Η επίθεση στο Charlie Hebdo είναι τωρινή, αλλά σε καμία περίπτωση νέα. Το 1989 ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε εκδώσει φετβά με τον οποίο ζητούσε τη δολοφονία του συγγραφέα του βιβλίου «Σατανικού στίχοι» του Σαλμάν Ρούσντι. Ουδείς αντέδρασε στην απειλή.
Το 2004 η σκηνοθέτης Αγιά Χισρσί Αλί δημιούργησε μια ταινία με θέμα την κακομεταχείριση των γυναικών στο Ισλάμ. Λίγο αργότερα ο παραγωγός της ταινίας φαν Γκογκ δολοφονήθηκε από έναν Ολλανδό υπήκοο Μαροκινό, ο οποίος κάρφωσε με μαχαίρι ένα σημείωμα στο σώμα του άτυχου Ολλανδού, κατηγορώντας τον για «βλασφημία». Απειλές δέχτηκε και η σκηνοθέτης η οποία μετανάστευσε τις ΗΠΑ, όπου όμως οι εκεί ισλαμιστές δεν της επιτρέπουν καν να δίνει διαλέξεις για την αθλιότητα στην οποία ζουν οι μουσουλμάνες γυναίκες.
Το 2005 σκίτσα από Δανό γελοιογράφο, προκάλεσαν διαδηλώσεις με νεκρούς. Το 2010 η Αμερικανίδα γελοιογράφος Μόλι Νόρις επικηρύχτηκε από την αλ Κάιντα. Όταν ζήτησε την προστασία των αρχών το FBI την συμβούλεψε απλώς να κρυφτεί, όπως και έκανε.
Θα μπορούσαν να παρατεθούν πολλά παρόμοια παραδείγματα. Ας σταθούμε όμως στο γεγονός πως, τελικά, οι δημοσιογράφοι, ανά τον κόσμο, δεν έχουν το δικαίωμα να μιλήσουν για το Ισλάμ, από φόβο. Κάποιοι που έπεσαν στα χέρια τους, όπως ο Περλ, ο Φόλεϊ ή ο Σότλοφ, έπεσαν από το μαχαίρι τους.
Το περασμένο καλοκαίρι στη Γάζα, η Χαμάς υποχρέωσε τους ρεπόρτερ που πήγαν εκεί να μεταδώσουν ό,τι αυτή ήθελε. Την ίδια ώρα ο πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ, ψήφισε στο Συμβούλιο Ασφαλείας υπέρ της Χαμάς, ουσιαστικά. Ίσως ενεργώντας έτσι πίστεψε πως θα έχει την εύνοια των ισλαμιστών. Τώρα όμως ο ίδιος και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να έχουν μάθει πως ο κατευνασμός απλώς ανοίγει την όρεξη.
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου