Το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα Θοδωρή Δεύτου «Τραπεζούντα – Το διαμάντι της Ανατολής», παρουσιάστηκε το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου στην Κομοτηνή, με πρωτοβουλία των Ποντιακών Σωματείων Ν. Ροδόπης
Ένας ξεριζωμός από τα χώματα του Πόντου, ταξίδια στο άγνωστο μιας οικογένειας αρχόντων της Τραπεζούντας, της οικογένειας του Λάμπου Κυριακίδη, μια ψυχούλα που μένει πίσω και είναι άγνωστη η τύχη της...
Συνέντευξη Δήμος Μπακιρτζάκης
Ένας ξεριζωμός από τα χώματα του Πόντου, ταξίδια στο άγνωστο μιας οικογένειας αρχόντων της Τραπεζούντας, της οικογένειας του Λάμπου Κυριακίδη, μια ψυχούλα που μένει πίσω και είναι άγνωστη η τύχη της... Βουτιά στην ιστορία και την παράδοση, με συχνές παραπομπές σε τραγούδια, νανουρίσματα, ακόμα και παροιμίες της ποντιακής διαλέκτου...
Κάθε σελίδα και ένα ψυχογράφημα των Ποντίων. Και μια εικόνα της ζωής τους. Στον Πόντο, την Ελλάδα, τη Ρωσία, την Ευρώπη.
Αυτό είναι το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα Θοδωρή Δεύτου «Τραπεζούντα – Το διαμάντι της Ανατολής», που παρουσιάστηκε το Σάββατο 13 Φεβρουαρίου στην Κομοτηνή, με πρωτοβουλία των Ποντιακών Σωματείων Ν. Ροδόπης.
Εκπαιδευτικός και μαθηματικός, ως συγγραφέας ο Θοδωρής Δεύτος επιλέγει να συγγράφει ιστορικά μυθιστορήματα, όπως αυτό που θα παρουσιαστεί στην πόλη μας και για το οποίο μίλησε στο ράδιο Χρόνος 87,5 fm.
Θα μπορούσατε να μας βάλετε στο πνεύμα του νέου σας βιβλίου;
-Είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ξεκινάει από τις αρχές του 1902.
Βρισκόμαστε στην Τραπεζούντα και ήρωες είναι τα μέλη της οικογένειας του
μεγαλέμπορου σιτηρών Λάμπου Κυριακίδη. Οι Ρώσοι έρχονται ως
απελευθερωτές στην πόλη και οι Τούρκοι φεύγουν. Οι Ρώσοι μένουν δύο
χρόνια και όταν πια επικρατεί η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία, ο
ρωσικός στρατός διαλύεται και υποχωρεί άτακτα.Μπροστά στον κίνδυνο των επερχόμενων Τούρκων που επιστρέφουν στην πόλη, η οικογένεια έχει σκορπιστεί, με τον ένα γιο να βρίσκεται στη Ρωσία ενώ πίσω έχει μείνει και η γιαγιά με την εγγονή της, η οποία έχει και δύο μικρά παιδιά. Μπροστά στον κίνδυνο το μικρότερο παιδί της να μην καταφέρει να ανταποκριθεί μέσα σε αυτή τη «λαίλαπα» που έρχεται, εμφανίζεται μπροστά τους ο Τούρκος υπηρέτης και λέει αφήστε σε μένα το παιδί, μέχρι να καταλαγιάσει η κατάσταση, και μετά το παίρνετε.
Δυστυχώς η κατάσταση δεν καταλαγιάζει και τώρα η μητέρα μετά από 40 περίπου χρόνια επιστρέφει στην Τραπεζούντα, για να αναζητήσει τον γιο της. Έτσι ξεκινάει το μυθιστόρημα. Είναι μια πολύ δυνατή ιστορία, με πολλά ιστορικά στοιχεία.
Πρόκειται για μυθοπλασία, πραγματικά γεγονότα γενοκτονίας ή έναν συνδυασμό τους;
-Η ιστορία είναι πραγματική, αλλά τα πρόσωπα είναι μυθοπλασία. Αυτή καθ’ αυτή η ιστορία είναι αληθινή. Κι έχει να κάνει με γενοκτονία και είναι πολύ λυπηρό σήμερα, μετά από τόσα χρόνια να γίνεται λόγος για «εθνοκάθαρση». Από επίσημα χείλη πρώτα είχαμε την κα. Ρεπούση, που ευτυχώς έφυγε από το πολιτικό προσκήνιο και τώρα έχουμε τον κ. Φίλη, που έκανε μία δήλωση η οποία για μένα ήταν άσκοπη και άκαιρη απολύτως. Πως μπορείς να προκαλείς ένα λαό, που έχει αφήσει πίσω του 350.000 νεκρούς και που το χώμα του Πόντου έχει ποτιστεί με αίμα; Στην προσπάθεια να εξωραϊστεί είπαν ότι δεν καλύπτει απόλυτα τον ορισμό της γενοκτονίας, δηλαδή τι θα έπρεπε να γίνει, να σφαγιαστούν μέχρι ενός οι άνθρωποι που έμεναν εκεί; Δεν φτάνουν τα 350.000 κορμιά;
Γιατί επιλέξατε να διαπραγματευτείτε μια τέτοιου είδους ιστορία;
-Δεν είναι το πρώτο μου βιβλίο, που είναι ιστορικό μυθιστόρημα κι αναφέρεται στα θέματα των πατρίδων, αλλά είναι το τρίτο. Προηγήθηκε το «Σμύρνη συγγνώμη» που έχει κάνει και πολύ μεγάλη κυκλοφοριακή επιτυχία από τις εκδόσεις Καστανιώτη, μετά ακολούθησε ένα βιβλίο που κάλυπτε τα γεγονότα στην Κύπρο από το 1952 μέχρι το 1974, και νομοτελειακά ήρθε ο Πόντος. Κατάγομαι κι εγώ από μία αλησμόνητη πατρίδα, γιατί οι ρίζες μου είναι από τη βόρεια Ήπειρο. Επειδή ακόμη δεν είμαι ψυχολογικά έτοιμος, για να ασχοληθώ με τα δικά μου, ασχολούμαι με των άλλων. Αλλά θα έρθει και οι σειρά τους.
Είναι εύκολο για έναν συγγραφέα να τοποθετεί τους ήρωες του σε χρονικά σημεία κι εποχές που έχουν πολύ πόνο μέσα τους για τον Ελληνισμό;
-Είναι εύκολο, αν ξέρεις καλά το ιστορικό τοπίο. Εγώ, για να φτάσω σε αυτό το βιβλίο για την Τραπεζούντα, διάβασα πάνω από 30 βιβλία. Με χαροποιεί πάρα πολύ στις παρουσίασες που λένε ότι κατάφερα και μπήκα στην ψυχοσύνθεση των Ποντίων, αν και μη Πόντιος. Αυτό προέρχεται μέσα από την πολύ δουλειά και προετοιμασία για το βιβλίο. Αν έχεις καταφέρει κι έχεις καλή γνώση του ιστορικού πλαισίου, από εκεί και πέρα την μυθοπλασία ή την έχεις ή δεν την έχεις.
Την ιστορία την διδασκόμαστε λάθος στα σχολεία;
-Δεν την μαθαίνουμε καν στα σχολεία. Υπάρχουν πάρα πολλοί παράγοντες εσωγενείς κι εξωγενείς πολλές φορές. Όταν έκανα μία συνέντευξη στην Κύπρο, για το βιβλίο μου σχετικά με την καταστροφή της Σμύρνης, μου λέει η δημοσιογράφος αν ήξερα ότι εκεί ήταν και η κα. Ρεπούση. Είχαν προηγηθεί οι δηλώσεις τις περί «συνωστισμού» στην παραλία της Σμύρνης, και ήταν προσκεκλημένη από το υπουργείο Παιδείας της Κύπρου, για να αλλάξουν τα βιβλία της ιστορίας. Καταλαβαίνετε τώρα, δεν χρειάζεται να κάνω περαιτέρω σχόλια…
Εσείς ως συγγραφέας πως βιώνετε το σήμερα;
-Τόσο σκληρά όσο το βιώνετε και όλοι εσείς. Εγώ είμαι καθηγητής, και μπροστά στον κίνδυνο να διδάσκω μέχρι τα γεράματά μου, πήρα σύνταξη στα 59 μου χρόνια μετά από 33 χρόνια υπηρεσίας. Παίρνω μία προσωρινή σύνταξη στα 688 ευρώ. Δηλαδή, όπως βιώνουν όλοι οι Έλληνες το σήμερα, το βιώνω κι εγώ. Είναι σκληρό, δεν φταίνε όμως μόνο οι έξω, γιατί πολλές φορές το «ανάθεμα» το ρίχνουμε σε αυτούς. Κυρίως φταίνε οι δικοί μας, οι οποίο διαχειρίστηκαν τα εντός επί πολλά χρόνια με τρόπους απαράδεκτους. Είχαν το κράτος σαν να είναι το τσιφλίκι τους, διόριζαν όποτε ήθελαν, σκορπούσαν λεφτά από εδώ κι από εκεί χωρίς να κάνουν παραγωγικές επενδύσεις, και σήμερα ήρθε νομοτελειακά ο λογαριασμός.
Θα ζήσουμε πάλι σε αναλογία κάποιες ιστορικές στιγμές;
-Νομίζω ότι θα φτάσουμε σε στιγμές καλοκαιριού πάλι, γιατί δεν βλέπω διέξοδο. Οδηγούμαστε συνεχώς σε αδιέξοδα και οι συνεχείς εκλογές βεβαίως δεν μπορούν να είναι μία λύση. Δεν μπορεί κάθε μήνα ο τόπος να έχει εκλογές, δεν είναι μια παρτίδα πρέφα… Ήρθε ο λογαριασμός, κι αυτός είναι σκληρός και το κακό είναι ότι δεν τον πληρώνουν όλοι. Όταν ακούς πως παραμονές Χριστουγέννων η ουρά στην Αράχοβα ήταν 10 χιλιόμετρα με αυτοκίνητα, αυτό σημαίνει ότι δεν την πληρώνουν όλοι τη «νύφη».
Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=101208
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου