Σπασμένα τριαντάφυλλα

Η συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίζει τον ξεριζωμό, τον διωγμό και τον θάνατο των Ελλήνων που επί αιώνες ζούσαν στο έδαφος των σημερινών Σκοπίων. Γιατί δεν είναι οι Σλάβοι, ή οι Βούλγαροι, εκείνοι που εκδιώχτηκαν από την περιοχή αλλά οι Έλληνες

. 

Άρθρο του Γιώργου Μιχαήλ[1]

Μια κλωστή χωρίζει το παρόν από το μέλλον. Δυστυχώς όσοι λαμβάνουν αποφάσεις εις βάρος του μέλλοντος μας – όπως οι 153 που υπερψήφισαν στις 25 Γενάτη 2019 την Συμφωνία των Πρεσπών για κάποια συγκυριακή εξασφάλιση πρόσκαιρων δικών τους συμφερόντων – είναι σίγουρο πως θα πληρώσουν βαρύτατο τίμημα. Την αιώνια ιστορική λήθη. Ωστόσο αξίζει κάποιος να ανοίξει τα μάτια σε αυτόν τον θαυμάσιο λαό των Ελλήνων....

Γιατί το θέμα του ονόματος των Σκοπίων δεν αποτελεί απλά ένα ακόμα εθνικό ζήτημα, στην πλάτη του οποίου οι πολιτικοί θα παζαρέψουν τα ιδιοτελή συμφέροντα τους. Γιατί είναι ίσως η πρώτη φορά μετά το 1922 που το σύγχρονο Ελληνικό κράτος, ξεκάθαρα ετοιμάζεται να αποδεχτεί την απώλεια ενός σημαντικού εδάφους της Ελληνικής εδαφικής κληρονομιάς. Χωρίς κανένα ενδοιασμό!!! Μιας και η εφαρμογή της συμφωνίας των Πρεσπών στο μέλλον θα ισοδυναμεί με σεισμική δόνηση στα θεμέλια του Ελληνικού έθνους.

Γιατί μέχρι τώρα η Ελλάδα δεν έχει αποδεχτεί απώλεια εδάφους στην Ήπειρο, στην Μακεδονία και στην Κύπρο. Έχει μόνο αναγκαστικά υπογράψει την συνθήκη της Λωζάννης το 1923 μετά από μια πολυετή, αιματηρή και μανιασμένη σύγκρουση με τους Τούρκους. Πολεμώντας για ότι πιο ιερό αναγνωρίζει σύσσωμη η ανθρωπότητα, που δεν είναι άλλο από το δικαίωμα της επιβίωσης. Ωστόσο τότε η Ελλάδα δεν είχε άλλη επιλογή παρά να υπογράψει εκείνη την συνθήκη, σαν αποτέλεσμα της οδυνηρής ήττας που υπέστη στο μέτωπο της Μικράς Ασίας. Από την οποία όμως σμιλεύτηκε, απόκτησε υπόσταση και ουσιαστικά γεννήθηκε το νέο Ελληνικό έθνος. Ήταν μια αποδοχή κακής συμφωνίας αναπόφευκτη δεδομένων των τότε ιστορικών και γεωπολιτικών συγκυριών.

Η συμφωνία  των Πρεσπών ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την τελευταία συμφωνία που υπογράφτηκε και αφορούσε εθνικό εδαφικό ζήτημα. Η συμφωνία των Πρεσπών αναγνωρίζει τον ξεριζωμό, τον διωγμό και τον θάνατο των Ελλήνων που επί αιώνες ζούσαν στο έδαφος των σημερινών Σκοπίων. Ο γνωστότερος των οποίων υπήρξε ο Γιώργης Ζορμπάς, που ενέπνευσε τον Καζαντζάκη να γράψει το μυθικό διήγημα «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά». Μεγάλος έλληνας πατριώτης που πέθανε από ασιτία στα Σκόπια κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Ντροπή για τον Ελληνισμό. Για όλους εκείνους που μέσα στην Ελλάδα υποστηρίζουν πως τα ιστορικά αυτά γεγονότα δίνουν το δικαίωμα στους Σκοπιανούς να αναγνωριστούν ως «Βόρεια Μακεδονία», τότε πρέπει κάποιος να τους εξηγήσει πως ακριβώς για τον ίδιο λόγο δεν είμαστε υποχρεωμένοι εμείς σαν Έλληνες να τους αναγνωρίσουμε.

Γιατί εάν οι Σλάβοι έχουν το δικαίωμα να διώχνουν δια της βίας τους Έλληνες από την πανάρχαια γη τους, τότε και οι Έλληνες έχουν δικαίωμα να διεκδικήσουν την χαμένη αυτή γη με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν. Όσο για εκείνους που προτείνουν ονομασίες όπως ΝΕΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, κάποιος πρέπει να τους εξηγήσει πως εάν μια ονομασία σαν αυτήν έπρεπε να δοθεί σε κάποια περιοχή της Μακεδονίας, αυτή θα έπρεπε να είναι η ελεύθερη Μακεδονική γη εντός του Ελληνικού κράτους που περιλαμβάνει όλη την πανάρχαια Μακεδονία που έφτανε μέχρι το Μοναστήρι και όχι μόνο.

Γιατί δεν είναι οι Σλάβοι, ή οι Βούλγαροι, εκείνοι που εκδιώχτηκαν από την περιοχή αλλά οι Έλληνες. Δεν αποτελεί λοιπόν το ζήτημα των Σκοπίων μια απλή διευθέτηση του ονόματος ενός κράτους. Το θέμα αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό και σχετίζεται με το δικαίωμα κυριαρχίας γειτονικών εθνών επάνω σε διεκδικούμενο έδαφος. Αυτό είναι και το κύριο στοιχείο της υπόθεσης αυτής, που με περίσσια μαεστρία οι πολιτικοί ανήγαγαν σε ένα απλό θέμα ονοματοθεσίας σε ένα δήθεν νεοσύστατο κράτος. Υπογράφοντας και επικυρώνοντας την συμφωνία αυτή το σύγχρονο Ελληνικό κράτος παραιτείται, επί του παρόντος τουλάχιστον, από οποιοδήποτε δικαίωμα διεκδίκησης επάνω στο χαμένο Μακεδονικό έδαφος.

Είναι καλό ωστόσο να γνωρίζουν οι πολιτικοί και όσοι άλλοι συμφωνούν με αυτήν την πράξη ότι «η υπογραφή ενός εγγράφου δεν σημαίνει τίποτε». Ο νόμος του ισχυρού είναι πάντοτε ο μοναδικός νόμος που διέπει τις ιστορικές εξελίξεις. Οπωσδήποτε, «είναι καταδικασμένη να αποτύχει η όποια συμφωνία θεσπίζεται για να καθορίσει την τύχη Εθνικής εδαφικής επιφάνειας που βασίζεται στην λογική της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας».

Επίλογος

Γιατί η Εθνική κληρονομία δεν μπορεί να παζαρευτεί από κανέναν. Αποτελεί κομμάτι και ψυχή της ύπαρξης του κάθε ανθρώπου. Κανένας μα κανένας δεν μπορεί να διαχωρίσει την ψυχή από το σώμα επικυρώνοντας απλά ένα χαρτί. Η Μακεδονία, όπως και οποιαδήποτε άλλη χαμένη προς το πάρων Ελληνική περιοχή,  δεν θα μετατραπούν ποτέ σε σπασμένα τριαντάφυλλα. Γιατί παντού και πάντοτε όποιος νιώθει Έλληνας, δεν πρόκειται να αφήσει τα όνειρα του να πέσουν βαριά τραυματισμένα και να τσακιστούν από ένα ανιαρό καθεστώς που δεν σέβεται Θεό, Έθνος και αρχές. Γιατί όποιου ανθρώπου οι Ελληνικές φλέβες χτυπούν και τον γεμίζουν ζωή, πάντα θα διατηρεί μια άσβεστη φλόγα, έναν ακατανίκητο πόθο και μια σκέψη σαν χάδι που θα στροβιλίζει στο μυαλό του. Να τον αξιώσει μια ημέρα να ζήσει σε μια Ελλάδα σαν αυτήν που ονειρευτήκαν 100 χρόνια πριν οι τελευταίοι πρόγονοι μας

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης, 2017.

Πηγή