Είδαν την ταινία “Dunkirk” και πρασίνισαν από το κακό τους! Γιατί έχει μόνο άντρες και το χειρότερο…μόνο λευκούς άντρες!

Το πόσο έχουν εθιστεί κάποιοι στην τοξικότητα της πολιτικής ορθότητας που έχει δηλητηριάσει τις δυτικές κοινωνίες αποδεικνύεται από τις αντιδράσεις κάποιων ηλίθιων, υστερικών και σπαστικών ανθρώπων στην εξαιρετική ταινία “Dunkirk” («Δουνκέρκη»)....

Το trailer:

Άτομα που παριστάνουν τους «ανοιχτόμυαλους» είναι η επιτομή του στενόμυαλου και ακόμα παραπέρα του βλάκα. Άτομα που παριστάνουν τους «αντιρατσιστές» και διατείνονται ότι «δεν υπάρχουν φυλές», αποδεικνύεται ότι έχουν αρρωστημένη εμμονή με την φυλή. Και αυτά τα άτομα - ως συνήθως – έχουν πιάσει τα πόστα στον χώρο της «ενημέρωσης» και του «πολιτισμού». 

 

Η ταινία“Dunkirk” αναφέρεται σε μια στρατιωτική επιχείρηση που έλαβε χώρα τον Μάιο του 1940. Οι Γερμανοί παγίδευσαν περίπου 400.000 στρατιώτες των Συμμάχων σε μια παραλία στην κατεχόμενη από τους Ναζί Γαλλία και στη συνέχεια στήθηκε μια επιχείρηση για τον απεγκλωβισμό ενός αριθμού στρατιωτών και την ασφαλή επιστροφή τους στην Βρετανία. Στην επιχείρηση διάσωσης έλαβαν μέρος και βρετανοί πολίτες που με κίνδυνο την ζωή τους, ταξίδεψαν μέχρι τις βόρειες γαλλικές ακτές με ό,τι πλεούμενο ή σκάφος είχαν για να σώσουν όσους στρατιώτες μπορούσαν και να τους φέρουν πίσω στην πατρίδα.

Την ταινία σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριό της ο Αγγλο-αμερικάνος Christopher Nolan («Interstellar», «Inception», τριλογία «The Dark Knight»).

Την “Dunkirk” άλλοι την χαρακτήρισαν «πολεμική ταινία» και άλλοι «αντιπολεμική ταινία»! Στην πραγματικότητα είναι μια δραματική ταινία διάσωσης. Εκατοντάδες χιλιάδες Βρετανοί (και Γάλλοι) στρατιώτες περικυκλωμένοι από τις δυνάμεις του εχθρού και παγιδευμένοι στην παραλία, με τις πλάτες τους στην θάλασσα, περιμένουν με αγωνία κάποιο πλοίο να τους πάρει και να τους επιστρέψει στην πατρίδα τους. Στην ουσία παρακολουθούμε παράλληλα τρεις ιστορίες. Μία στον μόλο (προκυμαία) με τον τρομαγμένο και άοπλο στρατιώτη Tommy, μία στην θάλασσα με τον κύριο Dawson, που διακατέχεται από αισθήματα πατριωτισμού και θυσίας μαζί με τον γιο του Peter και το νεαρό George που θα βρει τον θάνατο από βρετανό στρατιώτη που έχει υποστεί  σοκ, και μία στον αέρα με τον Βρετανό πιλότο ενός Spitfire, τον ατρόμητο Farrier. Η ταινία «ντύνεται» από την εξαιρετική μουσική του Hans Zimmer της οποίας το επιβλητικό τέμπο εντείνει την ένταση και την αγωνία στον θεατή. Γενικά, πρόκειται για μία υπέροχη ταινία που αξίζει να δει κανείς στην οθόνη, (όχι σε dvd).

Ο άρρωστος κόσμος των media όμως, έντρομος είδε μια ταινία στην οποία δεν υπάρχουν γυναίκες ηρωίδες και δεν υπάρχουν πρωταγωνιστές μαύροι. Και έφριξαν.

Κάποιοι άλλοι εκνευρίστηκαν γιατί δεν ακούγεται η λέξη «ναζί» ή έστω «Γερμανός», παρά μόνο ο «εχθρός», ενώ άλλοι διέρρηξαν τα ιμάτιά τους επειδή δεν τονίστηκε στην ταινία η «ναζιστική βαρβαρότητα», άσε που δεν υπάρχει καμία νύξη για «ολοκαύτωμα».

Κάποιοι άρχισαν να κάνουν σενάρια και να υφαίνουν συνομωσίες, παρουσιάζοντας  «ύποπτες» τις πολιτικές απόψεις του Nolan, ως «δεξιές», ακόμη και «κρυφο-φασιστικές», με βάση ταινίες του όπως η “The Dark Knight Rises”.

Στο Marie Claire (!) κάποια Mehera Bonner έγραψε ένα άρθρο στο οποίο υποστήριζε ότι η ταινία εξυμνεί τους άνδρες… πάρα πολύ! Ως εκ τούτου είναι απαράδεκτη.

«Αν ο σκοπός του Nolan ήταν να σπάσει το καθιερωμένο καλούπι των ταινιών πολέμου και να κάνει κάτι διαφορετικό - γιατί να μην έκανε μια ταινία για τις γυναίκες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Ή για κάποια άλλη περιθωριοποιημένη ομάδα;», αναρωτιέται η Bonner.

Σχολιάζοντας την ταινία κάποιος ονόματι Brian Truitt της USA Today, γράφει :

«Νιώθεις κάθε τρίξιμο στο πιλοτήριο ενός Spitfire, κάθε αγχωτική στιγμή με την επιλογή του πνιγμού ή της ανάδυσης σε μια επιφάνεια που μαίνεται η πυρκαγιά από το πετρέλαιο και κάθε σκέψη που έχουν οι στρατιώτες που είναι παγιδευμένοι σε μια παραλία όταν έρχεται μια βόμβα από τον ουρανό», γράφει αρχικά στην ανασκόπηση του.

Ο Truitt αφού επαινεί την κινηματογράφηση και την μουσική της ταινίας από τον φημισμένο συνθέτη Hans Zimmer, κρατάει την «ένστασή του» για την τελευταία παράγραφο: «... το γεγονός ότι υπάρχουν μόνο μερικές γυναίκες και κανένας έγχρωμος ηθοποιός σε κεντρικό ρόλο μπορεί να δημιουργήσει σε κάποιους λάθος σκέψεις».

Η κριτική είναι διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορεί να θεωρηθεί ως η γνώμη του αρθογράφου - αλλά ενδεχομένως και γνώμη άλλων.

«Δεν χρειάζεται οι ταινίες που βλέπω να καλύπτουν ένα συγκεκριμένο χρώμα δέρματος και μια γενετική ποσόστωση για να μου αρέσουν», γράφει ένας σχολιαστής. «Αυτοί που επικεντρώνονται τόσο στη φυλή όσο και το φύλο, έχουν την συμπάθειά μου. Είναι άρρωστα άτομα και χρειάζονται βοήθεια», συνεχίζει.

«Η κριτική σας και η άποψή σας είναι άνευ αξίας. Έχετε εμμονή με τον ιστορικό ρεβιζιονισμό των SJWs. Οποιαδήποτε έρευνα κάνετε σχετικά με το θέμα, την οποία μπορείτε να βεβαιωθείτε ότι έκανε ο Nolan, θα αποκαλύψει ότι ο Πολιτιστικός Μαρξισμός σας είναι παράλογος. Μια αξιολύπητη μαχαιριά στο φαντασιακό σας ουράνιο τόξο. Είστε σάπιοι».

Ένας άλλος σχολιαστής, καυτηριάζει και αυτός το «θλιβερό σύμπτωμα μιας κουλτούρας που έχει εμμονή με την φυλή».

«Δεν υπήρχαν γυναίκες ή άνδρες χρώματος επειδή δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο στην επιχείρηση στην Δουνκέρκη», σημειώνει ένας άλλος. «Αυτά που δείχνει η ταινία συνέβησαν πραγματικά. Δεν ήταν κάποια φαντασία του Χόλιγουντ. Ξέρω ότι είναι δύσκολο για αυτόν τον δημοσιογράφο να καταλάβει την αυτοθυσία για τον Θεό και την Πατρίδα, αλλά τι να κάνουμε, ας το χωνέψει!»

Είναι απορίας άξιο πως «τολμούν» και βγαίνουν ακόμα ταινίες που ξεφεύγουν έστω και λίγο από την μέγγενη της πολιτικής ορθότητας. Καθότι έχουμε συνηθίσει πλέον να μην υπάρχει ταινία με άνθρωπο «του χρώματος» ή γυναίκα σε ηγετικό κεντρικό ρόλο. Και ας είναι «ιστορική». Σε λίγο τα παιδιά μας θα μαθαίνουν ότι τους πολέμους δεν μπορείς να τους κερδίσεις, αν δεν έχει super ηρωίδες (βλέπε Wonder Woman) ή πολυφυλετικούς «χρωματιστούς» και πάντως μη λευκούς στρατιώτες. Ίσως κάποτε βγει μια νέα ταινία “300” (αυτή και αν κατηγορήθηκε ως «κρυφο-φασιστική») που ο πραγματικός ήρωας και ηγέτης δεν θα είναι ο Λεωνίδας, αλλά κάποιος bisexual πρόσφυγας από το Μπαγκλαντές.

Έχουμε τονίσει πολλές φορές ότι στην Δύση σήμερα ο λευκός άντρας έχει γίνει συνώνυμο του «σατανά» για το λίμπεραλ / αριστερό λεφούσι.

Σε δυτικά πανεπιστήμια, οι προτομές και οι πίνακες μεγάλων λογοτεχνών ζητούνται να αφαιρεθούν επειδή είναι πολύ λευκοί και πολύ αρσενικοί. Το καλοκαίρι του 2016, κάποιοι φοιτητές υπέβαλαν αίτηση στο Πανεπιστήμιο του Yale να βγάλει τους λευκούς συγγραφείς και να τους αντικαταστήσει με περισσότερα "διαφορετικά" άτομα.

Στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια κάποιοι κατέβασαν ένα πορτρέτο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αντικαθιστώντας το με μια μαύρη λεσβία ποιήτρια. Όλα για χάρη της «διαφορετικότητας».

Τον Ιούλιο, το King's College του Λονδίνου προτίμησε να αποκαθηλώσει τα πορτραίτα των λευκών ιδρυτών του υπέρ ενός «τείχους πολυμορφίας». Ο κοσμήτορας του πανεπιστημίου το δικαιολόγησε ως μια κίνηση που αποβλέπει στο να μην αποξενωθούν οι «σπουδαστές από τις μειονότητες» από το περιβάλλον.

Εκτός από τα πανεπιστήμια, η Εθνική Πινακοθήκη της Σκωτίας, η οποία χρηματοδοτείται από τους σκοτσέζους φορολογούμενους, κυκλοφόρησε ένα «καλλιτεχνικό» βίντεο ενός νεαρού μαύρου που υποτιμά τις απεικονίσεις των λευκών ανδρών για το γεγονός ότι ήταν «ρατσιστές» και δεν φέρονταν καλά στις μειονότητες. Συνεχώς κομπάζει γυμνός κάνοντας σπαστικές χειρονομίες και λέγοντας ότι αυτός "είναι εδώ" ενώ αποκαλεί όλες τις ιστορικές μορφές έναν "τάφο που κατουράει ο σκύλος"...

Ιδού το "αριστούργημα"

Η αντι-λευκή μισανδρική υστερία φαίνεται να αυξάνει στις παρηκμασμένες δυτικές κοινωνίες.

Η ιστορία είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που ενώνουν ένα έθνος και κρατάνε ενωμένη μια κοινωνία. Και αυτό χαλάει τα σχέδια της νέας τάξης. Είναι κάτι που μισεί. Για αυτό προσπαθεί να δημιουργήσει πρώτα αμηχανία και μετά ενοχές για το παρελθόν, ώστε αφού απαλλαχθούν μια και καλή από αυτό το «ενοχλητικό παρελθόν» οι δυτικές κοινωνίες, να τους παρουσιάσουν μετά το δικό τους «μέλλον».

«Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον». (George Orwell, “1984”).

ΥΓ: για την ιστορία: ταινία με τον τίτλο “Dunkirk” είχε κυκλοφορήσει και το 1958. Ούτε εκεί παρατήρησα «ηρωίδες» ή «ανθρώπους του χρώματος».

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / από εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