ΕΝΑΕ: Ειδικός διαχειριστής, στρατηγική νίκη, Πύρρειος, ή ολική καταστροφή;

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, η μεγαλύτερη ναυπηγική μονάδα της Ανατολικής Μεσογείου αποκτούν ειδικό διαχειριστή μετά από την -με καθυστέρηση τριμήνου- απόφαση του Οικονομικού Πρωτοδικείου της Αθήνας, σύμφωνα… με πληροφορίες που διέρρευσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο το υπουργείο Οικονομίας.

Τα στελέχη του υπουργείου εμφανίζονται να πανηγυρίζουν κάνοντας λόγο για «στρατηγική νίκη»(!!) του υφυπουργού Στέργιου Πιτσιόρλα. Όπως έχει αναφέρει παλαιότερα ο υφυπουργός, ο ειδικός διαχειριστής θα μοιράσει σε δύο μέρη το ναυπηγείο,...
το εμπορικό και το στρατιωτικό, και θα προχωρήσει στην εκτίμηση των περιουσιακών του στοιχείων εντός ενός έτους και στη συνέχεια θα βγάλει σε διεθνή διαγωνισμό το ναυπηγείο αναμένοντας επενδυτές.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, για τη δεξαμενή νούμερο 5 του ναυπηγείου (500.000 τόνων) έχει ήδη εκφράσει ενδιαφέρον η κινεζική Cosco, ενώ για το στρατιωτικό κομμάτι ο νέος επενδυτής θα πρέπει να προέρχεται από δυτική χώρα – μέλος τους ΝΑΤΟ.
Η εξέλιξη αυτή περιγράφεται ως στρατηγική νίκη, έχουμε όμως σοβαρούς λόγους, βάσει εμπειρίας, να θεωρούμε ότι στην καλύτερη περίπτωση θα αποδειχθεί για την κυβέρνηση Πύρρειος νίκη, με σοβαρότατες πιθανότητες να οδηγήσουν τον Σκαραμαγκά σε πλήρη καταστροφή.

Καταρχάς, στα διεθνή δικαιοδοτικά όργανα που έσυρε η ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά την Ελλάδα και την καταδίκασε, «κάνει εντύπωση» το ότι η εσωτερική έννομος τάξη σε κατώτατο μάλιστα βαθμό (μονομελές Πρωτοδικείο) επί της ουσίας γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της την απόφαση ενός διεθνούς δικαστηρίου.
Αυτό το επισήμανε στην κυβέρνηση ο Μανώλης Κεφαλογιάννης της Νέας Δημοκρατίας σε πρόσφατη συζήτηση στο Κοινοβούλιο, καθώς η εμπειρία του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο του επιτρέπει να βλέπει καθαρά ότι είναι τουλάχιστον παράλογο να μην εφαρμόζεται απόφαση ειδικού δικαστηρίου (από την οποία ξεκινά η μεθόδευση υφαρπαγής περιουσιακού στοιχείου από ξένο ιδιοκτήτη) και αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για απόφαση που δεν μπορεί παρά να μη μείνει δίχως συνέπειες.
Αφετέρου, βλέποντας ότι η απόφαση διεθνούς δικαιοδοτικού οργάνου αγνοείται από την Ελλάδα, η ιδιοκτησία του Σκαραμαγκά έχει προσφύγει ως φυσικά πρόσωπα, όχι μέσω των εταιριών, στο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο προστασίας των επενδύσεων στην Ουάσιγκτον.
Όχι μόνο από όποια αποζημίωση επιδικαστεί δεν θα εισπράξουν χρήματα οι πιστωτές του Σκαραμαγκά, αλλά θα πάνε στην τσέπη του επιχειρηματία. Κι επειδή θα αναρωτηθεί φυσιολογικά κάθε αναγνώστης ότι η κυβέρνηση θα κάνει το ίδιο και με ενδεχόμενη καταδικαστική απόφαση στην Ουάσιγκτον, η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή και η κυβέρνηση Τσίπρα το γνωρίζει.

Το δικαστήριο αυτό είναι συνδεδεμένο με την Παγκόσμια Τράπεζα κι εάν κάποιο κράτος αρνηθεί να συμμορφωθεί, τότε υποβαθμίζεται αυτομάτως η πιστοληπτική του ικανότητα κατά δύο βαθμίδες. Ισχύει αυτό ή όχι αγαπητοί αξιωματούχοι του υπουργείου Οικονομίας που δώσατε τις πληροφορίες περί «στρατηγικής νίκης»;
Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, το ποσό που επιδικάστηκε από το διαιτητικό δικαστήριο με την απόφαση που αρνείται η κυβέρνηση να εφαρμόσει, προσετέθη στο αίτημα στο δικαστήριο της Ουάσιγκτον. Κι ενώ τώρα θα πληρωνόντουσαν οι πιστωτές του Σκαραμαγκά και θα έμπαινε μια τάξη στο ναυπηγείο αναζητώντας σενάριο διάσωσης, ο κίνδυνος ολικής καταστροφής και κλεισίματος του Σκαραμαγκά είναι πλέον ορατός.
Οι δε αναφορές του υφυπουργού περί επενδυτών που θα ασχοληθούν με τον Σκαραμαγκά, είναι απορίας άξιον το πώς κανείς δεν ασχολείται με την επίπτωση της δήμευσης περιουσιακού στοιχείου παγκόσμιου επιχειρηματικού ομίλου, ο οποίος μάλιστα δικαιώθηκε στη διεθνή Δικαιοσύνη, στους επίδοξους «επενδυτές».
Για να δικαιώνεται σε διεθνές δικαστήριο σημαίνει ότι στη χειρότερη περίπτωση, κάπου έχει δίκιο, το οποίο απλώς δεν βρήκε λόγω των «ειδικών χαρακτηριστικών» της Ελλάδας, αυτών που την οδήγησαν στην οδυνηρή σημερινή εικόνα μιας χρεοκοπημένης δυτικής Δημοκρατίας.
Θα ρισκάρει κανείς να υποστεί τα ίδια εάν το κράτος αποδεικνύει εμπράκτως ότι δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις οργάνων που έχουν θεσπιστεί διεθνώς για να προστατεύουν τους επιχειρηματίες από την κρατική αυθαιρεσία; Σα να μοιάζει λίγο παράλογο.
Σε κάθε περίπτωση χαμένος θα βγει ο Έλληνας φορολογούμενος, αφού η ιστορία έχει αποδείξει ότι αργά ή γρήγορα καταβάλουμε τεράστια ποσά από τις καταδίκες που εισπράττουμε στα διεθνή όργανα. Ας ελπίσουμε ότι θα βρεθεί βουλευτής να ρωτήσει επιτέλους το αυτονόητο.
«Πόσες φορές βρεθήκαμε στη διεθνή διαιτησία, πόσες φορές κερδίσαμε, πόσες καταδικαστήκαμε και ποιο είναι το συνολικό ποσό που κλήθηκε ο Έλληνας φορολογούμενος να καταβάλει εξαιτίας των πράξεων και των παραλείψεων του πολιτικού προσωπικού της;»
Διότι όλα δείχνουν ότι στρατηγική των κυβερνώντων δεν είναι άλλη από το να πετάξει την «καυτή πατάτα» στον επόμενο, καθότι η έκδοση της απόφασης θα πάρει 2-3 χρόνια. Μέχρι τότε υπάρχει περιθώριο να πανηγυρίζουν, ενώ η νομοθεσία δεν προστατεύει τον φορολογούμενο αλλά τους πολιτικούς, με τη βιομηχανία των παραγραφών.
Μπορεί να ζημίωσαν το κράτος με δισεκατομμύρια, φροντίζουν όμως να προστατεύουν τους εαυτούς τους από δικαστικές διώξεις. Εάν φοβόντουσαν ότι θα συλληφθούν και θα κινδύνευε με δήμευση η περιουσία τους, πέραν της στέρησης της προσωπικής τους ελευθερίας, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Καταληκτικά, να υπενθυμίζουμε την αθλιότητα της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, καθώς με επιστολή του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομίας και Οικονομικών Πλασκοβίτη, με υπουργό τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αποδέχθηκαν την απαγόρευση εξαγωγικής δραστηριότητας, άρα του στερούσαν τη δυνατότητα να έχει έσοδα!
Κι όλα αυτά μόλις 3-4 μήνες μετά την ανάληψη της ευθύνης του ναυπηγείου από τη σημερινή του ιδιοκτησία, με τον Ισκάνταρ Σάφα να ξεκαθαρίζει στη Βουλή, ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος επιβίωσης πλην της εξαγωγικής δραστηριότητας. Τα ναυπηγεία του στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή έχουν «overcapacity», δηλαδή μεγαλύτερο όγκο δουλειάς από αυτόν που μπορεί να παράξει.
Αυτός είναι ο λόγος που πήρε τον Σκαραμαγκά και οι άθλιες ελληνικές κυβερνήσεις φρόντισαν να του απαγορεύσουν να φέρει μέρος αυτής της δουλειάς στην Ελλάδα, διότι οι πολιτικοί αποφάσισαν να του ρίξουν την ευθύνη για τις παράνομες κρατικές χρηματοδοτήσεις που έλαβε το πολιτικό τμήμα του ναυπηγείου δεκαετίες νωρίτερα!
Κι επειδή το «αμάρτημα» βάραινε το πολιτικό τμήμα, το φυσιολογικό ήταν οι Πλασκοβίτης και Παπακωνσταντίνου να αποδεχθούν η ανάκτηση των παράνομων κρατικών χρηματοδοτήσεων να γίνουν από αυτό. Από το πολιτικό. Τι δουλειά είχε το στρατιωτικό;
Αντ’ αυτού, επέλεξαν αυθαίρετα να δεσμεύσουν για 15 χρόνια και το στρατιωτικό τμήμα, εξουδετερώνοντας μια επένδυση της οποίας το επιχειρηματικό σχέδιο που είχε εγκριθεί, βασιζόταν στις εξαγωγές! Και δεν υπήρξε κύριε Παπαγγελόπουλε Έλληνας εισαγγελέας να επέμβει και να θέσει αυτά τα αυτονόητα ερωτήματα, μπας και γλιτώναμε έναν ακόμα διεθνή διασυρμό.
Ο Στέργιος Πιτσιόρλας που σήμερα μιλά για «στρατηγική νίκη» γνωρίζει πολύ καλά τις αθλιότητες που έχει διαπράξει το ελληνικό δημόσιο τότε, αφού αν θυμόμαστε καλά είναι «έμπειρος» από… «κρατική διαχείριση». Πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Και με αυτούς και με τους προηγούμενους. Με όλες τις καταστάσεις.
Κατά συνέπεια, σίγουρα γνωρίζει ότι τα πράγματα δεν είναι όσο ρόδινα τα παρουσιάζει. Δεν είναι τυχαία η κάκιστη εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Εξάλλου, φροντίζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να εμπλουτίζουμε την επιχειρηματολογία που το αποδεικνύει. Εν αναμονή λοιπόν, διότι το θέμα αυτό θα μας ταλαιπωρεί ακόμα για πολλά χρόνια.

Πηγή