Αντισημιτισμός

Η ανωτέρω εκτεθείσα διαλυτική των κοινωνιών εβραϊκή δράσι είχε ως επακόλουθο τα πολλά ανά τους αιώνες αντισημιτικά ρεύματα. Ο αντισημιτισμός (Χρησιμοποιούμε καταχρηστικά τον όρο «αντισημιτισμός», επειδή έχει επικρατήσει. Στην πραγματικότητα, το αίσθημα αποστροφής αφορά μόνον τους Εβραίους και όχι σ’ όλους τους λαούς που μιλούν σημιτικές γλώσσες.) υπήρξε απόρροια της εβραϊκής αγωγής. Η δε διαγωγή του Εβραίου ήταν αποτέλεσμα του χαρακτήρα του. Αυτός εθεωρείτο, όπως έλεγε ο Ρίχαρντ Βάγκνερ, ο «πλαστικός δαίμονας της παρακμής». Συχνά με πολλή υπερβολή και φανατισμό, αλλ’ όχι πάντοτε αναίτια, επιρρίπτονταν όλα τα κοινωνικά κακά στον εβραϊσμό της διασποράς.

Από την αρχαία ήδη εποχή διάσημοι διανοηταί, μαζί με τους ανώνυμους όχλους, υπήρξαν έντονοι αντισημίτες, από τον Κικέρωνα (Αποκαλεί τους Εβραίους «παγκόσμιους συνωμότες» στον περί Λουκίου Φλακκά λόγο του.), τον Τάκιτο και τον Μεγ. Κωνσταντίνο, μέχρι τον Λόρδο Βύρωνα, τον Ντίκενς, τον Σαίξπηρ, τον Μπ. Σω, τον Τ.Σ. Έλλιοτ και τον Έζρα Πάουντ (Η τραγική περίπτωση του διασήμου Αμερικανού ποιητή Έζρα Πάουντ αφαιρεί από τους Εβραίους το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τις εναντίον τους διώξεις στην Σοβιετική Ένωση, όπου εχρησιμοποιείτο η απεχθής μέθοδος του εγκλεισμού σε φρενοκομεία. Διότι αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες. Μετά την λήξη του Β’ Παγκ. Πολέμου ενέκλεισαν σε φρενοκομείο τον μεγάλο ποιητή επί 13 χρόνια, για να τον τιμωρήσουν για τον αντισημιτισμό του.). Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρ. Νίτσε, αντιθέτως, υπήρξε κατήγορος του αντισημιτισμού: «Οι αντισημίτες δεν συγχωρούν στους Εβραίους να έχουν πνεύμα και χρήμα. Οι αντισημίτες είναι ένα άλλο όνομα των πτωχών τω πνεύματι». Τους Εβραίους βεβαίως ο Νίτσε περιφρονούσε βαθύτατα (Συνδυάζοντας την περιφρόνηση του ο Νίτσε προς τον Χριστιανισμό και τους Εβραίους, γράφει: «Μία φορά – θαρρώ πως ήταν στον καιρό του δύο – είπε η Σίβυλλα μεθυσμένη, δίχως να πιει κρασί: Όλα στραβά πηγαίνουν, τρίσαλλοι! Ποτέ δεν ξέπεσεν ο κόσμος τόσο. Ξεπεσμός, τι ξεπεσμός! Πόρνη κατάντησεν η Ρώμη και πορνείο. ο Καίσαρ κτήνος έγινε, κι έγινε Εβραίος ως κι ο θεός!» Αλλού πάλι γράφει: «Οι κίνδυνοι της εβραϊκής ψυχής είναι, πρώτον ότι ψάχνει ευχαρίστως κάπου να φωλιάσει παρασιτικά, δεύτερον ξέρει να προσαρμόζεται, όπως λένε οι φυσιοδίφες. Έτσι έγιναν (οι Εβραίοι) γεννημένοι ηθοποιοί, σαν τον πολύποδα, ο οποίος – όπως τραγουδά ο Θέογνις – δανείζεται το χρώμα του βράχου, όπου κολλά».), αλλά θεωρούσε τον αντισημιτισμό σαν εκδήλωση ζηλοτυπίας, άρα αίσθημα απαράδεκτο. Η σύγχρονη βίαιη αντισημιτική δράσι οφειλόταν, ως γνωστόν, στον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό (Ο Εβραίος Norman Cohn την ερμηνεύει ως εξής: «Ο Χίτλερ κατέληξε σε μία ιδιαίτερη «φιλοσοφία της ιστορίας», μια ερμηνεία εξ αρχής ολόκληρης της ανθρώπινης ιστορίας, η οποία δεν στερείται από μία πλανερή πρωτοτυπία. Κατά τον Χίτλερ, η ιστορία των ανθρώπων αποτελεί ένα τμήμα της Φύσεως και ακολουθεί τους δικούς της νόμους. Όταν αυτή (η ανθρωπότης) επιλέγει λανθασμένο δρόμο, αυτό σημαίνει ότι κάποια δύναμη αντιδρά στις επιταγές της Φύσεως – και αυτό πράγματι συμβαίνει από χιλιετιών. Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένας μοναδικός (στην Φύση) μακρός εκφυλισμός. Η Φύση απαιτεί ανισότητα, ιεραρχία, υποταγή του χαμηλότερου στο υψηλότερο. Αλλά η ιστορία σύγκειται από μία αλυσίδα ανατροπών αυτής της φυσικής τάξεως και το αποτέλεσμα είναι πάντοτε μία αυξανόμενη επιπεδότης. Αυτή η διαδικασία παρομοιάζεται με μία ασθένεια, με την δράσι ενός βακίλλου: Ένας πολλαπλασιασμός του σ’ ολόκληρη την γη, άλλοτε βραδύς, άλλοτε αλματώδης. Παντού αυτός απομυζά και απομυζά. Αρχικά σφριγούσα αφθονία, στο τέλος αποξηραμένες ικμάδες. Η κινητήρια δύναμη αυτής της ολέθριας διαδικασίας είναι το εβραϊκό πνεύμα».).

Οι Εβραίοι θεωρούνται από τους αντισημίτες πως δεν προσφέρουν τίποτε στους λαούς και στους εθνικούς πολιτισμούς, αλλ’ αντίθετα δρουν διαβρωτικά μέσα σ’ αυτούς. «Πώς μπορούμε εμείς», διερωτάται ο Goethe (Ο πάντοτε πράος Goethe είχε κυριολεκτικά εκμανή το 1813, όταν πληροφορήθηκε πως εθεσπίσθη νόμος επιτρέπων γάμους μετά Εβραίων.), «να επιτρέψουμε συμμετοχή Εβραίων στον πολιτισμό μας, την πηγή και την προέλευση του οποίου αυτοί αρνούνται;». Κατά τον Ερνέστο Ρενάν, η εβραϊκή φυλή «είναι αντιληπτή σχεδόν μόνον από τις αρνητικές της ιδιότητες: Δεν έχει μυθολογία ούτε έπη, δεν έχει επιστήμη ούτε φιλοσοφία, δεν έχει ωραία λογοτεχνία ούτε εικαστικές τέχνες ή κόσμια ήθη».

Παρόμοια υποστηρίζει και ο κορυφαίος Ελβετός ψυχολόγος Κάρλ Γιούνγκ: Στην δημιουργία τους οι Εβραίοι είναι επιπόλαιοι, δεν έχουν βάθος, δεν κινούνται υπό την επήρεια βαθυτάτων αρχετύπων και μύθων, όπως οι άλλοι λαοί, δεν έχουν δηλαδή ιδανικά.

Οι απόψεις όμως αυτές είναι υπερβολικές, αφού οι Εβραίοι έχουν τον ιδικό τους ιδιάζοντα εθνικισμό, που τείνει στην κατάληψη του κόσμου. Δίνουν όμως την εντύπωση λαού χωρίς ιδανικά, επειδή δεν συμμετέχουν στα ιδανικά των φιλοξενούντων αυτούς λαών. Είναι άδικο αφ’ ετέρου να κατηγορούνται για έλλειψη εθνικού πολιτισμού (Η Εβραία S. Landmann δέχεται πως ο λαός της δεν έχει καθόλου αναπτύξει τις εικαστικές τέχνες, ζωγραφική, γλυπτική και αρχιτεκτονική.), αφού δεν είχαν επί τόσους αιώνες πατρίδα για να τον καλλιεργήσουν.

Υπάρχει η εντύπωση, ότι ο αντισημιτισμός ήταν το αποτέλεσμα του χριστιανικού φανατισμού, τουλάχιστον στους προηγούμενους αιώνες. Τούτον έχει δόση αληθείας για τον Μεσαίωνα, αν και τότε η βαθύτερη αιτία ήταν η εθνική, η φυλετική διαφοροποίηση. Ο χριστιανικός φανατισμός υπήρξε η επιδερμίδα, η αφορμή για τον ακαλλιέργητο όχλο, ο οποίος εκεί νόμιζε πως έβλεπε την εμφανή διαφορά – ενώ στο βάθος της συνειδήσεώς του υπέβοσκε η πραγματική αιτία: Ο Εβραίος ήταν ξένος και αμέτοχος στα κοινά.

Ο Εβραίος Willhelm Marr συμφωνεί ότι ο αντισημιτισμός δεν οφειλόταν στην θρησκευτική διαφοροποίηση, αλλά στο μίσος το εμπνεόμενο από τον Ιουδαϊκό Νόμο για κάθε μη Εβραίο. Άρα οι Εβραίοι προκαλούσαν τον αντισημιτισμό. Εκεί όπου ο Marr δεν έχει δίκηο, είναι ότι ο Ιουδαϊσμός εμπνέει στους Εβραίους το μίσος κατά των άλλων. Στην πραγματικότητα η θρησκεία είναι παράγωγος της φυλετικής ψυχής: Ο Ιουδαϊσμός πλάσθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση της εβραϊκής ψυχής.

Μαζί με τον Lazare θα λέγαμε απλά ότι «ο αντισημιτισμός είναι ένας από τους τρόπους, με τους οποίους εκδηλώνεται η αρχή των εθνοτήτων» και ότι ο αντισημιτισμός δεν θα υπήρχε, αν οι Εβραίοι ζούσαν πίσω στην πατρίδα τους. Κατά τον Εβραίο ηγέτη Theodore Herzl, στην περίπτωση του αντισημιτισμού «δεν είναι οι φιλοξενούντες λαοί οι άρρωστοι, αλλά η ιστορική αρρώστια βρίσκεται στον εβραϊκό λαό: η έλλειψη εθνικής πατρίδος, η εθνική ανωμαλία των Εβραίων». Και εξηγεί: «Οι Εβραίοι είναι ένας λαός, μία φυλετικά και εθνικά αδιαχώριστη ενότης, χαρακτηριζόμενη από θαρραλέα εχθρική διάσταση προς την λοιπή ανθρωπότητα. Σ’ αυτήν επομένως (την ανθρωπότητα) δεν απομένει άλλο παρά η αντιμετώπιση του εβραϊσμού ως ενότητας – αυτός είναι ο αντισημιτισμός». Έγραφε ακόμη ο Herzl :«Κατανοώ τον αντισημιτισμό. Εμείς οι Εβραίοι, έστω και χωρίς να το θέλουμε, παραμένουμε σαν ξένα σώματα μέσα στα διάφορα έθνη. Έχουμε αναπτύξει μέσα στα γκέτο μία σειρά αντικοινωνικές ιδιότητες». Μάλλον όμως ο εβραϊκός χαρακτήρας δημιούργησε τα γκέτο, παρά αυτά τον χαρακτήρα.

Η εμφάνιση του Theodore Herzl στα τέλη του περασμένου αιώνος υπήρξε πραγματικός σταθμός στην ιστορία του Εβραϊσμού. Ο Herzl εκήρυξε την ανάγκη επανόδου των Εβραίων της Διασποράς στην Παλαιστίνη ή σε μία οποιαδήποτε πατρίδα. Και εργάσθηκε σκληρά και ειλικρινά προς τον σκοπό αυτό, δώσας σάρκα και οστά σ’ αυτό που ονομάζουμε Σιωνισμό: τον ενσυνείδητο εβραϊκό εθνικισμό, την ομαδοποίηση των Εβραίων σε έθνος, την επανασυγκέντρωσή τους σε συγκεκριμένο χώρο, την ίδρυση εβραϊκού Κράτους (Στους προδρόμους της Σιωνιστικής κινήσεως πρέπει να μνημονευθεί ο Μωϋσής Χες, ένας Εβραίος πρώην κομμουνιστής (ο οποίος είχε μάλιστα πριν προσηλυτίσει τον Μαρξ και τον Έγκελς στον Κομμουνισμό), ένθερμος εθνικιστής και οραματιστής ανεξάρτητου εβραϊκού κράτους. Αυτός επρέσβευε πως «η εθνική ανεξαρτησία είναι η προϋπόθεση για κάθε κοινωνική πρόοδο», ετόνιζε την σημασία των δύο φυλών Εβραϊκής και Ευρωπαϊκής – τις οποίες ονόμαζε Σημιτική και Αρία – και έγραφε: «Οι Άριοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν και να εξωραΐσουν την ζωή, οι Σημίτες να την ηθικοποιήσουν και να την εξαγιάσουν». Στους προδρόμους του Σιωνισμού πρέπει να περιληφθεί από τη άλλη πλευρά, και ένας Γάλλος αντισημίτης, ο κοινωνιολόγος Σαρλ Φουριέ, ο οποίος από το 1830 αγωνιζόταν για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Αντιθέτως, ο πρόδρομος του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού Ευγένιος Ντύριγκ διαφωνούσε με την δημιουργία εβραϊκού Κράτους, διότι πίστευε πως αυτό, αντί να εξαφανίσει την Διασπορά, θα ενίσχυε την διεθνή δύναμη του Εβραϊσμού – και απεδείχθη πως είχε δίκαιο.).

Η δράσι όμως του Herzl και των Σιωνιστών έφερε και την αντίδραση. Άλλοι Εβραίοι, οι αποκληθέντες Ορθόδοξοι Ιουδαϊσταί ή, απλά, Ιουδαϊσταί, διεσάλπισαν την αναγκαιότητα της Διασποράς και αντιτάχθηκαν βίαια στην ίδρυση οποιουδήποτε εβραϊκού Κράτους (Την πρώτη εποχή της σιωνιστικής κινήσεως «η μεγάλη πλειονότης της εβραϊκής αριστοκρατίας του πλούτου εξακολουθεί οικτίρουσα την μεγάλην ιδέα του Σιωνισμού». Οι σύγχρονοι του Herzl βαρώνος Χιρς, Μωϋσής Μέντελσον κ.ά. αντιτάσσονταν έντονα στα σχέδιά του.). Για καθαρά θρησκευτικούς λόγους – ή έστω με πρόφαση θρησκευτική – οι Ορθόδοξοι Ιουδαϊσταί (των Mea Shearim) και σήμερα καταπολεμούν με πάθος τον Σιωνισμό και το Κράτος του Ισραήλ: «Δεν επιτρέπεται η ίδρυση ιδιαιτέρου εβραϊκού κράτους, παρά όταν έλθει ο Μεσσίας»!

Υπάρχουν όμως και πολύ περισσότεροι Εβραίοι της Διασποράς, οι οποίοι κατηγορηματικώς αρνούνται την επιστροφή στο Ισραήλ, αυτοί δε όχι για θρησκευτικούς λόγους, οι «νεωτεριστές», όπως τους αποκαλεί ο Schlamm. Στην πραγματικότητα, αυτοί είναι οι παλαιότεροι και ειλικρινέστεροι Εβραίοι: Αρέσκονται στην Διασπορά και όνειρό τους είναι η κατάκτηση του κόσμου, η υποταγή όλων των λαών στην εβραϊκή επιρροή και κυριαρχία. Δεν βλέπουν τον Μεσσία σαν αναμενόμενο γιό του Ιεχωβά, αλλά θεωρούν τον ίδιο τον λαό του Ισραήλ σαν Μεσσία που τείνει να κυριαρχήσει στον κόσμο. Αυτοί είναι οι «Νεομεσσιανισταί». Αυτοί οι «Νεομεσσιανισταί», όπως και οι «Ιουδαϊσταί», είναι που προκαλούν την αντιπάθεια των λαών προς τους Εβραίους. Συχνά γίνεται το λάθος να κατηγορείται ο «Σιωνισμός» γι’ αυτό, πράγμα άδικο. Η τάσι επιστροφής των ανά τον κόσμο Εβραίων στην πατρίδα τους θα έπρεπε να επικουρείται από όλους τους λαούς.

Ο πνευματικός ηγέτης των Ιουδαϊστών (Τσατμάρων) Joel Teitelbaum στο πολύκροτο βιβλίο του κατηγορεί ευθέως τους Σιωνιστές ότι δια μηχανορραφιών προκάλεσαν οι ίδιοι τις γερμανικές διώξεις και το Άουσβιτς, με σκοπό να εκβιάσουν την ίδρυση του Ισραήλ (Η φοβερή αυτή κατηγορία δεν είναι πρωτάκουστη. Όπως βεβαιώνει ο Schlamm, και άλλοι διάσημοι Εβραίοι, μεταξύ των οποίων οι διανοούμενοι Μάρτιν Μπούμπερ και Χάννα Άρεντ, κατηγόρησαν τον Σιωνισμό ότι εγκατέλειψε μετά χαράς τους Εβραίους στους Γερμανούς ή ότι προκάλεσε αυτός εκ προθέσεως το γερμανικό «πογκρόμ». Εξ’ άλλου ο Κερν αποκαλύπτει, πώς ο παγκόσμιος αρχηγός του Εβραϊσμού Τσεμ Βάιτσμαν (μετέπειτα πρώτος πρόεδρος του Ισραήλ) αρνήθηκε το 1937 την πρόταση του Γερμανού υπουργού Σαχτ, να φύγουν οι Εβραίοι της Γερμανίας με τις περιουσίες τους, και καταδίκασε έτσι τούτους σε αφανισμό.). Αρνείται κάθε ιδέα υπάρξεως εβραϊκού κράτους και προσθέτει: «Ήδη από της οργανώσεώς τους οι Σιωνισταί συκοφαντούσαν και κατήγγειλαν τον Εβραϊσμό στους λαούς της γης, ισχυριζόμενοι πως οι Εβραίοι αποτελούν κίνδυνο για τους λαούς και θα έπρεπε να εκδιωχθούν. Υπολόγιζαν έτσι να επιτύχουν ευχερέστερα τους σκοπούς τους: την δημιουργία κυβερνήσεως στην χώρα του Ισραήλ. Από τα γραπτά των τότε Μεγάλων μας προκύπτει σαφώς, σε ποια θανάσιμη αγωνία ζούσαν λόγω των σιωνιστικών καταγγελιών. Έτρεμαν την καταστροφή, η οποία στο τέλος ήλθε». Ο δε Εβραίος καθηγητής Hans Joachim Schoeps υπογραμμίζει: «Δεν μπορεί να υπάρξει καμία λύση του εβραϊκού προβλήματος με ανθρώπινες – πολιτικές λύσεις, αλλ’ η πραγματική λύση του εβραϊκού ζητήματος είναι η λύτρωσι με τον Θεό». Αλλά και κατά τον Εβραίο θεολόγο Τίλλιχ, «η Κλήσι του εβραϊκού λαού στον Νέον Αιώνα είναι να αποτελεί τον υπερχώριο χρονικό λαό έναντι των εις χώρον προσδεδεμένων λαών»!

Η ένταση της Σιωνιστικής δράσεως περί το τέλος του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνος προκάλεσε, ως αντίδραση, και την δραστηριοποίηση των Ιουδαϊστών και Νεομεσσιανιστών. Στο πλαίσιο αυτής της διαμάχης μπορεί κανείς να αποδώσει και την εμφάνιση των διαβόητων «Πρωτοκόλλων των Σοφών της Σιών». Πρόκειται για ένα σύνολο κειμένων, απευθυνόμενων αποκλειστικά προς τους Εβραίους, με τα οποία καταβάλλεται προσπάθεια να πεισθούν αυτοί για την μεγάλη τους αποστολή στην γη. Τα κείμενα των «Πρωτοκόλλων» ζητούν την κατάλυση των εθνικών επικρατειών και την υποκατάσταση τους από μία διεθνή εβραϊκή κυριαρχία. Προς τούτο ο εβραϊσμός τείνει βραδέως και από καιρού να διαφθείρει τους λαούς προς ιδέες ολονέν φιλελευθερώτερες, κατόπιν κομμουνιστικές και, τελικά, αναρχικές. Ο Εβραϊσμός πρέπει λοιπόν να κρατάει στα χέρια του τον Διεθνή Τύπο, τα χρηματιστήρια κ.λπ., να οδηγεί τους λαούς προς την υλοφροσύνη και να κατευθύνει από τα παρασκήνια τις πολιτικές ηγεσίες των Κρατών.

Το φοβερό αυτό βιβλίο – που είναι το δεύτερο πολυδιαβασμένο στον κόσμο, μετά την Βίβλο – κυκλοφόρησε αρχικά στην Ρωσία το έτος 1902 από τον καθηγητή Σέργιο Α. Νίλους, με τίτλο «Το Μέγα εν τω Μικρώ – Ο Αντίχριστος ως άμεσος πολιτική δυνατότης» (Δεύτερη έκδοση του Νίλους το 1905 κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Η δημιουργία του Κράτους του Διαβόλου επί της Γης». Το 1907 παρουσιάσθηκε το ίδιο βιβλίο στην Ρωσία, άλλα απ’ άλλον μεταφραστή, τον Κ. Μπούτμι, με τίτλο «Ο εχθρός της ανθρωπότητος». Η αρχική πηγή των «Πρωτοκόλλων» ήταν άγνωστη. Τόσο ο Νίλους, όσο και ο Μπούτμι, είχαν πάρει το κείμενο από κάποιον Ρώσο Αλέξη Σουχότιν, γραμμένο στα γαλλικά, το μετέφρασαν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο και οι εκδόσεις τους είναι σχεδόν ίδιες. Ο Σουχότιν είχε πει στους μεταφραστές ότι τα κείμενα διέρρευσαν από το Σιωνιστικό Συνέδριο της Βασιλείας (1897).). Στην Δυτική Ευρώπη κυκλοφόρησε το διαβόητο αυτό έργο από το 1919, με εκδόσεις στην Μ. Βρεταννία, Γερμανία και αλλού. Κατά τον Γάλλο εκδότη Ρ. Λαμπελέν, εγκύκλιος του Σιωνιστικού Κομιτάτου, υπογραφόμενη το 1901 από τον Herzl, επεσήμαινε γενομένας τότε υπεξαιρέσεις σιωνιστικών εγγράφων από βέβηλους. Πολλές υποθέσεις έχουν γίνει για τον τρόπο, με τον οποίον διέρρευσαν τα «Πρωτόκολλα». Κατά την άποψη μας, τα «Πρωτόκολλα» εδόθησαν στην δημοσιότητα από τον ίδιο τον Herzl, με σκοπό να αποκαλύψει τα σχέδια των αντιπάλων του. Στην τότε οξεία διαμάχη μεταξύ Σιωνιστών και Νεομεσσιανιστών οφείλουμε την αποκάλυψη των «Πρωτοκόλλων» των δευτέρων. Η ανωτέρω εγκύκλιος του Herzl αποσκοπούσε να γίνει ακριβώς πιστευτή η αυθεντικότης των «Πρωτοκόλλων» και ταυτοχρόνως να απομακρύνει από τον εαυτό του κάθε υποψία για την υπεξαγωγή τους (Η υφή άλλωστε αυτών των «Πρωτοκόλλων» είναι τόσο αριστουργηματική, ώστε να είναι απίθανο να μην είναι αυθεντικά. Ο Διεθνής Σιωνισμός ισχυρίζεται ότι τα «Πρωτόκολλα» είναι κείμενο που χάλκευσε η Τσαρική Αστυνομία. Οι τίτλοι όμως, με τους οποίους εξέδωσε το βιβλίο ο Νίλους, δείχνουν, πόσο θρησκευόμενος άνθρωπος ήταν ο καθηγητής εκείνος, καθώς και ότι μόνο λόγω Χριστιανισμού ήταν αντισημίτης. Ο Νίλους δεν είχε συλλάβει σ’ όλο το βάθος τους την σημασία των κειμένων που παρουσίασε. Ούτε και οποιαδήποτε Αστυνομία θα ήταν σε θέσι να συνθέσει τόσο τέλεια σε υψηλή πολιτική κείμενα. Αν τα κείμενα δεν ήσαν τυχόν γνήσια, τότε μόνον μία μεγαλοφυής γραφίδα πρώτης εμβελείας θα μπορούσε να τα είχε δημιουργήσει. Πολλοί πιθανολογούν ως συντάκτη τους των Άσερ Γκίντσμπεργκ, τότε Νεομεσσιανιστή ηγέτη, – αλλά μάλλον έχουν άδικο, διότι τα κείμενα αυτά είχαν γραφή προ του 1865. Το πρόβλημα της γνησιότητας των «Πρωτοκόλλων» παραμένει τυπικά άλυτο. Από το 1934 μέχρι το 1937 έγινε μάλιστα και μία σχετική δίκη στην Βέρνη, όπου οι μηνυταί Εβραίοι ζητούσαν να απαγορευθεί η κυκλοφορία του βιβλίου σαν συκοφαντική. Το επιχείρημά τους ήταν, ότι το 1864 είχε ήδη κυκλοφορήσει στις Βρυξέλλες ένα βιβλίο κάποιου Maurice Joly, αναφερόμενο στην Αστυνομία του Ναπολέοντος 3ου, και το οποίο ήταν σχεδόν ταυτόσημο με τα κείμενα των «Πρωτοκόλλων» – αντί όμως «Εβραίων» ανέφερε τους αστυνομικούς του Αυτοκράτορα! Η υπεράσπισι υπεστήριξε αντίθετα, πως τα «Πρωτόκολλα» ήσαν ήδη παλαιότερα, ότι το βιβλίο των Βρυξελλών είχε σκοπό να διαπαιδαγωγήσει με κεκαλυμμένο τρόπο τους ανά τον κόσμο Εβραίους και ότι ο εκδότης τους ήταν πράγματι ο Εβραίος Moses Joel. Η αντιφατική κατόπιν απόφασι του ελβετικού δικαστηρίου (καταδίκη εις πρώτο βαθμό και απαλλαγή κατ’ έφεση) άφησε το κεντρικό θέμα της γνησιότητας ουσιαστικά αναπάντητο.).

Ενώ λοιπόν ο Herzl και οι Σιωνισταί αγωνίζονταν για την ίδρυση Κράτους εβραϊκού στην Παλαιστίνη, τα «Πρωτόκολλα» εκθείαζαν την Διασπορά :« Χάρις στην Διασπορά μας, η οποία μας καθιστά μία διεθνή δύναμη, είμαστε άτρωτοι. Διότι απλούστατα, και αν ακόμη μας επιτεθούν σε ένα κράτος, σε άλλα βρίσκουμε πάντα συνηγόρους και υπερασπιστές. Ο Θεός εχάρισε σ’ εμάς, τον εκλεκτό του λαό, το δώρο της Διασποράς. Και αυτό που φαίνεται σ’ όλα τα μάτια ότι είναι η αδυναμία μας, αυτό ακριβώς απέβη η μεγάλη μας δύναμι και μας οδήγησε στο κατώφλι της παγκόσμιας κυριαρχίας». Εις εφαρμογήν της Βίβλου, όπου διακηρύσσεται ότι «ο λαός σου θα κληρονομήσει αιωνίως την Γή και θα γίνει έθνος ισχυρόν» (Ησαΐας Ξ. 21.), τα «Πρωτόκολλα» λένε: «Η φύσι μας προόρισε να χειραγωγούμε και διοικούμε τον κόσμο … Θα απορροφήσουμε βαθμηδόν όλη την δύναμη όλων των κρατών του κόσμου και θα σχηματίσουμε μία υπερκυβέρνηση με Βασιλέα – Δεσπότη, που θα είναι από το αίμα και την καταγωγή και την ρίζα της Σιών». Πίσω από τις διάφορες κρατικές κυβερνήσεις θα ίσταται μία διεθνής δράκα μυστικών υπερκυβερνητών, που θα κατευθύνει τον κόσμο ολόκληρο. Τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» είναι σαφή γι’ αυτές τις εβραϊκές επιδιώξεις και εκθέτουν λεπτομερώς και την σημασία των μυστικών εταιριών, ιδίως της τεκτονικής (Αλλά περί αυτών έχουμε και άλλες εβραϊκές αποκαλύψεις. Ο Βενιαμίν Ντισραέλι έγραφε: «Εβραίοι παντού: Υπήρξε μήπως ποτέ καμία κίνηση στην Ευρώπη, περισσότερο ή λιγότερο σημαντική, που να έγινε χωρίς την δική μας συμμετοχή; Ο κόσμος διοικείται όχι από αυτά τα πρόσωπα, που φαίνονται επί της σκηνής αλλ’ από εκείνα που βρίσκονται στα παρασκήνια… Την τελευταία στιγμή οι μυστικές εταιρίες εξουδετερώνουν όλες τις αποφάσεις των διοικούντων». Κι ακόμη: «Οι μυστικές εταιρείες αποτελούν τις προσωρινές κυβερνήσεις. Και άνθρωποι της εβραϊκής φυλής βρίσκονται επί κεφαλής όλων αυτών». Κατά την ίδρυση της Παγκοσμίου Εβραϊκής Ενώσεως το 1867 ο υπουργός της Γαλλίας Κρεμιέ έγραφε στην ιδρυτική εγκύκλιο: «Η Ένωσι που θέλουμε να δημιουργήσουμε δεν είναι Γαλλική, Αγγλική, Γερμανική ή Ελβετική. Είναι Ιουδαϊκή, είναι παγκόσμια. Η εθνικότης μας είναι η θρησκεία των πατέρων μας και εμείς δεν αναγνωρίζουμε καμία Αρχή. Οι εβραϊκές δοξασίες πρέπει να γεμίσουν την γη». Αλλά και ο Εβραίος Βάλτερ Ρατενάου, ψευδοϋμνητής του Βορείου φύλου, πρώτος εμπνευστής της θεωρίας Γκύντερ και μετέπειτα υπουργός της Γερμανίας, εκμυστηρευόταν: «Τριακόσιοι άνθρωποι, καθένας από τους οποίους γνωρίζει όλους τους άλλους, διοικούν τις τύχες της Ευρωπαϊκής ηπείρου και εκλέγουν τους διαδόχους τους από το περιβάλλον τους» (εφημ. Wiener Preiserpresse 24.12.1912).).

Ο φιλοεβραίος πρέσβυς Γ. Τσορμπατζής δεν πιστεύει ότι τα «Πρωτόκολλα» εκφράζουν τις εβραϊκές επιδιώξεις: «Είναι απίθανον λογικώς ότι τα τερατώδη παραγγέλματα των Πρωτοκόλλων διερμηνεύουν πράγματι το φρόνημα έστω και ελαχίστων λογίων και φιλογενών Ισραηλιτών». Αλλά παραδέχεται πως: «ο Εβραίος σήμερον είναι ο Τραπεζίτης του κόσμου, συγκεντρών εν ταις χερσίν όλα τα νήματα του παγκοσμίου πολιτικού λαβυρίνθου». Διότι η τάσι προς κυριαρχία αποτελεί όντως μέρος της εβραϊκής ψυχοσυνθέσεως.

Ο Samuel Roth μας το εξηγεί απλά: «Σαν πρώτο πράγμα μαθαίνει ο νέος Εβραίος ότι είναι Εβραίος και ότι πρέπει να αισθάνεται έτσι, σαν δεύτερο ότι ο εβραϊσμός του τον ξεχωρίζει από όλους τους άλλους λαούς της γης. Η Συναγωγή στο βάθος ευλογεί αυτή την αντίληψη. Όπου ο θρησκευτικός δεσμός αμβλύνεται, εκεί στην θέση του υπεισέρχεται το αίσθημα της ανωτερότητος, η τάσι της κυριαρχίας». Και προσθέτει: «Ο νέος Εβραίος αισθάνεται υποχρεωμένος να ανέβει γρήγορα στο επάγγελμα και σε τόσο υψηλή θέση, που να του εξασφαλίζεται ο φόρος υποτέλειας του περιβάλλοντος. Γι’ αυτό, μόνον επαγγέλματα ευφυΐας ενδιαφέρουν τον νέο Εβραίο: ιατρική, νομική, τεχνική, τράπεζες, εμπόριο. Θα ήταν άθλια ατυχία γι’ αυτόν να υποχρεωθεί σε χειρωνακτική εργασία. Αυτή η στάση των Εβραίων έναντι της χειρωνακτικής εργασίας είναι ένα ιστορικό γεγονός, το οποίο συχνά ερμηνεύεται με το ότι παντού σχεδόν στην Διασπορά τους απαγορευόταν η κατοχή και καλλιέργεια της γης. Εναντίον όμως αυτής της απόψεως είναι το γεγονός, ότι αυτοί ούτε στην Αμερική έγιναν ποτέ γεωργοί».

Υπάρχει πράγματι διάχυτη η εντύπωση, πως οι Εβραίοι είναι εξαιρετικά ευφυής και πνευματικά προικισμένη φυλή. Πρόκειται όμως για παρανόηση, που οφείλεται ακριβώς σ’ αυτή την τάσι κυριαρχίας που έχει η φυλή αυτή. Όπως έχουμε δει στα περί Ψυχικών Χαρακτήρων, οι Εβραίοι δεν είναι τύποι εγκεφαλικοί. Δεν τους χαρακτηρίζει η υψηλή ευφυΐα, αλλά η τάσι προς δύναμη, η ευελιξία, η πονηριά. Το γεγονός αυτό, όπως σημειώνει ο Perroux, τους δίνει αυξημένες δυνατότητες για σπουδή και προβολή, ενώ αφ’ ετέρου, χάρις στην αλληλοϋποστήριξη τους, προβάλλονται και επιβάλλονται δικές του μετριότητες σαν αυθεντίες. Πρέπει ακόμη να προστεθεί ότι, όσοι Εβραίοι κατά την μακρά διασπορά εκχριστιανίζονταν, ήσαν άτομα μειωμένης συνειδήσεως και ασθενούς χαρακτήρος, πράγμα το οποίο επέδρασε βαθμηδόν ως καλή επιλογή για τις ικανότητες της εβραϊκής φυλής.

Μία από τις κύριες αιτίες του αντισημιτισμού ήταν ακριβώς αυτή η κυριαρχία, την οποία επέβαλλαν ή έτειναν να επιβάλλουν πάντοτε οι Εβραίοι στην πολιτική και οικονομική ζωή των χωρών (Ο B. Lazare έγραφε: «Με απέραντη υπερηφάνεια, αυτοθεωρούμενος ανώτερος από τα άλλα έθνη, ο εβραϊκός λαός ήθελα να αποτελεί δύναμη. Είχε από ένστικτο την τάσι της κυριαρχίας, διότι από την καταγωγή του, την θρησκεία του, την ποιότητα της επίλεκτης φυλής, πίστευε ότι ήταν τοποθετημένος υπεράνω όλων».). Αντίθετα οι Αρμένιοι, συγγενείς φυλετικά των Εβραίων, παρά την όμοια διασπορά τους και το εμπορικό τους ταλέντο, ουδέποτε μισήθηκαν από τους φιλοξενούντες λαούς, αυτό δε διότι ούτε συνωμοτούν αυτοί για διεθνισμό ούτε τείνουν να εξουσιάσουν τους λαούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Έλληνες της διασποράς.

Ο Εβραϊσμός παρουσιάζει έτσι έντονο το «σοβινιστικό» πνεύμα, που έχουμε αναλύσει και κατακρίνει γενικώς. Ο εθνοκεντρισμός των Εβραίων είναι φοβερά προπετής. Αναμφισβήτητα δε η βαθύτερη ρίζα της εκρήξεως του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η βίαιη σύγκρουση των εθνοκεντρισμών των Εβραίων και των Γερμανών, η οποία παρέσυρε τότε στον όλεθρο όλον τον κόσμο. Το βιβλίο αυτό δεν έχει σκοπό να κάνει ιστορικές αναλύσεις και να κατανείμει ευθύνες. Βέβαιο όμως είναι, αν εμβαθύνουμε στις αιτίες εκείνου του πολέμου, ότι η σύγκρουση του Γερμανικού με τον Εβραϊκό σωβινισμό ευθύνεται κυρίως για το μεγάλο εκείνο αιματοκύλισμα.

hellinon