Από τα δύο στα τέσσερα και από τα τέσσερα στα δύο

«[…] Τώρα που έλιωσαν τα γόνατά μας από το σκύψιμο και το σύρσιμο, άρχισε να βολεύει η στάση, και το να σταθούμε όρθιοι φαίνεται κουραστικό.» Το διάβασα και με πόνεσε. Δεν έχω χάσει κείμενο του ανθρώπου που τόγραψε, και ξέρω ότι νοιάζεται, αλλά κι αυτή ακόμα η προσωπική μου μαρτυρία ως κύρωση περιττεύει. Δεν γράφει, ρε σεις, κάποιος αυτά τα λόγια, άμα δεν νοιάζεται –άμα δεν έχει συναίσθηση και δεν νοιάζεται. Κι όποιος έχει συναίσθηση και νοιάζεται πονάει. Και με πόνεσε.

Με πόνεσε, διότι οι γονατισμένοι, οι σκυφτοί και συρμένοι, αυτοί που καταδικάστηκαν στα τέσσερα δεν μπορούν να σηκωθούν από μόνοι τους. Μια φορά το έκανε ένας από μας, ένας αυτός μόνος του, κι ακόμα τον γυρεύουν σε ουρανό και γη όλα τα ερευνητικά κέντρα της Οικουμένης. Ρωτάνε: «πώς σηκώθηκε, πού, γιατί, πώς του ‘ρθε», αλλά δεν βγάζουν άκρη· μόνο για να μη στερήσουν ένα νήμα από τους κατοπινούς και πάει στράφι η προεργασία, του έδωσαν αυτουνού του άγνωστου και μυστήριου τύπου ένα όνομα –όνομα αφηρημένο και αόριστο: Τον είπανε «Homo Erectus». Είναι ο προδομένος Πατριάρχης ημών των υπολοίπων, των γονατισμένων, των σκυφτών και συρμένων. Είμαστε ανάξιοι κληρονόμοι αγνώστου πατρός.

Τώρα, τον ντρεπόμαστε επειδή είμαστε ανάξιοι, τον φοβόμαστε επειδή ήταν σε πολύ άγρια κατάσταση, θα σας γελάσω… Πάντως για να σηκωθεί δικός μας όπως το έκανε εκείνος, αυτό θέλει απόκρυφα που όλα δείχνουν ότι μάλλον μας λείπουν και μάλλον του περισσεύανε…

Εμείς, για να σηκωθούμε, θέλουμε συμπαράσταση. Άλλοι το λένε ηγεσία, άλλοι το λένε συντονιστικό κέντρο, άλλοι αλλιώς. Εν πάση περιπτώσει, θέλει να σου πούνε μέρα, ώρα, τόπο· θέλει ενθάρρυνση, και να σου παράσχουν και κάποιες εξασφαλίσεις. Όχι νερό, σάντουιτς, το πού θ’ αφήσεις το άρρωστο μωρό και τέτοια –πες ότι τα βρίσκει τούτα η υπηρεσία… Όχι. Θέλει να μετράει αυτός που θα σηκωθεί και θα φάει την πρώτη. Να μετράει, που να πονέσει ο επικεφαλής του επικεφαλής του επικεφαλής του επικεφαλής.

Το έκανε ο Μανώλης Γλέζος κι έφαγε τα χημικά κατάμουτρα· ξερά και στα ίσα! Δεν ιδρώνει το αυτί τους. Σκυλιά μαύρα και αγαρηνά. Δάκρυσαν μαζί του και οι κροκόδειλοι.

Και τα υπόλοιπα ζώα του κήπου και θηρία κι ερπετά της ζούγκλας;

Άλλος τράβηξε για το Μαυσωλείο που λέγεται Ακαδημία Αθηνών, αναζητώντας και αυτός τις… κατάλληλες προϋποθέσεις –για το Μαυσωλείο στην ώρα του, είναι η αλήθεια… Τι έχεις να φοβηθείς μωρέ;

Άλλος έγραψε γράμμα στον κοινό τους, λέει, φίλο με τον Ελύτη –κρίμα που ένας μεγάλος ποιητής μας τον Νάνο τον είχε αποκαλέσει Αποσπερίτη… Τι έχεις να φοβηθείς μωρέ;

Άλλος ψάχνει να βρει άδειο παγκάκι στην Κυψέλη… Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;

Άλλος κάνει «αμυντική συναυλία»… Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;

Η Ο.Λ.Μ.Ε. το παίζει στην πεθερά πικαρισμένη νύφη, που καυτηριάζει τις ατέλειες (των εξετάσεων)… Σταυροκοπιέμαι. Τι έχεις να φοβηθείς, μωρέ;

Άλλος το βιολί του, άλλος την πασαβιόλα του, όλοι τους διακεκριμμένοι Homo Sapiens –Sapiens Sapiens· διπλό, παρακαλώ, το επιστημονικό προσωνύμιο, τρομάρα μας!

Ναι, Homo Sapiens Sapiens… Όταν εμείς οι υπόλοιποι –του Είδους κι εμείς δεν λέω, όμως γονατιστοί, σκυφτοί, συρμένοι, και κατατρομαγμένοι, φυλαγμένοι μη τυχόν μας φάει κανένα μεγάλο ερπετό, δηλαδή τίποτε πεινασμένοι Τυραννόσαυροι από εκείνους τους αχόρταγους που ενδημούν και λυμαίνονται την περιοχή για να γεμίσουν το άπατο στομάχι τους– προσβλέπουμε οι έρημοι στο τέλος της Κρητιδικής περιόδου, μήπως και σηκωθεί μετά κάποιαν αυγή στα δυό του πόδια ο Homo Erectus.

Όλο αυτό, αυτό το πέρα-δώθε στο κόμικ της καταγωγής των ειδών, με διάφορες περίεργες φάτσες εδώ κι εκεί, πονάει πιο πολύ…

1greek.