Στὰ μέσα τῆς θρυλικῆς δεκαετίας τοῦ 90, ἔνας στενός μου φίλος, ἄνθρωπος τῶν μίντια καὶ τῶν συνεδρίων, διοργάνωνε ἕνα διεθνὲς ἐπιχειρηματικὸ forum τοῦ τύπου «doing business in…» σὲ διπλανή μας βαλκανικὴ χώρα. ...
Μὲ πίεζε νὰ πᾶμε μαζύ, «ἔλα καὶ θὰ κάνουμε πλάκα, ἔλα καὶ θὰ δοῦμε κόσμο κλπ». Μὲ λίγη βαριεστημάρα ἀπεφάσισα τελικὰ νὰ πάω, (ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ταξείδευα συνέχεια στὶς ἀνατολικὲς χῶρες λόγῳ τραπέζης καὶ τὶς εἶχα κάπως βαρεθῆ). Ἔτσι, παρηκολούθησα καὶ λίγο τὴν προετοιμασία τοῦ συνεδρίου.
Ὁ φίλος μου, πολὺ ἔμπειρος σ’ αὐτὰ καὶ διαθέτοντας τεράστιο θράσος, ἀπεφάνθη: θὰ φέρουμε κι ἔναν πολιτικὸ στὸ συνέδριο γιὰ νὰ γίνῃ «τζέρτνζελο». Ἐπικοινώνησε μὲ τὸν ἐντόπιο ἀντιπρόσωπό του στὴν χώρα ποὺ θὰ πηγαίναμε καὶ τοῦ ἐζήτησε νὰ φέρῃ κάποιον «μεγάλο», πρωθυπουργὸ ἢ πρόεδρο. Ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἔκανε τὶς σχετικὲς ἐπαφές, τοῦ ἀπήντησε, ἐντάξει, θὰ φέρουμε τὸν πρόεδρο τῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς δώσουμε καὶ «κάτι». Τὸ κάτι δὲν ἦταν ὁτιδήποτε πονηρό, ἀλλά, «πολιτικὸς εἶναι, καταλαβαίνεις, πρέπει κι αὐτὸς νὰ πάρῃ λίγη δημοσιότητα ἀπ’ τὸ γεγονός». Ὁ φίλος μου δὲν κώλωσε, εἴπαμε διαθέτει τεράστιο θράσος, καὶ ἀπήντησε: θὰ τοῦ φτιάξουμε ἕνα βραβεῖο· τὸ ἐτήσιο βραβεῖο ποὺ ἀπονέμει ἡ ἐφημερίδα (του)! Μὰ δὲν ὑπάρχει τέτοιο βραβεῖο, τοῦ εἶπα. Ἔ, τὸ φτιάχνουμε τώρα μοῦ ἀπήντησε.
Γιὰ νὰ μὴν πολυλογοῦμε, ἐφτιαξε ἕνα κείμενο στὰ ἀγγλικά, (δηλαδὴ τὸ ἀντέγραψε ἀπὸ κάπου), ἔβαλε τὴν γραμματέα του νὰ τὸ τυπώσῃ μὲ κάποιου εἴδους γραμματοσειρά, ποὺ ἐθύμιζε γοτθικά, ἔφτιαξε καὶ μίαν κορνίζα μὲ τζαμάκι καὶ δημιούργησε τὸ βραβεῖο. Γιὰ νὰ εἶναι πλήρης, κατέβηκε μίαν ἡμέρα στὸ κέντρο κι ἀγόρασε μίαν ἀρχαία κεφαλή, τῆς Ἀθηνᾶς νομίζω, καὶ ξεκίνησε ὀδικὼς γιὰ τὴν βαλκανικὴ πρωτεύουσα, μὲ τὴν κεφαλὴ καὶ τὴν κορνίζα στὸν χῶρο ἀποσκευῶν τοῦ αὐτοκινήτου του. Ἐγὼ πῆγα ἀεροπορικῶς καὶ συναντηθήκαμε ἐκεῖ.
Τὸ συνέδριο ξεκίνησε μὲ πολλὴ ἐπιτυχία, ἐπιχειρηματίες, μίντια κλπ. Σὲ κάποιαν στιγμή, μᾶς ἐπλησίασε ἀγχωμένος ὁ ἀντιπρόσωπος καὶ μᾶς εἶπε: ἔρχεται ὁ πρόεδρος! μὲ πήραν μόλις τηλέφωνο. Βγήκαμε καὶ οἱ τρεῖς ἔξω νὰ τὸν περιμένουμε. Ἔφθασε ἡ πομπή του, τὸν ὑποδεχθήκαμε καὶ μπῆκε μέσα στὴν αἴθουσα τοῦ συνεδρίου. Ἀπὸ πίσω του ἀκολουθοῦσαν τὰ συνεργεῖα τῆς τηλεοράσως. Τὸν προσεφώνησε σύντομα ὁ φίλος μου καὶ μετὰ ἔδωσε τὸν λόγο σὲ ἔναν συνεργάτη του, ποὺ εἶχε φέρη εἰδικὰ για τὴν περίσταση. Μεγαλόσωμος, μὲ γενειάδα, ἐκεῖνος, σήκωσε τὴν κορνίζα καὶ ἄρχισε νὰ διαβάζῃ μὲ βροντερὴ φωνὴ καὶ ἔνα impeccable Oxford accent, αὐτὰ ποὺ εἶχε γράψη, ἢ μᾶλλον ἀντιγράψη, ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ βραβείου· τοῦ ἔδωσαν καὶ τὴν προτομή. Εἶπε κι ἐκεῖνος δύο κουβέντες, γιὰ τὸ πόσο σημαντικὸ εἶναι τὸ συνέδριο, ποὺ δείχνει τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ξένων ἐπενδυτῶν στὴν χώρα του καὶ κάτι τέτοια καὶ ἀπεχώρησε. Βγήκαμε πάλι μαζύ του, οἱ τρεῖς μας, μέχρι τὴν εἴσοδο τοῦ ξενοδοχείου κι ἐκεῖ ἔμεινε πέντε λεπτὰ καὶ ἀνταλλάξαμε δύο λέξεις, τὶ κάνουμε, πὼς βλέπουμε τὰ πράγματα, πόσο χάρηκε ποὺ μᾶς γνώρισε – συμπαθέστατος ἄνθρωπος.
Αὐτὸ ἦταν. Ὅλα τὰ κανάλια τῆς τηλεοράσεως, στὴν χώρα ποὺ ἤμασταν, ἔπαιζαν τὸ βραβεῖο ὡς πρώτη εἴδηση γιὰ δύο ἡμέρες. Πολλοὶ φίλοι μου μὲ πῆραν τηλέφωνο νὰ μοῦ ποῦν ὅτι μὲ εἶδαν μὲ τὸν πρόεδρο καὶ κολακεύθηκαν ποὺ μὲ γνώριζαν.
Ὁ φίλος μου, χρησιμοποίησε πάλι τὴν ἑπομένη χρονιὰ τὸ βραβεῖο, ἀπονέμοντάς το σὲ κάποιον ἄλλον ποὺ ἦλθε στὸ ἐπόμενο συνέδριό του καὶ μετὰ τὸ βαρέθηκε καὶ τὸ ἐγκατέλειψε.
Γιατί τώρα τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά; Οὔτε ποὺ ξέρω. Μᾶλλον τυχαῖο θὰ εἶναι.
Κίσσας Χρῆστος
εἰκόνα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου