Βέβαια, κατὰ πῶς συνηθίζουν, πρῶτα ἐξασφαλίζουν τὸ ὅποιον ἀντίδοτον καὶ μετὰ φροντίζουν νὰ ἐξαπολύσουν τὸ ὅποιο πρόβλημα ἀνᾲ τὴν ὑφήλιο. Δῆλα δή, πρῶτα ἐξασφαλίζουν τὴν δική τους, ἴσως καὶ κάποιων ἄλλων πιστῶν τους, ποὺ θὰ μποροῦν νὰ διαθέσουν μεγάλα χρηματικὰ ποσά, ἐπιβίωσιν, καὶ μετὰ ἀφήνουν ἐλεύθερα, ἔως κι ἀνεξέλεγκτα τὰ γεγονότα νὰ τρέξουν… Ποιός νοιάζεται;
Κάπου ἐκεῖ λοιπὸν ἐμφανίζεται ἕνας «τρελλός», ποὺ εἰσβάλλει νύκτα σὲ κάποιο ἐργαστήριο, κλέβει ἕνα μπουκαλάκι, ῥίχνει μερικὲς σταγόνες του σὲ μία λίμνη ἤ σὲ ἕνα φρᾶγμα ἤ σὲ ἕνα ποτάμι καὶ τέλος μὲ τοὺς πληθυσμοὺς ποὺ ὑδρεύονται ἀπὸ ἐκεῖ.
Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, ἐμφανίζεται ἕνας «τρομοκράτης» ποὺ μετατρέπεται σὲ βιοτρομοκράτη, διότι τοῦ σκότωσαν τὸ ποντίκι του στὰ παιδικά του χρόνια καὶ τώρα μισεῖ ὅλον τὸν πλανήτη. Αὐτὸς λοιπὸν ἀρχίζει νὰ ἀπειλῇ κάποιους, γιὰ κάτι ἀλλὰ στὸ μεταξὺ τοῦ ξεφεύγει τὸ μπουκαλάκι καὶ πᾶρε κάτω ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν ἐκεῖ γύρω.
Γιὰ νὰ ἔχουν φυσικὰ ἥσυχο τὸ κεφάλι τους καθαρίζουν τὸν βιοτρομοκράτη.
Ἄλλως τέ, ἔτσι ὅπως ἔχουν ἐξελιχθῆ τὰ μυαλά μας, εἶναι πολὺ εὔκολο νὰ βρεθῇ ὁ κατάλληλος «τρελλός» στὸ κατάλληλον σημεῖον, τὴν κατάλληλην στιγμὴ καὶ νὰ ἀλλάξῃ διὰ παντὸς τὸν ῥοῦ τῆς διαβιώσεως ἐπὶ τοῦ πλανήτου.
Αὐτὰ ποὺ σᾶς γράφω εἶναι λίγο ἔως πολὺ γνωστά. Τὰ διαβάζουμε, τὰ ἀντιλαμβανόμαστε, τὰ διαισθανόμεθα…
Σήμερα ὅμως δὲν θέλω νὰ σταθῶ στὰ πιθανὰ σενάρια ποὺ «παίζουν».
Σήμερα θέλω νὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ «Γιατὶ» αὐτῶν τῶν σεναρίων.
Γεννηθήκαμε καὶ μεγαλώσαμε σὲ κοινωνίες ποὺ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε ἔπρεπε πάντα τὸ «μεγάλο ψάρι νὰ τρώῃ τὸ μικρό». Τὸ ἄδικο νὰ ἐπισκιάζῃ τὸ δίκαιον! Ὁ πονηρὸς νὰ διαβιῇ εἰς βάρος τοῦ ἐντίμου.
Αὐτὸ σημαίνει πὼς ὅλα τὰ μέσα ἦσαν πάντα θεμιτά. (Στὸν ἔρωτα καὶ στὸν πόλεμο ὅλα ἐπιτρέπονται… Σωστά;)
Εἶναι πολὺ φυσικὸ λοιπόν, γιὰ νὰ λάβῃ κάποιος ἀθλητὴς μέρος στοὺς φερομένους ὥς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες, νὰ κάνῃ χρῆσιν ὅλων τῶν εἰδῶν τῶν ἀναβολικῶν ποὺ κυκλοφοροῦν. Πῶς ἀλλοιῶς θά καταφέρῃ νά διακριθῇ;
Κι ἐμεῖς, ἀν τὶ νὰ ντρεπόμεθα μὲ τὰ χάλια του, χειροκροτοῦμε πανευτυχεῖς!!!
