ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ «ΥΑΙΝΕΣ» ΤΩΝ
ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΝ ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΟ ΣΩΛΗΝΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ
ΕΦΑΓΑΝ ΜΕ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ
Τον τίτλο του «πειραματόζωου της διεθνούς οικονομίας» κερδίζει επάξια η Ελλάδα, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι ύστερα από έξι σχεδόν χρόνια μνημονίων το δημόσιο χρέος
της χώρας αναμένεται να ξεπεράσει το ποσό των 327 δισ. ευρώ εντός του
2016. Ποιος είναι όμως ο πραγματικός ένοχος, που με τη στάση του οδήγησε
το ελληνικό χρέος να καταστεί επί της ουσίας μη εξυπηρετήσιμο;..
Σε προηγούμενη ανάλυση του Newsbomb.gr είδαμε
πώς τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα της Ευρώπης και του ΔΝΤ έβαλαν
την Ελλάδα το 2010 στο αιματηρό «αυλάκι» των Μνημονίων, με τις
«ευλογίες» της κυβέρνησης του τότε πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου.
Αυτή τη φορά, θα δούμε τον ρόλο των τεχνοκρατών και ιδίως των τραπεζών που σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας έκαναν το παν, για να φορτώσουν το ιδιωτικό χρέος των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων πίσω στην «ουρά» του δημοσίου χρέους, με έναν και μόνο σκοπό:
Να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια.
Από το 1971, όταν καταργήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα Μπρέτον Γουντς, πιο γνωστό και ως «κανόνας του χρυσού», το τραπεζικό σύστημα ασπάστηκε μια νέα τακτική: Τον κανόνα της παραγωγής χρήματος μέσω του χρέους. Αρχικά, το σύστημα αυτό περιόριζε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να μην ξεπερνούν σε επίπεδο δανεισμού το κατώφλι των υπαρκτών κεφαλαίων τους. Όμως η κατάσταση αυτή γρήγορά άλλαξε και οι τράπεζες δάνειζαν σε άλλες τράπεζες ή σε άλλες χώρες χρήματα πέρα και πάνω από το όριο αυτό και, ακόμη χειρότερα, άρχισαν να δανείζουν και με χρήματα που δεν είχαν, δηλαδή «χαρτούρα».
Σε αυτή τη δυσμενή εικόνα και σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα ήρθε να προστεθεί χρόνια αργότερα η σταδιακή αλλά σταθερή συρρίκνωση τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς παραγωγικού τομέα. Σε αυτό συνέβαλε ειδικότερα το 1994 η αναθεώρηση της Γενικής Συνθήκης στους Δασμούς και το Εμπόριο (GATT) μέσω των συνομιλιών που έγιναν στον λεγόμενο «Γύρο της Ουρουγουάης».
Βάσει της αναθεωρημένης συνθήκης, η Ελλάδα υποχρεώθηκε στη διαμόρφωση ενός ιδιαίτερα στενού πρωτογενούς τομέα, μέσω της δραστικής μείωσης του αριθμού των αγροτών από τις 900.000 σε 350.000 και την καθιέρωση του συστήματος των επιδοτήσεων.
Μεγάλο ήταν, αντίστοιχα, και το πλήγμα στον παραγωγικό ιστό της χώρας, αφού βάσει του νέου δόγματος, η βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή έπρεπε να περικοπούν δραστικά. Έτσι, μέσα σε διάστημα μίας τουλάχιστον δεκαετίας (1990-2000) η Ελλάδα άρχισε να εγκαταλείπει ζωτικής σημασίας τμήματα της παραγωγής της, για να καταλήξει να βρεθεί ουραγός σε επίπεδο ΕΕ.
Μάλιστα, το ΑΕΠ έφθασε στα 235 δισ. ευρώ το 2004 όπου το 67% προέρχονταν από την κατανάλωση. Μόνο το 33% προέρχονταν από όλους τους παραγωγικούς κλάδους.
Το σχέδιο είχε ένα και μοναδικό στόχο: Να αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία.
Αυτή τη φορά, θα δούμε τον ρόλο των τεχνοκρατών και ιδίως των τραπεζών που σε περιόδους οικονομικής ευμάρειας έκαναν το παν, για να φορτώσουν το ιδιωτικό χρέος των χρηματοοικονομικών ιδρυμάτων πίσω στην «ουρά» του δημοσίου χρέους, με έναν και μόνο σκοπό:
Να οδηγηθεί η χώρα στα βράχια.
Από το 1971, όταν καταργήθηκε σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα Μπρέτον Γουντς, πιο γνωστό και ως «κανόνας του χρυσού», το τραπεζικό σύστημα ασπάστηκε μια νέα τακτική: Τον κανόνα της παραγωγής χρήματος μέσω του χρέους. Αρχικά, το σύστημα αυτό περιόριζε τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να μην ξεπερνούν σε επίπεδο δανεισμού το κατώφλι των υπαρκτών κεφαλαίων τους. Όμως η κατάσταση αυτή γρήγορά άλλαξε και οι τράπεζες δάνειζαν σε άλλες τράπεζες ή σε άλλες χώρες χρήματα πέρα και πάνω από το όριο αυτό και, ακόμη χειρότερα, άρχισαν να δανείζουν και με χρήματα που δεν είχαν, δηλαδή «χαρτούρα».
Σε αυτή τη δυσμενή εικόνα και σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ελλάδα ήρθε να προστεθεί χρόνια αργότερα η σταδιακή αλλά σταθερή συρρίκνωση τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς παραγωγικού τομέα. Σε αυτό συνέβαλε ειδικότερα το 1994 η αναθεώρηση της Γενικής Συνθήκης στους Δασμούς και το Εμπόριο (GATT) μέσω των συνομιλιών που έγιναν στον λεγόμενο «Γύρο της Ουρουγουάης».
Βάσει της αναθεωρημένης συνθήκης, η Ελλάδα υποχρεώθηκε στη διαμόρφωση ενός ιδιαίτερα στενού πρωτογενούς τομέα, μέσω της δραστικής μείωσης του αριθμού των αγροτών από τις 900.000 σε 350.000 και την καθιέρωση του συστήματος των επιδοτήσεων.
Μεγάλο ήταν, αντίστοιχα, και το πλήγμα στον παραγωγικό ιστό της χώρας, αφού βάσει του νέου δόγματος, η βιοτεχνική και βιομηχανική παραγωγή έπρεπε να περικοπούν δραστικά. Έτσι, μέσα σε διάστημα μίας τουλάχιστον δεκαετίας (1990-2000) η Ελλάδα άρχισε να εγκαταλείπει ζωτικής σημασίας τμήματα της παραγωγής της, για να καταλήξει να βρεθεί ουραγός σε επίπεδο ΕΕ.
Μάλιστα, το ΑΕΠ έφθασε στα 235 δισ. ευρώ το 2004 όπου το 67% προέρχονταν από την κατανάλωση. Μόνο το 33% προέρχονταν από όλους τους παραγωγικούς κλάδους.
Το σχέδιο είχε ένα και μοναδικό στόχο: Να αποδεκατίσει την ελληνική οικονομία.
Το «δόλωμα» της ΟΝΕ και η «πάσα» στο ΔΝΤ
Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) ήρθε στην Ελλάδα το 2001 με την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 2002, στη ζωή των Ελλήνων μπήκε το ευρώ. Όμως κανείς από τους πολίτες δεν ρωτήθηκε ποτέ εάν ήθελε το νέο ενιαίο νόμισμα.
Υπό το πρίσμα αυτό, κι ενώ ήδη οι τράπεζες παραβίαζαν συστηματικό το όριο των υπαρκτών κεφαλαίων τους, δανείζοντας «χαρτούρα», έπρεπε να βρεθεί ένα υποψήφιο θύμα-πειραματόζωο, που θα κάλυπτε τη χασούρα των ιδιωτικών αυτών τραπεζών. Κι έτσι, επελέγη η Ελλάδα. Το πείραμα ήταν η μεταβίβαση του τεράστιου ιδιωτικού χρέους που δημιούργησε η τραπεζοκρατία και ο αλόγιστος δανεισμός.
Απώτερος σκοπός των τραπεζικών κερδοσκόπων ήταν να φορτώσουν έναν ολόκληρο λαό με ένα δυσβάσταχτο χρέος, με όχημα τη χρήση ενός φορέα-ρυθμιστή (εν προκειμένω το ΔΝΤ),ο οποίος, επιβάλλοντας αιματηρά μέτρα, θα «έβγαζε τα σπασμένα» διπλά και τρίδιπλα για λογαριασμό των τραπεζών.
Έως το 2009 το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν αντιμετώπιζε κανένα απολύτως πρόβλημα. Σύμφωνα με μια μερίδα οικονομολόγων, το 2010 θα μπορούσε η Ελλάδα να είχε αποφύγει την επιτήρηση της Τρόικας και το «Μνημόνιο 1», αν απλά είχε περάσει από το ευρώ στη δραχμή.
Εάν κάποιος απειλούσε το 2010 με έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ η Ελλάδα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Τα τρία μνημόνια ήταν και είναι η επιβεβαίωση του επονείδιστου πειράματος που έκανε η τραπεζοκρατία στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα να ξυπνήσουμε;
Πηγή
Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) ήρθε στην Ελλάδα το 2001 με την ένταξη της χώρας στην Ευρωζώνη, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 2002, στη ζωή των Ελλήνων μπήκε το ευρώ. Όμως κανείς από τους πολίτες δεν ρωτήθηκε ποτέ εάν ήθελε το νέο ενιαίο νόμισμα.
Υπό το πρίσμα αυτό, κι ενώ ήδη οι τράπεζες παραβίαζαν συστηματικό το όριο των υπαρκτών κεφαλαίων τους, δανείζοντας «χαρτούρα», έπρεπε να βρεθεί ένα υποψήφιο θύμα-πειραματόζωο, που θα κάλυπτε τη χασούρα των ιδιωτικών αυτών τραπεζών. Κι έτσι, επελέγη η Ελλάδα. Το πείραμα ήταν η μεταβίβαση του τεράστιου ιδιωτικού χρέους που δημιούργησε η τραπεζοκρατία και ο αλόγιστος δανεισμός.
Απώτερος σκοπός των τραπεζικών κερδοσκόπων ήταν να φορτώσουν έναν ολόκληρο λαό με ένα δυσβάσταχτο χρέος, με όχημα τη χρήση ενός φορέα-ρυθμιστή (εν προκειμένω το ΔΝΤ),ο οποίος, επιβάλλοντας αιματηρά μέτρα, θα «έβγαζε τα σπασμένα» διπλά και τρίδιπλα για λογαριασμό των τραπεζών.
Έως το 2009 το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν αντιμετώπιζε κανένα απολύτως πρόβλημα. Σύμφωνα με μια μερίδα οικονομολόγων, το 2010 θα μπορούσε η Ελλάδα να είχε αποφύγει την επιτήρηση της Τρόικας και το «Μνημόνιο 1», αν απλά είχε περάσει από το ευρώ στη δραχμή.
Εάν κάποιος απειλούσε το 2010 με έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ η Ελλάδα δεν θα είχε κανένα πρόβλημα. Τα τρία μνημόνια ήταν και είναι η επιβεβαίωση του επονείδιστου πειράματος που έκανε η τραπεζοκρατία στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Μήπως ήρθε, επιτέλους, η ώρα να ξυπνήσουμε;
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου