Κι ὅταν φθάνουν στὴν παράδοσιν, πωλοῦν καὶ πάλι τὴν …Ἑλλάδα!!!

Στὴν ἀρχὴ γέλασα, μὲ τὴν παραπάνω φωτογραφία.
Ὅταν εἶδα βέβαια κι αὐτήν:

βούρκωσα…
Καὶ βούρκωσα διότι συνειδητοποίησα, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, πὼς ἐκεῖ, ἀπέναντι, ἔμειναν πολλοί…
Πάρα πάρα πολλοί…
Μετὰ ὅμως ἐξοργίστηκα.
Θύμωσα…
Ὄχι μὲ τὶς φορεσιές τους…
Σιγά… Οὔτε μὲ τὰ μουσικά τους ὄργανα…
Τί φταῖν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι πού πασχίζουν νά ἐπιβιώσουν;
Ἄλλως τέ, πότε εἶχαν οἱ Τοῦρκοι παραδόσεις καί ἱστορία γιά νά μποροῦν νά τά ἐπιδείξουν;
Κι ἐδῶ πού τά λέμε;
Τί ἄλλο νά πωλήσουν;
Ἔχουν κάτι ἄλλο;
Μὲ ἄλλο θέμα λοιπὸν ἐξοργίστηκα…
Πολὺ σοβαρότερον…
 Θυμήθηκα αὐτὲς τὶς εἰκόνες, ποὺ ὅλοι μας κυττᾶμε καὶ δακρύζουμε…
Εἰκόνες, ποὺ μὲ διάφορες παραλλαγγές, συναντοῦμε ὄχι μόνον σὲ ὅλα τὰ Μουσεῖα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ στὴν ἴδια τὴν ζωή μας… ὅπου κι ἐὰν κυττάξουμε…

Mᾶς ἀναστατώνουν… Ἔ;
Σωστά… Ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάποιοι ἔκλεψαν, κατέστρεψαν, διέλυσαν, συκοφάντησαν, βρώμισαν, ἀλλοίωσαν ἀλλὰ ἐξακολουθοῦν νὰ σφυρίζουν ἀδιάφορα, ἀρνούμενοι τὰ ἐγκλήματά τους καὶ παραχαράζοντας τὴν ἱστορία μας, τὶς μνῆμες μας, τὶς ἀλήθειες μας…
Κι ἐπεὶ δὴ κατ’ ἐμέ, μόνον ἴσως κατ’ ἐμέ, ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι ΜΟΝΟΝ αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα ἀριστουργήματα, ποὺ μὲ καμάρι ἐκθέτουν στὰ Μουσεῖα τους, ὡς προϊὸν λεηλασίας, θὰ ἤθελα νὰ ἐξετάσουμε λίγο βαθύτερα καὶ σοβαρότερα τὰ ὅσα ἀφοροῦν αὐτὲς τὶς λεηλασίες…
Τί δέν εἶναι Ἑλλάς στόν πλανήτη; Μήπως οἱ γλῶσσες τους; Οἱ γραφές τους;
Ἡ ἴδια ἡ τεχνολογία τους, πού ὅμως βασίζεται στήν ἐπιστήμη, τήν ὁποίαν ΜΟΝΟΝ οἱ Ἕλληνες προήγαγον;
Μήπως οἱ τέχνες; Τό θέατρο; Ἡ ἰατρική; Τί δέν εἶναι Ἑλλάς; Τί; Θὰ ἤθελα νὰ μοῦ πεῖτε…
Ἐπιστήμη δίχως τὴν Ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ δίχως τὴν ἀποδεικτικὴ σκέψιν τοῦ Ἀριστοτέλους δὲν ὑπάρχει. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ τεχνολογία…
Τὸ ἴδιο καὶ τὰ πάντα…
Παρ’ ὅλα αὐτὰ τὰ τὰ σούργελα, ἐγχώρια καὶ ἀλλοδαπά, κόβουν εἰσιτήρια στὰ Μουσεῖα τους, ποὺ ὅμως ὑπάρχουν, ὡς Μουσεῖα, διότι κάποιοι Ἕλληνες, κάποτε, τιμοῦσαν ΜΟΝΟΝ τὸ κάλλος.
Μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ πληρώνουμε μὲ τὸν ἱδρώτα μας τὰ ἐλάχιστα ψήγματα διαστρεβλωμένης παιδείας ποὺ μᾶς πωλοῦν…
Μᾶς κατακλέβουν μέσα ἀπὸ τὶς ξεκατινιασμένες πλέον τέχνες, μέσα ἀπὸ τὶς ἀλλοιωμένες ἐπιστῆμες καὶ μέσα ἀπὸ τὴν καθαρὰ γενοκτόνο ἰατρική τους…
Δὲν φθάνει δῆλα δὴ ποὺ παρεποίησαν τὶς ἔννοιες, τὶς ἀξίες, τὶς ἀρχὲς ἐπιμένουν καὶ κερδοσκοποῦν, ἤ ὀρθότερα, νὰ αἰσχροκερδοῦν, εἰς βάρος μας καὶ εἰς βάρος ὅλου τοῦ πλανήτου…
Καὶ σφετεριστὲς καὶ δολιοφθορεῖς καὶ ταληροφονιάδες…
Κι ὅμως…
Οἱ δημιουργοὶ τῶν πάντων
ΔΕΝ ζήτησαν χρήματα γιὰ νὰ μοιράσουν τὰ δῶρα τους στὴν Ἀνθρωπότητα.
Ὅ,τι ἔκαναν τὸ ἔκαναν γιατὶ ἔτσι ἦσαν… Ἀπὸ Φύσιν.
Καί τώρα ἔρχονται οἱ καπηλευτές καί ὄχι μόνον ἁρπάζουν ἀλλά τιμολογοῦν κι ἀπό ἐπάνω;
Τί τιμολογοῦν;
Πῶς μποροῦν νά τιμολογηθοῦν αὐτά, γιά τά ὁποῖα οὔτε κοπίασαν ἀλλά οὔτε καί κατενόησαν;
Γιὰ κάποιον λόγο, ποὺ δὲν θέλω νὰ τὸν ἀναλύσω, ἐξακολουθῶ νὰ αἰσθάνομαι κομμάτι καὶ τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο, αὐτοῦ τοῦ πλανήτου.
Κατ’ ἐπέκτασιν αἰσθάνομαι κομμάτι καὶ τμῆμα καὶ κύτταρο ΟΛΟΥ τοῦ πολιτισμοῦ ποὺ ἐδομήθη καὶ ποὺ θὰ δομηθῆ…
Αἰσθάνομαι τμῆμα ΟΛΩΝ τῶν Ἀνθρωπίνων ἔργων καὶ ΟΛΩΝ τῶν προσφορῶν.

Ἄν καὶ πολλὲς φορὲς ὅμως ἔχω ἐξοργιστεῖ γιὰ τὶς λεηλασίες, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, μοῦ διέφευγε μία σοβαρὴ λεπτομέρεια…
Πολὺ οὐσιώδης…
Ἐὰν λοιπὸν αἰσθάνομαι κομμάτι ὅλης τῆς ζωῆς, ἐξεδηλωμένης καὶ μή, καὶ παραλλήλως ΑΜΕΣΟΣ ἀπόγονος τῶν παππούδων μου, ποὺ ἐδόμησαν τὴν σκέψιν καὶ τὸν πολιτισμό, τότε ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΓΩ εἶμαι αὐτὴ ποὺ ἄν καὶ εἶμαι κληρονόμος τέτοιων μεγάλων ἔργων, ἐπιλέγω νὰ μὴν ζητήσω ἀμοιβή…
Οὔτε πνευματικὰ δικαιώματα… (Χά…χά… χά…!!!) Οὔτε κληρονομικὰ δικαιώματα…
Τότε λοιπόν, αὐτοί, οἱ βάρβαροι, οἱ ἄσχετοι, οἱ καταπατητές μέ ποιό δικαίωμα εἰσπράττουν δικαιώματα γιά κάτι πού οὔτε τούς κληροδοτήθηκε ἀλλά οὔτε καί δικαιοῦνται;
Ἐδῶ λοιπὸν εἶναι ἡ σοβαρὴ λεπτομέρεια ποὺ μόλις συνειδητοποίησα.
Ἔγραφε ὁ φίλος Στράβων Ἀμασεὺς πρὸ ἡμερῶν πὼς τὰ μνημεῖα ἀνήκουν στοὺς θεούς τους…
Ἐγὼ λοιπὸν θὰ τὸ παραφράσω λίγο…
Τὰ μνημεῖα ἀνήκουν στοὺς θεούς τους, γιὰ τοὺς ὁποίους ἐδημιουργήθησαν καὶ προσεφέρθησαν, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως ἀνήκουν σὲ ΟΛΗΝ τὴν Ἀνθρωπότητα…
Ὄχι γιὰ νὰ σκορπίζονται στὰ Μουσεῖα τοῦ κόσμου, ὡς λάφυρα, ἀλλὰ γιὰ νὰ παραμένουν στὸν τόπο τους καὶ νὰ θαυμάζονται, νὰ διδάσκονται καὶ νὰ γίνονται ἀφορμὴ γιὰ δημιουργία μεγαλυτέρων ἔργων…
Ἐὰν ὅμως ἀνήκουν σὲ ὅλην τὴν Ἀνθρωπότητα, τότε ὀφείλουμε νὰ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΟΥΜΕ τὴν ἐκμετάλλευσίν τους ἀπὸ κάθε σαχλοκούδουνο, ποὺ μπορεῖ μόνον ὅλα νὰ τὰ μεταφράζῃ καὶ τὰ μετατρέπῃ σὲ χρῆμα…
Ἀρκεῖ…
Τὸ παράκαναν…
 Κι ἐπεὶ δὴ οἱ παπποῦδες ΜΟΥ (ΣΟΥ, ΜΑΣ…) εἶχαν γιὰ ὅλα λύσεις καὶ προτάσεις…
Τοὺς ἀφιερώνω αὐτό:

Εἶναι τὸ μόνον ποὺ θὰ πάρουν στὸ τέλος…
Καὶ δυστυχῶς γιὰ αὐτούς, ὄχι μόνον δὲν θὰ τὸ ἀπολαύσουν, ἀλλὰ θὰ πονέσουν τόσο, μὰ τόσο πολύ, πού…
Ἀφῆστε τὸ πού…
Σὲ ἄλλην σημείωσιν… Γιὰ τὴν ὥρα ἐτοιμαζόμαστε.
 Ἀρκεῖ λέμε…

Σημείωσις. Ξέρεις κάτι φίλε;
Ναί, ἐσὺ ποὺ μὲ διαβάζεις…
Ἐσύ…
Ξέρεις κάτι;
Δικά μου δέν εἶναι;
Ἔ… Γουστάρω ΟΛΑ νὰ τὰ καταστρέψω!!!
Νὰ τοὺς δῶ ΜΟΝΟΥΣ τους νὰ βιοπορίζονται δίχως τὰ δικά μου φῶτα…
Δίχως τὶς ΔΙΚΕΣ μου κληρονομιές…
Δίχως τὴν ΔΙΚΗ ΜΟΥ σκέψιν… Δίχως τὰ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ἔργα…
ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!!! Καὶ νὰ τοὺς δῶ ΟΛΟΥΣ!!!. Μὰ ΟΛΟΥΣ!!!
Κι ἐμέναν, κι ἐσέναν ἀλλὰ καὶ ἐκεῖνα τὰ σαχλοκούδουνα, σὲ κάθε σημεῖον τοῦ πλανήτου ποὺ κερδοσκοποῦν μὲ ἔργα ποὺ ὄχι μόνον δὲν κατανοοῦν, ἀλλὰ ποὺ οὐδέποτε ἐσεβάσθησαν…
Διότι αὐτὰ ἦσαν ἔργα Ἀνθρώπων γιὰ Ἀνθρώπους.
Ὄχι γιὰ κάτι νούμερα ποὺ ξέρουν μόνον νὰ τὰ βάζουν σὲ βιτρίνες καὶ νὰ τὰ χαζεύουν…
Οὔτε κἄν νὰ τὰ τιμοῦν… ὅπως τοὺς ἀξίζει.
Ἤ, ἀκόμη χειρότερα, νὰ τὰ παραποιοῦν…
 Ἔ, ἐπὶ τέλους, αὐτὸ θὰ λάβουν…

Αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀξίζει…
Ὅπως τὰ ἔφτιαξα, ἔτσι καὶ θὰ τὰ καταστρέψω ὅλα…
Καὶ πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή!!!
ΟΛΑ ἀπὸ τὴν ἀρχή…
Καὶ τότε νὰ τοὺς δῶ…

 Φιλονόη