Από τον Γιώργο Κ. Στράτο
Η είδηση είναι πολύ θλιβερή.....
Σε λύκειο των Χανίων η διεύθυνση του σχολείου κάλεσε γονέα, για να τον ενημερώσει για επεισόδιο με πρωταγωνιστή τον γιο του. Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης ο γονέας βιαιοπράγησε κατά του διευθυντή. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο Αυτόφωρο, που επέβαλε στον δράστη ποινή φυλάκισης 6 μηνών με τριετή αναστολή για το αδίκημα της απλής πρόκλησης σωματικών βλαβών. Είναι βέβαιο ότι δεκάδες παρεμφερή περιστατικά, έστω χαμηλότερης έντασης, συμβαίνουν καθημερινά σε όλα τα σχολεία της επικράτειας, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Τα δημιουργεί η λανθασμένη αντίληψη πολλών γονιών, οι οποίοι έχουν μπερδέψει τον ρόλο τους σε σχέση με αυτόν των εκπαιδευτικών. Με αποτέλεσμα, από την αυτονόητη σχέση συνεργασίας που θα πρέπει να υφίσταται μεταξύ τους, να έχουμε οδηγηθεί ουσιαστικά στην ακύρωση των δασκάλων από την αυξανόμενη παρέμβαση γονιών στο έργο τους.
Οι διευθυντές των σχολείων μας, υπό το βάρος ενός νομικού πλαισίου που αφήνει ουσιαστικά απροστάτευτους τους καθηγητές, αναγκάζονται να ερευνούν ακόμη και την παραμικρή παράλογη καταγγελία του γονέα εις βάρος τους. Eτσι, ενώ στις χώρες με αναπτυγμένα εκπαιδευτικά συστήματα ο παρεμβατισμός των γονέων στο σχολείο αντιμετωπίζεται ως σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα με συμβουλευτικά-προληπτικά μέτρα γι’ αυτούς που τον επιχειρούν, στη χώρα μας δυστυχώς έχουμε καταντήσει να θεωρείται δυναμικός τρόπος διεκδίκησης ποιότητας εκπαίδευσης για τα παιδιά μας.
Αυτό το παζλ, που οδηγεί στην αγραμματοσύνη τη συντριπτική πλειονότητα των Ελληνοπαίδων μέσω της υποβάθμισης κατεξοχήν της δημόσιας εκπαίδευσης, έρχεται να συμπληρώσει η συστηματική απαξίωση των εκπαιδευτικών από τα ΜΜΕ και μέρος των πολιτικών, η οποία έχει λάβει τρομακτικές διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Επείγει να αποκατασταθεί η σχέση εμπιστοσύνης των γονιών προς τους εκπαιδευτικούς. Και, για να γίνει αυτό, επιβάλλονται ορισμένες συμπεριφορές.
Είναι αδιανόητο γονείς να απαξιώνουν τους εκπαιδευτικούς μπροστά στα παιδιά τους. Τη στιγμή εκείνη διαρρηγνύουν τη σχέση του σεβασμού, της εκτίμησης και της συμπάθειας που πρέπει να τρέφει ο μαθητής προς τον δάσκαλο. Την πιο σημαντική από τις σχέσεις, πάνω στις οποίες βασίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία.
Επίσης, καλό είναι να απαλλαγούμε όσο γίνεται από το «σύνδρομο της κουκουβάγιας»! Τα παιδιά μας δεν είναι ούτε τα πιο καλά ούτε τα πιο έξυπνα στον κόσμο. Συνεπώς δεν χρειάζονται δικαιολογίες για όσα κάνουν ή δεν κάνουν. Η ανάληψη της ευθύνης, άλλωστε, είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην ωριμότητα του χαρακτήρα τους. Αντιθέτως η απαλλαγή από αυτήν τα οδηγεί σχεδόν πάντα σε δραματικά αδιέξοδα.
Επίσης, το ότι μπορεί να τα διαβάζουμε στο σπίτι δεν σημαίνει ότι γνωρίζουμε και τα μαθήματά τους καλύτερα από τους καθηγητές τους! Οπως βεβαίως οφείλουμε να αποδεχθούμε ότι οι εκπαιδευτικοί ξέρουν καλύτερα από μας τι είναι καλό για το παιδί μας στα παιδαγωγικά θέματα και συνεπώς οφείλουμε να τους αφήνουμε να κάνουν τη δουλειά τους ως παιδαγωγοί και όχι να προσαρμόζονται στις δικές μας απόψεις.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος με το παραμικρό να τρέχουμε στο σχολείο τους είτε για να διαμαρτυρηθούμε είτε για να «καθαρίσουμε» για λογαριασμό τους. Γνωρίζουμε και από τα δικά μας μικράτα ότι τα περισσότερα από τα «παράπονά» τους είναι της στιγμής, μεγεθυμένα από τις υπερβολές της ηλικίας τους και όχι κάτι σοβαρό. Και προφανώς μιλάμε για περιπτώσεις που δεν έχουν ξεφύγει από τα ανεκτά όρια κοινωνικής συμπεριφοράς.
Καλό είναι, τέλος, να θυμόμαστε πάντα ότι στο σχολείο πάνε για να γίνουν άνθρωποι και όχι για να μπουν στο πανεπιστήμιο. Οτι αυτό πρέπει να είναι μια επιλογή και μια προσπάθεια δική τους, και όχι μια δικαίωση και επιβράβευση της δικής μας επένδυσης πάνω τους, όσα και αν μας κοστίζει σε χρόνο και χρήμα. Οτι εκτός από τη δική τους πρέπει να εξακολουθήσουμε και εμείς να έχουμε ζωή. Εκτός αν, για να τη βρούμε, πρέπει να κάτσουμε ξανά στα θρανία!
*Δικηγόρος - δημοσιογράφος
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου