Υπομονή έρχονται κι άλλα

Του Γιώργου Κράλογλου

Εμείς εκεί. Με το γλειφιτζούρι στο χέρι. Θα κάνει ή δεν θα κάνει και πότε θα κάνει εκλογές ο Τσίπρας. Πως θα σπάσει τα μούτρα του Σόιμπλε. Πότε και πως θα κάνει τη ρήξη. Στο μεταξύ γίνονται πράγματα που μεταβάλουν την Ελλάδα ριζικά. Η κυριαρχία της αλλάζει χέρια. Η οικονομία αλλάζει πρόσωπο για πάντα. Και η κοινωνία θα πληρώνει ό,τι έρχεται. ...

Πριν "εισπράξουμε" τον αντίλογο της φτηνής μικροπολιτικής των κυβερνητικών παραγόντων, των βουλευτών και της προπαγάνδας "...ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κυβερνούσε πριν το 2015 αλλά οι άλλοι..." ας αφήσουμε στην πάντα τη διετία 2015-2016. 

Και ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτά που έρχονται αναζητώντας απαντήσεις για το πώς προετοιμαζόμαστε ως χώρα και ως κυβέρνηση να τα αντιμετωπίσουμε. 

Το ολιγότερο δε που ζητάμε είναι να μας διαψεύσουν (αν μπορούν). Αλλά με στοιχεία και όχι με στατιστικά νούμερα. Γιατί αυτά που ακούμε εμείς (στον χώρο της πραγματικής οικονομίας και όχι των κρατικοδίαιτων) τα μεταφέρουμε επειδή είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε. Γι' αυτό και τα πιστεύουμε.  

Η ανεργία για 1.300.000 πρώην εργαζόμενους μονιμοποιείται. Δεν πρόκειται να μειωθεί (εκτός από τα καλοκαιρινά στατιστικά τρικ...) για 10 χρόνια από σήμερα. Μέχρι το 2025 δεν πρόκειται να συμβεί απολύτως τίποτε στην Ελλάδα για να την απορροφήσει. 

Ακόμη και τα πλέον σημαντικά επενδυτικά προγράμματα, στις 23 ΔΕΚΟ που θα πουληθούν σε ιδιώτες μαζί με τις κρατικές υποδομές που ιδιωτικοποιήθηκαν ήδη, (ΟΛΠ, Ελληνικό, αεροδρόμια) δεν προβλέπεται να πάρουν κόσμο αν δεν ολοκληρωθούν μεταξύ 2025-2030. 

Μέχρι τότε απολύτως καμία άλλη, ιδιωτική, επένδυση (όπως αυτές που απορροφά η Ανατολική και Νότια Ευρώπη) δεν πρόκειται να γίνει στην Ελλάδα γιατί το (βεβαιότατο) τέταρτο μνημόνιο του 2019 θα είναι αντικίνητρο επενδύσεων από μόνο του. Μέχρι τότε δε τα σενάρια εξόδου της Ελλάδας και από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα πηγαινοέρχονται. 

Στις δε ιδιωτικοποιήσεις, των 23 ΔΕΚΟ, θα γίνουν ανακατατάξεις. Θα προσληφθούν με αξιοκρατικά κριτήρια στελέχη. Αλλά θα απολυθούν κατά χιλιάδες όσοι είχαν προσληφθεί με τα γνωστά κομματικά κριτήρια. 

Η παραγωγή στην Ελλάδα από την πρωτογενή μέχρι και τα άλλα επίπεδά της και τις παράλληλες δράσεις της θα διασωθεί μόνο με παραπέρα συρρικνώσεις. Οι επιχειρηματικές μορφές που θα κυριαρχήσουν θα είναι οι ατομικές, οι οικογενειακές και οι μικρές. Ούτε καν μικρομεσαίες. 

Οι 150-200 σημερινές βαριές ή μεγάλες βιομηχανικές εγκαταστάσεις θα συνεχίσουν να λειτουργούν (με τη σημερινή τους δυναμικότητα) μόνο αν μεταβληθεί το επιχειρηματικό περιβάλλον. Πράγμα όμως που και οι ίδιες οι επιχειρήσεις το θεωρούν ακατόρθωτο βλέποντας την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και των επομένων ετών. 

Αυτό σημαίνει, πολύ απλά, ότι αποκλείονται και επενδύσεις κοινών δράσεων με ξένους ομίλους αφού και οι εγχώριοι όμιλοι προσπαθούν και θα προσπαθούν να διαχειριστούν την τρέχουσα κρίση.

Είναι συνεπώς αστείο να μιλάμε ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται το λοκ-άουτ, τις ομαδικές απολύσεις ή τις συλλογικές συμβάσεις όταν το ζητούμενο από το 2017 θα είναι ποιος θα βρίσκει δουλειά, τις μισές θέσεις εργασίας που είχε η Ελλάδα ,από την μεταπολίτευση μέχρι και το 2009. 

Σε μια Ελλάδα με βιοτεχνίες, με εργαστήρια, με οικογενειακές μονάδες και με εμπόριο της μεταπολεμικής περιόδου η μερική απασχόληση θα είναι δουλειά για πανηγυρισμούς...

Για να γίνουν περισσότερο αντιληπτά αυτά ας δούμε και τα όσα έρχονται στον μεγαλύτερο εργοδοτικό χώρο της οικονομίας (τη μεγάλη και βαριά βιομηχανία) και ας σταθούμε σε δύο πρώην διακεκριμένους ελληνικούς κλάδους στην διεθνή αγορά.

Τη χαλυβουργία και τη ναυπηγική βιομηχανία που, εδώ και 3-4 χρόνια, περνάνε ημέρες τραγωδίας. 

Η ελληνική χαλυβουργία αποκλείεται να επανέλθει στο επίπεδο που την γνωρίζαμε μέχρι και το 2008 με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την εργασία. Και για τις δορυφορικές επιχειρήσεις του κλάδου. 

Η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία βρίσκεται πλέον σε πέλαγος δυστυχίας αφού το επενδυτικό ενδιαφέρον (για όλες τις μονάδες) είναι εντελώς ανύπαρκτο. 

Η δε κυβέρνηση εναποθέτει (όπως μαθαίνω) ελπίδες μόνο σε τυχόν ενδιαφέρον των Κινέζων της Cosco τους οποίους και παρακινεί να δώσουν λύση στο ορατό πλήρες αδιέξοδο. 

Για την αγροτική παραγωγή τα νέα θα τα μάθουμε οσονούπω καθώς θα κλιμακώνονται οι αγροτικές κινητοποιήσεις. Η πρόγευση που πήρε ο πρωθυπουργός στην Κρήτη δείχνει ότι τα πράγματα αυτήν την φορά δεν τα σκουραίνουν... οι αγρότες. Είναι μαύρα από μόνα τους. 

Και ενώ όλα αυτά θα συμβαίνουν, ημέρα με την ημέρα, ο κύριος όγκος της πληροφόρησης (από το 2017 και στην μακρότατη προεκλογική περίοδο) θα προέρχεται (για πρώτη φορά μετά την χούντα) από πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες (το επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις των ημερών) καθώς οι σχέσεις και η εξάρτηση με την κυβέρνηση και την κρατική διαφήμιση θα μεγαλώνει.    

george.kraloglou@capital.gr

 Πηγή