Γιατί νά μήν κάνῃ χρῆσιν, ὅταν ὅλοι οἱ φερόμενοι ὤς συναθλητές του κάνουν;
Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ στὴν καθημερινότητά μας. Παντοῦ καὶ πάντα τὰ ἴδια. Καὶ τὸ χειρότερον εἶναι πὼς ἔχουμε πιστέψη πὼς αὐτὸ δὲν ἀλλάζει… Ἔτσι θὰ ἐξακολουθήσῃ…
Στὴν πολιτικὴ ἐπιβιώνει τὸ μεγαλύτερο κάθαρμα. Στὴν ἐλευθέρα ἀγορὰ αὐτὸς ποὺ ἔχει τὶς καλλίτερες «διασυνδέσεις»… Στὰ διεθνῆ αὐτὸς ποὺ τὰ ἔχει καλλίτερα μὲ τοὺς τραπεζῖτες… Στὰ τῶν πολέμων αὐτὸς ποὺ ἔχει τὰ πλέον …ἀπομεμακρυσμένα ὅπλα!
Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἔχουμε ξεχάση τὸ τὶ σημαίνει σθένος, ἀνδρεία, ἦθος.
Καὶ μέσα σὲ αὐτὴν τὴν σαπίλα ἀγωνιζόμεθα σταθερὰ καὶ πρωτίστως νὰ ἐπιβιώσουμε…
Πῶς; Μέ τό νά γίνουμε σάν αὐτούς πού σιχαινόμεθα ἤ μέ τό νά γίνουμε κάτι ἄλλο;
Τὰ πάντα ὅμως στὸν πλανήτη ἔχουν ἀποδεδειγμένα ἀποτύχη!
Ἀπὸ τὸ πιὸ ἁπλό, ποὺ λέγεται παιδεία, ἔως τὰ ἄλλα, τὰ σημαντικότερα, ποὺ λέγονται ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ πολιτισμός.
Ἀπὸ τὸ πῶς διαχειριζόμεθα τὸ περιβᾶλλον μας, ἔως τὸ πῶς συμπεριφερόμεθα στὰ ζῶα ἤ πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὸν ἴδιον τὸν πλανήτη.
Ἀπὸ τὸ πῶς ἔχουμε συνδέση τὴν ἐλευθερία μας μὲ τὸ χρῆμα, ἔως τὸ πῶς ἐπιλέγουμε τρόπους καὶ δράσεις γιὰ νὰ «ἐπαναστατήσουμε»…
Τὰ πάντα στὸν πλανήτη, σὲ κάθε μῆκος καὶ πλᾶτος του, ἔχουν ἀποτύχη!
Ἄς μὴν μᾶς ξενίζῃ αὐτό…
Καὶ γιὰ ὅλα ἡ αἰτία, τὸ «γιατί», ἡ ἀρχὴ εἶναι ἡ ἀνανδρία μας!
Φυγόπονοι, ῥιψάσπιδες, φαντασιόπληκτοι. Ἀνόητοι, καθοδηγούμενοι, λοβοτομημένοι… Ἀνήθικοι, ἄνανδροι, ἡμιμαθεῖς…
Δυστυχῶς μας δῆλα δή, βιώνουμε ἤδη τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς φάσεως.
Τὴν βιώνουμε μὲ πόνο, μὲ θρῆνο καὶ μὲ ποτάμια αἵματος… Τὸ δικό μας αἷμα ῥέει.
Ἁπλῶς ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὰ αἴτια τῶν κακῶν, ἐνᾦ οὐδέποτε ἀναῤῥωτηθήκαμε γιὰ τὸ δικό μας μερίδιον εὐθύνης.
Βολευθήκαμε στὰ λιγότερα, διότι δὲν εἴχαμε τὸ σθένος καὶ τὴν δύναμιν νὰ διατηρήσουμε καὶ νὰ ὑπαρασπισθοῦμε τὸ ὅλον! Αὐτὸ τὸ ὅλον ποὺ μᾶς ἔδιδε αὐτάρκεια καὶ αὐτοδυναμία!!! Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἔκανε νὰ παραμένουμε ἀνεξάρτητοι καὶ μαχητικοί. Αὐτὸ ποὺ μᾶς βοηθοῦσε νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Φύσιν κι ὄχι μέσα στὰ τσιμεντένια κλουβιά.
Καί δέν εἴμαστε ἄνανδροι ἐμεῖς; Πού ξεπουλήσαμε τόσο εὔκολα καί τόσο γρήγορα ἱστορία, παράδοσι καί κυρίως τήν ἐλευθερία μας;
Συμβιβασθήκαμε μὲ τὰ δάνεια, διότι δὲν εἴχαμε τὴν λογικὴ νὰ περιορισθοῦμε σὲ ἕνα ἐπίπεδον διαβιώσεως κατώτερον αὐτοῦ τοῦ περιγύρου μας.
Καί δέν εἶναι αὐτό ἀνανδρία; Ἀπό πότε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες διαβιούσαμε ὅπως οἱ ἄλλοι; Ἀπό πότε ἐμεῖς προσπαθούσαμε νά ὁμοιάσουμε στούς κατωτέρους κι ὄχι στούς ἀνωτέρους; Ἀπό πότε ἡ σαχλαμάρα ἔγινε πρότυπό μας καί ἐπιτρέψαμε στούς ἑαυτούς μας νά γίνουμε οἱ σπουδαιότεροί της ἐκπρόσωποι;
Ψηφίσαμε πολιτικοὺς ποὺ οὐδεμίαν σχέσι εἶχαν μὲ τὴν πολιτική, διότι ἁπλῶς μᾶς χάιδεψαν τὰ αὐτιὰ μὲ τὶς ὑποσχέσεις τους. Μᾶς βόλευε… Ἀλλὰ τώρα αὐτοὶ εὐθύνονται γιὰ τὴν δική μας κατάντια….
Δὲν σταθήκαμε μίαν στιγμὴ νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὸ τμῆμα τῆς δικῆς μας εὐθύνης.
Ποιός τούς ἐψήφισε; Ποιός θά τούς ξαναψηφίσῃ; Κι ὄλα αὐτά γιατί; Γιά νά μήν ξεβολευτοῦμε περισσότερο; Μὰ βολεμένοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν νὰ χάσουν… Ἐμεῖς τί ἔχουμε νά χάσουμε;
Δέν εἴμαστε ἐμεῖς συνυπεύθυνοι στίς ὑπογραφές ξεπουλήματος τῆς Πατρίδος μας; Δέν εἴμαστε ἐμεῖς πού κρατούσαμε τό χέρι τοῦ κάθε βουλευτοῦ πού ὑπέγραφε τόν ὁριστικό μας ἀφανισμό;
Ὅταν εἴδαμε τὸ παιδί μας νὰ μαθαίνῃ μισὴ τὴν ἀλφαβήτα, ἄνανδρα φερόμενοι, δὲν διεκδικήσαμε τὴν ὁλόκληρη διδαχή της. Καὶ τώρα διαπιστώνουμε πὼς τὸ παιδί μας εἶναι πιὸ ἀμόρφωτο ἀπὸ ἐμάς, κι ἄς πληρώσαμε ὁλόκληρες περιουσίες γιὰ νὰ σπουδάσῃ… Ἄνανδροι, μικροί, μικρότεροι ἐμεῖς αὐτῶν ποὺ δολίως μᾶς ἔφεραν σὲ αὐτὴν τὴν κατάστασιν…
Ὅταν εἴδαμε τὴν πατρίδα μας νὰ ἁλώνεται ἀπὸ τὶς ὀρδὲς τῶν ΛΑΘΡΟμεταναστῶν, μᾶς βόλεψε, διότι θὰ κάναμε τὶς δουλειές μας φθηνότερα. Οὐδέποτε σκεφθήκαμε πὼς θὰ ἔλθη ἡ στιγμὴ ποὺ δὲν θὰ ἔχουμε ἐμεῖς μεροκάματο….
Στὸν «πολιτικὸ» στίβο πάλι τὰ ἴδια. Ἐὰν κάποιος δὲν εἶναι καταλλήλως «ντοπαρισμένος» δὲν ὑπάρχει περίπτωσις νὰ ἀνέλθῃ στὰ στρώματα τῆς ἱεραρχίας. Συνεπῶς, ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ χρησιμοποιήσῃ ὅλα τὰ θεμιτὰ κι ἀθέμιτα μέσα, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ τὶς δικές μας εὐλογίες, πρὸ κειμένου νὰ καταλάβῃ αὐτὸς τὴν καρέκλα, ἀν τὶ κάποιου ἄλλου, ποὺ ἀνήκει στὸν ἀπέναντι κομματικὸ σχηματισμό.
Καὶ μετὰ ἐρχόμαστε καὶ μυξοκλαῖμε, διότι δὲν μᾶς προσέλαβε ἤ δὲν μᾶς τακτοποίησε τὸ παιδί μας ἤ ὑπέγραψε ἕνα ἀπὸ τὰ μνημόνια. Μά γιατί κλαῖμε; Τί διαφορετικό ἔκανε αὐτός ἀπό αὐτό πού θά κάναμε κι ἐμεῖς, πρό κειμένου νά ἀνέλθουμε κοινωνικῶς, κομματικῶς ἤ μισθολογικῶς;
Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ πραγματικὸ πρόβλημα τοῦ πλανήτου.
