Οι Αμερικανοί άρχισαν να ξυπνούν

Το κτίριο του Λευκού Οίκου Φωτογραφία HellasJournal.Com

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Αυτή η φράση, ότι «δεν υπάρχει σωτηρία», είναι η εικόνα και η ομοίωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μερικοί πολιτικοί –για να μην τους πιάνει όλους η… μπάλα– είναι εξαρτημένοι από συμφέροντα, αλλά και από ξένες κυβερνήσεις.
Το κακό έχει παραγίνει, αλλά οι ελάχιστοι που πολεμούν τη διαφθορά και αυτό το σαθρό σύστημα δεν εισακούονται. Έχουν πνιγεί οι φωνές τους. Μείνανε λίγοι να φωνάζουν και να καταγγέλλουν...

Με αφορμή το εξαιρετικό νομοσχέδιο των γερουσιαστών Ρόμπερτ Μενέντεζ και Μάρκο Ρούμπιο, είδαμε να αποκαλύπτεται αδιάντροπα το ΑΚΕΛ. Λογικό ήταν διότι καθετί το αμερικανικό ή δυτικό προκαλεί αλλεργία στους «συντρόφους», άσχετα αν κάποια στελέχη βρίσκουν, όποτε το θελήσουν, ορθάνοικτη την πόρτα της αμερικανικής πρεσβείας. Έτσι ήταν αναμενόμενη η αντίδραση. Ήταν τυφλά ιδεολογική. Και δεν κοίταξαν καν τα οφέλη αυτού του νομοσχεδίου για την Ελλάδα και την Κύπρο.

Αντέδρασε άτσαλα, όμως, και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και πιστεύω ότι το έκανε περισσότερο λόγω της πίεσης του ΑΚΕΛ, αλλά και της Μόσχας. Διότι κατά τα άλλα είναι ένας δυτικόφιλος πολιτικός, που έκανε τη μεγάλη χάρη στους Αμερικανούς να υποστηρίξει το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν. Και το υποστήριξε με περισσό πάθος, φτάνοντας στο σημείο να εκτεθεί. Η Ιστορία τού χρωστά γι’ αυτήν την απόφαση και θα είναι αυστηρή.

Από τότε μέχρι σήμερα δείχνει να άλλαξε, και κάνει διορθωτικές κινήσεις για να σβήσει εκείνο το ατόπημα. Το ότι δεν δέχθηκε την ταπείνωση στο Κραν Μοντανά, όταν οι Τούρκοι προσπάθησαν να τον εξευτελίσουν μιλώντας ακόμα και για προσωπική του υπόθεση, είναι στα υπέρ του. Όμως δεν είναι στα θετικά του, αν πραγματικά σκέφτεται την απαράδεκτη λύση της διχοτόμησης ή των δύο κρατών. Είναι μέγα πολιτικό αλλά και ιστορικό λάθος, έστω και αν η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων –αν και δεν το λέει φωναχτά– αυτό επιθυμεί.

Η δήλωσή του για το νομοσχέδιο ήταν ατυχής. Δεν ήταν ατυχής η τροπολογία για την οποία εκνευρίστηκε και τα έβαλε με σημαντικούς φίλους της Ελλάδας και της Κύπρου στο Κογκρέσο. Γιατί δεν διαμαρτυρήθηκε η Αθήνα; Διότι προφανώς είδε τα καλά του νομοσχεδίου, που κατά 97% είναι υπέρ των ελληνικών και κυπριακών συμφερόντων.

Φιλοαμερικανό δεν μπορεί να με χαρακτηρίσει κανείς, διότι δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες συμμετείχαν στο διπλό έγκλημα εναντίον της Κύπρου, το φρικτό καλοκαίρι του 1974. Η έρευνα που κάναμε με τον Κώστα Βενιζέλο στα αμερικανικά αρχεία απέδειξε αυτό που πιστεύαμε σχεδόν όλοι: ότι ο Χένρι Κίσινγκερ έκαψε με τις αποφάσεις του το νησί μας.

