“Δεν υπήρχε καμία μάχη και καμία αντίσταση (και καθόλου Αιγύπτιοι). Οι πρώτοι κατακτητές σκότωσαν από 80 έως 100 Άραβες [συμπεριλαμβανομένων] γυναικών και παιδιών. Σκότωσαν τα παιδιά συντρίβοντας τα κρανία τους με ρόπαλα. Είναι δυνατόν να φωνάζουμε για την σφαγή στο Deir Yassin και να μένουμε σιωπηλοί για κάτι πολύ χειρότερο”;
Για πρώτη φορά, δημοσιεύεται ολόκληρη μια επιστολή από έναν από τους Ισραηλινούς στρατιώτες που είχαν πάρει μέρος στην σφαγή της Al-Dawayima τον Οκτώβριο του 1948....
Την Παρασκευή, 5 Φεβρουαρίου 2016, η εφημερίδα Haaretz δημοσίευσε ένα άρθρο στα εβραϊκά από τον Ισραηλινό ιστορικό Yair Auron, το οποίο καλύπτει μία από τις μεγαλύτερες σφαγές του 1948. Η σφαγή είναι της Al-Dawayima, δυτικά της Al-Khalil (που συχνά αναφέρεται ως Χεβρώνα). Σε μια συνέντευξή του στην Haaretz το 2004, ο Ισραηλινός ιστορικός Benny Morris αναφέρεται σ’ αυτήν ως μια σφαγή «εκατοντάδων».
Μετά τη σφαγή, η επιστολή εστάλη στον εκδότη της αριστερών τάσεων εφημερίδας Al-Hamishmar, αλλά ποτέ δεν δημοσιεύτηκε. Όπως σημειώνει ο Auron, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά αρχεία της εποχής που είναι απόρρητα. Ο Auron αναφέρει επίσης ότι υπήρχε μια έρευνα που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε και «έσβησε» καθώς μια μαζική αμνηστία δόθηκε στο στρατιωτικό προσωπικό τον Φεβρουάριο του 1949.
Αυτό είναι ένα πολύ εκτενές άρθρο, αλλά το βρήκα αρκετά χρήσιμο να μεταφράσω την επιστολή στο ακέραιο. Η επιστολή, η οποία αρχικά «εξαφανίστηκε», δόθηκε στον Auron από τον ιστορικό Benny Morris. Παρά το γεγονός ότι αυτές οι υποθέσεις αναφέρθηκε πως πέρασαν σε ιστορικές περιλήψεις, η επιστολή δεν έχει δημοσιευθεί ποτέ πριν ολόκληρη.
Την επιστολή αυτή έφερε στο προσκήνιο ένα μέλος του αριστερού κόμματος MAPAM, ο S. Kaplan, ο οποίος πήρε την επιστολή μαρτυρίας από το στρατιώτη. Είναι γραμμένο στον Eliezer Peri, αρχισυντάκτη της Al Hamishmar, και με ημερομηνία 8 Νοεμβρίου 1948 (18 ημέρες μετά τη σφαγή):
”Στον σύντροφο Eliezer Peri, καλημέρα,
Σήμερα διάβασα το συντακτικό της ”Al-Hamishmar”, όπου προβλήθηκε το ζήτημα της συμπεριφοράς του στρατού μας, ο στρατός που κατακτά όλους εκτός από τις επιθυμίες του.
Μια μαρτυρία που μου μετέφερε ένας αξιωματικός που ήταν στην Al-Dawayima την ημέρα μετά την κατάκτησή της: Ο στρατιώτης είναι ένας από τους δικούς μας, πνευματώδης, αξιόπιστος, 100%. Την εμπιστεύτηκε σε μένα από την ανάγκη να ξεφορτωθεί το βάρος που είχε στην ψυχή του από τη φρίκη ότι ακόμη και τέτοιου επιπέδου βαρβαρότητα μπορεί να επιτευχθεί και από τους μορφωμένους και πολιτισμένους άνθρωπους μας. Επέλεξε εμένα για να εκμυστηρευτεί, γιατί δεν είναι πολλοί αυτοί σήμερα που είναι σε θέση να ακούσουν.
Δεν υπήρχε καμία μάχη και καμία αντίσταση (και καθόλου Αιγύπτιοι). Οι πρώτοι κατακτητές σκότωσαν το 80% των Αράβων [συμπεριλαμβανομένων] γυναικών και παιδιών. Σκότωσαν τα παιδιά συντρίβοντας τα κρανία τους με ρόπαλα. Δεν υπήρχε ούτε ένα σπίτι χωρίς νεκρούς. Το δεύτερο κύμα του [Ισραηλινού] στρατού ήταν από μια διμοιρία, στην οποία ανήκει ο στρατιώτης που έδωσε την μαρτυρία.
Στην πόλη είχαν μείνει Άραβες, άνδρες και γυναίκες, τους οποίους κλείδωσαν μέσα σε σπίτια χωρίς τη μέριμνα τροφής ή νερού. Αργότερα μηχανικοί εκρηκτικών ήρθαν να ανατινάξουν τα σπίτια. Ένας διοικητής διέταξε έναν μηχανικό να βάλει δύο ηλικιωμένες γυναίκες μέσα σε σπίτι που επρόκειτο να ανατιναχτεί. Ο μηχανικός αρνήθηκε και είπε ότι είναι πρόθυμος να λάβει εντολές μόνο από τον δικό του διοικητή. Έτσι, στη συνέχεια ο διοικητής του διέταξε τους στρατιώτες να βάλουν τις γυναίκες μέσα στο σπίτι και η κακή πράξη εκτελέστηκε.
Ένας στρατιώτης καυχήθηκε ότι βίασε μια μουσουλμάνα και στη συνέχεια την πυροβόλησε. Μια μουσουλμάνα με το ημερών βρέφος της χρησιμοποιήθηκε για να καθαρίσει την πίσω αυλή όπου τρώνε οι στρατιώτες. Τους εξυπηρέτησε για μια ημέρα ή δύο, μετά αυτήν και το βρέφος της τους πυροβόλησαν. Ο στρατιώτης λέει, ότι οι διοικητές που είναι καλλιεργημένοι και ευγενικοί, θεωρούνται καλοί στην κοινωνία, έχουν γίνει χυδαίοι δολοφόνοι, όχι εξαιτίας της καταιγίδας της μάχης και ένθερμης ανταπάντησης, αλλά μάλλον από ένα σύστημα απέλασης και καταστροφής. Όσοι λιγότεροι Άραβες παραμείνουν – τόσο το καλύτερο. Αυτή η αρχή είναι το κύριο πολιτικό κίνητρο των απελάσεων και των πράξεων τρόμου, στην οποία κανείς δεν αντιτάσσεται, ούτε από τους διοικητές στα πεδία ούτε από τα υψηλότερα κλιμάκια της στρατιωτικής διοίκησης. Εγώ ο ίδιος ήμουν στην πρώτη γραμμή για δύο εβδομάδες και άκουσα ιστορίες στρατιωτών και διοικητών που καυχιόταν για το πώς διακρίθηκαν στο κυνήγι και στο “γαμήσι” [sic]. Το να γαμήσεις έναν Άραβα, έτσι απλά, και σε κάθε περίπτωση, θεωρείται μια αποστολή εντυπωσιακή και υπάρχει ανταγωνισμός για να κερδίσει κάποιος αυτό το τρόπαιο.
Βρεθήκαμε μπροστά σε ένα φοβερό αίνιγμα. Να μιλήσουμε για όλα αυτά στα ΜΜΕ θα σήμαινε ότι βοηθάμε τον Αραβικό Σύνδεσμο, του οποίου οι εκπρόσωποί μας αρνούνται όλες τις καταγγελίες. Το να μην αντιδράσουμε σημαίνει αλληλεγγύη στην ηθική διαφθορά. Ο στρατιώτης μου είπε ότι το Deir Yassin [μια άλλη σφαγή, από μαχητές του Irgun, Απρ 1948] δεν είναι η κορυφή του χουλιγκανισμού. Είναι δυνατόν να φωνάζουμε για το Deir Yassin και να παραμένουμε σιωπηλοί για κάτι πολύ χειρότερο;
Είναι απαραίτητο να ξεκινήσει ένα σκάνδαλο στα εσωτερικά κανάλια, να επιμείνουμε σε μια εσωτερική έρευνα και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι. Και πρώτα απ’ όλα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί στον στρατό μια ειδική μονάδα για την συγκράτηση του στρατού. Εγώ ο ίδιος κατηγορώ πρώτα απ ‘όλα την κυβέρνηση, η οποία δεν φαίνεται να έχει κανένα ενδιαφέρον για την καταπολέμηση των φαινομένων και ίσως ακόμα να τα ενθαρρύνει έμμεσα. Η αδράνεια από μόνη της είναι ενθάρρυνση. Ο διοικητής μου, μου είπε ότι υπάρχει μια άγραφη εντολή να μην παίρνονται αιχμάλωτοι πολέμου, και η ερμηνεία του «φυλακισμένου» ξεχωριστά δίνεται από κάθε στρατιώτη και διοικητή. Ένας κρατούμενος μπορεί να είναι ένας Άραβας άνδρας, γυναίκα ή παιδί. Αυτό δεν έγινε μόνο στις μεγάλες Παλαιστινιακές πόλεις όπως η Majdal και η Nazareth.
Το γράφω αυτό σε σας έτσι ώστε στην αρχισυνταξία και στο κόμμα να γνωρίζουν την αλήθεια, μήπως και κάτι αποτελεσματικό συμβεί. Τουλάχιστον ας μην επιδοθούν σε μια ψευτο-διπλωματία η οποία καλύπτει το αίμα και τη δολοφονία, και στο μέτρο του δυνατού, η εφημερίδα δεν πρέπει να το αφήσει αυτό να παραμείνει στη σιωπή.
Kaplan”
http://mondoweiss.net/2016/02/barbarism-by-an-educated-and-cultured-people-dawayima-massacre-was-worse-than-deir-yassin/?utm_medium=twitter&utm_source=twitterfeed
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου