Η κρίση και οι πολιτικές που την προκάλεσαν, αλλά και εκείνες που εφαρμόστηκαν για να... αντιμετωπιστεί φτωχοποίησαν τους Ελληνες, διέλυσαν την οικονομία, αποξήραναν την αγορά και μείωσαν τον πληθυσμό της χώρας με τη μετανάστευση των Ελλήνων για το μεροκάματο, αλλά και την υπογεννητικότητα.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι ο κίνδυνος φτώχειας στην Ελλάδα ελάχιστα απέχει από αυτόν που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της Βουλγαρίας (32,8%) και της Ρουμανίας (32,5%). Οι χώρες, που τόσο πολύ απείχαν από το δικό μας επίπεδο λόγω του εγκλεισμού τους στην «κατάψυξη» του ανατολικού μπλοκ, τώρα βρίσκονται απελπιστικά κοντά μας.
Οι αριθμοί δεν είναι πάνω από τους ανθρώπους, αλλά αποκαλύπτουν την αλήθεια για πολλά πράγματα που τους αφορούν - και κυρίως στα πολιτικά ζητήματα. Αυτοί οι αριθμοί, λοιπόν, λένε τα χειρότερα για τις ηγεσίες της χώρας που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.
Επί σειράν ετών, η ελληνική άρχουσα τάξη -τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική, αλλά και η πνευματική ελίτ- διαφήμιζε την εισδοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως σωτήρια για τα εθνικά ζητήματα, και ειδικά για την αντιμετώπιση του τουρκικού κινδύνου, αλλά και ως μια μοναδική ευκαιρία οικονομικής ανάπτυξης και ένταξης στο «κλαμπ» των ισχυρών κρατών της Ευρώπης.
Τελικά, διαπιστώσαμε ότι δεν αρκεί να είσαι μέλος μιας «μεγάλης και ισχυρής οικογένειας» (αν μπορεί η Ευρωπαϊκή Ενωση να αποκαλείται «οικογένεια»). Κάθε κράτος, για να προοδεύσει, δεν μπορεί να στηρίζεται σε τρίτους. Μπορεί να συνεργάζεται, να συνάπτει συμφωνίες, να διαμορφώνει κοινές πολιτικές σε συγκεκριμένους τομείς, αλλά δεν μπορεί να ποντάρει σε δυνάμεις εκτός των δικών του. Πρέπει το ίδιο να έχει και τις δυνατότητες και τις κατάλληλες ηγεσίες.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου