«Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια / να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.
Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα / μέσ' στα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα 'χω παρέα μόνη / κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα 'ρθει το καλοκαίρι / τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά».
Τους στίχους που προηγήθηκαν έγραψε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας εκ των εκατομμυρίων Ελλήνων ηρώων που τερμάτισαν την παρουσία τους σ' αυτόν τον κόσμο της ύλης, του πόνου και των δακρύων αγέρωχοι και χαμογελαστοί. Συνάντησε τον θάνατο στην αγχόνη, την οποία έστησαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες για να τον τιμωρήσουν επειδή αγάπησε την Ελλάδα και την ελευθερία της περισσότερο από τα δεσμά της τρυφηλής υποταγής στον δυνάστη. Ηταν 19 ετών όταν τον σκότωσαν, ως αγωνιστή της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών). Η ΕΟΚΑ ήταν η θρυλική οργάνωση που είχε σαν στόχο να απονείμει στον Κυπριακό Ελληνισμό το δικαίωμα να ζει ανεξάρτητος και να ενωθεί με τη μητέρα πατρίδα. Η διπλωματία είχε αποτύχει πανηγυρικά. Οι Βρετανοί... αγοραστές του νησιού δεν είχαν καμία διάθεση να... πειστούν με προσφυγές στον ΟΗΕ, δημοσιεύματα του Τύπου και ιστορικές αναλύσεις για την ελληνικότητα του νησιού. Η κατοχή συνεχιζόταν απρόσκοπτα ως τη στιγμή που αποφασίστηκε να εγερθούν τα όπλα εναντίον εκείνων που έπρεπε. Η ίδρυση της ΕΟΚΑ και η μετέπειτα δράση της (που άρχισε σαν χθες το 1955) απέδειξαν ότι το ανέφικτο είναι δεδομένο όταν βρεθούν οι άνθρωποι που θα το επιδιώξουν.
Στρατιωτικός αρχηγός της οργάνωσης ορίστηκε ο τότε απόστρατος συνταγματάρχης και αρχηγός της αντικομμουνιστικής οργάνωσης Χ επί Κατοχής Γεώργιος Γρίβας (γνωστός με το ψευδώνυμο Διγενής). Πολιτικός επικεφαλής ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ', ενώ η Εκκλησία της Κύπρου αποτέλεσε τον βασικό χρηματοδότη της.
Η πρώτη έκρηξη
Αμέσως μόλις εξέπνευσε ο Μάρτιος του 1955, στα πρώτα λεπτά εκείνου του καυτού Απριλίου, ξεκίνησε η ένοπλη δράση. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα του χτύπησαν την Ηλεκτρική Εταιρία με στόχο να προκληθεί διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος στο νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα Αστραπή ανατίναξαν την Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία (μετέπειτα ΡΙΚ). Πρώτος μάρτυρας του ξεσηκωμού, ο Μόδεστος Παντελή. Πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα καλώδια που μετέφεραν ρεύμα από τη Δεκέλεια στο Βαρώσι.
Ο λαός της Κύπρου έγινε ένα με την ΕΟΚΑ. Νέοι, ηλικιωμένοι, νοικοκυρές, μαθητές, όλοι όσοι ένιωθαν την καρδιά τους να διψά για απελευθέρωση και Ενωση, πλημμύρισαν τις τάξεις της και ενίσχυσαν τον ιερό σκοπό. Οι ανδραγαθίες, οι θυσίες και η μέθοδος δράσης αυτής της ελληνικής έκρηξης διδάσκονται σήμερα σε πολλές σχολές πολέμου σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ωστόσο, παρά τις απανωτές νίκες που κατέληξαν στην ταπείνωση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ο σκοπός των μαχητών της ΕΟΚΑ δεν ευοδώθηκε. Η Ενωση δεν έγινε. Οι θυσίες δεν αξιοποιήθηκαν. Κατέληξαν στην υπογραφή των συμφωνιών Ζιρίχης και Λονδίνου (25/11/1958-19/2/1959), οι οποίες άνοιξαν διάπλατα τις πύλες του Αττίλα του 1974.
Ομως, το δίδαγμα παραμένει. Τίποτα πιο πολύτιμο από την Ελευθερία. Ολες οι δυνάμεις καθίστανται ανίσχυρες απέναντι στους αποφασισμένους πατριώτες που θέλουν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr
Θ' αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα / μέσ' στα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα 'χω παρέα μόνη / κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα 'ρθει το καλοκαίρι / τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά».
Τους στίχους που προηγήθηκαν έγραψε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ένας εκ των εκατομμυρίων Ελλήνων ηρώων που τερμάτισαν την παρουσία τους σ' αυτόν τον κόσμο της ύλης, του πόνου και των δακρύων αγέρωχοι και χαμογελαστοί. Συνάντησε τον θάνατο στην αγχόνη, την οποία έστησαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες για να τον τιμωρήσουν επειδή αγάπησε την Ελλάδα και την ελευθερία της περισσότερο από τα δεσμά της τρυφηλής υποταγής στον δυνάστη. Ηταν 19 ετών όταν τον σκότωσαν, ως αγωνιστή της ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωσις Κυπρίων Αγωνιστών). Η ΕΟΚΑ ήταν η θρυλική οργάνωση που είχε σαν στόχο να απονείμει στον Κυπριακό Ελληνισμό το δικαίωμα να ζει ανεξάρτητος και να ενωθεί με τη μητέρα πατρίδα. Η διπλωματία είχε αποτύχει πανηγυρικά. Οι Βρετανοί... αγοραστές του νησιού δεν είχαν καμία διάθεση να... πειστούν με προσφυγές στον ΟΗΕ, δημοσιεύματα του Τύπου και ιστορικές αναλύσεις για την ελληνικότητα του νησιού. Η κατοχή συνεχιζόταν απρόσκοπτα ως τη στιγμή που αποφασίστηκε να εγερθούν τα όπλα εναντίον εκείνων που έπρεπε. Η ίδρυση της ΕΟΚΑ και η μετέπειτα δράση της (που άρχισε σαν χθες το 1955) απέδειξαν ότι το ανέφικτο είναι δεδομένο όταν βρεθούν οι άνθρωποι που θα το επιδιώξουν.
Στρατιωτικός αρχηγός της οργάνωσης ορίστηκε ο τότε απόστρατος συνταγματάρχης και αρχηγός της αντικομμουνιστικής οργάνωσης Χ επί Κατοχής Γεώργιος Γρίβας (γνωστός με το ψευδώνυμο Διγενής). Πολιτικός επικεφαλής ήταν ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ', ενώ η Εκκλησία της Κύπρου αποτέλεσε τον βασικό χρηματοδότη της.
Η πρώτη έκρηξη
Αμέσως μόλις εξέπνευσε ο Μάρτιος του 1955, στα πρώτα λεπτά εκείνου του καυτού Απριλίου, ξεκίνησε η ένοπλη δράση. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου με την ομάδα του χτύπησαν την Ηλεκτρική Εταιρία με στόχο να προκληθεί διακοπή του ηλεκτρικού ρεύματος στο νησί. Ο Μάρκος Δράκος με την ομάδα Αστραπή ανατίναξαν την Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία (μετέπειτα ΡΙΚ). Πρώτος μάρτυρας του ξεσηκωμού, ο Μόδεστος Παντελή. Πέθανε από ηλεκτροπληξία ενώ επιχειρούσε να καταστρέψει τα ηλεκτροφόρα καλώδια που μετέφεραν ρεύμα από τη Δεκέλεια στο Βαρώσι.
Ο λαός της Κύπρου έγινε ένα με την ΕΟΚΑ. Νέοι, ηλικιωμένοι, νοικοκυρές, μαθητές, όλοι όσοι ένιωθαν την καρδιά τους να διψά για απελευθέρωση και Ενωση, πλημμύρισαν τις τάξεις της και ενίσχυσαν τον ιερό σκοπό. Οι ανδραγαθίες, οι θυσίες και η μέθοδος δράσης αυτής της ελληνικής έκρηξης διδάσκονται σήμερα σε πολλές σχολές πολέμου σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ωστόσο, παρά τις απανωτές νίκες που κατέληξαν στην ταπείνωση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, ο σκοπός των μαχητών της ΕΟΚΑ δεν ευοδώθηκε. Η Ενωση δεν έγινε. Οι θυσίες δεν αξιοποιήθηκαν. Κατέληξαν στην υπογραφή των συμφωνιών Ζιρίχης και Λονδίνου (25/11/1958-19/2/1959), οι οποίες άνοιξαν διάπλατα τις πύλες του Αττίλα του 1974.
Ομως, το δίδαγμα παραμένει. Τίποτα πιο πολύτιμο από την Ελευθερία. Ολες οι δυνάμεις καθίστανται ανίσχυρες απέναντι στους αποφασισμένους πατριώτες που θέλουν να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων.
Παναγιώτης Λιάκος
dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου