Σε «αποθήκη ψυχών» έχουν μετατραπεί τα Ψυχιατρεία Δαφνί και Δρομοκαΐτειο, που υποδέχονται πάνω από 5.000 περιστατικά τον χρόνο. Η παταγώδης αποτυχία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, που ξεκίνησε το 2000 και θα ολοκληρωνόταν στο τέλος αυτού του έτους, επιταχύνθηκε εξαιτίας της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, η οποία έβαλε ουσιαστικά την «ταφόπλακα» στο πρόγραμμα που είχε στόχο να κλείσουν όλα τα ψυχιατρικά ιδρύματα της χώρας έως τις 31 Δεκεμβρίου 2015....
Παράλληλα, από τις 130 δομές (ξενώνες, προστατευόμενα διαμερίσματα, οικοτροφεία) της Αττικής, που υποτίθεται ότι θα φιλοξενούσαν τους ασθενείς οι οποίοι θα έβγαιναν από τα άσυλα, σήμερα λειτουργούν οι 20 εξαιτίας της δραματικής έλλειψης προσωπικού. Την ίδια ζοφερή εικόνα παρουσιάζουν και οι νοσοκομειακές ψυχιατρικές κλινικές, που «λυγίζουν» από το βάρος της υποχρηματοδότησης.
Μάλιστα, τον τελευταίο χρόνο έχει αυξηθεί κατακόρυφα ο αριθμός των παραπομπών για νοσηλεία στα δύο ψυχιατρεία της Αττικής από τις Ψυχιατρικές Κλινικές των Νοσοκομείων του Πύργου, της Καλαμάτας, της Λαμίας, του Βόλου, της Λάρισας κ.ά.
Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που οι συγγενείς αυτών των ανθρώπων αιτούνται στον εισαγγελέα την αναγκαστική νοσηλεία των ασθενών στο Δαφνί και στο Δρομοκαΐτειο, με σκοπό την εγκατάλειψή τους, γεγονός που αποδεικνύεται από την τακτική τους να μην αφήνουν τηλέφωνα επικοινωνίας ή ακόμα και να αλλάζουν διευθύνσεις! Αποτέλεσμα αυτής της ασφυκτικής κατάστασης είναι ότι οι ασθενείς αλλά και οι ελάχιστοι, εξαντλημένοι εργαζόμενοι βιώνουν καθημερινά βίαιες καταστάσεις, καθώς πολλές φορές οι τρόφιμοι υποτροπιάζουν λόγω του συνωστισμού και των άθλιων συνθηκών διαβίωσης. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι διεγερτικοί ασθενείς που το προσωπικό αναγκάζεται να τους καθηλώσει στα κρεβάτια τους με ιμάντες ή να τους κρατά συχνά ναρκωμένους, όπως καταγγέλλει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο πρόεδρος των εργαζομένων του Ψυχιατρικού Καταστήματος Δαφνί Νίκος Παναγούλης.
Εξαιτίας της δραματικής έλλειψης προσωπικού οι γιατροί αναγκάζονται να δίνουν σύντομα εξιτήρια. «Oταν ένας ασθενής φεύγει από μια ψυχιατρική κλινική χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της θεραπείας του, υποτροπιάζει πολύ γρήγορα, με συνέπεια να μπαίνει άμεσα σε άλλη ψυχιατρική δομή. Ετσι δημιουργείται το "φαινόμενο της περιστρεφόμενης πόρτας", δηλαδή βγαίνει από μια κλινική και μπαίνει στο ψυχιατρείο» εξηγεί στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο κ. Παναγούλης.
Στο Δαφνί από τις 1.180 οργανικές θέσεις νοσηλευτών καλύπτονται μόνο οι 610, ενώ από τις 113 θέσεις γιατρών υπάρχουν μόνο 70. Την ίδια στιγμή η Τεχνική Υπηρεσία αντί να έχει 130 εργαζομένους, έχει μόνο 20. «Το Δαφνί είναι 400 στρέμματα και φιλοξενεί στα διάσπαρτα κτίριά του 1.080 ασθενείς, εκ των οποίων οι 400 είναι στις 20 ειδικές δομές που λειτουργούν στην Αττική. Αυτό σημαίνει ότι εάν χαλάσει μια βρύση ή μια λάμπα, θα διορθωθεί μετά από πολύ καιρό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων αλλά και των εργαζομένων» λέει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο κ. Παναγούλης. Την ίδια τραγική εικόνα παρουσιάζει και το Δρομοκαΐτειο. Από τους 45 γιατρούς που εργάζονταν πριν από 10 χρόνια σήμερα έχουν μείνει μόνο οι 25 και από τους 300 εργαζομένους (νοσηλευτές, διοικητικό - τεχνικό προσωπικό) έχουν απομείνει οι 180.
Κραυγή αγωνίας! «Η θα σκοτωθούν μεταξύ τους ή θα μας δολοφονήσουν»
Ενας στους δύο τροφίμους στο Δαφνί και στις 20 δομές του είναι ανασφάλιστος και άπορος, που έχει αφεθεί κυριολεκτικά στον δρόμο και δεν τον αναζητεί κανείς.
Επιπλέον, υπάρχουν δεκάδες ηλικιωμένοι πάσχοντες και ανοϊκοί που τους βρίσκουν στα παγκάκια και στα πάρκα, χρήστες ναρκωτικών και εξαρτημένοι, ασθενείς HIV και παραβατικοί. Πολλοί είναι άτομα με νοητικές υστερήσεις και αυτιστικοί, χρόνιοι ψυχασθενείς απόλυτα εξαρτημένοι από υπερήλικες ή θανόντες γονείς, πολυοργανικοί ασθενείς με ή χωρίς ψυχοπαθολογία και, τέλος, ανήλικοι με ψυχιατρικά προβλήματα, για τη νοσηλεία των οποίων δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο.
«Εχουμε περιστατικά που σ' έναν θάλαμο είναι ο ανήλικος μαζί με τον χρήστη ναρκωτικών, τον βίαιο διεγερτικό και τον ηλικιωμένο ψυχασθενή» επισημαίνει στην «κυριακάτικη δημοκρατία» ο Νίκος Παναγούλης και συνεχίζει: «Κάθε μέρα δεν ξέρουμε εάν θα μας σκοτώσουν οι ασθενείς ή εάν θα σκοτωθούν μεταξύ τους. Ζούμε σε συνθήκες ταινίας τρόμου. Ηδη έχουμε θρηνήσει έναν δικό μας συνάδελφο, που πέθανε αβοήθητος το βράδυ των Χριστουγέννων στον θάλαμο από παθολογικά αίτια και τον βρήκαμε την άλλη μέρα το πρωί, γιατί, λόγω της έλλειψης προσωπικού, ήταν μόνος του στη βάρδια. Επίσης, πριν από λίγο καιρό ένας ψυχασθενής σκότωσε τον διπλανό του την ώρα που κοιμόταν».
Ρίτα Μελά
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου