Ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὸ κελὶ τοῦ Γέρου μας.

Ἔχετε ἀνεβῇ ἔως ἐκεῖ; Μικρὴ ἤμουν ὅταν πῆγα. Καὶ δὲν θέλησα ΠΟΤΕ νὰ ξαναπάω… Σκοτάδια, ἀσφυξία, βρῶμα… Κι ἐκεῖ μέσα εἶχαν κλεισμένο τὸν ἀρχιστράτηγο… Ποιοί; Οἱ Βαυαροί, μὲ τὴν ὑψηλὴ σιωπὴ κι ἀνοχὴ τοῦ Ὄθωνος. Οὐδέποτε θέλω ἄλλος Ἕλλην νὰ ζήσῃ ξανὰ σὲ κελί! Ἀρκετὴ σκλαβιὰ γευθήκαμε γιὰ τόσους αἰῶνες. Καιρὸς νὰ πετάξουμε διὰ παντὸς τὴν σαπίλα ποὺ μᾶς τρώει τὸ μεδούλι καὶ μᾶς κάνει νὰ φαινόμαστε, ἀκόμη καὶ στὰ μάτια μας, κάποιες φορές, μισοί.

Όποιος έχει πάει κι επισκευθεί το Παλαμήδι στο Ναύλιο, και κατόρθωσε να έχει μπει έστω και για μερικά δεύτερα του λεπτού στη τρύπα κελί, που είχαν κλεισμένο τον Γέρο Θοδωρή, θα έβλεπε μόνον αυτό, αν δεν είχε κάποιο κερί, που τότε άναβαν για να μπούμε εμείς μικρά…Μάλιστα τόσο μαύρα ήταν μέσα εκεί.
Ακόμα πιο μαύρες ήσαν οι ψυχές των δήθεν προστατών της Πατρίδας…
Τον είχαν κλεισμένο χωρίς να ξέρει για έξι μήνες, με ένα κομμάτι ψωμί κι μια κούπα νερό τα κωλοπαίδια.
Δεν ήξερε αν ζούσε…. αν ήταν αποθαμένος…αν ήταν αυτός ή κάποιος άλλος.
Βαυαρός ο φύλακας και «Έλληνες» οι συνεργάτες…. Όπως μέχρι σήμερα δηλαδή.
Μετά μου λέτε αν μας μισώ…χμ και μισώ!
Ἀβραάμ Ἀτταλειάδης
Ἐν τάξει… Μεγάλη πίκρα μᾶς ὁμολογεῖ ὁ Ἀβραάμ. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ συνεχιστῇ. Σώνει πιά… Ἀρκετά… Ἄς γκρεμιστοῦν ἐπὶ τέλους διὰ παντὸς οἱ φυλακές μας… Μποροῦμε!
Φιλονόη.