Ο εβραϊκός λαός - Οι Εβραίοι αποτελούν κλειστή από αιώνων κοινότητα... Μερος 1ον.

Μια επιπόλαιη αντιμετώπιση του θέματος θα έδινε την εντύπωση, ότι οι Εβραίοι δεν αποτελούν παρά μία θρησκευτική κοινότητα. Έχουν μία δική τους θρησκεία, την Ιουδαϊκή, με δικά τους ιερά βιβλία, έθιμα, ραββίνους, συναγωγές κ.λπ., αλλά ταυτοχρόνως προσπαθούν να ζουν διακριτικά σε όλες τις χώρες του κόσμου σαν πολίτες αυτών. Θεωρητικώς, θα μπορούσε κανείς να προσχωρήσει στην ιουδαϊκή θρησκεία, καθιστάμενος μέλος της εβραϊκής κοινότητος. Αλλά μόνον θεωρητικώς, διότι ουδέποτε αυτοί προσηλυτίζουν.

Στην πράξη, οι Εβραίοι αποτελούν κλειστή από αιώνων κοινότητα, στην οποία τόσο η είσοδος όσο και η έξοδος απαγορεύεται αυστηρώς. Η ιουδαϊκή θρησκεία απετέλεσε τον ζωντανό τους συνδετικό κρίκο σ’ όλη την μακραίωνα Διασπορά τους, όπως η Ορθοδοξία υπήρξε αυτό για τον Ελληνισμό της Τουρκοκρατίας. Η ιουδαϊκή θρησκεία υπήρξε ακόμη το πρόσχημα της κλειστής ζωής τους στα μάτια των ξένων λαών, οι οποίοι, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιφυλακτικότητα, διαισθάνονταν πως οι Εβραίοι αποτελούν ιδιαίτερη βιολογική οντότητα, ξένο λαό.

Οι ίδιοι οι Εβραίοι αποφεύγουν, κατά το δυνατόν, να παραδεχθούν ότι αποτελούν λαό. Στην σημερινή μάλιστα εποχή, όπου υπάρχει πλήθος άθεων σε όλους τους λαούς – και στους Εβραίους –, δεν θα ήταν δυνατό να υποστηρίξουν την παλιά άποψη περί «θρησκευτικής κοινότητος». Και δεν το υποστηρίζουν πράγματι, αφού πλείστοι είναι οι Εβραίοι που αρνούνται κάθε θρησκευτική πίστι, μας ομιλούν όμως αόριστα περί «κοινότητος» χωρίς επιθετικό προσδιορισμό. Τί άλλο είναι τότε ;

Μας το λέγουν ευθαρσώς μερικοί υπερήφανοι για την καταγωγή τους Εβραίοι – οι οποίοι μάλιστα συχνά εδέχθησαν επιθέσεις από τους δικούς τους για τις θέσεις τους: Οι Εβραίοι αποτελούν ιδιαίτερο λαό, διαφορετικό από τους φιλοξενούντας αυτούς λαούς.

Πρώτος ο Theodore Herzl, ο μεγάλος αυτός Εβραίος ηγέτης, στο όνομα του οποίου σεμνύνονται όλοι οι Σιωνισταί, ετόνιζε πως οι Εβραίοι αποτελούν πραγματικό λαό και πως αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον εθεωρούντο αυτοί πάντοτε από όλους τους άλλους ξένο σώμα. Ο επίσης Εβραίος W. Marr έγραφε πριν από έναν αιώνα: «Το εβραϊκό πρόβλημα δεν είναι θρησκευτικό, αφού πρόκειται για φυλή και η διαφορά έγκειται στο αίμα». Ο δε σύγχρονός μας Εβραίος συγγραφέας William Schlamm υπογραμμίζει: «Το εβραϊκό πρόβλημα δεν είναι μία πρόστυχη εφεύρεση βρωμερών εγκεφάλων. Το εβραϊκό πρόβλημα είναι τόσο πραγματικό και τόσο δύσκολο, όσο το πραγματικώτερο και δυσκολότερο πρόβλημα της ανθρώπινης υπάρξεως – το πρόβλημα της διαφοροποιήσεως. Διότι οι Εβραίοι υπάρχουν. Και είναι διαφορετικοί».

Η διαπρεπής Εβραία ανθρωπολόγος S. Landmann υποστηρίζει ακόμη, ότι ο Εβραϊσμός δεν είναι αποτέλεσμα κοινωνικών συνθηκών ούτε μπορεί να ερμηνευτή με τέτοια κριτήρια, αλλά μόνον με «τις σταθερά κληρονομούμενες φυσικές καταβολές των Εβραίων». Η ίδια άλλωστε και άλλοτε υπεστήριζε ότι γενικά από τις πολιτιστικές εκφάνσεις εντοπίζουμε την φυλετικότητα των δημιουργών, πράγμα που γίνεται και για τους Εβραίους. Προσέθετε δε: «Και για τους Εβραίους μπορούμε λοιπόν από τις φυσικές τους ιδιότητες να συμπεράνουμε τις ψυχικές και πνευματικές ιδιότητες, αλλά και αντιστρόφως από ορισμένα πνευματικά συμπτώματα μπορούμε να οδηγηθούμε στον αντίστοιχο φυλετικό τύπο». Ο δε Karl Saller, ο μόνος Γερμανός ανθρωπολόγος που είχε αντιταχθεί στον Εθνικοσοσιαλισμό, τονίζει: «Εβραίοι και μη Εβραίοι είναι μεταξύ τους διαφορετικοί, αφ’ ενός μεν λόγω καταβολών, αφ’ ετέρου δε λόγω παραδόσεως. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία».

