Το δράμα των δανειοληπτών

Τεράστιο εθνικό θέμα το ξεπούλημα των ελληνικών περιουσιών

Εχουμε συνηθίσει να θεωρούμε εθνικά θέματα μόνο εκείνα που αφορούν την εξωτερική πολιτική μας. Είναι τα θέματα στα οποία υποτίθεται ότι συναινούν οι πολιτικές παρατάξεις διά της σιωπής τους....
Το κακό είναι ότι την ίδια ένοχη σιωπή τηρούν και σε άλλα θέματα που θα έπρεπε να χαρακτηρίζονται εθνικά. Οπως αυτό της αρπαγής των ελληνικών περιουσιών και της εκχώρησής τους στις ομάδες «κορακιών» ή funds, όπως τα μάθαμε.
Ενα ολόκληρο πολιτικό σύστημα κλείνει τα αυτιά και το στόμα του μπροστά στην καταστροφή που ήδη έχει ξεκινήσει. Μπροστά στο έγκλημα που διαπράττεται κατά των Ελλήνων δανειοληπτών. Μας λένε ότι ο Ελληνας δανειολήπτης δεν έχει το δικαίωμα να εξαγοράσει το δάνειό του στο 10% ή στο 20% της αξίας του, την ώρα που το ξένο fund το έχει.

Μπροστά σε αυτό το ξεπούλημα, έχουν καταφέρει να διχάσουν, πάλι, την κοινωνία μέσω αστείων επιχειρημάτων, όπως αυτό του αμερικανοτραφούς κ. Παπαδημητρίου, ο οποίος αποκάλυψε τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης. Είπε ότι, αν δοθεί το προτιμησιακό δικαίωμα στον δανειολήπτη, θα δημιουργηθεί μία νέα γενιά κακοπληρωτών. Λες και το τραπεζικό σύστημα, που μπορεί να συνεργάζεται με το κράτος για να δεσμεύει λογαριασμούς, δεν μπορεί να διαχωρίσει τον στρατηγικά κακοπληρωτή από τον αδύναμο. Ο κ. Παπαδημητρίου επιβεβαίωσε τον κ. Γιούνκερ, ο οποίος έλεγε ότι ποτέ η ελληνική κυβέρνηση δεν έθεσε το θέμα του δικαιώματος του δανειολήπτη να αγοράσει το δάνειό του πριν από το fund.

Ηταν εκείνη η περίοδος κατά την οποία ο κ. Σταθάκης έλεγε στους δημοσιογράφους του οικονομικού ρεπορτάζ ότι η κυβέρνηση έθεσε το θέμα, αλλά απορρίφθηκε από τους δανειστές. Τελικώς, αποδείχθηκε ότι δεν υπήρξε καμία «αριστερή» πρόθεση στήριξης των δανειοληπτών.
Αλλά αποδείχθηκε και κάτι άλλο. Οτι ούτε η αντιπολίτευση θέλει το δικαίωμα στον δανειολήπτη. Εκτός από τις ερωτήσεις λίγων βουλευτών, δεν υπήρξε καμία αντίδραση σε ένα τόσο μεγάλο θέμα. Αναρωτήθηκε κανείς γιατί; Διότι είναι προσχεδιασμένο, είναι αποφασισμένο ελληνικά σπίτια να περάσουν στα χέρια ξένων «κορακιών»-επιχειρηματιών με το πρόσχημα ότι θα υποστεί ζημία το τραπεζικό μας σύστημα.

Οι εικόνες που θα δούμε σε μερικούς μήνες θα αποδείξουν ότι αυτοί που θα χάσουν τα σπίτια τους δεν είναι μεγαλοκαρχαρίες ή πλούσιοι, είναι οι άνθρωποι της βαλλόμενης μεσαίας τάξης. Εκείνοι που ξεκίνησαν τη ζωή τους λίγο πριν από το πρώτο Μνημόνιο, πήραν ένα στεγαστικό δάνειο και μπορούσαν να ζουν αξιοπρεπώς. Ανθρωποι που σήμερα πληρώνουν το «έγκλημα» της αγοράς ενός αυτοκινήτου, τις δόσεις του οποίου μπορούσαν να αποπληρώνουν πριν χάσουν τη δουλειά τους ή πριν μειωθεί στο μισό ο μισθός τους. Σε αυτούς γυρίζει την πλάτη το πολιτικό προσωπικό της χώρας, που για ακόμη μία φορά αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Το ερώτημα που τίθεται είναι: Προτιμούμε να μη σωθεί κανένας Ελληνας δανειολήπτης, έστω κι αν μαζί του υπάρξει και κάποιος μπαταχτσής που θα τη γλιτώσει, ή να περάσει το σύνολο των σπιτιών σε ξένα χέρια; Το θέμα είναι εθνικό και θα έπρεπε να έχει προκαλέσει τη μαζική αντίδραση όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης στο σύνολό της. Είναι από εκείνα τα θέματα για τα οποία επιβάλλεται η χάραξη ενιαίας πολιτικής, όπως η Παιδεία, η Υγεία, το Μεταναστευτικό και τόσα άλλα, που γίνονται αντικείμενο επίδειξης αριστερού ψευτοπροοδευτισμού και υποκουλτούρας πλατείας.

Αν δεν αντιληφθούμε άμεσα ότι η πατρίδα και οι άνθρωποί της χάνονται, θα μετατραπούμε σε μία συρρικνωμένη χώρα, χωρίς θρήσκευμα, χωρίς γνώσεις, όπου οι πολίτες της θα «απολαμβάνουν» το δικαίωμα να τσακώνονται, με όρους γηπέδου, αν ο σημαιοφόρος στο σχολείο προκύπτει από κλήρωση ή αν ο μαθητής που γράφει «Ελάδα» πρέπει να παίρνει τον ίδιο βαθμό με εκείνον που γράφει «Ελλάδα».
Βασίλης  Καπερνάρος*

*Δικηγόρος, πρόεδρος Ριζοσπαστικού Εθνικού Συναγερμού
Πηγή