὸ τότε σκυλολόι, ἔδωσαν ὅρκο πίστεως στὸ Σύνταγμα, λέει, ποὺ διεσφάλιζε τὴν Ἑλλάδα ὡς προτεκτορᾶτον.
Τὸ ποιοὶ ὑπέγραφαν ἐκεῖνο τὸ Σύνταγμα εἶναι μία πολὺ σοβαρὴ ἔρευνα, ποὺ ὅταν θὰ ὁλοκληρωθῇ, θὰ μᾶς ἀποκαλύψη τὸ γιατὶ ἦσαν αὐτὲς οἱ ἐξελίξεις κι ὄχι κάποιες ἄλλες.

Ὑπογράφοντες:

Πρόεδρος Ἱερᾶς Συνόδου Εὐβοίας: Νεόφυτος
Πρόεδρος: Νοταρᾶς Πανοῦτσος
Ἀντιπρόεδρος: Μεταξᾶς Ἀνδρέας
Ἀντιπρόεδρος: Μαυροκορδᾶτος Ἀλέξανδρος
Ἀντιπρόεδρος: Κωλέττης Ἰωάννης
Πρόεδρος ὑπουργικοῦ συμβουλίου: Κανάρης Κωνσταντῖνος
Πρόεδρος Συμβουλίου Ἐπκρατείας: Κουντουριώτης Γεώργιος

Γραμματεύς: Δρόσος Ν. Δρόσος
Γραμματεύς: Κολοκοτρώνης Κωνσταντῖνος
Γραμματεύς: Αἰνιὰν Γεώργιος
Γραμματεὺς: Δοκὸς Γκίκας

Ὑπουργὸς ἐπὶ τῶν Ἑξωτερικῶν: Μανσόλας Δρόσος
Γραμματεὺς ἐπὶ τῆς Δικαιοσύνης: Μελᾶς Λέων

Φιλονόη
Σχετικὰ μὲ τὰ ἐγκλήματα Καλλέργη μπορεῖτε νὰ διαβάσετε κι αὐτά:

Συνταγματική βασιλεία;

10 Ἰουνίου 1854. Προσκύνημα τῆς χώρας, μὲ ἐμπνευστὴ τὸν Καλλέργη.

10 Ἰουνίου 1854. Χασαποταβέρνα ὁ Παρθενών.

εἰκόνες ἀπὸ τὰ ΦΕΚ, ἀπὸ ὅπου καὶ οἱ παραπάνω πληροφορίες.