Ὅσο ὀδυνηρὲς κι ἐὰν εἶναι αὐτὲς οἱ σκέψεις, θὰ πρέπῃ νὰ ἀνατρέξουμε στὴν ἀρχή τους, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ἐὰν εἶναι τὸ χειρότερον ποὺ κινδυνεύουμε νὰ μᾶς συμβῇ.
Διότι τελικῶς, ἄν κι ὅλοι φοβόμαστε τὰ ὅσα μᾶς ἔχουν «διασφαλίσῃ», τὸ μεγαλύτερον πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε στὴν σημερινή μας πραγματικότητα δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ φοβόμαστε ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ δὲν διδαχθήκαμε!!! Καὶ οὐδέποτε διδαχθήκαμε πὼς στὸν πόλεμο, σὲ ὁποιονδήποτε πόλεμο, ὀφείλουμε νὰ παρουσιασθοῦμε μόνον μὲ τὸ σῶμα μας καὶ τὸ μυαλό μας!!!
Μάθαμε πὼς στοὺς πολέμους παρουσιάζονται πίσω ἀπὸ ὀθόνες οἱ ἐχθροί, τὰ ὅπλα τους εἶναι ἀόρατα κι ἐμεῖς εύάλωτοι.
Καὶ ξεχνᾶμε… Ξεχνᾶμε, ἀποδεικνύοντας μὲ τὴν λήθη πὼς μᾶς ξεπέρασε τὸ ὕψος τῆς ἀνανδρείας!
Οὐδέποτε ἔνας ἀνδρεῖος θὰ τολμοῦσε νὰ κρυφθῇ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὸν ἀντίπαλό του!
Οὐδέποτε ἕνας ἀνδρεῖος θὰ προσποιεῖτο κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶναι!
Οὐδέποτε ἕνας ἀνδρεῖος θὰ τολμοῦσε νὰ πολεμήσῃ ἀπὸ ἀπόστασι, πρὸ κειμένου νὰ ἀποδυναμώσῃ τὸν ἀντίπαλό του!!!
Ὁ ἀνδρεῖος στέκεται ἐμπρὸς στὴν μάχη πανέτοιμος μέν, ἀλλὰ ὄχι ῥίψασπις. Προστατεύει τὸν ἑαυτόν του ἀλλὰ δὲν κρύβεται. Προετοιμάζεται γιὰ τὴν μάχη ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ ἀπόστασι!
Τὸ μεγαλύτερό του πλεονέκτημα εἶναι τὸ βλέμμα του!
Κυττᾶ πάντα τὸν ἐχθρὸ στὰ μάτια καὶ τὸν «ζυγίζει» πρὸ κειμένου νὰ τοῦ δείξῃ πὼς ἐκεῖ εὑρεθη γιὰ νὰ πολεμήσῃ κι ὄχι γιὰ νὰ τὸν δουλέψῃ!!!
Καί τί κάνουμε τώρα;
Πῶς ἀντιδροῦμε τώρα πού μᾶς ἔχουν περικυκλώση, ἀνινητοποιήση, ἀφοπλίση, λοβοτομήση, τρομοκρατήση καί, καταληκτικῶς, πείση πώς ἔφθασε τό τέλος;
Δὲν εἶναι εὔκολο, ἀλλὰ δὲν εἶναι κι ἀδύνατον. Ἁπλῶς, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ὅλα φαίνονται νὰ ἔχουν τελειώση, ἀρκεῖ καὶ μόνον νὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς τὶς θέσεις μας, γιὰ νὰ ἀλλάξῃ καὶ ἡ ὁπτική μας. Ἀρκεῖ νὰ ἐντοπίσουμε τὸ χρήσιμον καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ περιττόν. Ἀρκεῖ νὰ κατανοήσουμε τὸ τὶ χρειαζόμεθα (πραγματικά) καὶ νὰ ἑστιάσουμε στὸ νὰ τὸ κερδίσουμε.
Ἀρκεῖ νὰ «ἐξέλθουμε» στιγμιαίως ἀπὸ τὴν παγίδα τοῦ μικροκόσμου μας καὶ νὰ ἀποκτήσουμε πανοραμικὴ εἰκόνα τῶν γεγονότων.
Ἀρκεῖ νὰ ἐπιλέξουμε, ἐπὶ τέλους, νὰ παίξουμε τὸν ῥόλο ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ καὶ νὰ ἀφήσουμε πίσως μας, ὁριστικῶς, κάθε ἐπίπλαστο καὶ νοθευμένη συμπεριφορὰ ποὺ μᾶς θυματοποιεῖ.
Πόσοι θά τό ἐπιτύχουν αὐτό;
Ὅσοι… μὰ θὰ εἶναι ἀρκετοὶ γιὰ νὰ θέσουν τὰ ἀναγκαία θεμέλια τῆς ἐπομένης ἡμέρας.
Φιλονόη
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου