Η Ποντικοπαγίδα: Η απίστευτη ιδέα του Ροκφέλερ για μείωση κι έλεγχο πληθυσμών!

Εκεί που νομίζεις ότι έχεις φτιάξει όλη την άσκημη εικόνα του παζλ, ένα νέο κομμάτι έρχεται να προστεθεί για να την μεταμορφώσει σε… ακόμα πιο άσκημη!

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, οι ηγέτες του κόσμου, μέσω του Οργανισμού Ηνωμένων Εγκληματιών, γνωστού ως ΟΗΕ, υπέγραψαν το Πρόγραμμα  για τους Ανθρώπινους Οικισμούς (UN-ΗΑΒΙΤΑΤ ή αλλιώς Ατζέντα 2030, υλοποίηση της γνωστής Ατζέντας 21) που…

“προωθεί την αειφόρο ανάπτυξη των ανθρώπινων οικισμών μέσα από τη διαμόρφωση πολιτικής, την οικοδόμηση δυνατοτήτων, τη δημιουργία γνώσης και την ενίσχυση των συνεργασιών μεταξύ κυβερνήσεων και της κοινωνίας των πολιτών. Η Γενική Συνέλευση του ανέθεσε την κύρια ευθύνη για την εφαρμογή της Agenda ΗΑΒΙΤΑΤ του παγκόσμιου σχεδίου δράσης που υιοθετήθηκε στη Δεύτερη Διάσκεψη του ΟΗΕ για τους Ανθρώπινους Οικισμούς. Το Πρόγραμμα είναι η κύρια οργάνωση για το συντονισμό των δραστηριοτήτων ανάπτυξης ανθρώπινων οικισμών μέσα στην οικογένεια των Ηνωμένων Εθνών που εστιάζονται σε στεγαστικές και κοινωνικές υπηρεσίες, στην αστική διαχείριση, στο περιβάλλον και τις υποδομές καθώς και στην αξιολόγηση, τον έλεγχο και την πληροφόρηση”, σύμφωνα με την φειδωλή ανακοίνωση στα Ελληνικά.

Αν ήδη γνωρίζετε για την Α21 και έχετε καταλάβει πως υλοποιείται καθημερινά με τα αντικίνητρα για ιδιοκατοίκηση, την κατοχή Ι.Χ., το μεταναστευτικό, τις πολιτικές σε νερό και ενέργεια, την εξάπλωση της φτώχειας στη δύση για… να μην έχουμε μεγάλες διαφορές με τον τρίτο κόσμο κ.λ.π και έχετε τρομάξει, τότε η Α2030 θα πρέπει να… τα κάνετε πάνω σας!
Διαβάστε εδώ: NEW URBAN AGENDA
Ήδη γνωρίζαμε τα κομμάτια του παζλ και τα αναφέρω:
Λέξεις κλειδιά: Ροκφέλερ, Ίδρυμα Ροκφέλερ, Λέσχη της Ρώμης, κλιματική αλλαγή, ΟΗΕ, Ατζέντα 21, έξυπνες πόλεις, ανθεκτικές πόλεις, μείωση και έλεγχος πληθυσμών.
Σύνοψη: Με πρωτοβουλία του Ρόκφελερ στήνεται η Λέσχη της Ρώμης και εστιάζει στο περιβάλλον. Επηρεάζει τις κλιματικές αποφάσεις με κορύφωση την Ατζέντα 21 το 1992. Ξεκινά οι δημιουργία των “έξυπνων πόλεων” οι οποίες υποτίθεται είναι πιο φιλικές ενεργειακά προς το περιβάλλον. Αντικίνητρα για ζωή σε περιφέρειες και περίχωρα, κίνητρα για μπουζούριασμα σε μεγαλουπόλεις. Ανάπτυξη ασύρματης τεχνολογία στις παν-“έξυπνες” πόλεις για καλύτερο έλεγχο πολιτών (και μπόλικο καρκίνο – το τερπνόν μετά του ωφελίμου τους), άρα μείωση και έλεγχος πληθυσμών. Το Ίδρυμα Ροκφέλερ δημιουργεί το πρόγραμμα “Ανθεκτικές Πόλεις” και επιβραβεύει όσες κατάφεραν να κρατήσουν τους πολίτες τους χωρίς να εξεγερθούν μετά από ακραία καιρικά, πολιτικά κοινωνικά και οικονομικά “φαινόμενα”. Καμίνης και Μπουτάρης βραβεύτηκαν για το ότι κράτησαν ήσυχα τα πρόβατα στο μαντρί τους.
Εντάξει, λες, αυτή είναι η εικόνα του επαίσχυντου παζλ, τα έχω όλα τα κομμάτια. Όχι. Βρέθηκε ακόμα ένα: Πως συνέλαβε το άρρωστο μυαλό του Ροκφέλερ την ιδέα των έξυπνων πόλεων και μετράει πόσο είναι ανθεκτικές. Ο ίδιος μπορεί -επιτέλους- να τα τίναξε, αλλά η κληρονομιά του συνεχίζεται από την παγκόσμια ελιτοσυμμορία, τον ΟΗΕ και όλα τα αναλώσιμα τσιράκια τους.

Το πείραμα «Σύμπαν 25»

Ο δρ Τζον Κάλχουν πέρασε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 παίζοντάς το Θεός με ποντίκια για… να κατανοήσει την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Το πείραμα ξεκίνησε τις 9 Ιουλίου 1968, όταν οχτώ λευκά ποντικάκια τοποθετήθηκαν σε ένα παράξενο κουτί στο Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας του Μέριλαντ, ένα κουτί που έμοιαζε περισσότερο με δωμάτιο και ονομάστηκε «Σύμπαν 25».
Τα ποντίκια είχαν όσα θα μπορούσαν να λαχταρήσουν ποτέ στη ζωή: φαΐ, νερό, ελεγχόμενες κλιματολογικές συνθήκες, εκατοντάδες φωλιές να διαλέξουν και ό,τι άλλο τράβαγε η καρδιά τους. Και το βασικότερο, χωρίς καμία απειλή, όπως γάτες ή ποντικοπαγίδες. Ποντικοπαγίδα ήταν το ίδιο το πρότζεκτ!
Οι κάτοικοι του περίεργου αυτού Σύμπαντος αφέθηκαν μάλιστα ελεύθεροι και ανενόχλητοι από ανθρώπους, εκτός φυσικά από έναν άντρα και την ομάδα του που τους παρακολουθούσαν από ψηλά. Πάντα από ψηλά. Κι εκεί που πίστεψαν πιθανότατα πως ήταν τα πιο τυχερά ποντίκια του κόσμου, δεν γνώριζαν πως μέσα σε λίγα χρόνια τόσο αυτά όσο και οι απόγονοί τους, θα ήταν… όλα τους νεκρά!

Ο διδάκτορας βιολογίας, δρ Κάλχουν είχε περάσει χρόνια ασχολούμενος με τρωκτικά σε ερευνητικό επίπεδο. Η μικρή αποικία που είχε στην πίσω αυλή του σπιτιού του δεν αναπαραγόταν όμως με τους ρυθμούς που περίμενε. Θεώρησε, λοιπόν, πως ήταν το στρες της αιχμαλωσίας αυτό που εμπόδιζε τα ποντίκια να πληθύνουν.

Ο επιστήμονας αδυνατούσε να κατανοήσει γιατί τα τρωκτικά της οικίας του που είχαν τα πάντα δεν έδειχναν ευτυχισμένα.
Δεύτερη και μεγαλύτερη απόπειρά του, ήταν μια σωστή μητρόπολη ποντικιών που έφτιαξε στον αχυρώνα του, όπου μέχρι το 1954 εκτελούσε τα πειράματά του κάτω από την αιγίδα του Εθνικού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας των ΗΠΑ, καθώς όλοι θεώρησαν πως θα μπορούσαμε ως ανθρωπότητα να αποκομίσουμε πολύτιμες γνώσεις παρακολουθώντας τις κοινότητες των ποντικιών.

Οι μικροσκοπικές του πόλεις ήταν πια ακόμα πιο ευρύχωρες, πιο αποτελεσματικές: τα ποντίκια είχαν τώρα παιχνίδια, καινοτόμες φωλιές και ό,τι άλλο χρειάζονταν στη ζωή τους για να γίνει πιο όμορφη και λειτουργική.
Κι όμως, τα τρωκτικά παρουσίασαν το ίδιο αντικοινωνικό σύνδρομο με αποτέλεσμα να… αρνούνταν να αναπαραχθούν: «Δεν υπάρχει τρόπος διαφυγής από τις συμπεριφορικές επιπτώσεις της αύξησης της πληθυσμιακής πυκνότητας», γράφει σχετικά ο Καλχούν σε μια από τις πρώιμες εργασίες του.
Ακόμα και το Σύμπαν 25, ο μεγαλύτερος παράδεισος τρωκτικών που έβλεπε ποτέ ο κόσμος, δεν μπορούσε να αποδράσει από την πεπατημένη. Ο πληθυσμός των 8 τρωκτικών έφτασε σε λίγους μήνες τα 620 μέλη, όταν και άρχισε η πτώση της αποικίας, παρά το γεγονός ότι μπορούσε να στεγάσει χιλιάδες ενοίκους.
Οι νέες γενιές δεν μπορούσαν να βρουν ταίρι ή τη θέση τους στην ιεραρχία. Τα θηλυκά που απέμεναν μόνα στη ζωή αποσύρονταν στα απομονωμένα πάνω κελιά και ζούσαν αποκομμένα από την υπόλοιπη κοινότητα. Όσο για τα μοναχικά αρσενικά, αυτά συνωστίζονταν στο κέντρο της αποικίας και έκαναν επιθέσεις το ένα στο άλλο.
Όσες λίγες θηλυκές είχαν κάνει οικογένειες, τις ονόμασαν “The beautiful ones” -Οι όμορφες- αλλά κι αυτές ακόμα, αποδείχθηκαν όχι και τόσο τρυφερές και προστατευτικές μάνες.
Τον Μάιο του 1970, λίγο λιγότερο από δυο χρόνια από την έναρξη του πειράματος, γεννήθηκε το τελευταίο μωρό της αποικίας. Μέχρι το 1973, είχε ψοφήσει και το τελευταίο ποντίκι του Σύμπαντος 25. Ο επιστήμονας δημοσίευσε τα αποτελέσματά του σε μια εργασία δίνοντας τις δικές του εξηγήσεις που μάλλον δεν άρεσαν (μάλλον άρεσαν, αλλά σχολιάστηκαν επίτηδες αρνητικά) στους κυβερνώντες και στον “περίεργο” χρηματοδότη του. Θεωρήθηκαν ως “υπερβολικές”.

«Και τα δύο είδη», λέει για τα ποντίκια και τους ανθρώπους, «είναι τρωτά σε δύο είδη θανάτου: αυτόν του πνεύματος και αυτόν του σώματος». Ο επιστήμονας θεώρησε πως μια σειρά από τα δεινά που έπληξαν την αποικία των τρωκτικών είναι τα ίδια που μαστίζουν και τις ανθρώπινες κοινότητες: ο υπερπληθυσμός σε στενό περιβάλλον, η υπερδιέγερση και η επαφή με τον ξένο.
Τα εξαγόμενα του Καλχούν μπήκαν στο στόμα συντηρητικών γερουσιαστών και αντιδραστικών δυνάμεων. Μια τέτοια εφημερίδα αποκάλεσε τη Νέα Υόρκη, το χωνευτήρι των πολιτισμών, σωστό «συμπεριφορικό υπόνομο», δανειζόμενη τη φράση του Κάλχουν. Στις επόμενες αποικίες τρωκτικών προσπάθησε να δώσει περισσότερη έμφαση στην ψυχαγωγία και την «πνευματική αφύπνιση» των ενοίκων τους, αλλά κανείς πλέον δεν νοιαζόταν για τις περιπέτειες των ποντικιών που λειτουργούσαν ως υπόδειγμα για την εξαγωγή συμπερασμάτων για τους ανθρώπους.

Όλοι αρέσκονται στη διάγνωση και όχι στη θεραπεία, παραπονιόταν ο δρ Κάλχουν που υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τα πειράματά του το 1986 και πέθανε εννιά χρόνια αργότερα μόνος και ξεχασμένος.
Υπήρξε όμως κάποιος που είχε λάβει πολύ σοβαρά τα πειράματα και πορίσματα του ακαδημαϊκού, κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον χρηματοδότη του: Το Ίδρυμα Ροκφέλερ!
Έτσι γεννήθηκε η αρχική ιδέα του στριμώγματος στις μεγαλουπόλεις με οικονομικά κίνητρα, η δημιουργία της ουτοπίας των “έξυπνων πόλεων” όπου όλα θα μοιάζουν τακτοποιημένα, αλλά και τόσο δημιουργικά και πνευματικά αδιάφορα και χωρίς διάθεση για αναπαραγωγή. Μήπως αυτό ήδη δεν συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις του δυτικού κόσμου; Οι… “όμορφες” μάνες τρέχουν για καριέρες, lifestyle και γυμναστήρια, αφήνοντας σε ξένες τη φροντίδα των παιδιών τους; Ήδη η NEW URBAN AGENDA εφαρμόζεται σε πολλές χώρες, ένας… ειρηνικός τρόπος μείωσης πληθυσμών και απόλυτου ελέγχου τους!
Όσο για τις “ανθεκτικές πόλεις”, καλού κακού έχουμε παντού αύξηση της στρατονομίας με φτιαχτές αφορμές και μπόλικη τρομοκρατία. Για το καλό και την ασφάλεια των πολιτών, βεβαίως βεβαίως…
Δείτε το σχετικό βίντεο:


Πηγή