«Δεν ελέγχουμε τίποτα», μου είπε πέρυσι ο συνομιλητής μου, και με άφησε ελαφρώς άναυδο. Εκ της θέσεώς του μπορούσε να ξέρει....
Αναφερόταν στο ελληνορωσικό «κατασκοπικό θρίλερ» του καλοκαιριού. Υποστήριζε ότι του την «έστησαν» του Τσίπρα την υπόθεση αυτή. Ότι δεν φανταζόταν τις διαστάσεις που θα προσελάμβανε, που θα έφτανε και τις ενδεχόμενες συνέπειές της στις διμερείς σχέσεις, αλλά και στο δικό του προφίλ ακόμα. Όταν συνειδητοποίησε ότι, αυτοί πούχαν αρχίσει την υπόθεση, είχαν σκοπό να την τραβήξουν μακριά, προκαλώντας ακόμα και διώξεις για «κατασκοπεία», αν το κατάφερναν, εις βάρος των οργανωτών των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία και άλλων παραγόντων της δημόσιας ζωής, καταστάσεις φαιδρές μεν, αλλά και πολύ επικίνδυνες όπως ξέρουμε από όλη την ελληνική ιστορία, ο Πρωθυπουργός πάτησε απότομα «φρένο».
Ίσως και οι ξένοι αντελήφθησαν ότι η Ελλάδα δεν είναι Ουκρανία, ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο και δουλειά για να φτάσει στην κατάσταση αυτή.
Τέλος πάντων, όπως εμφανίστηκαν ξαφνικά όλα αυτά τα σεντόνια του καλοκαιριού με τους Ρώσους κατασκόπους στις σελίδες των εφημερίδων, το ίδιο απότομα εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Ο κ. Κοτζιάς «απελύθη» μετά πολλών επαίνων, παρόλο που υποστήριζε δημοσίως ότι δεν ήταν ο αυτουργός της ιστορίας, δεν απελύθη όμως ούτε η πολιτική, ούτε και η νοοτροπία του. Ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε τη Μόσχα σε μια επιχείρηση περιορισμού των ζημιών.
Τώρα βέβαια, σε τέτοιου είδους υποθέσεις, πρέπει να είναι κανείς πολύ επιφυλακτικός για το αν αυτά που ακούει είναι αλήθεια και πόσα είναι αλήθεια. Ακούγοντάς όμως τον συνομιλητή μου να μου τα λέει, θέλησα να σιγουρευτώ ότι καταλάβαινα σωστά αυτό που μούλεγε. «Θέλεις να πεις ότι ο Πρωθυπουργός δεν ελέγχει την κυβέρνηση και το κράτος;», τον ρώτησα.
Με κύτταξε χωρίς να μου απαντήσει κι εγώ σκέφτηκα από μέσα μου «καλά ξεμπερδέματα». Δεν ξέρω πως μου ήρθε και θυμήθηκα τον Αντώνη Λιβάνη, τον «μυστικοσύμβουλο» του Αντρέα. Κουβεντιάζαμε πριν από καμιά δεκαριά χρόνια κάτι άσχετο, όταν με κύτταξε καλά-καλά και μου είπε:
«Αν τους γυρίσεις μια φορά την πλάτη, θα τρέχεις σε όλη σου τη ζωή»
Γεμίζοντας δακρυγόνα το Σύνταγμα
Εγώ πήγα στο συλλαλητήριο την Κυριακή. Πάντα επιδιώκω, όταν το μπορώ, τη βιωματική επαφή με τα γεγονότα. Δεν στηρίζομαι σε τρίτους για να μάθω τι συμβαίνει. Γιατί οι τρίτοι μπορεί να έχουν τα δικά τους συμφέροντα να με παραπλανούν.Πέρυσι, η κυβέρνηση και η αστυνομία, προς τιμήν τους, είχαν σεβαστεί το δικαίωμα των συγκεντρωμένων να διαδηλώσουν υπέρ των απόψεών τους.
Φέτος, ξανάβαλαν σε λειτουργία τη «μηχανή» πούχουμε δει άπειρες φορές και που χρησιμοποίησαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις για να στερήσουν από τον ελληνικό λαό το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι.
Μια ομάδα μερικών δεκάδων προβοκατόρων επιτίθεται στην Αστυνομία, η οποία δεν κάνει μια περιορισμένη επιχείρηση να τους συλλάβει, αλλά πνίγει στα δακρυγόνα όλο το Σύνταγμα και διαλύει τη διαδήλωση. Τον Φλεβάρη του 2012, παρολίγον να σκοτώσουν, με αυτή τη μέθοδο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μανώλη Γλέζο. Και ήξεραν μάλιστα, όταν έριχναν εκεί που έριχναν τα χημικά, ότι υπήρχε τέτοιος κίνδυνος (!). (Γι’ αυτό και είναι μεν σωστές, είναι όμως και κάπως αστείες οι δηλώσεις της ΝΔ. Συγνώμη, αλλά δεν είναι δυνατόν να είναι καλά τα χημικά όταν τα ρίχνουμε εμείς και άσχημα όταν τα τρώμε).
Καθώς λοιπόν ξαναείδα το έργο, διερωτήθηκα ποιόν ωφελεί. Μέχρι να πέσουν τα δακρυγόνα, επρόκειτο για μια ειρηνική διαδήλωση με συνθήματα για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και για να γίνει Δημοψήφισμα, με νέους που τραγούδαγαν τον Εθνικό Ύμνο κ.λπ. ‘Όταν έπεσαν τα δακρυγόνα, οι διαδηλωτές άρχισαν να βρίζουν άσχημα την κυβέρνηση και να λένε –πρώτη φορά άκουσα τέτοιο πράγμα στην Ελλάδα– «κομμουνιστές» τους αστυνομικούς.
Εγώ νόμιζα ότι είμαι ασφαλής από όλα αυτά και εκάθησα να πιω έναν καφέ χαμηλά στη Μητροπόλεως, όχι στο Σύνταγμα. Αναγκάστηκα όμως σύντομα να τον αφήσω άρον-άρον και να τρέχω προς την Πλάκα. Καφές με άρωμα δακρυγόνου δεν λέει. Πάνω στη φούρια μου δεν τον πλήρωσα καν!
Ποιόν εξυπηρετούν και ποιόν συμφέρουν όλα αυτά; Διερωτήθηκα. Ποιοι μηχανισμοί είναι εν δράσει; Πώς σχηματίζει την εικόνα της για τα γεγονότα η κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση Τσίπρα θέλει να περάσει μια Συμφωνία με την οποία διαφωνεί η πλειοψηφία των Ελλήνων και μια μερίδα τους πάρα πολύ έντονα, την θεωρεί «προδοσία». Επιπλέον προσφεύγει σε κοινοβουλευτικές μεθόδους και «κοπτοραπτική κομμάτων και βουλευτών», απολύτως αντίθετη προς τις αξίες και παραδόσεις της Αριστεράς κατά το παρελθόν, που θυμίζουν την Αποστασία του 1965 και βρίσκουν αντίθετο μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού (τότε οι Αμερικανοί ήθελαν να περάσουν το σχέδιο Άτσεσον για την Κύπρο και, αφού δεν γινόταν αυτό, να κερδίσουν χρόνο για να ετοιμάσουν τη δικτατορία της 21ης Απριλίου και την «λύση» του Κυπριακού. Τώρα θέλουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, για να «λύσουν» το μεκεδονικό. Με την ευκαιρία συνιστώ ενθέρμως την έξοχη Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα που ξαναδιάβασα πρόσφατα και αναφέρεται στον Ιούλιο του 1965).
Τι χρειάζεται, ρωτάω εγώ τώρα, στην κυβέρνηση να προσθέσει σε όλα αυτά που έχει να αντιμετωπίσει και την αποδοκιμασία για τις αυταρχικές μεθόδους της Αστυνομίας;
Μια «στρατηγική της έντασης»
Όποιος γνωρίζει έστω και ελάχιστα την ελληνική και ευρωπαϊκή ιστορία ξέρει πόσο επικίνδυνα μπορούν να αποδειχθούν όλα αυτά, ιδίως όταν συνδυάζονται με μείζονα κοινωνικο-οικονομική κρίση, κρίση θεσμών, αλλά και ένα εντελώς ασταθές διεθνές περιβάλλον, όπου μπορεί να μην υπάρχει αύριο ακόμα και η ΕΕ.Προς το παρόν είμαστε σε καθαρά πολιτικά και καθαρά ρητορικά και ιδεολογικά φαινόμενα και ελπίζουμε να μην περάσουμε σε άλλο στάδιο. Αλλά όλα αυτά που γίνονται δημιουργούν σταδιακά προϋποθέσεις για πιο δραματικά γεγονότα.
Θυμίζουμε ότι καταφέραμε στο παρελθόν να κάνουμε έναν από τους πιο άγριους Εμφυλίους με τους Αγγλοαμερικανούς πίσω και από τα δύο στρατόπεδα!!! Το Λονδίνο και η Ουάσιγκτων έσπρωξαν τα αστικά κόμματα να πάνε μέχρι το τέλος τον Εμφύλιο, οι ίδιοι όμως προσδιόρισαν και την πολιτική του ΚΚΕ δια της… τεθλασμένης, της Μόσχας δηλαδή, και των Συμφωνιών Τσώρτσιλ-Στάλιν του Οκτωβρίου 1944 και όσων ακολούθησαν.
Στην Κύπρο, το ίδιο δίκτυο, το Gladio ήταν πίσω και από τον Ραούφ Ντενκτάς και από τους δικούς μας «παλληκαράδες», τύπου Γιωρκάτζη, Σαμψών, ΕΟΚΑ Β’ και Χούντας, και πέτυχε εν τέλει τη ντε φάκτο διχοτόμηση του νησιού.
Στην Ιταλία, το Gladio ήταν πίσω από την τρομοκρατία της άκρας (και συνδεόμενης με την ελληνική χούντα) δεξιάς, αλλά και η CIA κατάφερε να χειραγωγήσει τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, οδηγώντας στη δολοφονία Μόρο, για να αποτραπεί η συμμετοχή του ΚΚ στην κυβέρνηση.
Το κόλπο είναι πολύ αποτελεσματικό. Ελέγχεις και τις δύο πλευρές μιας σύγκρουσης και την πας εκεί που θέλεις.
Γι’ αυτό θάπρεπε οι πολιτικές δυνάμεις να είναι πιο προσεχτικές στο πως μεταχειρίζονται ότι έχει μείνει από το δημοκρατικό και θεσμικό πλαίσιο της χώρας.
Καλό θα ήταν επίσης ορισμένοι πολιτικοί μας να μην διαπράττουν το σφάλμα να προβάλλουν σε όλους τους Έλληνες την τυχόν έλλειψη αξιοπρέπειας και τον κυνισμό τους. Ο μέσος Έλληνας κι αυτός Άγιος ασφαλώς δεν είναι, αλλά δεν μοιάζει καθόλου με τον μέσο πολιτικό, είναι πολύ καλύτερος.
H Marfin και το «βαθύ κράτος»
Με όλες αυτές τις σκέψεις να βολοδέρνουν στο κεφάλι μου θυμήθηκα όταν, πριν από κάμποσα χρόνια, παρουσίαζα ένα βιβλίο σε μια αίθουσα κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν εκεί κι ο μακαρίτης Γεράσιμος Αρσένης, πρώην υπουργός Άμυνας και, νομίζω, ο άνθρωπος που προτιμούσε ο Ανδρέας για διάδοχό του. Μετά την εκδήλωση τον συνόδευσα μέχρι το σπίτι του στο Κολωνάκι.Καθώς περπατούσαμε πιάσαμε κουβέντα για τον Γιώργο Παπανδρέου και την ψυχολογία του, το ΠΑΣΟΚ, τα Μνημόνια και τις Δανειακές, σε κάποια στιγμή φτάσαμε και στην υπόθεση της Μαρφίν.
Ο εμπρησμός της τράπεζας αυτής τον Μάιο του 2010 και ο θάνατος τριών ανθρώπων, κατά τη διάρκεια μιας τεράστιας, σχεδόν εξεγερσιακής διαδήλωσης εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που δεν ξέρω και αν δεν θα έμπαιναν εν τέλει στη Βουλή, αν δεν βρισκόταν εκεί το ΚΚΕ, άλλαξε άρδην το κλίμα και διευκόλυνε οπωσδήποτε το πέρασμα του πρώτου Μνημονίου.
Οι διαδηλωτές πάγωσαν μαθαίνοντας τους θανάτους. Αλλά, όπως μου είπε ένας πρώην αστυνομικός που συμπαθούσε τη Σπίθα, πάγωσαν και οι αστυνομικοί. Πριν συμβεί, ήταν σχεδόν έτοιμοι να μην προτάξουν καμιά σοβαρή αντίσταση στους διαδηλωτές. Μετά, θα χρησιμοποιούσαν και τα όπλα τους.
Το θυμάμαι σα να ήταν χτες. Είχαμε φτάσει περπατώντας στην Κανάρη, όταν εξέφρασα στον Αρσένη τις απορίες μου για αυτή την υπόθεση. Κοντοστάθηκε, γύρισε προς το μέρος μου, με κύτταξε έντονα, και μου είπε, τονίζοντας μία-μία τις λέξεις του και επαναλαμβάνοντάς τες δύο φορές, λες και φοβόταν ότι θα μου διαφύγει το νόημά τους:
«Δεν αποκλείω τίποτα. Υπάρχει και στην Ελλάδα βαθύ κράτος!»
Εγώ τώρα βέβαια, που να ξέρω αν υπάρχει και που βρίσκεται ένα τέτοιο «βαθύ κράτος».
Αυτό που αντίθετα ξέρω, είναι ότι ούτε σπίρτα ελληνικής προελεύσεως δεν βρίσκω σε ψιλικατζίδικα. Όλα εισαγωγής είναι.
* * * *
ΥΓ 1. Μήπως οι οπαδοί και ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής να ρωτήσουν τον κ. Λαγό τι ακριβώς έκανε κοντά στα σκαλιά του Αγνώστου Στρατιώτη; Μην τη πάθουνε κι αυτοί σαν πολλούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ στο τέλος.
Δεν λέω ότι έχουν συνεννοηθεί, γεγονός όμως αντικειμενικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του ενισχύει στην πραγματικότητα την άκρα δεξιά – που λέει ότι θέλει να καταπολεμήσει – αλλά και το αντίστροφο!
ΥΓ 2. Μου άρεσε πολύ η ατάκα που διάβασα στην Αυγή. Μιλώντας λέει στη Βουλή, η Σία Αναγνωστοπούλου, χαρακτήρισε ως αντιιμπεριαλιστική τη συμφωνία των Πρεσπών.
Μου άνοιξε τα μάτια. Πού να τα καταλάβει αυτά το φτωχό μου το μυαλό; Δεν είμαι εγώ Καθηγητής σε Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς, δε, ούτε και φοιτητής είμαι!
Θα τη συμβούλευα πάντως να μην τα λέει δημόσια αυτά τα πράγματα. Γιατί υπάρχει περίπτωση να την ακούσει η άλλη… CIA, η κανονική και να πάει να τα πει του… Ιμπεριαλισμού, και να χαλάσει η Συμφωνία την τελευταία στιγμή.
Θάναι κρίμα, αφού παρακολουθήσαμε τη Μνημονιακή οικονομική και κοινωνική καταστροφή, να μην απολαύσουμε τώρα και το έργο τα νέας σαιζόν που αρχίζει να παίζεται στο θέατρο Ελλάς. Η συνέχεια δηλαδή της πρώτης, η Γεωπολιτική καταστροφή της χώρας και της Αριστεράς της. «Ελληνικό πείραμα, μέρος Β‘», ή κάπως έτσι το βάφτισαν.
Λίγο κράτει παιδιά. Θα πάθουμε τίποτα στο τέλος με τόσο μεγάλη δόση από «αντιιμπεριαλιστική αριστερά».
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου