Έχουν συμφωνήσει «κάτι» με την Τουρκία;

«Ο Έλληνας υπουργός μίλησε για την ανατολική Μεσόγειο: Η Τουρκία έχει δικαιώματα», τιτλοφορεί το άρθρο της η φιλοκυβερνητική Sabah.

Οι δηλώσεις Κατρούγκαλου για τα δικαιώματα της Τουρκίας στα ενεργειακά, σε βάρος, προφανώς, των αντίστοιχων ελληνικών δικαιωμάτων, μας δημιουργούν εύλογη ανησυχία. Πρώτον, δεν έχει υπάρξει κάποιου είδους συνεννόηση με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις. Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ της σαθρής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας να δεσμεύει με τέτοιες θέσεις την χώρα στο διηνεκές. Διότι αυτές οι δηλώσεις μπορούν και θα αξιοποιηθούν από την Τουρκία....

Τι ακριβώς είπε ο κ. Κατρούγκαλος; «Πώς μπορεί κάποιος να αποκλείσει από αυτή την περιοχή την Τουρκία η οποία έχει τόσα χιλιόμετρα ακτή στη Μεσόγειο. Κανείς δεν ισχυρίζεται το αντίθετο από αυτό».

Πάμε καταρχήν στην ουσία! Η Ελλάδα έχει δύο ισχυρά όπλα. Το πρώτο είναι ότι τα διεθνή δικαστήρια έχουν δικαιώσει περιπτώσεις σαν κι αυτές του Καστελόριζου. Και η δεύτερη ότι και μία τρίτη χώρα, η Αίγυπτος, αποδέχτηκε ότι θα έπρεπε να συμφωνήσει για την δική της ΑΟΖ με την Ελλάδα και την Κύπρο και όχι με την Τουρκία. Αυτά είναι δύο πολύ ισχυρά χαρτιά.

Μήπως θα έπρεπε να πάμε με την Τουρκία σε έναν ευρύτερο διάλογο και να λύσουμε τα όποια προβλήματα, κάνοντας, ενδεχομένως, και ορισμένες υποχωρήσεις; Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης. Μπορεί να πρέπει να πάμε, μπορεί και να μην πρέπει. Το θέμα είναι ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το αποφασίσει ένας υπουργός μιας παραπαίουσας κυβέρνησης που βρίσκεται μάλιστα και στο τέλος της θητείας της. Τέτοιου είδους σοβαρές αποφάσεις λαμβάνονται σε εθνικό επίπεδο και ύστερα από συνεννόηση των πολιτικών δυνάμεων.

Από την πρώτη στιγμή που ο κ. Τσίπρας διοργάνωσε εκείνο το αποτυχημένο ταξίδι Ερντογάν στην Αθήνα, φάνηκε ότι κάτι συνέβαινε. Ότι κάτι υπήρχε στο παρασκήνιο. Όπως ακριβώς συνέβη και με τις Πρέσπες! Σαν να είχε αναλάβει ο κ. Τσίπρας την υποχρέωση να φέρει σε πέρας κάποιες αποστολές, να υλοποιήσει κάποιες παρασκηνιακές συμφωνίες. Θεωρίες συνομωσίας; Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας φρόντισε με την στάση του να ενισχύσει αυτή την φωτιά της καχυποψίας. Αν ήθελε θα είχε κάνει τα πράγματα με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Αλλά δεν θέλησε. Ήταν επιλογή του να χρησιμοποιήσει ακόμη και την εξωτερική πολιτική για μικροκομματικά οφέλη.

Στις Πρέσπες, λοιπόν, αγνοήθηκε ο ελληνικός λαός και δεν επιδιώχτηκε συζήτηση με τα άλλα κόμματα. Ας μην συμβεί το ίδιο και με τα ελληνοτουρκικά. Και θα πρέπει να βγουν και να ξεκαθαρίσουν ότι δεν έχει συμβεί κάτι περίεργο στο παρασκήνιο. Ότι δεν υπάρχει κάποιου είδους δέσμευση με την Τουρκία ή με κάποιον ισχυρό αυτού του πλανήτη.

Θανάσης Μαυρίδηςthanasis.mavridis@liberal.gr 

Ταυτόχρονη δημοσίευση με την στήλη Πετριές της εφημερίδας Φιλελεύθερος της Παρασκευής 22 Μαρτίου.