Ο δίδυμος εφιάλτης

Στην Ιταλία, αντίθετα με την Ελλάδα, όλα τα πολιτικά κόμματα κάθονται μαζί σε ένα τραπέζι – επειδή τα ενώνει ο κοινός στόχος ενός αποτελεσματικού σχεδίου, μίας όσο το δυνατόν γρηγορότερης εξόδου της χώρας τους από την Ευρωζώνη

.“Η κατάσταση είναι σοβαρή. Ο χρόνος του παιχνιδιού έχει λήξει. Το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθεί πάρα πολύ, αλλά τα παιδιά μας θα ζήσουν καλύτερες ημέρες. Πρέπει να πολεμήσουμε. Όλοι μαζί, χωρίς καμία εξαίρεση. Θα υπάρξουν θύματα. Θα κάνουμε λάθη. Είναι όμως απαραίτητο” (W. Churchill)....

 Βασίλης Βιλιάρδος
 .Άρθρο

Βιώνουμε χωρίς καμία αμφιβολία μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης – οπότε δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Η Ελλάδα είναι αθεράπευτα χρεοκοπημένη, ενώ τα δύο γιγαντιαία της προβλήματα, ο «δίδυμος εφιάλτης», είναι αφενός μεν το δημόσιο, αφετέρου το ιδιωτικό χρέος. Οι συγκεκριμένοι οικονομικοί δείκτες είναι εκτός ελέγχου, οπότε μόνο η ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους τους, άνω του 50%, θα μπορούσε ακόμη να βοηθήσει τη χώρα σε κάποιο βαθμό – αρκεί φυσικά να μην υπάρξει καθυστέρηση.

Κάτω από το βάρος των δύο αυτών δεικτών είναι αδύνατον να διενεργηθούν επενδύσεις – επομένως, δεν πρόκειται να ακολουθήσει ποτέ μία βιώσιμη ανάπτυξη, μέσω της οποίας θα μπορούσε να καταπολεμηθεί η ανεργία, να αυξηθούν ορθολογικά τα έσοδα του δημοσίου, να δοθεί τέλος στην πορεία εξαθλίωσης των Ελλήνων κοκ.

Τα προβλήματα όμως της Ελλάδας δεν περιορίζονται μόνο εδώ, αφού εφαρμόζεται μία δολοφονική φορολογική πολιτική, η οποία επιδεινώνει συνεχώς την οικονομική της κατάσταση – όπως η επιβολή υψηλότερων συντελεστών φόρων μόνο στα ελληνικά προϊόντα (κρασί) ή/και στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ζυθοποιίες), η οποία θα ολοκληρώσει την καταστροφή του εναπομείναντος παραγωγικού της ιστού.

Αντί λοιπόν να προστατεύονται οι εγχώριες βιομηχανίες και τα ελάχιστα προϊόντα που ακόμη παράγουμε, ενδεχομένως με την επιβολή δασμών στα εισαγόμενα, γίνεται ακριβώς το αντίθετο – γεγονός που σημαίνει ότι, σχεδιάζεται η μετατροπή της χώρας σε ένα απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο, χωρίς καμία προοπτική για το μέλλον.

Με δεδομένο δε το ότι, η Ελλάδα διοικείται απολυταρχικά από τους δανειστές της, δεν φαίνεται να αποτελεί λύση η αλλαγή της κυβέρνησης της – πόσο μάλλον όταν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιδιώκουν την αρχηγία, ανταγωνίζονται μεταξύ τους ως προς το ποιός θα είναι ο καλύτερος υπάλληλος της Τρόικας.

Επί πλέον στα παραπάνω τρομακτικά προβλήματα της χώρας μας έχει προστεθεί το μεταναστευτικό, στην τρομοκρατική του διάσταση και όχι μόνο – το οποίο αποτελεί μία πραγματική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας, εάν κλείσουν τα σύνορα όλων των άλλων κρατών.

Το αργότερο δε όταν αρχίσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, κάτι που φαίνεται αδύνατον να εμποδιστεί, αφού ο τραπεζικός μας τομέας είναι επίσης αθεράπευτα χρεοκοπημένος, θα συμπληρωθεί ο εφιάλτης από βίαιες κοινωνικές εξεγέρσεις, οι οποίες θα παραλύσουν την Οικονομία – οπότε, ως αποτέλεσμα του συνδυασμού όλων αυτών των παραγόντων, η Ελλάδα θα κινδυνεύσει να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος.

Πόσο μάλλον όταν η Ευρώπη δέχεται μια σφοδρή επίθεση τρομοκρατών (άρθρο), ενώ η παγκόσμια οικονομία βιώνει μία μεγάλη ύφεση – κρίνοντας από την εξέλιξη του δείκτη υγρού φορτίου (γράφημα) και όχι από τα χρηματιστήρια, τα οποία ενισχύονται κυρίως από την αύξηση των τιμών των μετοχών πολεμικού εξοπλισμού και ασφάλειας.

.

.

Εν τούτοις, δεν αντιμετωπίζει μόνο η Ελλάδα προβλήματα μέσα στην Ευρωζώνη – αλλά, επίσης, οι μεγαλύτερες χώρες, με πρώτη από όλες την Ιταλία. Εύλογα λοιπόν οφείλει να μας απασχολεί πώς ακριβώς σκέφτεται η Πολιτική της συγκεκριμένης χώρας – η οποία γνωρίζει πως βρίσκεται σε μία εξτρεμιστικά δύσκολη, εάν όχι ανέλπιδα οικονομική θέση, εξαιτίας της Γερμανίας, αναζητώντας απελπισμένα λύσεις.

Συνεχίστε στη 2η σελίδα (…)

Οι προετοιμασίες της Ιταλίας

Στην Ιταλία (Pescara), σε αντίθεση δυστυχώς με την Ελλάδα, όλα τα πολιτικά κόμματα, από την αριστερά έως την άκρα δεξιά, κάθονταν μαζί το Σαββατοκύριακο σε ένα τραπέζι – επειδή τα ενώνει πλέον ο κοινός στόχος να επεξεργασθούν ένα αποτελεσματικό σχέδιο, μίας όσο το δυνατόν γρηγορότερης εξόδου της χώρας τους από την Ευρωζώνη.

Ίσως αυτό να ακούγεται βέβαια παράδοξο, λόγω της σημερινής συγκυρίας – όπου οι μάχες των πόλεων εκ μέρους των φανατικών ισλαμιστών κυριαρχούν, με επίκεντρο τη Γαλλία και τη Γερμανία. Εν τούτοις, τα ιταλικά κόμματα θεωρούν πως δεν πρέπει να χαθεί καθόλου χρόνος – ενώ, όπως σε εποχές πολεμικών συρράξεων, οφείλουν να συνεργασθούν πολύ στενά μεταξύ τους, για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου της υιοθέτησης του εθνικού τους νομίσματος.

Αργότερα βέβαια θα ακολουθήσουν το καθένα το δικό του δρόμο – όπου όμως η σημερινή τους συνεργασία σημαίνει ότι, εντός της χώρας επικρατεί ένα αντιευρωπαϊκό μένος, το οποίο έχει σε μεγάλο βαθμό υποτιμηθεί από την πρωσική ηγεσία της Ευρωζώνης.

Συμπεραίνεται επομένως πως όλα τα ιταλικά κόμματα έχουν συνειδητοποιήσει ότι, αφενός μεν το ευρώ δεν έχει ωφελήσει σε τίποτα την οικονομία της χώρας τους, αφετέρου πως η νομισματική ένωση, με τη μερκαντιλιστική Γερμανία εντός της, είναι υπεύθυνη για την κρίση – για την ανίατη ασθένεια που έχει παραλύσει την Ιταλία.

Παρά το ότι λοιπόν πίστευαν στο παρελθόν ότι, η υιοθέτηση των μεταρρυθμίσεων κατά το παράδειγμα της Γερμανίας, θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη της οικονομίας τους, τα συνεχώς αυξανόμενα πλεονάσματα της χώρας, απέναντι στα οποία ευρίσκονται διαρκώς μεγαλύτερα ελλείμματα των υπολοίπων εταίρων της, τεκμηρίωσαν πως επρόκειτο για μία μεγάλη ψευδαίσθηση – για μία επικίνδυνη ουτοπία, η οποία έχει οδηγήσει την Ιταλία στην άκρη του γκρεμού.

Στο γράφημα που ακολουθεί διαπιστώνεται πως, παρά το ότι η Ιταλία (γκρίζα καμπύλη, δεξιά στήλη) είχε πλεονάσματα τη δεκαετία του 1990, όταν η Γερμανία ήταν ελλειμματική (γαλάζια καμπύλη, αριστερή στήλη), η κατάσταση μετά την υιοθέτηση του ευρώ αντιστράφηκε εντελώς – ενώ η μικρή αναλαμπή μετά το 2010 δεν είναι ούτε υγιής, ούτε διατηρήσιμη. Η αιτία είναι το ότι, δεν οφείλεται στην αύξηση των εξαγωγών αλλά στη μείωση των εισαγωγών, λόγω των οικονομικών δυσχερειών και της πολιτικής λιτότητας – ακριβώς όπως συνέβαινε και συμβαίνει στην Ελλάδα.

.

.

Την ίδια ακριβώς άποψη έχουν και οι Γάλλοι, γεγονός που τεκμηριώνεται από τη ραγδαία άνοδο του κόμματος της κυρίας Le Pen – το οποίο πρεσβεύει την άμεση έξοδο από την Ευρωζώνη. Η Γαλλία ενοχοποιεί επίσης τη Γερμανία και την πολιτική της για την οικονομική της μιζέρια – ενώ, όταν περάσει το τρομοκρατικό σοκ, το οποίο όμως έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο της να καταργήσει τη λιτότητα, το πρόβλημα θα επανέλθει επαυξημένο.

.

Οι γερμανικές φωνές

Περαιτέρω, ενοχοποιούν επί πλέον τη Γερμανία, ειδικά τα πλεονάσματα της, ακόμη και τα δικά της έντυπα – ιδιαίτερα οι οικονομικοί της αναλυτές (πηγή). Θεωρούν δε πως ο κίνδυνος διάλυσης της Ευρωζώνης έχει αυξηθεί κατακόρυφα – προτείνοντας όμως δυστυχώς τη διάσπαση της σε βόρεια και νότια, η οποία δεν θα ήταν ότι καλύτερο.

Φαίνεται πάντως ότι, αυτός που πάτησε τη σκανδάλη του πολέμου εναντίον του ευρώ, ήταν η βίαιη συμπεριφορά της Τρόικας εναντίον της Ελλάδας – η οποία κατέληξε στο χειρότερο μνημόνιο όλων των εποχών. Σε έναν εξευτελιστικό συμβιβασμό άνευ όρων, ο οποίος οδηγεί τη χώρα μας κατ’ ευθείαν στην κόλαση – γεγονός που έχει τρομοκρατήσει όλα τα άλλα κράτη.

Εν τούτοις, η Ελλάδα ήταν μόνο η αφορμή, αφού αργά ή γρήγορα θα αποκαλυπτόταν πως η Γερμανία δεν τηρεί τους βασικούς κανόνες της Ευρωζώνης (όπως είναι η ισορροπημένη εξέλιξη του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, η διευκόλυνση της φοροδιαφυγής, η αποφυγή της μισθολογικής πολιτικής dumping κοκ.) – απαιτώντας παράλληλα την πιστή τήρηση τους από τις άλλες χώρες.

Ακόμη χειρότερα, κάτι που τονίζει η πλειοψηφία των Γερμανών οικονομολόγων, η Γερμανία δεν σέβεται το βασικότερο κανόνα: τη συμβίωση όλων των χωρών της Ευρωζώνης. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να αφήνει τους εταίρους της να αναπνέουν, καθώς επίσης να έχουν την ευκαιρία να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά τους προβλήματα που προκλήθηκαν από τη βαριά κρίση του 2008 – αντί να βυθίζονται στην ύφεση και στην ανεργία.

Εύλογα λοιπόν θεωρούν ότι, κάποια στιγμή το πιστόλι που έχει η ίδια η Γερμανία απασφαλίσει, θα πυροβολήσει προς τα πίσω – όταν οι άλλες χώρες αντιδράσουν, ενδεχομένως ανεξέλεγκτα, προκαλώντας το χάος στην ήπειρο μας. Όπως διαπιστώνεται δε από την Ιταλία, η στιγμή της κρίσης δεν θα αργήσει πολύ ακόμη – εάν η Γερμανία δεν αλλάξει αμέσως τακτική, συνεχίζοντας να εκμεταλλεύεται τους πάντες.

Πόσο μάλλον όταν οι ίδιοι οι Πολίτες της γνωρίζουν το βαθμό εκμετάλλευσης των άλλων χωρών – όπως διαπιστώσαμε προσωπικά σε κάποιο ταξίδι μας, όπου πολλοί Γερμανοί, βλέποντας πως η χώρα τους έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο εργοτάξιο, όσον αφορά τις επισκευές των δρόμων, έλεγαν το εξής: «Πότε θα σταματήσουμε να κλέβουμε τους άλλους, σπαταλώντας τα χρήματα τους σε δημόσια έργα;».

 .

Επίλογος 

Δυστυχώς πολλοί Έλληνες συνεχίζουν να ενοχοποιούν τη χώρα μας και τον εαυτό τους, για τα οικονομικά προβλήματα που βιώνουμε – ειδικά για τη χρεοκοπία, κατηγορώντας ως βασικούς υπεύθυνους τους πολιτικούς.

Χωρίς να θέλουμε να υπερασπίσουμε κανέναν, ενώ φυσικά γνωρίζουμε τα μεγάλα λάθη και τις ευθύνες μας, η πτώχευση της Ελλάδας δεν προκλήθηκε ούτε από μάς, ούτε από τους πολιτικούς – αλλά από την κακή διαχείριση (ενδεχομένως σκόπιμα) της κρίσης του 2009 από την τότε κυβέρνηση, ενώ στη συνέχεια από την πολιτική των μνημονίων που μας επιβλήθηκε απολυταρχικά (ανάλυση).

Με δεδομένο δε το ότι, δεν είμαστε η μοναδική χώρα που βιώνει εφιάλτες, αφού υπάρχουν πολλές άλλες εντός της Ευρωζώνης, ο κύριος υπεύθυνος των δεινών μας, καθώς επίσης αυτών της Ευρωζώνης, είναι αναμφίβολα η Γερμανία – σε συνεργασία με την ΕΚΤ, με την οποία σκηνοθέτησε ένα πολύ βρώμικο παιχνίδι (ανάλυση).

Η Ελλάδα τώρα της οδυνηρής εποχής των μνημονίων, χρησιμοποιήθηκε επαίσχυντα ως πειραματόζωο – όπως έχουμε άλλωστε τεκμηριώσει (άρθρο), ακόμη και όσον αφορά τη σημερινή κυβέρνηση.

Αυτό που οφείλει όμως να μας απασχολεί σήμερα δεν είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον – ενώ δεν έχουμε καθόλου χρόνο για χάσιμο στη διάθεση μας. Στα πλαίσια αυτά, πρώτη προτεραιότητα μας οφείλει να είναι η αντιμετώπιση του δίδυμου εφιάλτη μας – του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, μέσω της διαγραφής τους.

Επειδή όμως ποτέ στην ιστορία δεν έγινε κάτι τέτοιο αποδεκτό από τους πιστωτές, εάν δεν χρεοκοπούσε προηγουμένως η χώρα, είμαστε υποχρεωμένοι να δηλώσουμε στάση πληρωμών – έτσι ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να διαπραγματευτούμε σωστά με την Τρόικα. Άλλωστε αυτή είναι υπεύθυνη για την αύξηση των διδύμων χρεών μας μετά το 2010, καθώς επίσης για την επαίσχυντη μεταφορά του δημοσίου χρέους μας στους Ευρωπαίους Πολίτες – οπότε οφείλει να πληρώσει το τίμημα.

Αυτό σημαίνει με τη σειρά του πως, παρά το ότι δεν μπορεί να μας υποχρεώσει κανένας να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα – έχοντας φροντίσει να υπάρχει ένα υποτυπώδες τραπεζικό σύστημα, το οποίο να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί εκβιαστικά από την ΕΚΤ εναντίον μας.

Σε κάθε περίπτωση χρειαζόμαστε ήδη μία κρατική τράπεζα, εάν δεν θέλουμε βέβαια να δημιουργηθούν εκρηκτικές καταστάσεις – μία τράπεζα που θα μπορούσε να αναλάβει τα κόκκινα δάνεια των εμπορικών τραπεζών, έτσι ώστε να αποκλεισθεί η λεηλασία των Ελλήνων (ακίνητα, επιχειρήσεις) από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, μέσω των κατασχέσεων. Λύσεις υπάρχουν – αρκεί να το θέλουμε, διαθέτοντας τις απαιτούμενες ικανότητες.

Για να μπορέσουν όμως να συμβούν όλα αυτά θα πρέπει, κατά το παράδειγμα της Ιταλίας, να συγκεντρωθούν όλα τα πολιτικά κόμματα σε ένα τραπέζι – μαζί με όσο το δυνατόν περισσότερους ικανούς Έλληνες μπορούν να βοηθήσουν στην επεξεργασία, ιδίως όμως στην εφαρμογή ενός προγράμματος, το οποίο να οδηγεί τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.

Απαραίτητο συστατικό του οφείλει δυστυχώς να είναι η καταναγκαστική υιοθέτηση ενός εθνικού νομίσματος, εάν χρειασθεί, πριν ακόμη οδηγηθούμε ανεξέλεγκτα σε κάτι τέτοιο – μέσω του παράλληλου νομίσματος που πιθανολογούμε πως θα αναγκασθεί να εισάγει σύντομα η κυβέρνηση, για να πληρώνει τις υποχρεώσεις της (μισθούς δημοσίων υπαλλήλων, συντάξεις κοκ.).

Προφανώς, ότι και αν αποφασιζόταν, θα ήταν επώδυνο για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα – οπότε θα έπρεπε προηγουμένως να εξασφαλισθεί η συνοχή, καθώς επίσης η στήριξη όλων των Ελλήνων.

Με δεδομένο όμως το ότι, η χώρα δεν έχει καμία άλλη λύση, ενώ δεν πρέπει να περιμένει άπρακτη τον αργό θάνατο της, μετά το 3ο, 4ο ή 5ο μνημόνιο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος – πόσο μάλλον όταν βιώνουμε μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, από πολλές διαφορετικές πλευρές, η οποία δεν επιδέχεται καμία αντιπαλότητα μεταξύ μας ή μεταξύ των κομμάτων, κυρίως όμως καμία απολύτως καθυστέρηση.
  Βασίλης Βιλιάρδος
Πηγή