Όμως, λόγω της αντιαμερικανικής στάσης της Τουρκίας, οι Αμερικανοί άρχισαν να ξυπνούν. Το γνωρίζει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, όπως και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος είναι και αριστερός και ηγείται της πιο ριζοσπαστικής και αντιαμερικανικής Αριστεράς στην Ελλάδα. Ο κ. Τσίπρας εκμεταλλεύεται αυτή την αλλαγή και προχώρησε και σε στρατιωτικές συμφωνίες με τους Αμερικανούς. Ο κ. Αναστασιάδης γιατί διστάζει;
Γιατί ενοχλείται από την απαίτηση των Αμερικανών να ελεχθεί το διεφθαρμένο τραπεζικό σύστημα; Έπρεπε να υποστηρίξει αυτή την έρευνα. Ποιος έριξε την Κύπρο στα βράχια και την οδήγησε στο μνημόνιο με απώλειες δισεκατομμυρίων για τους πολίτες; Μα ποιος άλλος; Το διεφθαρμένο πολιτικό και τραπεζικό σύστημα. Πλήρωσε κανείς; Η Λευκωσία έχει τα στοιχεία. Οι Αμερικανοί ίσως να έχουν και περισσότερα. Ίσως να έχουν ονόματα και διευθύνσεις.
Ενοχλεί και η αναφορά στη Ρωσία. Κατανοητό διότι πρόκειται για θέμα κυριαρχίας της Κύπρου. Αλλά το νομοσχέδιο είναι αμερικανικό. Ο Πρόεδρος έπρεπε να σηκώσει το τηλέφωνο και να εκφράσει τις αντιρρήσεις του. Έχει κάθε δικαίωμα. Ήταν λάθος ότι τα έβαλε με τους φιλέλληνες γερουσιαστές και τους ομογενείς που εμπνεύστηκαν αυτό το νομοσχέδιο. Εργάστηκαν πολλοί άνθρωποι στην Ουάσινγκτον, την Αθήνα, τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ. Διότι δημιουργείται μία στρατηγική συμμαχία, η οποία μπορεί να αλλάξει τη μοίρα της Ελλάδας και της Κύπρου, ανεξάρτητα αν η Αμερική «τα βρει» ή όχι με τους Αμερικανούς. Ο άξονας Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας δεν θα πειραχθεί. Και αξίζουν συγχαρητήρια στον κ. Αναστασιάδη, στον αποθανόντα Πρόεδρο Χριστόφια, που παρά την ιδεολογία του πίστευε στις τριμερείς, στον κ. Τσίπρα, στον κ. Σαμαρά και άλλους Έλληνες και Κύπριους ηγέτες. Ποια μύγα τσίμπησε τώρα τον κ. Αναστασιάδη; Η ρωσική;

Πολλοί δικηγόροι και λογιστές στο νησί παίζουν το ρωσικό οικονομικό παιγνίδι. Οι περισσότεροι είναι… δεξιοί. Αλλά το χρήμα «διευθετεί» και τα θέματα της ιδεολογίας. Δυστυχώς. Η οικονομική διείσδυση της Ρωσίας είναι άνευ προηγουμένου. Ελέγχει μεγάλο μέρος της Εκκλησίας, μπορεί και της κοινωνίας. Λέγεται ότι εισήλθε μέσω δικών της ανθρώπων και σε μέσα ενημέρωσης. Θα δούμε και χειρότερα; Μπορεί… Ευτυχώς μερικοί παραμένουν όρθιοι και παλεύουν, αν και τους κυνηγά το σύστημα.

Οι φιλέλληνες γερουσιαστές και οι ομογενείς πρόσφεραν με αυτό το νομοσχέδιο μεγάλη εθνική υπηρεσία. Αν θέλει να το «σκοτώσει» το πολιτικό και το τραπεζικό σύστημα να βγουν αντρίκεια και να το ανακοινώσουν. Διαφορετικά δικαιούμαστε να πιστεύουμε ότι τα συμφέροντα μίας ξένης δύναμης εξυπηρετούνται με την εξαφάνιση του νομοσχεδίου.

Όσον αφορά τους Αμερικανούς, πρέπει επιτέλους να παραδεχθούν τα τραγικά λάθη τους εναντίον του Ελληνισμού και να τα διορθώσουν. Η Κύπρος δεν είναι προς πώληση στην Τουρκία, και θα αντισταθούμε σε κάθε σχέδιο που την προσφέρει στο πιάτο στην κατοχική δύναμη. Να το ξέρουν αυτό οι Αμερικανοί, που παίζουν βλακώδη παιγνίδια και τα γνωρίζουμε.

Είναι ξεκαθαρισμένα, λοιπόν, τα πράγματα… Θέλουν την Κύπρο και την Ελλάδα στη σφαίρα επιρροής τους. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να κάνουν το επιπλέον βήμα οι Αμερικανοί. Οι ίδιοι το γνωρίζουν. Και πρέπει να μάθουν όχι μόνο να απαιτούν, αλλά και να δίνουν…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Όταν φεύγει ένας ηγέτης, οι αντίπαλοί του ξεχνούν τα μύρια που του καταμαρτύρησαν. Ξεχνούν και τι τους απάντησε. Πάντα σε ένα πολεμικό κλίμα. Είναι επίσης γνωστό ότι μπροστά στο φέρετρο και για μερικές ώρες, ίσως και ολίγες ημέρες, βάζουν τα σπαθιά στη θήκη τους. Και μετά το σπορ της «αντιπαράθεσης», όπως το έχουν ονομάσει, συνεχίζεται… Ύστερα από μία μεγάλη μάχη με τις αρρώστιες που τον ταλαιπωρούσαν, ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο έκτος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, έφυγε. Στην κηδεία του ήταν όλοι. Σύντροφοι, φίλοι και πολιτικοί και κομματικοί «εχθροί». Περίσσεψαν τα καλά λόγια, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις. Το ερώτημα είναι τι εννοούν από αυτά που είπαν για τον Δημήτρη Χριστόφια. Διαβάζοντας τις δηλώσεις των «εχθρών» αναρωτιέται κανείς πότε έλεγαν αλήθεια; Όταν τον έβριζαν εν ζωή ή όταν τον τιμούσαν στον θάνατο.
Δεν υπήρξα κομματικός φίλος του αποθανόντος Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά ένας κανονικός φίλος. Και η φιλία προέκυψε από τη δεκαετία του ’90, καθώς συμφωνούσαμε στην ανάγκη να προστατευθεί η πατρίδα και ο λαός της. Δεν συμφωνούσαμε σε ιδεολογικό επίπεδο, διότι το ΑΚΕΛ «νέρωσε το κρασί του», ούτε στη μορφή λύσης του Κυπριακού, αλλά δεν τσακωθήκαμε ποτέ. Ούτε όταν δεν χειρίστηκε ορθά την τραγωδία στο Μαρί, ούτε όταν δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα ότι «η οικονομία πήγαινε κατά διαόλου».
Πικράθηκε με τη σκληρή κριτική, αλλά γνώριζε πως δεν γινόταν διαφορετικά. Τα συζητήσαμε, τελευταία φορά που βρεθήκαμε, στον ιστορικό Μυστρά. Ήταν φανερό ότι η αρρώστια άρχισε να τον νικά. Αιωνία να είναι η μνήμη του Δημήτρη Χριστόφια. Και, όπως συμβαίνει πάντα, η Ιστορία θα αποφασίσει για την πολιτική του πορεία, όχι εμείς… Είπε μία κουβέντα ο γιος του ο Χρίστος, που μακάρι να λεγόταν για όλους τους πολιτικούς: Φεύγεις όπως ήρθες, με τα χέρια καθαρά. Έντιμος, αξιοπρεπής και ακέραιος ώς το τέλος…
apopseis.com