Και μετά τον «συνωστισμό» πώς θα προφέρουμε τον ανασκολοπισμό;

«… Όταν οι άλλοι τράπηκαν σε φυγή, ο Διάκος προτίμησε να μείνει και να πεθάνει για την πατρίδα πολεμώντας τους εχθρούς.
Ύστερα από πολύωρο αγώνα, όπου έδειξε απαράμιλλη ανδρεία, οι Τούρκοι κατόρθωσαν να τον συλλάβουν βαριά τραυματισμένο στο δεξιό ώμο, στις 22 Απριλίου 1821.
Τον μεταφέρανε στη Λαμία όπου παρά τις πιέσεις των Τούρκων αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί τους κατά την Ελλήνων.
Του πρότειναν να αλλαξοπιστήσει, αλλά και πάλι ο Διάκος αρνήθηκε.
Οργισμένοι οι Τούρκοι τον θανάτωσαν με ανασκολοπισμό».
Μήπως πρέπει να καταργήσουμε και τη λέξη ανασκολοπισμός;

ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ σχεδόν βάση εχουμε ιστορικά γεγονότα που δεν σβήνουν από τη μνήμη των Ελλήνων όσες Ρεπούσηδες ή Δραγώνες κι αν υπάρξουν. Και δεν τα λησμονεί ο Έλληνας διότι τα γεγονότα αυτά του σημάδεψαν την πορεία του Γένους! Της ίδιας της Φυλής, για την οποία θυσίασαν τη ζωή τους κάποια παλληκάρια σαν τον Αθανάσιο Διάκο που έπεσε σαν σήμερα «υπέρ πίστεως και πατρίδος», παρά το γεγονός ότι κάποιοι άλλοι λέγουν ότι η Μάχη της Αλαμάνας έγινε στις 23 και όχι στις 22 Απριλίου 1821.

Τα ιστορικά κιτάπια λένε πως ο Αθανάσιος Διάκος, (1788-1821), ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ο Διάκος, γιος του Νικόλαου Γραμματικού και εγγονός του αρματολού Αθανάσιου Γραμματικού, γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα ή την Αρτοτίνα της Δωρίδας.

Έμεινε σε μικρή ηλικία ορφανός και η μητέρα του τον έβαλε στη μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου της Αρτοτίνας. Δεκαεφτά χρόνων χειροτονήθηκε διάκος και σ’ αυτό το γεγονός οφείλει την επωνυμία του. Εγκατέλειψε το μοναστήρι και το σχήμα του για κάποια αιτία που δεν έχει εξακριβωθεί και μπήκε στο ένοπλο σώμα του αρματολού της περιοχής Γούλα Σκαλτσά. Αυτός για την παλικαριά και την ηθική του υπεροχή τον έκανε πρωτοπαλίκαρο.

 

Το 1814 κατέφυγε στην αυλή του Αλή πασά των Ιωαννίνων. Εκεί γνωρίστηκε με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που τον διόρισε πρωτοπαλίκαρό του. Ήρθε όμως σε διαφωνία μαζί του και γι’ αυτό τον εγκατέλειψε και ανέλαβε αρματολός της Λιβαδειάς. Το 1820 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και άρχισε τη στρατολογία και τη συλλογή όπλων για να ελευθερώσει τη Λιβαδειά. Στις 30 Μαρτίου 1821 την κυρίεψε και ανάγκασε τους Τούρκους να παραδοθούν. Μαζί με τους ντόπιους οπλαρχηγούς εκκαθάρισε όλη την Ανατολική Ελλάδα μέχρι την Υπάτη!

Όταν ο Χουρσίτ πασάς έστειλε τον Ομέρ Βρυώνη και τον Κιοσέ Μεχμέτ με 8.000 πεζούς και 800 ιππείς να εισβάλουν στην Πελοπόννησο, αφού καταπνίξουν την Επανάσταση στη Στερεά, ο Διάκος με τον Πανουργιά και το Δυοβουνιώτη με 1.500 άντρες αποφάσισαν να καταλάβουν τους δύο δρόμους που οδηγούν από τη Βοιωτία στη Λοκρίδα και τη Φωκίδα.

Ο Διάκος έπιασε τη θέση στους πρόποδες του βουνού Καλλίδρομο, ένα χιλιόμετρο μακριά από τη γέφυρα του Σπερχειού (Αλαμάνα). Όταν οι άλλοι τράπηκαν σε φυγή, ο Διάκος προτίμησε να μείνει και να πεθάνει για την πατρίδα πολεμώντας τους εχθρούς. Ύστερα από πολύωρο αγώνα, όπου έδειξε απαράμιλλη ανδρεία, οι Τούρκοι κατόρθωσαν να τον συλλάβουν βαριά τραυματισμένο στο δεξιό ώμο, σαν σήμερα, στις 22 Απριλίου 1821.

Τον μεταφέρανε στη Λαμία όπου παρά τις πιέσεις των Τούρκων αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί τους κατά την Ελλήνων. Του πρότειναν να αλλαξοπιστήσει, αλλά και πάλι ο Διάκος αρνήθηκε. Οργισμένοι οι Τούρκοι τον θανάτωσαν με ανασκολοπισμό (*).

Επειδή η ωραιοποίηση των λέξεων δεν ξέρουμε αν ανταποκρίνονται και προς την πραγματική έννοια που θέλουν να αποδώσουν, θα σας διαβάσουμε κάτι από την «Βικιπαίδεια», η οποία, γράφοντας για τον θάνατο του Αθανασίου Διάκου, λέει με λόγια σταράτα:

«Ο Αθανάσιος Διάκος είχε πληγωθεί στο πόδι και το σπαθί του είχε σπάσει στην μάχη. Μετά την μάχη οι Τούρκοι έπιασαν τον Διάκο και τον έφεραν στον Ομέρ Βρυώνη, ο οποίος του έταξε να τον κάνει αξιωματικό στον στρατό του. Ο Διάκος αρνήθηκε με το φημισμένο:

«Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θενά πεθάνω!»

Τότε ο Βρυώνης διέταξε να τον σουβλίσουν. Η απάντηση του Διάκου ήταν:

«Για δες μωρέ καιρό που διάλεξε, ο Χάρος να με πάρει, τώρα π' ανθίζουν τα κλαριά και βγάζει η γης χορτάρι»…».

Όσο καθόμαστε και αναλογιζόμαστε όλα αυτά, που κάποιοι περίεργοι κονδυλοφόροι ή κάποιες αξιοθρήνητες πένες αλλοιώνουν τα ιστορικά κείμενα και τα «αναμορφώνουν» για να φαντάζουν πιο … ειδυλλιακά στα μάτια των νέων ανθρώπων, της νέας γενιάς των Ελλήνων, ο νους μας ανατρέχει σε κάτι περίεργες λέξεις που χρησιμοποίησαν κατά καιρούς διάφοροι εκπαιδευτικοί!

Ένας εξ αυτών των όρων ήταν ο … «συνωστισμός» στην προκυμαία της Σμύρνης, όπου οι Έλληνες έντρομοι περίμεναν τα πλοία για να φύγουν από τα σπίτια και το χώμα που τους γέννησε!.. Κι αυτό το έντρομο πλήθος χαρακτηρίστηκε … συνωστισμός, λες και έπαιρναν το πλοίο της γραμμής για να κάνουν ένα ταξίδι αναψυχής! Ερώτημα, λοιπόν: Και μετά τον «συνωστισμό» πώς θα προφέρουμε τον ανασκολοπισμό του Αθανάσιου Διάκου; Αλήθεια, πώς θα τον προφέρουμε;

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

* 1) ανασκολοπισμός ο (Μ ἀνασκολοπισμός)· η ανασκολόπιση. * 2) ανασκολόπιση η (Α ἀνασκολόπισις)· παλούκωμα. * 3) παλούκωμα το [παλουκώνω]· 1. τρύπημα ενός σώματος με παλούκι, ανασκολοπισμός, σούβλισμα· 2. (μτφ.) α) συνουσία· β) στάση ακινησίας. (Πάπυρος, Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας)

http://www.sakketosaggelos.gr/