Η σύγκριση μεταξύ της Γαλλίας και της Ελλάδας
Έχουμε μια άσχημη συνήθεια στην Ελλάδα: Κλοτσάμε σαν τα τενεκεδάκια εκτός ατζέντας όποιο θέμα δεν αρέσει στην αριστερή διανόηση. Η νίκη της Λεπέν στις περιφερειακές εκλογές της Γαλλίας είναι ένα από αυτά. Συζητείται ψιθυριστά, αλλά είναι εξαφανισμένο από τα πρωτοσέλιδα. Κανείς δεν δείχνει...
διάθεση να συζητήσει γιατί η Ακροδεξιά επικράτησε συντριπτικά σε βιομηχανικές περιοχές προπύργια του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας. Κανείς δεν θέλει να μάθει γιατί υπερίσχυσε του κόμματος Σαρκοζί.
Ακρα του τάφου σιωπή. Κι όμως! Η σύγκριση μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδος δείχνει ότι υπάρχουν ομοιότητες, που, αν δεν τις 0εντοπίσουμε εγκαίρως και συνεχίσουμε να αναλύουμε τον κόσμο με τα παλαιά εργαλεία, κάποιο κόμμα στο μέλλον, μια σοβαρή «Χρυσή Αυγή», που είχε πεί κάποιος, θα βγει από τη στροφή και θα κάνει την εμφάνισή του «αιφνιδιαστικά». Δεν θα είναι όμως. Τα φαινόμενα προειδοποιούν.
Η Δεξιά στην Ελλάδα κινδυνεύει με διάσπαση, όπως συνέβη στη Γαλλία μετά την ήττα Σαρκοζί. Η κομμουνιστική Αριστερά μάχεται για να διατηρήσει τα προπύργιά της. Η Χρυσή Αυγή χτύπησε στα ίσια το ΚΚΕ σε Νίκαια, Κερατσίνι, Πέραμα και τώρα ανοίγεται στους αγρότες. Το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας τίθεται στον δημόσιο διάλογο με εκατομμύρια αφορμές. Το κυριότερο όλων, όμως, είναι ότι η κοινωνία ακούει την Ακροδεξιά ακόμη και αν την καταδικάζει, γιατί μιλά απλά και καταλαβαίνει τι της λέει.
Δεν πιστεύω ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να αποτελέσει ένα μελλοντικό μέτωπο τύπου Λεπέν. Της λείπουν οι δυνάμεις. Το πολιτικό προσωπικό. Η ποιότητα. Ο Μιχαλολιάκος το καταλαβαίνει. Ο πολιτικός πρωτογονισμός των μπράβων που εξελέγησαν βουλευτές απωθεί. Δεν πιστεύω, επίσης, ότι άλλα άτομα που διεκδικούν το οικόσημο της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα έχουν τη δυνατότητα να επιτύχουν κάτι τέτοιο στο μέλλον: Είναι βαθιά βουτηγμένα μέσα στο σύστημα για να υποδυθούν τους αμφισβητίες του.
Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό, όμως, είναι ότι η Χρυσή Αυγή ανανέωσε (έστω άγαρμπα) τον χώρο της Δεξιάς με τον ριζοσπαστισμό της -προ Φύσσα-, τον κινηματικό χαρακτήρα της και τον ιστορικό αναθεωρητισμό της. Θα έρθουν έτσι τα πράγματα σε κάποια στροφή μετά ένα δύο χρόνια, που κάποιος νέος ηγέτης -ο οποίος δεν θα τσιρίζει και δεν θα σουφρώνει τα φρύδια φασιστικά- θα βγει μπροστά για να εκπροσωπήσει το mainstream ρεύμα της εθνικής ταυτότητας.
Θα έρθει ίσως η στιγμή -εναλλακτικά- που κάποιος γνωστός ηγέτης θα κληθεί να εκφράσει με πατριωτικές δυνάμεις από όλο το πολιτικό φάσμα το κίνημα του «ρομαντικού εθνικισμού». Αμφιβολία μην έχετε. Αρκεί να κάνει φυσιολογικά τον κύκλο της η Αριστερά. Τα πράγματα τρέχουν.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου