Ορφανός λαός

Η συμμετοχή της κοινωνίας στην κακή συμφωνία με τα Σκόπια

Από τον Ιωάννη Σ. Λάμπρου*

Πολλά τα κείμενα που θα γραφούν για τη συμφωνία σχετικά με την ονομασία του γειτονικού κράτους και μικρός ο χώρος σε ένα άρθρο για να καλυφθούν όλες οι διαστάσεις του ζητήματος.
Επιγραμματικά, κατατίθενται οι εξής σκέψεις: 

Η ελλαδική ηγεσία επιλέγει, διαχρονικά, την αρχή της διολίσθησης σε κάθε εθνικό θέμα. Δεν υπάρχει άτακτη υποχώρηση, αλλά διολίσθηση σε τέτοιον βαθμό ώστε αφενός να υπονομευθεί -αν και σχεδόν ποτέ δεν υπάρχει η βούληση για κάτι τέτοιο- κάθε βελτιωτική αλλαγή στάσης στο μέλλον, αφετέρου κάθε περαιτέρω υποχώρηση να θεωρείται φυσιολογική συνέχεια της αρχικής, ως το αναγκαίο επιπλέον βήμα για την «επίλυση» εκάστοτε ζητήματος.

Ταυτόχρονα, κάθε υποχώρηση ενδύεται τον μανδύα της στρατηγικής (;), ώστε να καταδειχθεί η αδιαλλαξία της άλλης πλευράς, με τη συνετή Αθήνα να λαμβάνει, γενναιόδωρα, συμμαχικά πιστοποιητικά καλής συμπεριφοράς. Γνώριμη η συγκεκριμένη πολιτική σε Αιγαίο και Κύπρο. Συγκεκριμένα, η έμφαση στη σύνθετη ονομασία, άρα και στη συμπερίληψη του όρου «Μακεδονία», μοιραία διευκόλυνε τις ελλαδικές ηγεσίες σε αποδοχή ονόματος όπου η λέξη «Μακεδονία» θα αποτελεί το βασικό συστατικό, άρα και πιο εύκολα θα πέσει σε αχρησία όποιο συνοδευτικό. Η αναγνώριση «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας ακολούθησε μοιραία.

Ασύγγνωστη η αποδοχή, εκ μέρους της Αθήνας, «μακεδονικής» εθνότητας και γλώσσας, εξέλιξη η οποία, σε συνδυασμό με το «Βόρεια Μακεδονία», αναβιώνει το μακεδονικό ζήτημα, προσφέροντας πλείστες αφορμές σε ισχυρές δυνάμεις να παρεμβαίνουν στην περιοχή.
Η εγκατάλειψη της αντίληψης του εξαρχαϊσμού, της φαιδρής όψης της σκοπιανής πολιτικής, ελάχιστο αντάλλαγμα συνιστά εφόσον ο ιστορικός αναθεωρητισμός του γειτονικού κράτους εντοπίζεται στον 20ό αιώνα.
Η προτεινόμενη συμφωνία κατοχυρώνει με τον πλέον επίσημο τρόπο το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού», το οποίο, εσωτερικά, έχει ήδη ηττηθεί με τη Συμφωνία της Αχρίδας το 2001, μετατρέποντας το σκοπιανό κράτος σε δικοινοτικό, συνεταιρικό, με την αλβανική εθνότητα συγκυρίαρχη της Πολιτείας και την ανάγκη διπλών πλειοψηφιών (σλαβική και αλβανική) στο Κοινοβούλιο σε σειρά ζητημάτων. Παράλληλα, εφόσον η αξιωματική αντιπολίτευση έχει κάνει αποδεκτή τη σύνθετη ονομασία, άρα και τον όρο «Μακεδονία», εμμέσως αποδέχεται ότι εθνότητα και γλώσσα απορρέουν από το όνομα της χώρας.

Δεδομένο το δυσμενές πλαίσιο, εντός του οποίου η παρούσα κυβέρνηση εκλήθη να χειριστεί το Σκοπιανό, οι ευθύνες για τη διαμόρφωση του οποίου βαραίνουν, σχεδόν αποκλειστικά, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. Το πλαίσιο, όμως, επιδεινώθηκε έτι περαιτέρω με τις εμμονικές δοξασίες της Αριστεράς - διαχρονικά προβληματική η στάση της εγχώριας μαρξιστικής διανόησης σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας και Ιστορίας. Γενικότερα, τόσο η ιδεολογική μονομέρεια (Αριστερά) όσο και η συμμαχική νομιμοφροσύνη (Δεξιά - Κέντρο) εμπόδισαν όλες τις παρατάξεις να χειριστούν το σύνολο των εθνικών θεμάτων μέσα από -αποκλειστικά- εθνικό πρίσμα.

Η συμφωνία αποτελεί συνολική αποτυχία του πολιτικού προσωπικού της χώρας, με την κοινωνία να μην είναι αμέτοχη, προσφέροντας αφειδώς την υποστήριξή της σε κόμματα τα οποία τάσσονταν διαχρονικά υπέρ της σύνθετης ονομασίας και, συνεπώς, του όρου «Μακεδονία», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για αντίστοιχη εθνότητα και γλώσσα.

Μια κοινωνία και ένας λαός που περιφέρονται μεταξύ συλλαλητηρίων και εκδρομών στα καζίνα των Σκοπίων... Πατριωτισμός κενός περιεχομένου, περιοριζόμενος σε κραυγές και ανέξοδες εξάρσεις... Ενα λαός άπραγος στην εκποίηση της χώρας του, που δεν ξέρει πώς να υποστασιοποιήσει την αγάπη του για την πατρίδα και που δεν έχει διδαχθεί από την ηγεσία του να καταβάλλει το αναγκαίο κόστος.
Ενας λαός χωρίς ηγεσία. Ορφανός.

*Διεθνολόγος, μέλος του Ινστιτούτου Συντηρητικής Πολιτικής

Πηγή