Πρωτόκολα των Σοφών της Σιών Α’

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α’

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Το δίκαιον εν τη ισχύι. Η ελευθερία είναι αφηρημένη έννοια. Η φιλελευθερία. Ο χρυσός. Η πίστις. Η Αυτονομία. Η Κεφαλαιοκρατία. Ο εσωτερικός εχθρός, Ο όχλος. Η αναρχία, Η πολιτική και η ηθική. Το δίκαιον του ισχυρότερου. Η ιουδαϊκή μασωνική εξουσία είναι αήττητος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ο όχλος είναι τυφλός. Το πολιτικόν αλφάβητον. Αι διαφωνίαι των κομμάτων. Η μορφή της Κυβερνήσεως, η οδηγούσα καλλίτερον εις τον σκοπόν, είναι η Μοναρχία....

Τα ισχυρά ποτά. Ο κλασικισμός. Η ακολασία. Η αρχή και οι κανόνες της ιουδαϊκής και μασωνικής Κυβερνήσεως. Ο τρόμος. Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης Η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως. Τα προνόμια της αριστοκρατίας των καταστραφέντων Χριστιανών. Η νέα αριστοκρατία. Ψυχολογικός υπολογισμός. Η αφηρημένη έννοια της Ελευθερίας. Το μεταθετόν των αντιπροσώπων του λάου.


Ας αφήσωμεν κάθε φρασεολογίαν και ας μελετήσωμεν •καθ’ εαυτήν έκαστην ιδέαν, διασαφηνίζοντες την κατάστασιν δια συγκρίσεων και συλλογισμών. Μέλλω λοιπόν να διατυπώσω το σύστημα μας περί της απόψεως σας και της απόψεως των Χριστιανών. Προ παντός δέον να παρατήρηση τις ότι οι άνθρωποι οι έχοντες κακά ένστικτα είναι πολυαριθμότεροι των εχόντων καλά τοιαύτα. Τούτου ένεκα επιτυγχάνει τις τα καλλίτερα αποτελέσματα, διοικών τους ανθρώπους δια της βίας και του τρόμου, και ουχί δι’ ακαδημαϊκών συζητήσεων. Έκαστος άνθρωπος ποθεί την έξουσίαν, πάς τις προσπαθεί να γίνει δικτάτωρ, εάν δύναται, και εν ταύτω ολίγοι υπάρχουσιν οι μη όντες έτοιμοι να θυσιάσωσιν όλην την περιουσίαν των άλλων δια να εξασφαλίσωσι την ιδικήν των.
Τι συνεκράτησε τα άγρια θηρία, τα οποία ονομάζομεν ανθρώπους; Τι τους καθωδήγησεν έως τώρα; Κατά την έναρξιν της κοινωνικής τάξεως οι άνθρωποι υπετάχθησαν εις την κτηνώδη και τυφλήν ισχύν, αργότερα εις τον νόμον, όστις δεν είναι παρά η ίδια ισχύς, αλλά μετημφιεσμένη. Συμπεραίνω εκ τούτου, ότι συμφώνως προς τον νόμον της φύσεως, το δίκαιον είναι εν τη ισχύ. Η πολιτική ελευθερία είναι μία ιδέα και ουχί εν πράγμα. Πρέπει να ηξεύρη τις να εφαρμόζη την ίδέαν ταύτην όταν εχη ανάγκην να παρασύρη τας λαϊκάς μάζας εις το κόμμα του δια του θέλγητρου μιας ιδέας, εάν το κόμμα τούτο έχη θέσει ως σκοπον να κατασυντρίψη το εν τη εξουσία, κόμμα.
Το πρόβλημα τούτο αποβαίνει εύκολον εαν ο αντίπαλος κατέχη την εξουσίαν ταύτην εκ της ιδέας της ελευθερίας, ην ονομάζομεν φιλελευθερίαν, και εάν θυσιάζη μέρος της δυνάμεως του υπέρ της ίδέας ταύτης. Και εδώ ίσα – ίσα θα εμφανισθή ο θρίαμβος της θεωρίας μας: Τα χαλαρωθέντα ηνία της εξουσίας εφαρπάζονται αμέσως, δυνάμει του νόμου της ζωής, υπό άλλων χειρών, διότι η τυφλή ισχύς του λαού δεν δύναται να μείνη ούτε μίαν ημέραν άνευ οδηγού, και διότι η νέα εξουσία δεν κάμνει άλλο παρά να καταλαμβάνει την θέσιν της πρώην, εξασθενησάσης (φθαρείσης) δια της φιλελευθερίας.
Εις τας ημέρας μας η δύναμις του χρυσού αντικατέστησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων Κυβερνήσεων. Υπήρξε καιρός καθ’ ον εκυβέρνα η πίστις. Η ιδέα της ελευθερίας είναι απραγματοποίητος, διότι κανείς δεν ηξεύρει να κάμη χρήσιν αυτής με το πρέπον μέτρον. Αρκεί να αφήση τις επί τινα χρόνον τον λαόν να αυτοκυβερνηθή, ίνα η αυτονομία αυτή μεταβληθή πάραυτα εις αναρχίαν. Και τότε αναφύονται διχόνοιαι, αίτινες μεταβάλλονται τάχιστα εις κοινωνικάς διαμάχας, αι οποίαι υποσκάπτουν και αφανίζουν τα Κράτη.
Εάν εν Κράτος εξαντλήται με διαμάχας και ταραχάς πολιτικάς η με εμφυλίους έριδας, περιπίπτει εις το έλεος των εξωτερικών εχθρών και δύναται να θεωρήται ως ανιάτως χαμένον: είναι τότε εις την εξουσίαν μας. Η κυριαρχία του κεφαλαίου, το οποίον είναι εντελώς εις χείρας μας, του εμφανίζεται ως μία σανίς σωτηρίας, εις ην εξαναγκάζεται εκών άκων να στηριχθή ίνα μη καταποντισθή.
Εκείνον τον οποίον η φιλελευθέρα ψυχή του θα ήγεν εις το να ονομάση τους συλλογισμούς τούτους ανηθίκους, θα τον ηρώτων: Εάν παν Κράτος έχη δύο εχθρούς, και εάν του είναι επιτετραμμένον να μεταχειρισθή εναντίον του εξωτερικού εχθρού, χωρίς τούτο να θεωρήται ως ανήθικον, όλα τα μαχητικά μέσα, ως λ.χ. το να μη του γνωστοποιήση τα επιθετικά η αμυντικά μέσα του, το να το καταλάβη αιφνιδιαστικώς την νύκτα, η με δυνάμεις ανωτέρας· διατί αυτά ταύτα τα μέτρα, χρησιμοποιούμενα εναντίον εχθρού χειροτέρου, ο οποίος θα κατέστρεφε την κοινωνικήν τάξιν και την ιδιοκτησίαν, θα απεκαλούντο παράνομα και ανήθικα;
Εν ισορροπημένον πνεύμα δύναται να ελπίζη ότι θα άγη μετ’επιτυχίας τα πλήθη δια συνετών προτροπών και δια της πειθούς, όταν η οδός είναι ανοικτή εις την αντιλογίαν, έστω και παράλογον, αρκεί μόνον αυτή να φαίνεται επαγωγός εις τον λαόν, ο οποίος αντιλαμβάνεται τα πάντα επιπολαίως; 0ι άνθρωποι είτε είναι εκ του όχλου είτε μη, οδηγούνται αποκλειστικώς υπό των μικρών παθών των, υπό των δεισιδαιμονιών των, υπό των εθίμων των, υπό των παραδόσεων των και των αισθηματικών θεωριών των: είναι δούλοι, της διαιρέσεως των κομμάτων, τα οποία ανθίστανται και εις την λογικωτέραν συνεννόησιν. Πάσα απόφασις του πλήθους εξαρτάται εκ μίας πλειοψηφίας τυχαίας η, το κάτω – κάτω επιπολαίας· ο λαός εν αγνοία των πολιτικών μυστικών λαμβάνει αποφάσεις παραλόγους· εν είδος αναρχίας εξολοθρεύει, την Κυβέρνησιν.
Η πολιτική δεν έχει τίποτε το κοινόν με την ηθικήν. Η Κυβέρνησις ήτις αφήνεται να οδηγήται δια της ηθικής, δεν είναι πολιτική και επομένως η εξουσία της είναι εύθραυστος. Εκείνος ο οποίος θέλει να επικρατήση, οφείλει να είναι και πανούργος και υποκριτής. Τα μεγάλα λαϊκά προτερήματα – η ειλικρίνεια και η τιμιότης – είναι ελαττώματα εις την πολιτικήν, διότι ανατρέπουσι τους βασιλείς εκ του θρόνου των ευχερέστερον από τον ισχυρότερον εχθρόν. Τα προτερήματα ταύτα οφείλουσι να είναι τα προσόντα των χριστιανικών Βασιλείων, ημείς δεν οφείλομεν καθόλου να τα λαμβάνωμεν ως οδηγούς.
Ο σκοπός μας είναι να κατέχωμεν την ισχύν. Η λέξις «δίκαιον» είναι αφηρημένη ιδέα, την οποίαν τίποτε δεν δικαιολογεί. Η λέξις αυτή σημαίνει απλούστατα «δότε μοι ό,τι θέλω δια να δύναμαι να αποδεικνύω δι αυτού του τρόπου ότι είμαι ισχυρότερος από σας». Που αρχίζει το δίκαιον και που τελειώνει; Εις Κράτος, του οποίου η εξουσία είναι κακώς διωργανωμένη, του οποίου οι νόμοι και η Κυβέρνησις έφθασαν να είναι ίσοι δι’ ολους ένεκα των απειραρίθμων δικαιωμάτων, τα οποία η φιλελευθερία εδημιούργησε, βλέπω ότι δύναμαι. να επιπέσω, δυνάμει του νόμου του ισχυροτέρου, να επιβάλω χείρα επί των νόμων, να ανατρέψω το παν εν αύτω και να γίνω ο κύριος των εγκαταλειψάντων τα δικαιώματα, τα οποία η ισχύς των τους έδιδε και οι οποίοι τα απηρνήθησαν εκουσίως, φιλελευθέρως.
Λόγω της παρούσης αστάθειας όλων των εξουσιών, η δύναμις μας θα είναι διαρκεστέρα πάσης άλλης, διότι θα είναι ακατανίκητος μέχρι της στιγμής καθ’ ην θα ερριζωθή τόσον καλά, ώστε καμμία πανουργία να μη δυνηθή ποτέ να την εξολόθρευση. Εκ του παροδικού κακού, το οποίον είμεθα τώρα υποχρεωμένοι να κάμωμεν, θα γεννηθή το καλόν ακλονήτου κυβερνήσεως, το οποίον θ’αποκαταστήση την κανονικήν λειτουργίαν του μηχανισμού της εθνικής υπάρξεως, του διαταραχθέντος δια της φιλελευθερίας. Το αποτέλεσμα θα δικαίωση τα χρησιμοποιηθέντα μέσα. Εις τα σχέδια μας ας προσέξωμεν ολιγώτερον επί του καλού και του ηθικού, παρά επί του αναγκαίου και του ωφελίμου.
Έχομεν ενώπιον μας σχέδιον, εις το οποίον εκτίθεται σιρατηγικώτατα η γραμμή, εκ της οποίας δεν δυνάμεθα ν’ απομακρυνθώμεν χωρίς να διακινδυνεύσωμεν να ίδωμεν κατεστραμμένους τους αγώνας πολλών αιώνων. Δια να εύρωμεν τα μέσα, τα οποία άγουσι προς τον σκοπόν τούτον, πρέπει να λάβωμεν υπ’ όψιν μας την δειλίαν, την αστάθειαν, την παλινωδίαν του πλήθους, την ανικανότητα του εις το να εννοήση και να εκτιμήση τους όρους του ιδίου αυτού βίου και της ευημερίας του. Πρέπει να εννοήσωμεν, ότι η δύναμις του πλήθους είναι τυφλή και άφρων. Το πλήθος δεν λογικεύεται, ακούει δεξιά και αριστερά.Ό τυφλός δεν δύναται, οδηγών άλλον τυφλόν, να μη τον οδηγήση εις τον κρημνόν.
Ωσαύτως οι άνθρωποι του πλήθους, οι εκ του λάου προερχόμενοι, έστω και πεπροικισμένοι δι’ εξαιρετικής ευφυίας, εάν δεν εννοούν από πολιτικήν, δεν δύνανται να έχουν την απαίτησιν να οδηγώσι το πλήθος, χωρίς να καταστρέψωσιν ολόκληρον το έθνος. Μόνον άτομον, προειτοιμασθέν από της παιδικής του ηλικίας εις την μοναρχίαν, δύναται να γνωρίζη την πολιτικήν διάλεκτον και την πολιτικήν πραγματικότητα. Λαός αυτοδιοικούμενος, ούτως ειπείν, δηλ. διοικούμενος δια των αναδεικνυομένων παρ’ αυτού κυβερνητών του, είναι προωρισμένος να καταστραφή εκ των διαφωνιών των κομμάτων, τας οποίας διεγείρει η δίψα της εξουσίας, και εκ των ανωμαλιών και ατασθαλιών, αίτινες προέρχονται εκ τούτου.
Είναι δυνατόν εις τας λαϊκάς μάζας να σκέπτωνται ήρεμα, χωρίς εμφυλίους αντιζηλίας, να διευθύνωσι τας υποθέσεις της χώρας, αι οποίαι δεν δύνανται να συγχέωνται με τα ατομικά συμφέροντα; Δύνανται να υπερασπισθώσιν εναντίον των εξωτερικών εχθρών; Αυτό είναι αδύνατον. Σχεδόν κατανεμόμενον εις τόσας κεφαλάς, όσαι υπάρχουσι τοιαύται εις το πλήθος, χάνει την ενότητα του, αποβαίνει ακατανόητον και απραγματοποίητον.
Μόνον ο μονάρχης δύναται να επεξεργάζεται ευρέα και σαφή σχέδια, να δίδη εις κάθε πράγμα την θέσιν του εν τω μηχανισμώ της διοικητικής μηχανής. Συμπεραίνοντες λοιπόν λέγομεν, ότι κυβέρνησις ωφέλιμος εις την χώραν και ικανή να επιτύχη τον σκοπόν αυτόν, τον οποίον προτίθεται, οφείλει να συγκεντρώνηται εις τας χείρας ενός μόνου υπευθύνου ατόμου. Άνευ απολυταρχίας πολιτισμός δεν δύναται να υπάρξη· ούτος δεν είναι έργον των μαζών, αλλά του οδηγού των, οιοσδήποτε και αν είναι ούτος. Το πλήθος είναι βάρβαρον, δεικνύον την βαρβαρότητα του εν πάση ευκαιρία. Άμα το πλήθος λαμβάνη εις χείρας του την ελευθερίαν, την μετατρέπει τάχιστα εις αναρχίαν, ήτις είναι ο ύψιστος βαθμός της βαρβαρότητος.
Προσέξατε αυτά τα εξ οινοπνεύματος μεθυσμένα ζώα, απεκτηνωμένα υπό της απεριορίστου πόσεως, το δικαίωμα της οποίας εδόθη συγχρόνως με την ελευθερίαν. Δεν δυνάμεθα να επιτρέψωμεν όπως οι ημέτεροι εκπέσωσιν εις τοιούτον βαθμόν. Οι χριστιανικοί λαοί απεκτηνώθησαν δια των ισχυρών ποτών, η νεολαία των απεβλακώθη δια των κλασικών σπουδών και δια της προώρου ακολασίας, εις την οποίαν την έχουσιν ωθήσει οι πράκτορες μας -οικοδιδάσκαλοι, υπηρέται, γυναίκες παιδαγωγοί εις τους οίκους των πλουσίων – οι υπάλληλοι μας αλλαχού, αι γυναίκες μας εις τους τόπους διασκεδάσεων των χριστιανών. Εις τον αριθμών των τελευταίων τούτων, δέον να προσθέσωμεν και τας ονομαζομένας «γυναίκας του κόσμου» μιμουμένας εκουσίως τας ακολασίας των και τας ηδυπαθείας των.
Το σύνθημά μας είναι η ισχύς και η υποκρισία. Μόνη η ισχύς δύναται να θριαμβεύση εν τη πολιτική και προ πάντων εάν εμφωλεύη εις τα προτερήματα τα αναγκαία εις τους πολιτευομένους. Η βία οφείλει να είναι μία αρχή, η πανουργία και η υποκρισία κανών δια τας κυβερνήσεις, αίτινες δεν θέλουσι να παραδώσωσι το κύρος των εις χείρας των πρακτόρων νέας ισχύος. Αυτό το κακόν είναι το μόνον μέσον δια να επιτυχή τις τον σκοπόν, δηλ. το καλόν. Δια τούτο δεν οφείλομεν να σταματώμεν ενώπιον της διαφθοράς, της απάτης και της προδοσίας, οσάκις αύται δύνανται να μας χρησιμεύσωσι προς επιτυχίαν του σκοπού μας. Εν τη πολιτική πρέπει να ηξεύρωμεν να παίρνωμεν την ιδιοκτησίαν των άλλων άνευ δισταγμού εφ’ όσον δυνάμεθα να επιτύχωμεν, δια του μέσου τούτου, την υποταγήν και την έξουσίαν.
Το Κράτος μας, εν τη ειρηνική ταύτη κατακτήσει, έχει το δικαίωμα να αντικαταστήση τας φρικαλεότητας του πολέμου δια καταδικών εις θάνατον ολιγώτερον ορατών και περισσότερον ωφελίμων, αναγκαίων προς διατήρησιν του τρόμου εκείνου, ο οποίος κάμνει τους λαούς να υπακούωσι τυφλώς. Άκρα αυστηρότης, αλλά και άκαμπτος, είναι ο μεγαλύτερος παράγων της ισχύος ενός Κράτους. Και δεν είναι λοιπόν μόνον οφελός μας, είναι καθήκον μας, δια να επιτύχωμεν την νίκην, να ακολουθώμεν αυτό το πρόγραμμα της βίας και της υποκρισίας.
Τοιούτον δόγμα, βασιζόμενον επί υπολογισμού, είναι τόσον αποτελεσματικόν, όσον και τα μέσα τα οποία μεταχειρίζεται. Και θα θριαμβεύσωμεν και θα υποδουλώσωμεν όλας τας κυβερνήσεις εις την υπερτάτην κυβέρνησίν μας ουχί μόνον δι’ αυτών των μέσων, αλλά και δι’ αυτού του δόγματος της αυστηρότητας. Θα αρκέση να γνωρίζουν οι άνθρωποι οτι είμεθα άκαμπτοι, διότι ούτω παύει πάσα ανυποταξία.
Ημείς είμεθα εκείνοι, οι οποίοι πρώτοι έχομεν ρίψει εις τον λαόν τας λέξεις: «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», λέξεις επαναλαμβανόμενες τοσάκις μετά ταύτα υπό ανόητων ψιττακών, οίτινες προσελκυόμενοι πανταχόθεν, δι’ αυτού του δελεάσματος, δεν χρησιμοποιούνται δι’ άλλο τι παρά δια να καταστρέψωσι την ευημερίαν του κόσμου, την αληθή ατομικήν ελευθερίαν, την άλλοτε τόσον καλώς προφυλασσομένην εναντίον του εξαναγκασμού του συρφετού.
Άνθρωποι, οίτινες ενόμιζον εαυτούς ευτυχείς, δεν ηδυνήθησαν να κατανοήσωσι καλώς την κεκρυμμένην έννοιαν αυτών των λέξεων, δεν είδον ότι αι λέξεις αύται αντέφασκον προς αλλήλας, δεν είδον ότι δεν υπάρχει ισότης εν τη φύσει, ότι δεν δύναται νσ υπάρχη ελευθερία, ότι αυτή αύτη η φύσις συνέστησε την ανισότητα των πνευμάτων, των χαρακτήρων και διανοιών, άτινα είναι τόσον ισχυρώς υποτεταγμένα εις τους νόμους της· οι άνθρωποι αυτοί δεν εννόησαν ότι το πλήθος είναι δύναμις τυφλή, ότι αυτοί τους οποίους εκλέγει δια να το κυβερνήσωσι, δεν είναι ολιγώτερον τυφλοί από αυτό το ίδιον, οτι ο μεμυημένος, έστω και ηλίθιος, δύναται να κυβερνήση, ενώ η πληθύς των μη μεμυημένων, έστω και ευφυών, δεν εννοεί τίποτε από πολιτικήν.
Όλαι αυταί αι θεωρίαι δεν ήλθον εις τον νουν των Χριστιανών· εν τούτοις επ’ αυτών εστηρίζετο η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως· ο πατήρ μετεβίβαζεν εις τον υιόν του τα μυστικά της πολιτικής, άγνωστα εις τους μη όντας μέλη της βασιλευούσης οικογενείας, ίνα μη κανείς δυνηθή να προδώση το μυστικόν. Βραδύτερον η έννοια της κληρονομικής μεταβιβάσεως των αληθών αρχών της πολιτικής εχάθη. H επιτυχία του έργου μας έπηυξήθη δια τούτου.
Εις τον κόσμον όμως αι λέξεις «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», έφερον εις τας τάξεις μας δια της μεσολαβήσεως των αφωσιωμένων πρακτόρων μας, ολοκλήρους λεγεώνας ανθρώπων, οι οποίοι ύψωναν μετ’ ενθουσιασμού τας σημαίας μας. Και όμως αι λέξεις αυταί κατέτρωγον την ευημερίαν όλων των μη Ιουδαίων, καταστρέφουσαι όλα τα θεμέλια των Κρατών των. Θα ιδήτε κατωτέρω ότι τούτο εχρησίμευσεν εις τον θρίαμβόν μας.
Τούτο μας έδωσε μεταξύ άλλων την δυνατότητα του να επιτύχωμεν το σπουδαιότερον αυτού, ήτοι να καταργήσωμεν τα προνόμια και αυτήν την ουσίαν της αριστοκρατίας των Χριστιανών και το μόνον μέσον της αμύνης, το οποίον ηδύναντο να έχωσιν εναντίον ημών οι Λαοί και τα Έθνη. Επί των ερειπίων της κληρονομικής και της φυσικής αριστοκρατίας ανηγείραμεν την διανοητικήν και οικονομολογικήν αριστοκρατίαν μας.
Ελάβομεν ως κριτήριον της νέας ταύτης αριστοκρατίας τον πλούτον, όστις εξαρτάται εξ ημών, και την επιστήμην, ήτις διευθύνεται υπό των σοφών μας. Ο θρίαμβος μας διηυκολύνθη προσέτι δια του γεγονότος, ότι εις τας σχέσεις μας με τους ανθρώπους, των οποίων έχομεν ανάγκην, ηδυνήθημεν πάντοτε να θίξωμεν τας ευαισθητοτέρας χορδάς του ανθρωπίνου πνεύματος, τον υπολογισμόν, την απληστίαν, το ακόρεστον των υλικών αναγκών του ανθρώπου· εκάστη των ανθρωπίνων τούτων αδυναμιών, λαμβανομένη κεχωρισμένως, είναι ικανή να καταπνίξη το πνεύμα της πρωτοβουλίας, θέτουσα την θέλησιν των ανθρώπων εις την διάθεσιν του αγοράζοντος την δραστηριότητα των.
Η αφηρημένη ιδέα της ελευθερίας παρέσχε την δυνατότητα του να κάμνη τις τα πλήθη να πιστεύωσιν ότι κυβέρνησις δεν είναι άλλο παρά διαχειριστής του ιδιοκτήτου της χώρας, δηλαδή του Λαού, και ότι δύναται τις να την αλλάξη, όπως αλλάζη το υποκάμισόν του. Το αμετάθετον των αντιπροσώπων του Λαού έθετε τούτους εις την διάθεσίν μας, εξηρτώντο εκ της εκλογής μας.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Β’.

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ: Οι οικονομικοί πόλεμοι είναι το θεμέλιον της ιουδαϊκής υπεροχής. Η ορατή διοίκησις και οι μυστικοσύμβουλοι». Η επιτυχία των καταστρεπτικών διδασκαλιών. Η αφομοίωσις εν τη πολιτική. Ο ρόλος του Τύπου. Η τιμή του χρυσού και η αξία των ιουδαϊκών θυμάτων.
Είναι δι’ ημάς απαραίτητον όπως οι πόλεμοι μη δίδωσιν, όσον τούτο είναι δυνατόν, εδαφικά πλεονεκτήματα. Ο πόλεμος δέον να μεταφέρεται ούτω επί του οικονομικού εδάφους, ίνα τα Έθνη ίδωσι την ισχύν της υπεροχής μας και ίνα το τοιούτον θέση και τα δύο αντίπαλα μέρη εις την διάθεσιν των διεθνών πρακτόρων μας, οίτινες έχουσι μυρίους οφθαλμούς, τους οποίους κανέν σύνορον δεν σταματά. Τότε τα διεθνή μας δίκαια θα απαλείψωσι τα εθνικά δίκαια, κατά την κυρίαν σημασίαν της λέξεως καί θα κυβερνήσωσι τους λαούς, καθ’ ον τρόπον το αστικόν δίκαιον των Κρατών κανονίζει τας σχέσεις των υπηκόων των προς αλλήλους.
Οι διοικούντες, εκλεγόμενοι υφ’ ημών του λαού, αναλόγως του δουλικού χαρακτήρος των, δεν θα είναι πρόσωπα παρεσκευασμένα δια την διακυβέρνησιν της χώρας. Τοιουτοτρόπως θα αποβώσιν ευκόλως πεσσοί εις το παιγνίδιον μας, μεταξύ των χειρών των σοφών και πνευματωδών συμβούλων μας, των ειδικών μας, ανατραφέντων από της παιδικής των ηλικίας επί τω σκοπώ να διοικήσωσι τας υποθέσεις ολοκλήρου του κόσμου.
Γνωρίζετε ότι οι ειδικοί μας έχουσιν αντλήσει τας πληροφορίας, τας αναγκαίας προς διοίκησιν, τα πολιτικά σχέδια μας, από την πείραν της ιστορίας και από την μελέτην όλων των αξιοσημείωτων γεγονότων.Οι Χριστιανοί δεν οδηγούνται εκ των αμερολήπτων παρατηρήσεων των εξηγμένων εκ της  ιστορίας, αλλά εκ μιας θεωρητικής ρουτίνας, ανικάνου να επιτύχη πραγματικών τι αποτέλεσμα.
Δια τούτο ακριβώς δεν τους λαμβάνομεν ποσώς υπ’ όψιν· ας διασκεδάσωσιν επί τίνα ακόμη χρόνον, ας ζήσωσι με ελπίδας με νέας τέρψεις, ή με την ανάμνησιν των διασκεδάσεων, ας έχουσιν ήδη κάμει. Ας αφήσωμεν αυτούς να πιστεύωσιν εις την υφ’ ημών εμπνευσθείσαν σπουδαιότητα των νόμων της επιστήμης, των θεωριών.
Επί τω σκοπώ τούτω, αυξάνομεν διαρκώς δια των δημοσιογραφικών οργάνων μας την τυφλήν πεποίθησιν των εις αυτούς τους νόμους. Η διανοουμένη τάξις των Χριστιανών θα καυχάται δια τας γνώσεις της και, χωρίς να τας εξετάζη λογικώς, θα θέτη εις ενέργειαν όλα τα διδάγματα της επιστήμης, τα συναγόμενα υπό των πρακτόρων μας, δια να οδηγώσι τα πνεύματα των Χριστιανών προς την κατεύθυνσιν,. η οποία μας είναι αναγκαία.
Μη νομίσητε ότι αι διαβεβαιώσεις μας αυταί είναι αβάσιμοι· παρατηρήσατε τας επιτυχίας, τας οποίας ηδυνήθημεν να δημιουργήσωμεν εις τον Δαρβινισμόν, εις τον Μαρξισμόν, εις τον Νιτσενισμόν. Δι’ ημάς τουλάχιστον η δηλητηριώδης επιρροή των τάσεων τούτων οφείλει να είναι καταφανής. Μας είναι αναγκαίον να λαμβάνωμεν υπ’ όψιν τας ιδέας, τους χαρακτήρας, τας νεωτεριστικάς τάσεις των λαών δια να μη διαπράττωμεν λάθη εν τη πολιτική και εν τη διοικήσει των υποθέσεων.
Το σύστημα μας, του οποίου τα μέρη δύνανται να διατεθώσι διαφοροτρόπως, και αναλόγως προς τους λαούς τους οποίους συναντώμεν εις τον δρόμον μας, δεν δύναται να εχει επιτυχίαν, ειμή μόνον εάν η πρακτική εφαρμογή του βασίζεται επί των αποτελεσμάτων του παρελθόντος συγκρινομένων με το παρόν.
Τα νέα Κράτη έχουσιν εις χείρας των μεγάλην δημιουργικήν δύναμιν: τον Τύπον. Ο προορισμός του τύπου είναι, να υποδεικνύη τας δήθεν απαραιτήτους απαιτήσεις, να καθιστά γνωστά τα παράπονα του λάου, να δημιουργή δυσηρεστημένους, να δίδη εις αυτούς φωνήν. Ο τύπος ενσαρκώνει την ελευθερίαν του λόγου. Αλλά τα Κράτη δεν ηδυνήθησαν να χρησιμοποιήσωσι την δύναμιν ταύτην, και ούτω αυτή έπεσεν εις χείρας μας. Δι’ αυτής επετύχομεν επιρροήν μένοντες συγχρόνως αφανείς.
Χάρις εις αυτήν έχομεν συσσωρεύσει εις χείρας μας τον χρυσόν, παρ’ όλους τους χειμάρρους αιμάτων και δακρύων, εν τω μέσω των οποίων εδέησε να επιτύχωμεν τούτο. Αλλά εξηγοράσθημεν θυσιάσαντες πολλούς εκ των ημετέρων. Έκαστον των θυμάτων μας αξίζει μυριάδας χριστιανών ενώπιον του θεού.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ’.

ΠΕΡΙΛΗΨΊΣ: Ο συμβολικός όφις και η σημασία του. Η αστασία της συνταγματικής πλάστιγγος. Ο τρόμος εν τοις Ανακτόροις. Η εξουσία και η φιλοδοξία. Aι κοινοβουλευτικαί ομιλιομηχαναί, οι λίβελλοι. Αι καταχρήσεις της εξουσίας. Η οικονομική υποδούλωσις. «Η αλήθεια του Λαού», Οι μονοπωληταί και η αριστοκρατία. Ο στρατός των Ιουδαίων μασώνων. Ο εκφυλισμός των Χριστιανών. Η πείνα και το δίκαιον του κεφαλαίου. Η έλευσις και η στέψις του «παγκοσμίου κυρίου».
Το θεμελιώδες αντικείμενον του προγράμματος των μελλοντικών δημοτικών σχολών των μασώνων. Το μυστικόν της επιστήμης της κοινωνικής τάξεως. Γενική οικονομική κρίσις. Ασφάλεια των «ημετέρων». Ο δεσποτισμός των μασώνων είναι η βασιλεία του λογικού. Η απώλεια οδηγού. Ο μασωνισμός και η «μεγάλη» γαλλική επανάστασις. Ο βασιλεύς δεσπότης είναι εκ του αίματος της Σιών. Διατί είναι άτρωτος ο μασωνισμός. Ο ρόλος των μυστικών πρακτόρων του μασωνισμού. Η ελευθερία.
Δύναμαι ήδη να σας αναγγείλω ότι είμεθα πλησίον του σκοπού. Μετ’ ολίγον ακόμη δρόμον ο κύκλος του Συμβολικού Όφεως (όστις παριστάνει τον λαόν μας) θα κλεισθή. Και όταν ο κύκλος ούτος κλεισθή, όλα τα Κράτη της Ευρώπης θα περισφιγχθώσιν εις αυτόν ως εν ισχυρώ μαγγάνω. Η συνταγματική πλάστιγξ θα ανατραπή μετ’ ου πολύ, διότι την έχομεν στρεβλώσει ίνα μη παύση κλίνουσα εκ του ενός ή εκ του άλλου μέρους έως ότου ο ζυγός φθαρή. 0ι χριστιανοί επίστευον ότι τον είχον κατασκευάσει αρκετά στερεόν, ανέμενον δε πάντοτε να ετίθεντο εις ισορροπίαν οι δίσκοι της πλάστιγγας.
Αλλά τα βασιλεύοντα πρόσωπα -ο ζυγός-  προστατεύονται υπό αντιπροσώπων, οίτινες ανοηταίνουσι και αφήνονται να παρασύρονται υπό της εξουσίας των άνευ ελέγχου και άνευ ευθύνης. Οφείλουσι την εξουσίαν ταύτην εις τον τρόμον, όστις επικρατεί εν τοις ανακτόροις.
Τα βασιλεύοντα πρόσωπα μη έχοντα πλέον επαφήν με τον λαόν των, δεν δύνανται να συνεννοηθώσι μετ’ αυτού και να ισχυροποιηθώσιν εναντίον των προσώπων, τα οποία εποφθαλμιώσι την εξουσίαν. Η οξυδερκής ισχύς των βασιλευόντων προσώπων και η τυφλή ισχύς του λάου, διαιρούμεναι υφ ημών έχουσι χάσει όλην των την σπουδαιότητα. Κεχωρισμέναι είναι τόσον ανίσχυροι όσον ο τυφλός άνευ της ράβδου του.
Δια να ωθήσωμεν τους φιλοδόξους εις το να καταχρασθώσι την εξουσίαν, έχομεν αντιτάξει προς αλλήλας όλας τας δυνάμεις, αναπτύσσοντες πάσας τας φιλελευθέρας τάσεις των προς την ανεξαρτησίαν… Έχομεν ενθαρρύνει επί τω σκοπώ τούτω πάσαν επιχείρησιν, έχομεν εξοπλίσει όλα τα κόμματα, έχομεν καταστήσει την εξουσίαν στόχον όλων των φιλοδοξιών.
Έχομεν μετασχηματίσει εις κονίστρας τα Κράτη, εις τα οποία αναπτύσσονται αι πολιτικαί διαμάχαι… Ακόμη ολίγον χρόνον και αι αταξίαι, αι χρεωκοπίαι θα εμφανισθώσι πανταχού. Οι αστείρευτοι φλύαροι έχουσι μεταβάλλει τας συνεδρίας των Κοινοβουλίων και τας διοικητικάς συγκεντρώσεις εις ρητορικάς παλαίστρας, θρασείς δημοσιογράφοι, επιτίθενται. καθ’ εκάστην κατά του κυβερνητικού προσωπικού. Αι καταχρήσεις της εξουσίας θα παρασκευάσωσι τελικώς την πτώσιν όλων των πολιτευμάτων, και το παν θ’ ανατραπεί υπό τα κτυπήματα του μαινόμενου πλήθους.
Οι λαοί είναι δεσμευμένοι εις την βαρείαν εργασίαν ισχυρότερον παρ’ όσον εδέσμευεν αυτούς η αιχμαλωσία και η δουλεία. Ηδύνατο τις να απελευθερωθή της αιχμαλωσίας και της δουλείας κατά ένα ή άλλον τρόπον. Ηδύνατο τις να συνθηκολογήση με αυτά, αλλά δεν δύναται να απαλλαγή εκ της σθλιότητος του. Τα δίκαια, τα οποία έχομεν εγγράψει εις τας νομοθεσίας είναι εικονικά, δια τας «μάζας», και ουχί πραγματικά. Όλα ταύτα τα δήθεν «δίκαια του λάου», δεν υφίστανται παρά εις την φαντασίαν. Δεν είναι ποτέ πραγματοποιήσημα.
Τι σημαίνει δια τον άπορον εργατικόν, τον κεκυρτωμένον επί της επιμόχθου εργασίας του, τον συντετριμμένον υπό της τύχης του, το εις τους φλύαρους διδόμενον δικαίωμα να φλυαρώσι, το εις τους εφημεριδογράφους διδόμενον δικαίωμα να γράφωσι παντοειδείς μωρίας, και εν ταυτώ πράγματα σοβαρά, αφού οι άποροι δεν προσπορίζονται αλλάς ωφέλειας εκ της νομοθεσίας παρά τα άθλια ψιχία, τα οποία τοις ρίπτομεν εκ της τραπέζης μας, εις αντάλλαγμα ευνοϊκής ψήφου εις τα παραγγέλματα μας, εις τα όργανα μας, εις τους πράκτορας μας;
Τα δημοκρατικά δίκαια δια τους δύσμοιρους αυτούς είναι πικρά ειρωνία· ανάγκη σχεδόν καθημερινής εργασίας δεν τοις επιτρέπει να απολαύσωσιν αυτών απεναντίας δε τοις αφαιρούσι την εγγύησιν σταθερού και ασφαλούς κέρδους, θέτοντα αυτούς υπό την εξάρτησιν των απεργιών των πατρώνων ή των συντρόφων των. Υπό την καθοδήγησιν μας λαός έχει καταστρέψει την αριστοκρατίαν, ήτις ήτο η ποοστάτρια του και η φυσική μήτηρ τροφός του, της οποίας το συμφέρον είναι συνυφασμένον με την ευημερίαν του λαού.
Τώρα, όποτε η αριστοκρατία είναι κατεστραμμένη, ο λαός έπεσεν υπό τον ζυγόν των τυχαρπάστων, τών πλουτισάντων λωποδυτών, οίτινες τον καταπιέζουσιν ανηλεώς. Θα εμφανισθώμεν ως απελευθερωταί του εργάτου εκ του ζυγού τούτου, όταν θα του προτείνωμεν να εισέλθη εις τας τάξεις της στρατιάς των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών, των αναρχικών, τους οποίους υποστηρίζομεν πάντοτε υπό το πρόσχημα αλληλεγγύης μεταξύ των μελών του κοινωνικού μασωνισμού ημών. Η αριστοκρατία, η οποία απήλαυε, δικαιωματικώς, της εργασίας των εργατικών, είχε συμφέρον να ήσαν ούτοι χορτασμένοι, υγιείς και ισχυροί.
Το συμφέρον μας απεναντίας είναι να εκφυλίζωνται oι χριστιανοί. Η δύναμις μας έγκειται εις την χρονίαν πείναν και εις την αδυναμίαν του εργάτου, διότι πάντα ταύτα τον υποδαυλώνουσιν εις την θέλησίν μας και διότι ούτω δεν θα έχη ούτε ισχύν, ούτε ενεργητικότητα δια να αντισταθή εις την θέλησιν ταύτην. Η πείνα δίδει εις το κεφάλαιον επί του εργάτου περισσότερα δικαιώματα παρ’ όσα τοιαύτα ελάμβανεν η αριστοκρατία εκ της μοναρχικής και νομίμου εξουσίας. Δια της αθλιότητος και του φθονερού μίσους, το οποίον η πείνα αυτή παράγει, χειριζόμενοι τα πλήθη, κάμνωμεν χρήσιν των χειρών των δια να κατασυντρίψωμεν εκείνους οι οποίοι ανθίστανται εις τους σκοπούς μας.
Όταν θα έλθη ο καιρός δια τον παγκόσμιον ηγεμόνα μας να στεφθή, αυταί αι χείρες θα σαρώσωσι παν ό,τι θα ηδύνατο να του είναι εμπόδιον. Οι Χριστιανοί απώλεσαν την συνήθειαν να σκέπτωνται, έξω των επιστημονικών συμβουλών μας. Δια τούτο δε δεν βλέπουσι την ανάγκην επείγουσαν να κάμωσιν ό,τι ημείς θα κάμωμεν, όταν η βασιλεία μας θα έχη έλθει, δηλ. να διδάσκωσιν εις τα δημοτικά σχολεία την μόνην αληθή επιστήμην, την πρώτην όλων των επιστημών της κοινωνικής σειράς, του ανθρωπίνου βίου, της κοινωνικής υπάρξεως, ήτις απαιτεί την διαίρεσιν της εργασίας και επομένως την διαίρεσιν των ανθρώπων εις κλάσεις και εις καταστάσεις.
Είναι αναγκαίον να γνωρίζη πας τις ότι η ισότης είναι αδύνατος ένεκα των διαφορών της ικανότητος, της δραστηριότητος και του προορισμού εκάστου· ότι όλοι δεν δύνανται να είναι εξ ίσου υπεύθυνοι απέναντι του νόμου, ότι, επί παραδείγματι, η ευθύνη εκείνου, ο οποίος δια των πράξεων του εκθέτει εις κίνδυνον ολόκληρον τάξιν ανθρώπων, δεν είναι η αυτή με την ευθύνην εκείνου, ο οποίος δεν προσβάλλει παρά την τιμή του.
Η αληθής επιστήμη της κοινωνικής τάξεως, το βάθος της οποίας είναι άγνωστον εις τους χριστιανούς, καθορίζει ότι η θέσις και η εργασία εκάστου οφείλουσι να είναι διάφοροι, δια να μη καθίστανται άλλως πηγή βασάνων ένεκα της ελλείψεως αναλογίας μεταξύ της ανατροφής και της εργασίας.
Μελετώντες την επιστήμην ταύτην οι λαοί θα υπακούωσιν εθελουσίως εις τας εξουσίας και εις την υπ’ αυτών θεσπισθείσαν κοινωνικήν τάξιν εν τω Κράτει. Απεναντίας δε με την σημερινήν βάσιν της επιστήμης ταύτης ως ημείς την διαστρέψαμεν, ο λαός, πιστεύων τυφλώς εις τον έντυπον λόγον, τρέφει ένεκα των πλανών αι οποίαι του παρεισάγονται εν τη αμαθεία του, έχθραν εναντίον όλων των καταστάσεων τας οποίας νομίζει ανωτέρας αυτού, διότι δεν εννοεί την σπουδαιότητα εκάστης καταστάσεως.

Η έχθρα αυτή θα αυξηθή ακόμη, συνεπεία της οικονομικής κρίσεως, η οποία μετ’ ου πολύ θα σταματήση την κίνησιν του Χρηματιστηρίου και της Βιομηχανίας. Όταν δε δι’ όλων των απόκρυφων μέσων, τα οποία διαθέτομεν, δυνάμει του χρυσίου, το οποίον είναι ολόκληρον εις χείρας μας, θα έχωμεν δημιουργήσει μίαν γενικην οικονομικήν κρίσιν, θα εξαπολύσωμεν ανά τας οδούς ολόκληρα πλήθη εργατών εις όλας ταυτοχρόνως τας χώρας της Ευρώπης.
Τα πλήθη ταύτα θα αρχίσωσι με ηδονήν να διαχύνωσι το αίμα εκείνων, τους οποίους φθονούσιν από της παιδικής των ηλικίας, εν τη απλοϊκότητα της αμαθείας των και θά λεηλατήσωσι τα υπάρχοντα των. Δεν θα θίξωσι τας ιδικάς μας περιουσίας, διότι η στιγμή της επιθέσεως. θα μας είναι γνωστή, και ούτω θα έχωμεν λάβει όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα, δια να τας προφυλάξωμεν.
Διεπιστώσαμεν, ότι η πρόοδος θα υπέτασσεν όλους τους Χριστιανούς εις την βασιλείαν του λογικού. Ο δεσποτισμός μας θα είναι ο εξής: Θα δυνηθή να καταπραΰνη όλας τας πολιτικάς ταραχάς δια δικαίων αυστηροτήτων, θα δυνηθή να εξολοθρεύση την φιλελευθερίαν όλων των θεσμοθεσιών.

Όταν ο λαός είδεν ότι του έκαμνον εν ονόματι της ελευθερίας τόσας παραχωρήσεις και φιλοφρονήσεις, εφαντάσθη ότι ήτο ο κύριος και ερρίφθη επί της εξουσίας, αλλά προσέκρουσε φυσικώτατα, ως ο τυφλός, εις πλείστα εμπόδια. Ήρχισε να ζητή οδηγόν, δεν έσχε την ιδέαν να επιστρέψη εις τον πρώην, και κατέθεσεν όλας τας εξουσίας του εις τους πόδας μας. Ενθυμήθητε την γαλλικήν Επανάστασιν, την οποίαν απεκάλεσαν «μεγάλην»· τα μυστικά της προπαρασκευής της μας είναι πολύ γνωστά, διότι υπήρξεν ολόκληρος έργον των χειρών μας.
Έκτοτε άγομεν τον λαόν απο μιας πλάνης εις άλλην, ίνα απαρνηθή ακόμη και ημάς, προς όφελος του βασιλέως δεσπότου εκ του αίματος της Σιών, τον οποίον ετοιμάζομεν δια τον κόσμον. Επί του παρόντος είμεθα άτρωτοι ως διεθνής ισχύς, διότι, όταν επιτίθενται καθ’ ημών εις εν Κράτος, μας υπερασπίζονται εις τα άλλα.
Η ατελεύτητος δειλία των χριστιανικών Λαών, οι οποίοι έρπουσιν ενώπιον της ισχύος, οι οποίοι είναι ανελεείς προς την αδυναμίαν και προς τα λάθη, αλλά επιεικείς προς τα εγκλήματα, οι οποίοι δεν θέλουσι να ανεχθώσι τας αντιφάσεις της ελευθερίας, οι οποίοι είναι υπομονητικοί μέχρι μαρτυρίου ενώπιον της βίας θρασέος δεσποτισμού, είναι εκείνο το οποίον ευνοεί την ανεξαρτησίαν μας. Ανέχονται εκ των σημερινών πρωθυπουργών των καταχρήσεις, δια την μικροτέραν των οποίων θα απεκεφάλιζον είκοσι βασιλείς.
Πως να εξηγήση τις εν τοιούτον φαινόμενον, μίαν τοιαύτην ασυνέπειαν των λαϊκών μαζών απέναντι γεγονότων, τα οποία φαίνονται της αύτης φύσεως;

Το φαινόμενον τούτο εξηγείται δια του ότι αυτοί οι δικτάτορες – οι πρωθυπουργοί – λέγουσι κρυφίως εις τον λαόν δια των πρακτόρων των, ότι εάν προξενούσι βλάβας εις τα Κράτη, κάμνουσι τούτο με τον απώτερον σκοπόν του να εξασφαλίσωσι την ευτυχίαν των λαών, την διεθνή αδελφότητα των, την αλληλεγγύην, τα ίσα δικαιώματα εις όλους. Φυσικώς δεν τοις λέγουσιν ότι αυτή η ενότης δεν οφείλει να γίνη παρά υπό την εξουσίαν μας.

Και ιδού ο Λαός, όστις καταδικάζει τους δικαίους και αθωώνει τους ενόχους, πείθεται επί μάλλον και μάλλον ότι δύναται να κάμνη παν ό,τι του αρέσκει. Υπό τους όρους τούτους ο Λαός καταστρέφει πάσαν σταθερότητα και δημιουργεί την αταξίαν εις παν βήμα. Η λέξις «Ελευθερία» θέτει τας ανθρωπίνους κοινωνίας εν πάλη εναντίον πάσης ισχύος, εναντίον πάσης δυνάμεως και αυτής ακόμη της δυνάμεως του θεού και της φύσεως.
Ιδού διατί κατά την τελικήν επικράτησίν μας θα χρειασθή να απαλείψωμεν αυτήν την λέξιν εκ του ανθρωπίνου λεξιλογίου, ως κτηνώδη αρχήν, ήτις μεταβάλλει τα πλήθη εις άγρια θηρία. Είναι αληθές ότι τα θηρία ταύτα αποκοιμούνται οσάκις ποτίζονται με αίμα και ότι τότε είναι εύκολον πράγμα και να τα καθυποτάξωμεν. Αλλ’ εάν δεν τοις δώση τις αίμα, δεν κοιμούνται. Παλαίουσιν.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πηγή