Ὁ ἐν τῇ λέξει λανθάνων ὁμηρικὸς λόγος. (Λευκάς)

Λευκάς. Ἡ ὁμηρικὴ νῆσος Ἰθάκη τοῦ Ἰονίου πελάγους.
«Ἡ χώρα τοῦ Λαερτιάδου κεῖται πανυπερτάτη δυτικῶς εἰς τὴν θάλασσαν.»
Ὁ Ὀδυσεὺς Λαερτιάδης ἀπαντῶν εἰς ἐρώτησιν τοῦ βασιλέως τῶν Φαιήκων τῆς Σχερίης Ἀλκινόου περὶ τῆς καταγωγῆς καὶ τοῦ ὀνόματός του, ἀποκαλύπτει αὐτὸ καθὼς καὶ τὴν πατρίδα του.
  Οἱ ἑπόμενοι στίχοι ἀπετέλεσαν ἀφ᾿ ἑνὸς μὲν ἀπάντησιν πρὸς τὸν βασιλέα Ἀλκίνοον ὅστις σαφῶς ἐνόησε τὴν πατρίδα γαῖα τοῦ Ὀδυσσέως Λαερτιάδου, ἀφ᾿ ἑτέρου δὲ ἀποτελοῦν βεβαίως καὶ διαχρονικὴν ἀπάντησιν πρὸς ἅπαντας τοὺς τυραννίσκους (δεσποτικοὺς Ἰθακηστὰς) οἵτινες δὲν δύνανται μάλιστα νὰ ἐνοήσουν τὴν ταύτησιν τῆς ὁμηρικῆς Ἰθάκης, πατρίδος τοῦ Ὀδυσσέως, μετὰ τῆς νήσου Λευκάδος....

Λευκὰς                    Σελὶς Ο. Λ. Πανταζίδου                 § Λ: Λαερτιάδεω                          384 ε: ἕδος                                      181                                 3 υ: ὑπέρτατον                            649                                 1 κ: κεῖται                                    351                                 2α ά: ἁλὶ                                         44                                  Β    ς: σκαιὸν                                  586                              2 – 1

ὀδ. ι 19 – 28 «…«Εἴμ᾿ Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης, ὃς πᾶσι δόλοισιν ἀνθρώποισι μέλω, καὶ μευ κλέος οὐρανόν ἵκει. ναιετάω δ᾿ Ἰθάκην εὐδείελον· ἐν δ᾿ ὄρος αὐτῇ, Νήριτον εἰνοσίφυλλον ἀριπρεπὲς· ἀμφί δὲ νῆσοι πολλαὶ ναιετάουσι μάλα σχεδόν ἀλλήλῃσι, Δουλίχιόν τε Σάμη τε καὶ ἡλήεσσα Ζάκυνθος. αὐτὴ δὲ χθαμαλὴ πανυπερτάτη εἰν ἁλὶ κεῖται πρός ζόφον, αἱ δὲ τ᾿ ἄνευθε πρός ἠῶ τ᾿ ἠέλιόν τε, τρηχεῖ᾿, ἀλλ᾿ ἀγαθὴ κουροτρόφος· οὔ τοι ἐγώ γε ἧς γαίης δύναμαι γλυκερώτερον ἄλλο ἰδέσθαι.»… » («Εἶμ᾿ ὁ Ὀδυσσεὺς Λαερτιάδης, ὅστις μέ τὰ τεχνάσματα ὅλους τοὺς ἀνθρώπους μελετῶ, καὶ τὸ κλέος μου εἰς τὸν οὐρανόν φθάνει. Κατοικῶ δὲ εἰς τὴν εὐδειλινὴν Ἰθάκην· ἐντός αὐτῆς τὸ ὄρος Νήριτον τὸ πυκνόφυλλον μεγαλοπρεπὲς· καὶ πέριξ νῆσοι πολλαὶ ὑπάρχουν πολύ πλησίον μεταξύ των, τὸ Δουλίχιον καὶ ἡ Σάμη καὶ ἡ δασώδης Ζάκυνθος· αὐτὴ χθαμαλὴ κεῖται καὶ πανυπερτάτη εἰς τὴν θάλασσαν πρός δυσμάς, αἱ δὲ ἄλλαι χωριστά πρός τὴν αὐγήν καὶ τὸν ἥλιον, τραχεῖα, ἀλλά παλληκαροτρόφος· ἐγώ βεβαίως ἀπό τὴν γῆ μου δὲν δύναμαι νά ἴδω ἄλλο γλυκερώτερον.»)
Ἡ ἐπικράτεια τοῦ Ὀδυσσέως περιελάμβανε τὰς κατωτέρω νήσους:
1. Ἰθάκη, ἡ πατρὶς τοῦ Ὀδυσσέως ἦτο ἡ Ἰθάκη (Λευκάς). 2. Δουλίχιον, εἶνε σήμερον ἡ νῆσος Κεφαλληνία. 3. Σάμη, εἶνε σήμερον ἡ νῆσος Θιάκη (Ἰθάκη). 4. Ζάκυνθος, εἶνε ἡ ἰδία, αὐτή ποὺ εἶνε.
Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὅμηρος) ἐπαρουσίασε – κατὰ σειράν – εἰς τοὺς Φαίηκας τὰς τέσσαρας μεγαλυτέρας νήσους ἀρχίζων μάλιστα ἐκ τῆς πατρίδος του γαῖης, τῆς Ἰθάκης (Λευκάδος). Περιέγραψε σαφῶς καί μὲ ἀκρίβειαν τὴν Ἰθάκην, οἱ δὲ Φαίηκες καλῶς ἐνόησαν τὸν τόπον! Ὅμως «φωστῆρες» τοῦ Ὁμήρου ἐ¬ρευνηταί, πλὴν ἐλαχίστων, διαῤῥηγνύουν τὰ ἱμάτιά των λέγοντες ὅτι ὁμηρικὴ Ἰθάκη εἶνε ἡ νῆσος Θιάκη! ἕτεροι λέγουν ὅτι εἶνε ἡ νῆσος Κεφαλληνία! Οὐδέποτ᾿ ἐκεῖνοι ἐμελέτησαν μὲ προσοχὴ τὰ ὁμηρικὰ κείμενα καί ποτὲ δὲν ἐπίστευσαν εἰς τὰ γραφόμενα, ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς περιγραφὰς τοῦ Ὀδυσσέως (Ὁμήρου), ἐκλαβόντες αὐτὰ ὡς παραμύθι, μυθιστόρημα ἢ ἔργον φανταστικόν!
Ὅμως τώρα διάφοροι « κανδηλανάπται » ἐρευνηταὶ ἐκ τῆς Ἑσπερίας διὰ τῶν τῆλε – μέσων μασηκῆς – μαζικῆς ἀποβλακώσεως, μᾶς πληροφοροῦν ὅτι εἰς τὴν ἐποχὴν τοῦ Ὀδυσσέως, τὴν ὁποίαν ὁρίζουν περὶ τὰ ἔτη 1.000 – 1.200 π.Χ., ὅτι ἡ δυτικὴ χερ¬σό¬νησος τῆς Κεφαληνίας τῆς περιοχῆς δηλαδὴ τοῦ Ληξουρίου ἦτο ἑτέρα νῆσος! Ὑποπτεύεσθε διατί; διὰ νὰ ἔχῃ ἔναντι τὴν γῆν τῶν Κεφαλλήνων! Ἔφθασαν λοιπὸν ἐκεῖνοι εἰς σημεῖον νὰ χωρίσουν τὴν νῆσον Κεφαλληνίαν διὰ νὰ λύσουν τὸ πρόβλημά των, διότι εἶνε ἀγεωγράφητοι, συμπλεγ¬μα¬τικοὶ καὶ ἀνιστόρητοι, μὴ γνωρίζοντες τὸν Ἕλληνα λόγον καὶ δὴ τὸν ὁμηρικόν.
Εἶνε ἐπιείκελοι μὲ τούς (τυφλούς) ἐκείνους καθηγητὰς οἵτινες ἐτύφλωσαν τὸν Ὀδυσσέα (Ὅμη¬ρον) ἵνα ἔχῃ ἐτυμολογικὴν ἑρμηνείαν τὸ ὄνομα Ὅμη¬ρος, ἀλλὰ καὶ ἠχητικὴν σχέσιν ἐκ τοῦ ὁ μὴ ὁρῶν. Οὕτω λοιπὸν τυφλὸς ὁ Ὅμηρος δὲν ἦτο εἰς θέσιν νὰ γράψῃ. Ἑπομένως τὰ ἔπη τὰ συνεκράτει εἰς τὴν μνήμην του καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν τὰ ἔγραψεν. Ἀλλὰ καὶ νὰ ἤθελε ὅμως νὰ τὰ γράψῃ δὲν θὰ ἐδύνατο διότι, λέγουν οἱ φω¬στῆ¬ρες, ὅτι τότε δὲν ὑπῆρχε φθογγικὴ γραφή, οὔτε κἂν ἡ γραφή! εἶνε φοβερόν!! ἀλλὰ καὶ τρομερόν!!!
Αἴφνης οἱ Ἕλληνες μετὰ ἀπὸ 400 ἔτη ἀπέκτησαν γραφὴν καὶ ἐδόμησαν τὴν τελείαν τῶν γλωσσῶν. Σήμερον ὅμως διὰ τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν εἶνε ἀδύνατη ἡ κατασκευὴ γλώσσης ὣς ἡ ἑλληνική! Ἀλλ᾿ ὁ θυμόσοφος ἑλληνικὸς λαὸς λέγει ὅτι: « Ὁ ψεύστης καὶ ὁ κλέπτης τὸν πρῶτον χρόνον χαίρουσι!» Διὰ τοῦ παρόντος ἔργου κα¬ταῤῥίπτεται, μετὰ μεγάλου δούπου, ἡ παναθλία ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντιεπιστη¬μονικὴ ἰνδο¬ευρωπαϊκὴ θεωρία καὶ τὰ περὶ τοῦ ἑλληνικοῦ δανεισμοῦ τῶν γραμμάτων ἐκ τῶν τότε ἀγραμ¬μάτων τρωγλοδυτῶν νο¬μαδικῶν λαῶν τῆς ἀνατολῆς. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα εἶνε ἡ ζῶ¬σα γλῶσσα τῶν θεῶν καὶ Ἑλλήνων προβάλλουσα βεβαίως τὴν ἀλήθειαν καὶ τὸν θεῖον λόγον!
Πατρὶς γαῖα τοῦ Ὀδυσσέως Λαερτιάδου (Ὁμήρου) αὐτὴν μάλιστα ποὺ δὲν ἀντελή¬φθησαν ἅπαντες οἱ ἰνδοευρωπαϊσταὶ κανδηλανάπται φωστῆρες ἀλλ᾿ ἀντελήφθησαν οἱ Φαίηκες, εἶνε ἡ νῆσος Ἰθάκη (Λευκάς) ἥτις κεῖται δυτικῶς πρὸς Ζόφον. Ἐκείνη τότε ἔκειτο πανυπερτάτη εἰς τὴν θάλασσαν πάντων τῶν Ἰονίων νήσων διότι ἡ νῦν πανυπερτάτη πρὸς Βοῤῥᾶν νῆσος Κέρκυρα λέγετο τότε χώρη Θεσπρωτῶν, ἦτο δὲ χερσόνησος καὶ ὄχι νῆσος.
Ἡ Κέρκυρα κατὰ τὴν ἐποχὴν Ὀδυσσέως (Ὁμήρου), περὶ τῷ 3.060 π.Χ., ὅταν γένετο ἡ καταγραφὴ τῶν ἐπέων ἐκ τοῦ Ὀδυσσέως, δὲν ἀναφέρεται ὡς νῆσος ἀλλὰ ὡς χώρη τῶν Θεσπρωτῶν. Ὁ Ὅμηρος οὐδαμοῦ ἀναφέρει εἰς τὰ ἔπεά του τὴν νῆσον Κέρκυραν ἔστω μὲ ἕτερον ὄνομα, τὴν ἀγνοεῖ παντελῶς. Ὁ δὲ λόγος εἶνε ὅτι τὸ ὄνομα Κέρκυρα ἐδώθη ἐκ τῶν Κορινθίων ἐμπόρων περὶ τῷ 734 π.Χ. ὅταν ἐκεῖνοι ἵδρυσαν Ἄστυ ἐπὶ τῆς χερσονήσου ὀνομάσαντες αὐτὸ Κέρκυρα.
ΚΟΡΙΝΘΟΥ ΕΜΠΟΡΟΙ ΡΙΟΝ ΚΑΤΑΝΤΑ ΥΠΕΡΕΙΗΣ ΡΙΟΥ ΑΠΩΚΙΣΑΝ
Τῆς Κορίνθου ἔμποροι τὴν χερσόνησον ἀποίκισαν, τὴν εὑρισκομένην πρὸς τὰ κάτω ἐκ τοῦ ἀκρωτηρίου τῆς πόλεως Ὑπερείης.
Πρωΐα. Ἐπίτομον ἐγκυκλοπαιδικὸν λεξικόν. Κέρκυρα, σελὶς 1.053 «Ἀπῳκίσθη ὑπὸ τῶν Κορινθίων οἵτινες τῷ 734 π.Χ. ἔκτισαν τὴν Κέρκυραν. » Ὑπερείης ῥίον. Εἶνε τὸ ἀκρωτήριον Γλῶσσα (Gjuhëzës), κείμενον ἐπὶ τῆς χερσονήσου τῶν Ἀκροκεραυνίων ὀρέων τῆς Ἠπείρου, ἔναντι τῆς Ὑπερείης.
Ὑπέρεια (ὑπὲρ + ῥίον). Εἶνε ἡ παλαιοτέρα χώρη Φαιήκων (πρὶν μετοικήσουν εἰς τὴν Σχερίην) ὅπου νῦν ὁ Αὐλὼν τῆς Ἠπείρου, πλησίον τῶν Κυκλώπων, ὀδ. ζ 4.
Ὁ Ὀδυσσεύς (Ὁμηρος), εἰς τοὺς ἑπομένους στίχους, μᾶς πληροφορεῖ διὰ τὴν πόλιν τῆς Ἠπείρου τὴν Ὑπέρειαν. Τὴν προομηρικὴν ἐποχὴν ἦτο ἡ μητρόπολις τῶν Φαιήκων ἥτις ἔκειτο ὅπου νῦν ὁ Αὐλών, πλησίον τῶν Κυκλώπων, ΒΑ ἐκ τοῦ ἀκρωτηρίου Γλῶσσα τῆς χερσονήσου τῶν Ἀκροκεραυνίων ὀρέων. Δηλαδὴ ὕπερθε τῆς τότε χερσονήσου καὶ νῦν Κερκύρας, τῆς χώρης τῶν Θεσπρωτῶν.
ὀδ. ζ 2 – 8 « …………………………………………….. αὐτάρ Ἀθήνη βῆ ῥ᾿ ἐς Φαιήκων ἀνδρῶν δῆμόν τε πόλιν τε, οἳ πρίν μὲν ποτε ναῖον ἐν εὐρυχόρῳ Ὑπερείῃ, ἀγχοῦ Κυκλώπων, ἀνδρῶν ὑπερηνορεόντων, οἵ σφεας σινέσκοντο, βίηφι δὲ φέρτεροι ἦσαν. ἔνθεν ἀναστήσας ἄγε Ναυσίθοος θεοειδής, εἷσεν δὲ Σχερίῃ, ἑκάς ἀνδρῶν ἀλφηστάων, »
( ………………………………………………………………. ἔπειτ᾿ ἡ Ἀθήνη ἔβη εἰς τῶν Φαιήκων ἀνδρῶν τὸν δῆμον καὶ τὴν πόλιν ἐπίσης, ἐκεῖνοι πρίν βεβαίως κἄποτε κατοίκεον εἰς τὴν εὐρύχωρην Ὑπέρειαν, πλησίον τῶν Κυκλώπων, ἀνδρῶν ὑπερανδριζομένων, οἵτινες ἐκείνους ἔβλαπτον, εἰς τὴν βίαν δὲ ἀνώτεροι ἦσαν. Ἀπ᾿ ἐκεῖ σηκωθεὶς ὁ θεοειδής Ναυσίθοος, τοὺς ὡδήγησε καὶ τοὺς ἐκάθισεν εἰς τὴν Σχερίην, μακράν τῶν κριθοφάγων ἀνδρῶν, )
Τότε λοιπὸν ἡ Κέρκυρα ἦτο χερσόνησος, ῥίον κάταντα Ὑπερείης ῥίου, ἡ δὲ πόλις Ὑπέρεια εἶνε ὁ Αὐλὼν τῆς Ἠπείρου. Ἡ δὲ χώρη τῶν Θεσπρωτῶν, κατὰ τὴν ἐποχὴν τοῦ Ὁμήρου, δὲν ἐλέγετο Κέρκυρα. Ἐκεῖ ἦτο ἡ ἕδρα τοῦ βασιλέως Φείδωνος ποὺ φιλοξένησε τὸν Ὀδυσσέα (Αἴθωνα) ὅταν ἐκεῖνος πορεύετο πρὸς τὴν πατρίδα γαῖαν. Σύμφωνα μὲ προσποίησιν τοῦ μεταμφιεσμένου εἰς ἐπαίτην ξένου (φιλοξενουμένου) Ὀδυσσέως πρὸς τὴν Πηνελοπείην, ὀδ. ξ 334 – 359.
Ἀριστοτέλης Ντοβόρης
Πηγή