Αν άλλοτε χρειαζόταν κριτική παρατήρηση για να αντιληφθούμε ότι οι Εβραίοι αποτελούν ξεχωριστό λαό (Ξεκάθαρες είναι οι επισημάνσεις τους εξ’ Αμερικής Εβραίου Σάμιουελ Ροθ: «Όταν ερωτήθει ένας Αμερικανός Εβραίος, γιατί παιδεύει τα παιδιά του με την εκμάθηση και της εβραϊκής γλώσσας, αυτός θα απαντήσει, είτε ότι με αυτήν θα διευκολυνθεί η συμμετοχή του στην θρησκευτική ζωή είτε ότι θα νοιώσουν τα αγαθά του εβραϊκού πολιτισμού. Η πρώτη απάντηση είναι των απλών ανθρώπων, οι οποίοι ειλικρινά πιστεύουν σ’ αυτό. Αλλά πλανώνται…» Και πιο κάτω: «Η δεύτερη απάντηση φαίνεται μόνον κατ’ αρχή ορθή. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν εβραϊκά πολιτισμικά αγαθά που θα μπορούσαν έτσι να οριοθετηθούν. Το επιχείρημα ότι πρέπει να διατηρηθεί ο εβραϊκός πολιτισμός και στην άλλη γενιά, είναι πράγματι μόνον ένα πρόσχημα». Και ο Ροθ καταλήγει: «Αυτό που θέλει πραγματικά να πετύχει ο Εβραίος πατέρας, είναι να συνειδητοποιήσει ο υιός του βαθύτατα την ξεχωριστή εβραϊκή του καταγωγή και το καθήκον του να αγωνίζεται μέσα στο περιβάλλον σα φυλετικά σκεπτόμενος Εβραίος. Ο νέος Εβραίος πρέπει να μάθει να αισθάνεται έναντι όλων των άλλων ως Εβραίος, να θέτει το καθήκον του προς τον λαό του πάνω από κάθε άλλο. Θα μπορούσε αυτός να είναι ένας καλός Αμερικανός, όταν αυτό είναι ωφέλιμο. Αλλά καμιά τέτοια υποχρέωση δεν ισχύει, εάν αυτό θα διεκινδύνευε τα συμφέροντα του εβραϊσμού».), τώρα, μετά την ίδρυσι του Κράτους του Ισραήλ, το πράγμα έχει γίνει αδιαμφισβήτητο. Όπως παρατηρεί ο Schlamm, ήδη εκ των προτέρων «η ύπαρξη του Σιωνισμού απεδείκνυε ότι οι Εβραίοι δεν ήσαν μόνο θρησκευτική κοινότης, αλλά και εθνική, αφού ήθελαν πατρίδα και εθνική ζωή», σήμερα δε οι απανταχού του κόσμου εβραϊκές μειονότητες διατρανώνουν ότι αποτελούν «εθνικοθρησκευτική κοινότητα» και ότι θεωρούν το Ισραήλ «ιδικό τους Κράτος» (Βλ. περιοδικό «Εβραϊκή Νεολαία Αθηνών», 37/1980.).

Ας δώσουμε όμως τον λόγο και πάλι στον William Schlamm: «Η περίφημη φράση του Σάρτρ “δεν είναι ο εβραϊκός χαρακτήρας αυτός που δημιουργεί τον αντισημιτισμό, αλλά μάλλον ο αντισημιτισμός αυτός που δημιουργεί τον Εβραίο”, δεν είναι ακριβής. Ο αντισημιτισμός δεν δημιουργεί τον Εβραίο – απλώς τον διατηρεί στην ζωή. Ο Εβραίος, ακόμη και σαν χριστιανός, θα διατηρούσε την ιδιάζουσα απόχρωση του… Κατά το μέτρο κατά το οποίο ο Χριστιανισμός θα έμενε πιστός στον Εβραίο Ιησού και θα έπειθε επίσης τελικά όλους τους άλλους Εβραίους, κατ’ αυτό μόνον το μέτρο οι Εβραίοι θα εξαφανίζονταν ως ομάδα. Υπ’ αυτήν την έννοια – και μόνον υπ’ αυτήν την έννοια – είναι αληθινό ότι ο αντισημιτισμός δημιουργεί τον Εβραίο» (Στην άποψη του Σαρτρ είχε ήδη απαντήσει η Εβραία συγγραφέας Άουερμπαχ: Δεν ήταν τόσο ο αντισημιτισμός, όσο η εβραϊκή πίστη για την επιλογή του λαού αυτού σαν εκλεκτού του Θεού, αυτό που «εκράτησε φυλετικώς καθαρό τον Εβραίο» μέχρι των ημερών μας.). Με άλλα λόγια, και αν ακόμη υποθέσουμε ότι όλοι οι Εβραίοι εκχριστιανισθούν, δεν θα άλλαζε ο χαρακτήρας του Εβραίου, αλλά μόνον θα εξαφανίζονταν ο Εβραϊσμός «ως ομάδα» πολιτικώς δρώσα (το «ως ομάδα» υπογραμμίζεται από τον Schlamm), ενώ οι Εβραίοι ως άτομα θα παρέμεναν με τις ιδιάζουσες ιδιότητές τους. Το αποκαλυπτικό αυτό κείμενο του Schlamm μας θυμίζει την γνώμη του Γερμανού φιλοσόφου Σοπενχάουερ, ο οποίος δεν θεωρούσε τον Εβραίο σαν αντίπαλο του Χριστιανισμού, διότι, κι αν ακόμη εξαφανιζόταν ο Χριστιανισμός, ο Εβραίος θα έμενε πάλι απομονωμένος. Κατά τον Γερμανό φιλόσοφο, οι Εβραίοι, μολονότι εθνικιστές, ζουν «παρασιτικά» επάνω στους άλλους λαούς και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να μιλούμε για «ιουδαϊκή πίστη», αλλά για «ιουδαϊκό έθνος».

Ο Γερμανός βιολόγος Λεντς έγραφε άλλοτε: «Ο πυρήνας της εβραϊκής ψυχής σχηματίζεται από προσωασιατικά (αρμενοειδή) χαρακτηριστικά. Πιο έντονη από την σωματική είναι η ψυχική ιδιομορφία των Εβραίων. Θα μπορούσαμε ακριβώς να χαρακτηρίσουμε τους Εβραίους σαν μία ψυχική φυλή». Βεβαίως, η «ψυχική φυλή» δεν αποτελεί σήμερα δόκιμο επιστημονικό όρο. Κατά τον Haertle, οι Εβραίοι, που έχουν τόσο μειχθεί με ξένα στοιχεία, δεν μπορούν να ονομασθούν πια «φυλή», αλλά «λαός». Όλοι όμως οι λαοί είναι λίγο ή πολύ μεμειγμένοι και, όπως έχουμε διευκρινίσει, «φυλές» ονομάζουμε σήμερα αυτά τα ομογενή και σταθεροποιημένα φυλετικά κράματα. Ο όρος «λαός» μειώνει την διαχρονική διάσταση μιας κοινότητος και θα ήταν άρα ατυχής για μία τόσο ισχυρή και σταθερή κοινότητα σαν την εβραϊκή, αν χρησιμοποιείτο σε αντιδιαστολή με τις άλλες «φυλές».

Όπως σημειώνει ο Εβραίος ανθρωπολόγος Kahn, «οι Εβραίοι είναι μία φυλή – όχι με την αυστηρή έννοια της Ζωολογίας και ακόμη ολιγώτερο, όπως ακούμε να λένε με πολύ εσφαλμένη υπερηφάνεια, μια “από χιλιετιών καθαρά διατηρηθείσα φυλή” – αλλά πάντως με εκείνη την πλατύτερη και υψηλότερη έννοια, την οποία αποδίδουν στον όρο Φυλή η πολιτιστική ιστορία και η γλωσσική χρήση».

Την σχετική τους φυλετική καθαρότητα οι Εβραίοι διεφύλαξαν πάντοτε με αυστηρές απαγορεύσεις των επιμειξιών. Τόσο η Παλαιά Διαθήκη, όσο και κυρίως το Ταλμούδ, αποτρέπουν με οξείες εκφράσεις τις επιμειξίες με αλλοεθνείς. Ο αλλοεθνής θεωρείται «άνθρωπος αλλότριος», ο οποίος «οὐκ ἀδελφός σού ἐστί» (Δευτερονόμιον ΙΖ. 15.), η επιμειξία δε με αυτόν συνιστά αμαρτία έναντι του Θεού (Νεεμίας ΙΓ. 25-27 και Δευτερον. Ζ. 3.), επισύρουσα τρομακτικές κυρώσεις (Ι. Ναυή ΚΓ. 12.). Τέτοιος γάμος καθιστά το άγιο σπέρμα πρόστυχο (Έσδρας Β, θ. 2 και 12.), κανείς δε νόθος δεν επιτρέπεται να μπει στην κοινότητα του Ιεχωβά ούτε μετά δέκα γενεές (Δευτερον. ΚΓ. 2.)!

Οι κανόνες έγιναν αυστηρότεροι με το Ταλμούδ, όταν απαγορευόταν πια και ο θρησκευτικός προσηλυτισμός. Όπως γράφει ο Andics, «το Ταλμούδ είναι ο πρώτος φυλετικός νόμος, με τον οποίο οι ίδιοι οι Εβραίοι προ των Νόμων της Νυρεμβέργης του Εθνικοσοσιαλισμού αφόρισαν κάθε ανάμειξη με μη Εβραίους». Αλλά και κατά τον σημερινό Νόμο του Κράτους του Ισραήλ, δεν επιτρέπονται στους Εβραίους γάμοι μικτοί. Τέκνα τέτοιων μικτών γάμων, που τυχόν έγιναν στο εξωτερικό, δεν αναγνωρίζονται. Τέκνα δε μητέρας μη Εβραίας δεν επιτρέπεται να παντρεύονται ούτε να ενταφιάζονται! (Και στην Ελλάδα το ΚΙΣ (Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο) δεν επιτρέπει επιμειξίες Εβραίων με Έλληνες, διότι «οι μεικτοί γάμοι απαγορεύονται από την θρησκεία του Ισραήλ».)

Η Εβραία ανθρωπολόγος Landmann αναλύει την μακραίωνα προσπάθεια της εβραϊκής ηγεσίας (ραββινισμού κ.λπ.) για ευγονικούς κανόνες (Βάσει αυτών απαγορευόταν η αγαμία, ο γάμος με αλλόφυλους, καθώς και ο γάμος από έρωτα – δεν υπάρχουν ούτε ερωτικά τραγούδια στην ανωτέρα εβραϊκή τάξη. Οι πολλοί όμως κατώτεροι Εβραίοι υπέκειντο στον πειρασμό του έρωτα μέσα στις ξένες κοινωνίες που ζούσαν, και έτσι δημιουργήθηκε υψηλός βαθμός μείξεως – καθόλου όμως στην ηγέτιδα τάξη. Εβραίοι σπάνια νυμφεύονταν ξένες γυναίκες, ενώ όσες Εβραίες παντρεύονταν ξένους έπαυαν ανήκουσες στις ιουδαϊκές κοινότητες. Υπ’ αυτήν την έννοια, η εβραϊκή φυλή παρέμεινε αρκετά καθαρή, ενώ πολλά μέλη της διέρρεαν κατά καιρούς στους κόλπους των φιλοξενούντων λαών. Τα «γκέτο», στα οποία ζούσαν πάντοτε οι Εβραίοι, δεν ήσαν μόνον αποτέλεσμα πιέσεως των Ευρωπαίων, αλλά, όπως τονίζει ο Heartle, και εσωτερική ανάγκη των ίδιων των Εβραίων. Η αποστροφή ήταν αμφίδρομη. Κατά τον Schlamm, ακόμη και σήμερα οι Εβραίοι ζουν στην Αμερική μέσα σε «γκέτο», έστω και πολυτελή.). Εν τούτοις, όλη η αυστηρότης περί την καθαρότητα της εβραϊκής φυλής ετηρήθη κυρίως μετά την συγγραφή του Ταλμούδ (περί το +900), αφού ήδη είχαν λάβει χώραν σοβαρώτατες μείξεις. Οι Εβραίοι, μετά την διασπορά από την Παλαιστίνη τον +1ο αιώνα κινήθηκαν οι περισσότεροι προς βορρά, μέσω Ρωσίας για Ευρώπη, οι λιγότεροι δε προς δυσμάς στην Βόρειο Αφρική. Κατά τους πρώτους λοιπόν αιώνες της Διασποράς, όταν ακόμη η Ρωσία δεν ήταν εκχριστιανισμένη, γίνονταν πολλές μείξεις με εντοπίους, οι οποίοι απεδέχοντο την ιουδαϊκή θρησκεία. Μετά την συγγραφή και διάδοση του Ταλμούδ, αλλά και τον εκχριστιανισμό της Ευρώπης, έπαψαν οι εξεβραϊσμοί ξένων. Τυχόν νέες μείξεις γίνονταν πλέον μόνον με εκχριστιανισμό Εβραίων, και όχι με εξεβραϊσμό Ευρωπαίων (Είναι χαρακτηριστικό ότι οι Εβραίοι δεν προσηλυτίζουν ξένους στον Ιουδαϊσμό. Τον θρησκευτικό προσηλυτισμό ασκούν δια διαφόρων αιρέσεων, όπως αυτής των «Μαρτύρων του Ιεχωβά», στους δε προσηλυτιζομένους, ως αλλογενείς, ουδέποτε επιτρέπουν να ενταχθούν επισήμως στις εβραϊκές κοινότητες. Τους θεωρούν πιστούς «δευτέρας κατηγορίας».). Αλλά στην Αιθιοπία, Υεμένη, Βορ. Αφρική και Ισπανία, όπου το Ταλμούδ δεν υπήρξε πολύ διαδεδομένο, οι εισδοχές πολλού ξένου αίματος συνεχίσθηκαν και αργότερα στην εβραϊκή φυλή.

Η εβραϊκή φυλή είναι λοιπόν μία πολύ μεμειγμένη φυλή, παρά τους ευγονικούς νόμους που με αυστηρότητα εφήρμοσε κατά τους τελευταίους αιώνες. Η υψηλή Δυσκρασία, που παρουσιάζει αυτή στα πειράματα της Ψυχολογίας Κράσεως, αποδεικνύει ακριβώς αυτή την εκτεταμένη μείξι. Έτσι, μεταξύ των Εβραίων είναι δυνατόν να υπάρξουν και άτομα με χαρακτήρα ελάχιστα εβραϊκό, ακόμη και αντισημίτες! Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο σοσιαλιστής Φ. Λασσάλ, ο οποίος ήταν ξανθός, γαλανομάτης και φοβερά αντισημίτης, αλλά και ο τραγικός Όττο Βάινιγκερ, ο οποίος έφθασε να αυτοκτονήσει από απογοήτευση για την εβραϊκή καταγωγή του.

Ο Εβραίοι αποτελούν γένος του Αρμενοειδούς (Αρμενία : Ετυμολογία του ονόματος - Το όνομα της χώρας στην Αρμενική γλώσσα είναι Χάικ. Κατά το Μεσαίωνα, το όνομα αυτό επεκτάθηκε σε Χαγιαστάν με την προσθήκη της περσικής κατάληξης -σταν (που σημαίνει χώρα, τόπος). Το όνομα κατά την παράδοση προέρχεται από τον Χάικ, μυθικό γενάρχη των Αρμενίων και δισέγγονο του Νώε, που σύμφωνα με τον Μωυσή της Κορέν νίκησε τον Βαβυλώνιο βασιλιά Μπελ το 2492 π.Χ. και εγκαταστάθηκε μαζί με το λαό του στην περιοχή του όρους Αραράτ.[6] Δεν υπάρχει επιβεβαιωμένη περαιτέρω εξήγηση του ονόματος.) ή Προσωασιατικού φύλου, για το οποίο ήδη μιλήσαμε. Τα αρχαιότερα ίχνη τους ανάγονται στην εποχή του -1800 (Αβραάμ κ.λπ.), αργότερα δε τους ευρίσκουμε διασκορπισμένους μέσα στην αρχαία Αίγυπτο, από όπου εκδιώκονται (-1580), αλλά υπό την ηγεσία των διαδόχων του Μωυσή κατακτούν την Παλαιστίνη, τους Έλληνες κατοίκους της οποίας σε μεγάλο βαθμό εξολοθρεύουν. Ακολουθούν περίοδοι πολέμων και αιχμαλωσιών με Ασσυρίους, Βαβυλωνίους και Πέρσες. Όταν εν τέλει ο βασιλιάς της Περσίας Κύρος τους επιτρέπει να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη, μέρος μόνον των τότε Εβραίων επιστρέφει, ενώ άλλοι προτιμούν την διασπορά και το εμπόριο στις γειτονικές χώρες. Τον καιρό των Ρωμαίων απλώθηκαν παντού και ζούσαν σε όλες τις πόλεις τις αυτοκρατορίας (Σε πολλές ελληνικές πόλεις υπήρχαν «Συναγωγές» ήδη προ της Διασποράς, όπως αποδεικνύεται και από τις επισκέψεις του Αποστόλου Παύλου σ’ αυτές.). Κατά τον Στράβωνα, «κατέκλυσαν όλα τα άστεα και δεν είναι εύκολο να ορίσει κανείς έστω και ένα μέρος του κόσμου, που να μην εδέχθη αυτή την φυλή ή, ακριβέστερα, να μην κυριεύθηκε απ’ αυτήν (μηδ΄ ἐπικρατεῖται ὑπ΄ αὐτου)». Ο Schultz βεβαιώνει ότι τότε μόνον 10% των Εβραίων ζούσαν στην Παλαιστίνη.

Όταν ο αυτοκράτωρ Τίτος έκαψε τον Ναό του Σολομώντος (+70) και ιδίως όταν ο Αδριανός ανέσκαψε την πόλη των Ιεροσολύμων και απαγόρευσε στους Εβραίους να επανέλθουν στην Παλαιστίνη (+130), τότε η περιβόητη εβραϊκή Διασπορά γενικεύθηκε. Ο Αδριανός υπήρξε πρόξενος ενός παγκόσμιου προβλήματος, το οποίο επί 1800 χρόνια τώρα δεν εννοεί να βρει την λύση του.

Οι Εβραίοι εκινήθησαν τότε κατά μάζες προς βορρά, μέσω Μικράς Ασίας και Ρωσίας βαθμηδόν προς Ευρώπη, αποτελέσαντες τον κλάδο των Ασκεναζίμ. Άλλοι, λιγότεροι, κινηθέντες προς βόρειο Αφρική, επεξετάθησαν με την αραβική κατάκτηση της Ιβηρικής χερσονήσου μέχρι την Ισπανία και απετέλεσαν τον κλάδο των Σεφαρντίμ.

Η διαδρομή των Ασκεναζίμ (Α) και των Σεφαρντίμ (Σ) μετά την εκδίωξι των Εβραίων από την Παλαιστίνη.

Διάφορες αντισημιτικές εκδηλώσεις στην Ευρώπη, ιδίως του 14ου αιώνος, ώθησαν πλείστους Ασκεναζίμ πίσω προς Πολωνία και Ρωσία, ενώ οι αντισημιτικές εκδηλώσεις στην Ισπανία του 15ου αιώνος – μετά την απομάκρυνση των Αράβων – ανάγκασαν και τους Σεφαρντίμ να κινηθούν, άλλοι μεν προς Ολλανδία, άλλοι δε προς την τουρκοκρατούμενη τότε Ελλάδα (ιδίως Θεσσαλονίκη). Και οι μεν Ασκεναζίμ εδημιούργησαν ένα γλωσσικό ιδίωμα γερμανοεβραϊκό, το γνωστό ως Jiddisch, οι δε Σεφαρντίμ το γλωσσικό ιδίωμα Spanioli (ή και Ladino καλούμενο).

Οι δύο αυτοί εβραϊκοί κλάδοι, Ασκεναζίμ και Σεφαρντίμ, έχουν σοβαρές σωματικές διαφορές μεταξύ τους. Οι Ασκεναζίμ είναι πολύ βραχυκέφαλοι (κεφαλικός δείκτης Π/Μ περίπου 85), ενώ οι Σεφαρντίμ είναι μεσοκέφαλοι (κεφαλ. δείκτης ως 75). Τόση είναι η διαφορά, ώστε δύσκολα βρίσκει κανείς Εβραίο με κεφαλικό δείκτη περί το 80 (Έτσι είχαν προκύψει αμφιβολίες, άλλοτε μεν περί της υπάρξεως ή όχι εβραϊκής φυλής, κατόπιν δε περί της πραγματικής καταγωγής των Εβραίων. Υπήρξαν δηλαδή πολλοί υποστηρικτές της απόψεως, ότι οι Εβραίοι προέρχονται από την δολιχοκέφαλη Οριενταλική φυλή και ότι οι Σεφαρντίμ είναι γνησιότεροι απόγονοι των αρχαίων Εβραίων. Κατά την εκδοχή αυτή (των Ε. Φίσερ, Χ. Γκύντερ κ.ά.), οι Εβραίοι εμείχθησαν με Αρμενοειδείς, τόσο στην αρχαία Παλαιστίνη, όσο κυρίως κατά την μέσω Αρμενίας κίνησι των Ασκεναζίμ προς βορράν. Ο Χ. Τσάμπερλαιν έλεγε μάλιστα, ότι καθαροί Εβραίοι είναι οι Σεφαρντίμ, που δεν συγκρίνονται ποιοτικώς με τους αντιπαθείς Ασκεναζίμ, οι οποίοι είναι μιγάδες. Θα ήταν όμως αδιανόητο να πιστέψει κανείς στον εξαρμενισμό των Εβραίων κατά την διάρκεια της ταχείας διελεύσεώς τους από την Αρμενία, όταν οι Ασκεναζίμ, όπως δέχεται ο Γκύντερ, αποτελούν το 90% του συνόλου των Εβραίων. Άλλωστε, ζωγραφικές παραστάσεις των Ασσυρίων του -8ου αιώνος παρουσιάζουν τους τότε Εβραίους αιχμαλώτους με εμφανή τα αρμενοειδή γνωρίσματα (γρυπή μύτη κ.λπ.).).

Σκαριφήματα μύτης (κατά Γιάκομπς): Αρμενίδου, Διναρικού και Ευρωπαίου

Γενικώς σήμερα επικρατεί η άποψη ότι οι Ασκεναζίμ είναι γνησιότεροι απόγονοι των αρχαίων Εβραίων. Από τα παλαιοανθρωπολογικά ευρήματα στο Λαχίς (της περιόδου εβραϊκής κατακτήσεως της Παλαιστίνης) και στο Αζόρ (της εποχής του -1100) διαπιστώνεται η αρμενοειδής καταγωγή, μολονότι μη καθαρή (κραν. ύψος 138, δείκτης Υ/Μ = 75,4, ρινικό ύψος 51,5). Στα νεώτερα ευρήματα του Εν Γκεντί (περί το +100) έχουμε μικρότερα κρανία (μήκη 178,5 ως 183) και μεγαλύτερα ρινικά ύψη (έως 53,5) (Στα ευρήματα αυτά ο Άρενσμπουργκ και οι συνεργάτες του κατάφεραν να εντοπίσουν τις αιματικές ομάδες ΑΒΟ. Εντύπωση προκάλεσε το χαμηλό ποσοστό της ομάδος 0, που ήταν 3,5%. Διεπιστώθη δηλ. p = 0,40, q = 0,42 και r = 0,18. Τα συμπεράσματα αυτά συνάδουν με τα αιματικά γνωρίσματα της Αρμενοειδούς φυλής).).

Στο Λαχίς υπάρχουν και άλλα ευρήματα (του -500), με έντονη Μεσογειακή δομή. Η Ferembach τα θεωρεί εβραϊκά, αλλά φαίνεται πως μάλλον ήσαν Σαμαρειτικά (Η Ferembach συχνά λαμβάνει θέσεις ανακριβείς περί την καταγωγή των Εβραίων. Τα ευρήματα π.χ. του Αζόρ, καίτοι διακρίβωσε την αρμενικότητά τους, τα αποδίδει σε Φιλισταίους. Τα ευρήματα επίσης του Γκεζάρ, που είναι σαφώς Μεσογειακά, τα θεώρησε Φοινικικά – σε αντίθεση με τον Macalister, που τα είχε βρει πανομοιότυπα με τα σύγχρονα κρητικά και τα είχε ανακοινώσει ως φιλισταϊκά. Η ίδια ανθρωπολόγος, που υποστηρίζει την δήθεν Μεσογειακή καταγωγή των Εβραίων, ισχυρίζεται ότι η Αρμενοειδής φυλή γεννήθηκε στην Χερσόνησο του Αίμου, άποψη εκφρασθείσα παραδόξως και από τον Πουλιανό. Όμως, όπως υπογραμμίζει ο Αλεξέεφ, «μολονότι η Αρμενική γλώσσα φαίνεται να έχει την καταγωγή της από τον νότο της Βαλκανικής, αρμενοειδή στοιχεία δεν έχουν ευρεθή στον σχηματισμό του ελληνικού ανθρωπολογικού τύπου». Ο επηρεασμός της αρμενικής γλώσσης από τους Αρίους είναι γνωστός.). Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Σαμαρείτες δεν ήσαν εβραϊκής καταγωγής, αλλά απόγονοι Οριενταλίδων αιχμαλώτων, που είχαν εκεί εγκαταστήσει οι Ασσύριοι και είχαν θρησκευτικά εξιουδαϊσθή. Γι’ αυτό και υπήρχε σοβαρή αντιπαράθεση μεταξύ Εβραίων (Ιουδαίων) και Σαμαρειτών ((«Οὐ γὰρ συγχρῶνται ᾿Ιουδαῖοι Σαμαρείταις» (Ιωαν. δ. 9).)), οι οποίοι άλλωστε είχαν αρνηθεί να πολεμήσουν τους Έλληνες κατά τους Μακαβαϊκούς πολέμους. Φαίνεται λοιπόν ότι η διαφοροποίηση μεταξύ Ασκεναζίμ και Σεφαρντίμ ανάγεται στην ίδια την παλαιστινιακή κοιτίδα – και λιγότερο σε μεταγενέστερες μείξεις. Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ ώθησε τους γνήσιους μεν Εβραίους προς βορειοανατολικά, πολλούς δε οριενταλικούς Σαμαρείτες προς την Αίγυπτο (Δεν αποκλείεται μάλιστα η ονομασία «Σεφαρντίμ» να προέρχεται από τον «Σαμαρείτη».).

Σύγχρονος Σαμαρείτης (φωτογρ. Μπέρναρντ).

Οπωσδήποτε η έλλειψη οποιασδήποτε αντισημιτικής εκδηλώσεως των Αράβων υπήρξε η αιτία και περαιτέρω επιμειξιών των Σεφαρντίμ, ενώ αντιθέτως ο αντισημιτισμός της Ευρώπης ήταν κατά τούτο ωφέλιμος για τους Εβραίους Ασκεναζίμ, ότι προφύλαξε την εθνική τους ιδιοσυστασία (Ο Hearzl σημείωνε στο ημερολόγιό του: «Ο αντισημιτισμός, που εν γένει είναι κάτι μεγάλο και ασυνείδητο, δεν πρόκειται να βλάψει τον Εβραίο. Τον θεωρώ σαν μία κίνηση ωφέλιμη για τον εβραϊκό χαρακτήρα». Αλλά και τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών» τονίζουν: «Ο αντισημιτισμός μας είναι αναγκαίος για να κυβερνούμε τους μικρούς αδελφούς μας».). Οι Σεφαρντίμ εγνώρισαν τις πρώτες αντισημιτικές εκδηλώσεις μετά το 1490, μετά την εκδίωξη δηλ. από την Ισπανία των Αράβων προστατών τους. Χαλαρώτεροι αυτοί στην συνείδηση από τους Ασκεναζίμ (καθ’ ο Οριενταλίδες), εδέχθησαν τότε κατά χιλιάδες να εκχριστιανισθούν: Αυτοί οι Σεφαρντίμ ονομάσθηκαν «Μαράνοι» (Οι Μαράνοι παρέμειναν εν γένει πιστοί κρυφά στον Ιουδαϊσμό. Εν τούτοις κατόρθωναν να διεισδύσουν στο Ισπανικό Κράτος, αλλά και στην Εκκλησία. Οι Ιησουΐτες, όμως, εφαρμόσαντες «φυλετικά κριτήρια», απαγόρευσαν την εισδοχή Μαράνων στις τάξεις τους – τα κριτήρια αυτά ήρθησαν μόλις το έτος 1946.).

Οι Εβραίοι είναι λοιπόν κλάδος της Αρμενοειδούς φυλής, η οποία στην προϊστορική εποχή είχε αποσπασθεί από την Καυκάσια φυλή και είχε κατέβει προς νότον – περί της αρμενοειδούς αυτής καθόδου ήδη έγινε εκτενής λόγος. Τούτο προσεπιβεβαιώνεται και από τον εβραϊκό μύθο του γενάρχη τους Νώε, ο οποίος είχε διασωθεί στο Αραράτ, κορυφή του Καυκάσου, όπου και είχε πολλαπλασιασθεί ο εβραϊκός λαός.

Συμφώνως με την περιγραφή του κορυφαίου ανθρωπολόγου John Baker, ο τυπικός Εβραίος (και μάλιστα ο Ασκεναζίμ) χαρακτηρίζεται από τα εξής σωματικά γνωρίσματα (Η τυπική αρμενοειδής φυλή, όπως φαίνεται από τα πρωτομεσαιωνικά νεκροταφεία Garni και Cerkessia, παρουσιάζει κρανιακό μήκος γύρω στο 175,5 και ύψος 136,5 (όσο δηλ. και το υψίκρανο Διναρικό φύλο), αλλά πρόσωπο πολύ μικρότερο (επί κρανίων, πλάτος 130,5, ύψος 69), καίτοι πάλι στα πλαίσια της μεσοπροσωπίας.). Είναι πολύ βραχυκέφαλος, αλλά η βραχυκεφαλία του δεν δίνει, όπως σε άλλες φυλές, την εντύπωση του πλατέος κρανίου. Η εβραϊκή βραχυκεφαλία οφείλεται στο εξαιρετικά μικρό κρανιακό μήκος, το οποίο συνδυάζεται (για να μην είναι ο εγκέφαλος μικρότερος του κανονικού) με εξαιρετικά μεγάλο κρανιακό ύψος. Έχουμε δηλαδή «υψιβραχυκρανία», με πλατυϊνία στο πίσω μέρος. Ταυτόχρονα, το κρανίο είναι στρογγυλευμένο σε όλες του τις όψεις, δίδοντας την εντύπωση όρθιου αυγού: Μέτωπο κεκλιμένο και στρογγυλευμένο, είτε το θεωρούμε κατ’ όψιν είτε πλαγίως. Σε οριζόντια τομή, το μέτωπο δεν σχηματίζει γωνίες με τους κροτάφους (όπως στους Ευρωπαίους), αλλά συνεχή καμπύλη. Το κρανίο, πλατύ στο μέτωπο, στενεύει ψηλότερα και καταλήγει σε κορυφή οξεία. Τα χείλη, ιδίως το κάτω, είναι πεπλατυσμένα, συνήθως δε υπάρχει μία εγκοπή κάτω από την διαχωριστική γραμμή του κάτω χείλους. Η μύτη μεγάλη σε όλες τις διαστάσεις της, ιδίως στην κάτω άκρη της, έχει ελαφρώς γρυπή κατατομή. Τα ρουθούνια είναι χοντρά, με βαθειά την επάνω εγκοπή, προτεταμένα και ανεσπασμένα. Ο ρινικός δείκτης, παρά το μεγάλο πλάτος της μύτης, δεν είναι υψηλός, διότι και το μήκος της είναι μεγάλο. Κατά τον Κούμαρη (Ο Κούμαρης προσθέτει στα αρμενοειδή χαρακτηριστικά: Μικρά μάτια και μεγάλα απέχοντα αυτιά.), ο συνδυασμός μεγάλης μύτης με την μικροπροσωπία δίνει την εντύπωση «προσώπου πτηνού». Το δέρμα είναι αρκετά μελαχρινό, το τρίχωμα σκούρο έως μαύρο και πιο κυματιστό (σε σύγκρισι με τους Ευρωπαίους), η δε τριχοφυΐα είναι ισχυρή στο πρόσωπο και μέτρια στο σώμα. Λόγω κοντών ποδιών, το σωματικό ανάστημα είναι μικρό ως μέτριο, το σώμα είναι συμπιεσμένο, οι ώμοι πλατείς, υπάρχει δε τάσι προς την καμπούρα.

Τυπικός Αρμενοειδής (φωτογρ. Μπέρναρντ).

Τα «τυπικά» αυτά χαρακτηριστικά παρατηρούνται στην πράξι μόνο εν μέρει, αναλόγως του ποσοστού μείξεως του προγόνου κάθε Εβραίου. Αυτά όμως παρατηρούνται εντονότερα στους Αρμενίους, οι οποίοι δεν έχουν υποστεί τόσες μείξεις στην ιστορία τους.

Οι Σεφαρντίμ αντιθέτως, όπως ελέχθη, έχουν κρανίο μακρό, σα τους τυπικούς Οριενταλίδες ή Μεσογειακούς. Έχουν χρώματα ανοιχτότερα, μύτη λεπτότερη και λιγότερο γρυπή. Και στους Σεφαρντίμ εν τούτοις διασώζονται ακόμη μερικά αρμενοειδή γνωρίσματα, όπως κυρίως τα ανεσπασμένα ρουθούνια – χαρακτηριστικό εξαιρετικά σταθερό (Τέτοια ανεσπασμένα ρουθούνια παρουσιάζονται και σε πολλούς Άραβες, τεκμήριο αδιάψευστο για παλιά αρμενοειδή επιμειξία.). Είναι γεγονός πάντως ότι, όπως γράφει ο Heartle, «ο αντισημιτισμός εστράφη λιγότερο εναντίων των Σεφαρντίμ, επειδή η κυριαρχούσα σ’ αυτούς οριενταλική φυλή δεν τους διαφοροποιούσε πολύ από τον Ευρωπαίο».

Βάσει αιματικών ερευνών – όσο επιτρέπεται να γίνονται στην προκατειλημμένη κατά των φυλετικών ερευνών εποχή μας –, οι Εβραίοι, οπουδήποτε ζουν, παρουσιάζουν μεγαλύτερη αναλογία γονιδίων p και μικρότερη r του συστήματος ΑΒΟ έναντι των γειτόνων τους, ενώ ως προς άλλα αιματικά συστήματα διαφέρουν εντονώτερα από τους Ευρωπαίους. Με ανακοίνωση Εβραίων επιστημόνων γενόμενη το 1956 (Leo Sachs (Ινστιτούτο Weizman) και M. Bat – Miriam (Ισραηλινού Ινστιτούτου Βιολογικών Ερευνών).), αποδεικνύεται, ότι οι Εβραίοι έχουν σαφείς ιδιομορφίες και στα δακτυλικά τους αποτυπώματα, τα οποία διαφέρουν από των άλλων λαών. Νεωτέρα ανακοίνωση άλλων Εβραίων επιστημόνων – αφού μόνον στο Ισραήλ γίνονται συνεπείς φυλετικές έρευνες – επεσήμανε στο ίδιο γενετικό υλικό (DNA) συγγένεια μεταξύ Εβραίων διαφορετικών προελεύσεων και ετερογένεια με τους λαούς των εκεί προελεύσεων (B. Bonne – Tamir (Παν/μίου Τελ Αβίβ) και Sam. Karlin (Παν/μίου Stanford). Βλ. περ. Neue Anthropologie, 2/1987.).


 Εδώ συνεχίζεται με το: Η εβραϊκή ψυχή - Οι Εβραίοι αποτελούν κλειστή από αιώνων κοινότητα... Μερος 2ον

hellinon