ΤΟ ΝΤΟΒΛΕΤΙ

 Γράφει ο Alex Synodinos
Το παρόν κείμενο ξεκίνησε ως ένα απλό σύντομο σχόλιο το οποίο θα έμπαινε στον άτυπο χώρο ανακοινώσεων του Θεόδοτου, δηλαδή κάτω από την περιγραφή του μπλογκ.
Τελικά όμως, η έκταση του δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο, οπότε ο διαχειριστής με ενημέρωσε να το προσαρμόσω ώστε να μπει ως άρθρο.

Πριν αναπτύξω όμως το παρόν θέμα θα ήθελα να τονίσω στους αναγνώστες μας να μην παραλείψουν να διαβάσουν με προσοχή την ιδιαίτερης σημασίας προηγούμενη δημοσίευση μας η οποία δυστυχώς εν μέρει επισκιάζεται από την παρούσα.
Αλλά ας έρθουμε στο θέμα μας. Έχω ξαναπεί πως προσωπικά αρνούμαι να δω τηλεόραση ή να χάσω μέρος του χρόνου μου παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές κοκορομαχίες πολιτικών ή τις 'αναλύσεις' των δημοσιογράφων. Προσπαθώ δε να αποφεύγω και ανθρώπους που βλέπουν τηλεόραση καθότι δεν σας κρύβω πως θεωρώ πως για να ενημερώνεται κάποιος από την νεοελληνική τηλεόραση μάλλον θα πρέπει να έχει σοβαρό διανοητικό πρόβλημα. Θα μου πείτε: «σου διαφεύγει Συνοδινέ πως η πλειοψηφία των νεοελλήνων ενημερώνεται από την τηλεόραση» και είμαι αναγκασμένος να σας απαντήσω πως αυτό δεν αλλάζει την προαναφερθείσα θέση μου.


Αλλά η όποια αισθητηριακή απομόνωση που προσπαθώ να επιβάλλω στον εαυτό μου για τα ελληνικά θέματα δεν είναι ποτέ πλήρως επιτυχής. Κάτι θα ακούσω, κάποιο εξώφυλλο εφημερίδας θα πάρει το μάτι μου όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, κάποιος φίλος θα μου στείλει κάποια ιστοσελίδα με κάποια είδηση και ο εγκέφαλος, πάντα διψασμένος για πληροφορίες, θα αρχίσει να παρατηρεί, να διαβάζει και να επεξεργάζεται.

Έτσι έγινε και τις τελευταίες ημέρες. Κάποιοι φίλοι, μου στείλανε κάποια άρθρα για διάφορα θέματα από κάποια ‘πατριωτικά’ και ‘δεξιά’ δικτυακά μέσα ενημέρωσης. Παρατηρώντας λοιπόν τις δημοσιεύσεις σε κάποια από αυτά τα μέσα, διέκρινα μια εξέλιξη η οποία αρχικά με εξέπληξε, αλλά έπειτα από λίγη σκέψη κατέληξα στο συμπέρασμα πως ήταν μάλλον αναμενόμενη.

Ας το θέσω λοιπόν σε μορφή ερωτήματος: Έχετε παρατηρήσει τις τελευταίες μέρες μία μεταστροφή υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ σε κάποια ‘πατριωτικά’ δικτυακά μέσα;

Δεν σας μιλάω για τους επίσημους διαύλους ενημέρωσης του καθεστώτος. Στη περίπτωση τους η πολιτική μεταστροφή ανάλογα με το ποιος βρίσκεται στην εξουσία είναι αυτονόητη. Όπως το 2010 που ήδη από τα exit polls είχαν μεταβληθεί από υποστηρικτές του Καραμανλή σε υποστηρικτές του Γ.Παπανδρέου.

Σας μιλάω για πατριωτικές σελίδες με ιδιαίτερα μεγάλη αναγνωσιμότητα που μάλιστα μέχρι πριν από λίγους μήνες στήριζαν φανατικά την Χ.Α. και στηλίτευαν το καθεστώς για την έκνομη δίωξη της…

Με διαφορά μερικών ημερών από τις εκλογές λοιπόν, οι εν λόγω ‘πατριώτες’ άρχισαν τους ύμνους προς το ΣΥΡΙΖΑ και πιο συγκεκριμένα προς τον αρχηγό του και πλέον πρωθυπουργό της χώρας. Δεν προλαβαίνουν δε να ανεβάσουν το ένα άρθρο μετά το άλλο με σχεδόν διθυραμβικά σχόλια απλά και μόνο για τις όποιες ανακοινώσεις- δηλώσεις (και όχι ασφαλώς πράξεις) του οποιοδήποτε μέλους της κυβέρνησης.

Ο πρωθυπουργός της χώρας και επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, από το ‘βαρεμένο παιδί των καταλήψεων και των Εξαρχείων’ όπως λίγο πολύ τον χαρακτήριζαν και από τον επικίνδυνο ακροαριστερό που θα διαλύσει τις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας (αυτό το φετίχ πιά με τα Σώματα Ασφαλείας ρε παιδί μου στο χώρο μας καταντάει αηδία), έχει τώρα μεταβληθεί στον 'χαρισματικό ηγέτη' που συγκρούεται με Γερμανούς και Αμερικάνους, επαναπροσδιορίζει τη πολιτική της χώρας με γνώμονα το συμφέρον της, ανακουφίζει το λαό κλπ.

Όπως προείπα, όλα αυτά είναι ακόμα στα λόγια και αν και είμαι σίγουρος πως πολλοί νεοέλληνες ειλικρινά πιστεύουν πως ο Τσίπρας θα κάνει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική (όπως ασφαλώς οι βιολογικοί και ιδεολογικοί πρόγονοι τους πίστευαν ότι θα κάνει ο Ανδρέας Παπανδρέου παλαιότερα), θέλω να πιστεύω πως οι αναγνώστες μας είναι ενός κάποιου δείκτη νοημοσύνης, αρκετού για να αντιληφθούν πως όλα αυτά είναι απλά ανοησίες.

Αλλά που οφείλεται αυτή η μετάλλαξη; Θα σας δώσω πρώτα τις πιο πεζές και κοινές ερμηνείες. Η πρώτη ερμηνεία είναι πως είναι επαρκώς ανόητοι να νομίζουν πως θα πάρουν κρατικές διαφημίσεις στηρίζοντας την κυβέρνηση. Μην σας φαίνεται περίεργο, η ηλιθιότητα κάνει θραύση σε αυτή τη χώρα, ειδικά στα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως 'πατριώτες' και ψηφίζουν ΝΔ.

Η δεύτερη ερμηνεία την οποία και θεωρώ πιο πιθανή για μια-δυο ‘πατριωτικές’ ιστοσελίδες που όντως έχουν επιρροή σε ευρύ φάσμα του πληθυσμού, είναι να ευελπιστούν να αυξήσουν το χαρτζιλίκι τους από κάποιους παράγοντες ή να ευελπιστούν να μπουν στο payroll μιας συγκεκριμένης πρεσβείας, η οποία όμως σε αντίθεση με άλλες δεν φημίζεται για τη γενναιοδωρία της... Δεν θα σας πω ποιάς, αλλά εκπροσωπεί μια χώρα που και σε εμάς εδώ στο Θεόδοτο είναι ιδιαίτερα συμπαθής.

Όμως το φαινόμενο της απότομης συριζοποίησης ιστοσελίδων που μέχρι πριν μερικές μέρες στήριζαν τη Χ.Α. είναι μάλλον βαθύτερο και επειδή έχω το ελάττωμα να αρέσκομαι να γράφω λες και αποκαλύπτω πάντα κλειδιά για την κατανόηση της πολιτικής πραγματικότητας, θα με ανεχθείτε να σας παρουσιάσω την εξήγηση για αυτή τη μετάλλαξη κατά το συνήθη τρόπο μου.

Λοιπόν κοιτάξτε, αυτός ο λαός, δηλαδή οι νεοέλληνες, λόγω της οθωμανικής πολιτικής κληρονομιάς του, καθώς και συγκεκριμένων πολιτικοιστορικών εμπειριών του, έχει αποκτήσει κάποια πολιτικά χαρακτηριστικά τα οποία ορίζουν πλήρως τη συμπεριφορά του εδώ και δεκαετίες. Διαβάστε λοιπόν το παρακάτω με τη δέουσα προσοχή: ο νεοέλληνας έχει μάθει να πηγαίνει πάντα με το ντοβλέτι. Το ‘ντοβλέτι’ είναι μια τουρκική λέξη (devlet) με απώτερη αραβική καταγωγή (dawlat) που σημαίνει, 'το κράτος' και στην οθωμανική πολιτική παράδοση το κράτος ταυτιζόταν με την απόλυτη εξουσία και την ωμή δύναμη.

Οι νεοέλληνες λοιπόν αν κάτι έμαθαν στη σύγχρονη ιστορία τους είναι πως η ασφαλής οδός είναι να συντάσσονται πάντα με το ντοβλέτι. Και ίσως αυτό το χαρακτηριστικό τους να δικαιολογείται κιόλας λόγω των πολιτικών εμπειριών του τόπου και των δομών (ή καλύτερα της ανυπαρξίας δομών) του σύγχρονου ελλαδικού κράτους.

Διότι σε μια χώρα στην οποία εάν πας κόντρα και στον τελευταίο δημόσιο υπάλληλο (δηλ. εκπρόσωπο του ντοβλετιού) είναι αδύνατον να βρεις το δίκιο σου, είναι λογικό όλοι να θέλουν να είναι με την εξουσία.

Στην Ελλάδα η εξουσία και οι εκπρόσωποι της έχουν το μαχαίρι και έχουν και το πεπόνι… και πράττουν ανάλογα. Οι όποιες δικλείδες ασφαλείας είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Σκεφτείτε το εξής: εάν σας αδικήσει το ελληνικό κράτος ή μπλέξετε με την εφορία θα βρείτε ποτέ το δίκιο σας και αν ναι μετά από πόσα χρόνια;

Έπειτα είναι και κάτι άλλο, τα τελευταία γεγονότα με τις διώξεις κατά της Χ.Α. καταδεικνύουν πως σε αυτή τη χώρα στην κυριολεξία δεν υπάρχει κανενός είδους ανεξάρτητης δικαιοσύνης. Άμα το καθεστώς θέλει να σε διαλύσει, θα φτιάξει τους νόμους, θα διαστρέψει άλλους, θα κάνει όλα τα απαραίτητα για να πετύχει το στόχο του και πρακτικά είσαι ανήμπορος να αντιδράσεις. Σε μια χώρα που η νόμιμη κατοχή κυνηγετικής καραμπίνας αποτελεί στοιχείο για φυλάκιση ατόμου με την κατηγορία ότι πιθανόν και στο μέλλον να έκανε εγκλήματα με αυτή, τη στιγμή που η χώρα βρίθει από συμμορίες που πωλούν τυφέκια επίθεσης (AK 47), είναι απόλυτα λογικό ο μέσος άνθρωπος να αισθάνεται ως ήρωας σε καφκικό διήγημα.

Η πρώτη αρχή της ζωής είναι η επιβίωση και επειδή οι νεοέλληνες δεν είναι και ιδιαίτερα θαρραλέος λαός, αλλά έχουν μια κάποια φυσική πονηράδα, αντιλαμβάνονται πως επιβίωση σημαίνει ταύτιση με το ντοβλέτι. Και τώρα το ντοβλέτι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Θα ανέμενε κανείς βέβαια η μετάλλαξη αυτή να γίνει κάπως σταδιακά, τουλάχιστον να τηρηθούν κάποια προσχήματα. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα…
Πηγή