Εργατοπατέρες σε εντεταλμένη υπηρεσία

Του Στάθη Χαμπίμπη
Δεν είναι καινούριο ότι από τη στιγμή που ο συνδικαλισμός των εργαζομένων έγινε επαγγελματικός και πλαισιώθηκε από στελεχάρες, που μοναδικός τους σκοπός ήταν η διαιώνιση των προνομίων, που απολάμβαναν από τη θέση του «εκπροσώπου» της εργατικής τάξης , ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε ταξικό εχθρό των εργατών....
Ανεξάρτητα από τον ιδεολογικό προσανατολισμό του εργατοπατέρα, από τη στιγμή που σκοπός του γινόταν η διατήρηση του στην εξουσία, όσο το δυνατόν περισσότερο, εις βάρος των συναδέλφων του, η πολιτική που εφάρμοζε στην πράξη δεν μπορούσε να είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ολιγαρχική.

Οι δύο μεγαλύτεροι Ελληνικοί συνδικαλιστικοί φορείς η ΓΣΕΕ κι ΑΔΕΔΥ δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα της σύγχρονης Αστικής Ψευτοδημοκρατίας, που θέλει τα συνδικάτα να παίζουν το ρόλο του Δούρειου Ίππου ενάντια στο εργατικό κίνημα. Φορείς ιεραρχικά δομημένοι με περίπλοκους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, που σκοπός τους είναι ο έλεγχος του εργατικού κινήματος από μια κάστα χαρτογιακάδων αποξενωμένων από την εργατική τάξη. Δεν είναι τυχαίες οι υψηλές απολαβές του Παναγόπουλου και των άλλων σκυλιών γύρω από αυτόν, ούτε είναι καθόλου τυχαίο ότι αν και το ΠΑΣΟΚ έχει καταποντιστεί στην κοινωνία, η ΠΑΣΚΕ κατόρθωσε να πάρει το 33,2% των ψήφων για την ανάδειξη της νέας διοίκησης της ΓΣΕΕ στα πλαίσια του 36ου Συνεδρίου της, που ολοκληρώθηκε στις 20 Μαρτίου του 2016, ούτε είναι να απορεί κανείς πως ο «αντιμνημονιακός» Φωτόπουλος και μέλος της ΛΑΕ συνεργάστηκε με τη συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Τα συνδικαλιστικά καραγκιοζιλίκια έχουν έναν σκοπό. Να διαιωνίσουν την εξουσία μιας ανεπάγγελτης κάστας για να κάνει τη βρώμικη δουλειά, που δεν μπορεί ολοκληρώσει μια άλλη ανεπάγγελτη κάστα εντός βουλής, αυτής των επαγγελματιών πολιτικών.

Έτσι και σήμερα έπαιξαν το βρώμικο ρόλο που τους αναλογεί. Οι εργατοπατέρες του ΜΕΤΡΟ από τα καραγκιοζιλίκια για μια μέχρι τέλους αντίσταση ενάντια στην πολιτική επιστράτευση του 2013, πέρασαν στη «σκληρή γραμμή» του κλείνουμε το ΜΕΤΡΟ καθ’ όλη τη διάρκεια του κινητοποιήσεων από τις 6 έως τις 8 Μαΐου, γεγονός που ισοδυναμεί με ξεκάθαρη υπονόμευση των απεργιακών κινητοποιήσεων!

Από τη άλλη ο κλάδος των δημοσιογράφων ο στυλοβάτης των μνημονίων αντί να χρησιμοποιήσει τα ΜΜΕ για να προπαγανδίσει τις απεργιακές κινητοποιήσεις και να καλέσει το ελληνικό λαό σε αντίσταση, τα φίμωσε με αποτέλεσμα οι Έλληνες λίγο πολύ να βρίσκονται στο σκοτάδι για τις ραγδαίες εξελίξεις, που έρχονται. Από τη φιλοκυβερνητική ΕΡΤ μέχρι τα «αντικυβερνητικά» ιδιωτικά κανάλια ένας δρόμος και μια φωνή είναι κοινή, αυτή της υποταγής και του μονόδρομου των μνημονίων. Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις όσων τιμούν το λειτούργημά των δημοσιογράφων…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά βρισκόμαστε ο καθένας μόνος του κλεισμένος στον εαυτό του και στα προβλήματά του νιώθοντας ανίκανοι και ανήμποροι να αντισταθούμε συλλογικά, καθώς ο φόβος πλέον γίνεται αισθητός στον αέρα, που αναπνέουμε. Πού πάμε; Τι μας περιμένει ακόμη;

Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στους προδότες της 13ης Ιουλίου, ημέρα υπογραφής της συνθηκολόγησης, της μισητής κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και των συνεργατών τους στη βουλή, ανάμεσα σε πουλημένους εργατοπατέρες και επαγγελματίες πολιτικούς της αριστεράς και της δεξιάς, ανάμεσα σε γαλαζοαίματος πολιτικούς που απομυζούν το μόχθο του ελληνικού λαού για πάνω από μισό αιώνα, ανάμεσα σε διάσημους και επώνυμους διανοούμενους ή μη γλύφτες της εξουσίας, που στηρίζουν ηθικά, διανοητικά και ψυχολογικά μια παρηκμασμένη άρχουσα τάξη, που γλεντάει στην υγεία των κορόιδων, ανάμεσα στην κατάθλιψή μας και στην απελπισία μας. 

Πλέον δεν υπάρχει ελπίδα στη σύγχρονη Ελλάδα… γεγονός που δεν είναι καθόλου κακό από μόνο του. Η ψευδαίσθηση πλέον πως μέσω της απραξίας μας, θα αναθέσουμε σε κάποιον ψευτοηγέτη να μας σώσει τελείωσε! Αν σε κάθε σπίτι δεν μπει το μικρόβιο να συζητάμε τα προβλήματά μας και να σκεφτόμαστε πως θα τα λύσουμε, αν σε κάθε συζήτηση δεν αναζητούμε τρόπους για το πώς η κοινωνία θα ενωθεί για να αντιμετωπίσει αυτό το σάπιο παρασιτικό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, που καταστρέφει τον ελληνικό λαό, αν δεν αλλάξουμε συνήθειες και προτεραιότητες μέσα από μια σκληρή αυτοκριτική, αν δεν κατανοήσουμε πως το προσωπικό μας συμφέρον ταυτίζεται με το συμφέρον του διπλανού μας, τότε σίγουρα είμαστε χαμένοι!

Μένει να δούμε αν έχει μείνει καθόλου ψυχή και νόηση στο σώμα των Ελλήνων!

Πηγή