Πάνε 20 χρόνια που απολύθηκα από τον στρατό και το πομακοχώρι Εχίνος, τελευταίο σταθμό της θητείας μου. Λίγο πριν υπηρέτησα στην πόλη της Ξάνθης όπου είχα την τύχη να γνωρίσω τον συγγραφέα του πρώτου πομακικού λεξικού Ριτβάν Καραχότζα ο οποίος υπηρετούσε την θητεία του στον ελληνικό στρατό μετά τις σπουδές του στην Θεσσαλονίκη. Ύστερα υπηρέτησα στην ορεινή Ξάνθη κι έτσι μπόρεσα να γνωρίσω την μοναδική φύση του όρους Ροδόπη, όσο μου το επέτρεπαν οι υπηρεσιακές μου μετακινήσεις. Είμαι όμως περισσότερο ευτυχής επειδή εκεί ενημερώθηκα για την πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά υπόθεση των Πομάκων....
Οι Πομάκοι είναι Έλληνες πολίτες που αποτελούν ιδιαίτερη θρησκευτική και γλωσσική μειονότητα, διαφορετική από τους υπόλοιπους μουσουλμάνους της Θράκης μας. Η γλώσσα τους όμως, ένα ιδίωμα παρόμοιο της βουλγαρικής, μετά βίας αναγνωρίζεται από το ελληνικό κράτος και διδάσκεται στα μειονοτικά τους σχολεία ως τριτεύουσα ή και καθόλου! Αντιθέτως πρώτη γλώσσα διδάσκονται τα τουρκικά με δεύτερη τα ελληνικά. Επί αιώνες διεσώθη ως προφορική γλώσσα και το λεξικό τους εκδόθηκε μόλις το 1995 με την χορηγία του Δ΄Σώματος Στρατού! Το ελληνικό κράτος με την στάση του ενεθάρρυνε την καλοπληρωμένη τουρκική προπαγάνδα του προξενείου Κομοτηνής, που με το ζόρι αξιώνει όλες οι θρησκευτικές (μουσουλμανικές) μειονότητες να ενσωματώνονται στο τουρκικό εθνολογικό κορμό.
Το ελληνικό κράτος που επί δεκαετίες έλεγχε ή και απέκλειε την διέλευση αυτοκινήτων προς τα πομακοχώρια με τα περίφημα «φυλάκια ελέγχου», είναι ο μεγάλος υπεύθυνος για την περιθωριοποίηση και εν τέλει τον εξοβελισμό των Πομάκων στις αγκάλες του αδηφάγου τουρκικού αλυτρωτισμού. Δεν θα ξεχάσω την αποκαρδιωτική εικόνα του Εχίνου με τα δεκάδες δορυφορικά πιάτα στις στέγες των σπιτιών για να μπορούν οι Πομάκοι να βλέπουν τουρκικά ή βουλγαρικά τηλεοπτικά κανάλια.
Αργότερα και μετά τον στρατό γνώρισα επαγγελματικά τον Ισμέτ, έναν εργατικό Πομάκο που είχε γίνει το μαύρο πρόβατο του χωριού του αφού έγραφε στην νεανική του ηλικία αντιδραστικά συνθήματα στον τοίχο του τζαμιού του χωριού του.
Ο Ισμέτ μετακόμισε στην Ξάνθη και χάρις στην στενή του φιλία με έναν χριστιανό επιχειρηματία, έφτιαξε την οικογένειά του στην πόλη και άλλαξε τρόπο ζωής με όλα τα άσχημα επακόλουθα που αυτό συνεπάγεται, αφού τα μοντέρνα πρότυπα της Ξάνθης κλόνισαν τις οικογενειακές παραδόσεις. Τελικά χώρισε με την Πομάκα γυναίκα του όπως ακριβώς και ο φίλος του χριστιανός με την δική του γυναίκα…
Οι Έλληνες Πομάκοι πανάρχαιο θρακικό φύλο αναφωνούν απεγνωσμένα ΟΧΙ στην τουρκική προπαγάνδα, όμως το ελληνικό κράτος εθελοτυφλεί και κλείνει τα αυτιά του. Σήμερα οι περισσότεροι αγνοούν πως στις 6 Απριλίου 1941 οι ακρίτες Πομάκοι μαζί με άλλους Έλληνες στρατιώτες από όλα τα μέρη της Ελλάδος στο οχυρό του χωριού Εχίνος, τμήμα της γραμμής Μεταξά, κράτησαν καθηλωμένη για 3 ολόκληρες ημέρες μια βαριά εξοπλισμένη μεραρχία των ναζί, γράφοντας την δικιά τους Ιστορία.
Μετά από σφοδρές μάχες, στις οποίες οι Γερμανοί έχασαν περί τους 200 άνδρες και χωρίς καμία ελληνική απώλεια, με σφοδρούς βομβαρδισμούς και μετά από αγώνα σώμα με σώμα οι επιδρομείς εισέβαλαν στις στοές κατορθώνοντας να διοχετεύσουν μέσα στους αεραγωγούς ασφυξιογόνα αέρια. Τη νύχτα η εκκένωση πραγματοποιήθηκε με τάξη και η φρουρά του οχυρού αποσύρθηκε στον Κένταυρο, όπου ήσαν συγκεντρωμένοι οι κάτοικοι της περιοχής. Εκεί πληροφορήθηκαν ότι οι πόλεις της Ξάνθης και της Κομοτηνής είχαν πέσει στα χέρια των Γερμανών. Μετά από αυτό η φρουρά εξαναγκάσθηκε σε παράδοση. Στο χωριό Εχίνος υποδέχθηκε τους άνδρες ο ίδιος ο διοικητής της γερμανικής μεραρχίας που τους είχε επιτεθεί και τους συνεχάρη με τα λόγια «είστε γενναίος στρατός και άξιος καλύτερης τύχης».
Οι 40.000 Πομάκοι της χώρας μας ασφυκτιούν από τον έμμισθο τουρκικό εναγκαλισμό, ενώ παράλληλα διψούν για ελληνική αναγνώριση.
Την Μεγάλη Τετάρτη το κόμμα της Χρυσής Αυγής, κάνοντας κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στην ιστορία, επισκέφτηκε το πομακοχώρι Γλαύκη και συνομίλησε με Έλληνες Πομάκους μέσα σε ένα απλό καφενείο, υπό τον φόβο των αντισυγκεντρώσεων της περιοδεύουσας φασιστεράς.
Σαν να μην έφθανε αυτό οι τουρκοπράκτορες στα γύρω χωριά Κένταυρο, Μύκη, απειλούσαν τους Πομάκους που ήθελαν να παρευρεθούν στην ομιλία.
Το αποκορύφωμα της τρομοκρατίας ήταν το γεγονός πως οι αστυνομικές δυνάμεις ζητούσαν στοιχεία από αυτούς που προσέγγιζαν το χωριό Γλαύκη!
Το εγκληματικό κενό που δημιούργησε το ελληνικό κράτος στην Θράκη έρχεται να το καλύψει ένα πατριωτικό κόμμα, αφού όπως έγραψε και η τοπική εφημερίδα Αντιφωνητής «τό ἑλληνικό ἐθνοσυναίσθημα εἶναι ἰσχυρό σέ μερίδα Πομάκων τῆς Ξάνθης, πράγμα ἐξαιρετικά ἐλπιδοφόρο καί ἐνδιαφέρον».
Η Ζαγάλισα, άλλη τοπική εφημερίδα του Πομάκου εκπαιδευτικού Ιμάμ Αχμέτ με πολύχρονη προσφορά στην πομακική κοινότητα εναντίον της τουρκικής προπαγάνδας, επιδεικνύει στην αρχική της σελίδα το ποίημα «Γεννήθηκα Πομάκος»:
Μεγάλωσα στα πράσινα βουνά
Κι όργωσα τη γη σκληρά,
Όπως ’κάνανε γενιές
Πριν από ’μένανε πολλές
Με τ’ Αλεξάνδρου τη πνοή
Αιώνες μάχησα στη γη,
Τον οχτρό μου να πατήσω
Το χωριό μου να κρατήσω
Απ’ της μάνας μου το στήθος
Έμαθα πως είναι μύθος,
Ότ’ είμαι Αγαρηνός
Υποχείριο καθενός
Μήτε Τούρκος, μήτε Σλάβος
Μήτε γενίτσαρος κουρσάρος,
Γεννήθηκα Πομάκος
Θρακιώτης μονομάχος
Των γονιών μου ιστορίες
Και γερόντων νουθεσίες,
Μου ’μάθαν για κατακτητές
Πού ’ρθαν στη Ροδόπη απ΄το χτες
Κάποιοι ξένοι….
Δε μ’ αφήσαν’ να μιλήσω
άσμα να τραγουδήσω,
Στη γλώσσα τη Πομακική
Τη δική μου μητρική
Όμως εγώ,
τυμπανίζω δια παντός
πως….
Τη γλώσσα μου ’δώσαν Πομακική
Στερνή κληρονομιά σημαντική
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου