Κύμα

Όπως σιγά σιγά ξεκινούν τα νερά ενός χείμαρρου και στο τέλος παρασύρουν τα πάντα στο διάβα τους, έτσι και η φύση επαναφέρει ξανά σαν χάδι στην σκέψη όλων των Ευρωπαίων την ιδέα την πατρίδας.

Άρθρο

– του Γεωργίου Μιχαήλ[1]

Μια ιδέα που μοιάζει σαν την αγκαλιά της μάνας η οποία τόσο πολύ έχει λείψει από ένα μετανάστη. Μια ιδέα η οποία αλλάζει σιγά σιγά τα συναισθήματα των ανθρώπων και στην Ελλάδα. ...

Συναισθήματα που με την σειρά τους ξυπνούν το γνωστό καρδιοχτύπι του έρωτα και του πάθους όταν το βλέμμα μας έρθει αντιμέτωπο με την γαλανόλευκη σημαία.

Μια σημαία που, κάποιες άκαρδες κουρδισμένες από κάποιον ψυχικά αλλοιωμένο άνθρωπο μηχανές, καίνε μέσα στην περήφανη Ελληνική πρωτεύουσα χωρίς να τιμωρούνται. Χωρίς κανένας να σκέπτεται πως αυτή η πράξη ανοίγει τεράστιες πληγές στις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.

Ανθρώπων που μεγάλωσαν με το όνειρο να αντικρίζουν αυτήν την σημαία σε όλες τις περιοχές, από τις οποίες ξεριζώθηκε οποίος μιλούσε την ίδια γλώσσα με εμάς. Ανθρώπων οι οποίοι αισθάνονται ελεύθεροι, μόνο όταν η σημαία αυτή κυματίζει περήφανα κάτω από τον ουρανό που σκεπάζει το έδαφος πάνω στο οποίο ζουν.

Δεκαετίες τώρα, αυτή η συντριβή της ψυχής και της ελευθερίας, μας φουντώνει καθημερινά το αίσθημα της διαμαρτυρίας μέσα μας. Αναγκάζει το αίμα μέσα στις φλέβες μας να ρέει με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς. Αφυπνίζοντας έτσι από τον λήθαργο όλα εκείνα τα στοιχεία που αιώνες τώρα μεταφέρονται, από γενιά σε γενιά, στον κάθε ένα από εμάς δια μέσου της αλυσίδας της ζωής.

Μιας αλυσίδας τόσο ισχυρής, που όσους κρίκους και να χάσει, θα συνεχίσει να υπάρχει πολλούς αιώνες αφού κλείσουμε μια για πάντα τα μάτια μας. Μια αλυσίδα που είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρήσουμε ακέραια και για τις επόμενες γενιές.

Μια αλυσίδα, που μάταια προσπαθεί να σπάσει όλο αυτό το υπόγειο σύστημα, που έχει στηθεί πάνω στις πλάτες μας χωρίς να το καταλάβουμε. Ένα σύστημα το οποίο με έναν εντελώς ανεπαίσθητο τρόπο προσπαθεί να μας μετατρέψει σε αναξιοπαθούντες. Οι οποίοι αντιπροσωπεύονται από γεμάτους ντροπή γυρολόγους πολιτικούς.

Πολιτικοί που εκμεταλλεύονται τον κρατικό κορβανά για να γυρίζουν σαν επαίτες: από την Ουάσιγκτον στις Βρυξέλλες και από τις Βρυξέλλες στην Μόσχα. παρακαλώντας γονατιστοί για οίκτο. Πολιτικοί, που αντί να διατρανώνουν σε όλους εμάς πως κανένας δεν μπορεί να μας βοηθήσει, εάν πρώτοι εμείς δεν βοηθήσουμε τους εαυτούς μας. Πολιτικοί που ντροπιάζουν τους δικούς τους εαυτούς με την σημερινή εικόνα της Ελλάδας και την παθητική συμπεριφορά τους.

Σε μια ΕΕ που καταρρέει δεν πρέπει ωστόσο να επιτρέψουμε να μας παρασύρει στην άβυσσο μαζί της. Μια άβυσσο που θα είναι βαθιά και σκοτεινή. Τόσο σκοτεινή όσο στην περίοδο κατά την οποία δεν υπήρχε καν Ελληνικό κράτος.

Γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται κίτρινα γιλέκα. Γιατί η Ελλάδα δεν είναι Γαλλία. Γιατί η Ελλάδα δεν εκφράζεται από το πνεύμα και την θέληση μιας ασθενικής Γερμανογαλλικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί μόνο το πανάρχαιο πνεύμα και η αλύγιστη ψυχή της Ελλάδας μπορούν να αποτελεστούν τους δημιουργούς μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μιας ΕΕ που δεν θα γεννά κίτρινα γιλέκα, Καταλανούς αποσχιστές και «κρυφο-εθνικοσοσιαλιστές» Γερμανούς πολιτικούς και γραφειοκράτες. Αλλά ισχυρούς στη σκέψη και στη θέληση ανθρώπους. Ανθρώπους ισάξιων εκείνων που με αυταπάρνηση πολέμησαν και νίκησαν την Ναζιστική Γερμανία στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ανθρώπους που θα έχουν την διάθεση να υπερασπιστούν με φανατισμό τις ιδέες της πατρίδας και μιας ισχυρής Ένωσης Ευρωπαϊκών κρατών. Μια ΕΕ που πρέπει να διαλυθεί και να οικοδομηθεί από την αρχή. Η Ελλάδα αποτέλεσε την αφορμή για να μπορέσουν να φανούν τα κενά της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να αποτελέσει την αφορμή της δημιουργίας, μιας νέας πιο δυνατής ΕΕ.

Πρώτα όμως πρέπει να αλλάξουν η σκέψη, τα συναισθήματα και η κατεύθυνση των ανθρώπων που αποτελούν την ψυχή της Ελλάδας και της ΕΕ. Πρέπει να ανασύρουμε από μέσα μας το σθένος για να αποτινάξουμε από επάνω εμάς αυτό το σύννεφο της ανασφάλειας.

Γιατί είναι πάνω σε αυτήν την ανασφάλεια οι πολιτικοί στην Ελλάδα και στην ΕΕ χτίζουν την δική τους ξεχωριστή κοινότητα. Μια κοινότητα που δεν χωρά όλους όσους πραγματικά αγαπούν την πατρίδα τους. Αλλά όσους σκύβουν το κεφάλι για να εξασφαλίσουν τα απολύτως απαραίτητα για να ζήσουν.

Πρέπει να αντλήσουμε την δύναμη ώστε να πάρουμε την απόφαση, πως το πιο σημαντικό στοιχείο της υπόστασης μας είναι το Έθνος μας και η Ήπειρος μας. Για την επιβίωση και των δυο πρέπει να παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις.

Ακολουθώντας τα χνάρια των προηγούμενων από εμάς σαν εναλλασσόμενες εικόνες μέσα στο μυαλό μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα κύμα. Το οποίο θα πνίξει καθετί παλιό και σκοτεινό.

Ένα κύμα που θα ανοίξει το δρόμο της επιστροφής στην δόξα του παρελθόντος. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Το σημείο της ιστορικής καμπής είναι σήμερα, τώρα, αυτήν την στιγμή. Πρέπει να το αντιληφθούμε, να το νιώσουμε και να το εκμεταλλευτούμε. Πρέπει να εξακολουθήσουμε την πορεία που ήδη χαράσσουν άλλα Ευρωπαϊκά έθνη.

Έθνη τα οποία έχουν καταλάβει την ιστορική συγκυρία της εποχής μας. Η Αμερική αποδυναμώνεται και απλά καταβάλει την τελευταία της προσπάθεια να κρατηθεί στη ηγεμονική της θέση. Η Ρωσία, η Κίνα αλλά και η σημερινή ΕΕ ήδη αμφισβητούν αυτήν την ηγεμονία.

Πρέπει να καταλάβουμε πως τα επόμενα χρόνια θα είναι τα πιο καθοριστικά για την εξέλιξη της ζωής μας και της Ελλάδας. Γι αυτό πρέπει να σταματήσουν να καίγονται οι Ελληνικές σημαίες. Γι αυτό πρέπει να σταματήσουν οι άσκοπες διαδηλώσεις. Γι αυτό πρέπει να σταματήσουν οι καταστροφικές απεργίες.

Γι αυτό πρέπει το κράτος να υποχωρήσει και να μας αφήσει να ανασάνουμε. Γι αυτό πρέπει να δυναμώσουμε την ψυχή και το πνεύμα μας. Γιατί πρέπει οι παλμοί των ψυχών μας να χτυπούν στον ίδιο ρυθμό σαν μια πανίσχυρη καρδιά.

Γιατί πρέπει η σκέψη και τα συναισθήματα όλων μας να συμπίπτουν κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό. Γιατί πρέπει όλοι μας να δράσουμε σαν χείμαρρος που δεν τον σταματά κανένας βράχος ώσπου να φτάσει στην θάλασσα.

Σαν κύμα που δεν το σταματά κανένας κυματοθραύστης. Καμία χιονοστιβάδα που ξεκινά σιγά σιγά και στο τέλος παρασύρει ότι κακό και άσχημο έχει φυτευτεί στις καρδιές και στο μυαλό μας. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να πετύχουμε εάν συνδυάσουμε την ειρήνευση με τον φανατισμό.

Φανατισμό για την πατρίδα μας, διατηρώντας ταυτόχρονα ειρήνη στην ψυχή μας. Ακριβώς όπως το ήσυχο κύμα σταδιακά μετατρέπεται σε τεράστιο και θηριώδες σκεπάζοντας τα πάντα γύρω του.

Πρέπει όλοι να αποφασίσουμε πως όλοι αυτοί οι μικροί καθημερινοί μας στόχοι, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το λιθαράκι του κάθε ενός από εμάς, στο χτίσιμο της βάσης για την επίτευξη ενός άλλου πολύ μεγαλυτέρου στόχου.

Ενός στόχου ο οποίος τρέφει τα όνειρα μας με ένα θεραπευτικό τρόπο που δεν μπορεί να περιγραφτεί με λόγια. Όταν όλη αυτή η ενέργεια συσσωρευτεί, θα απελευθερωθεί σαν τον κεραυνό πριν την καταιγίδα. Μια καταιγίδα που ωστόσο θα μοιάζει με δάκρυα χαράς.

Επίλογος

Δάκρυα τα οποία μπορούν κυλίσουν, μόνο όταν η πατρίδα μας θα είναι και πάλι περήφανη και δυνατή. Γιατί μόνο τότε μπορεί να κυλίσουν αυτά τα δάκρυα και να μας χαρίσουν την γαλήνη. Γιατί μόνο τότε θα έχουμε καταφέρει κάτι σε αυτόν τον κατά τα άλλα μάταιο και εφήμερο κόσμο. Γιατί μόνο τότε θα ξέρουμε πως μάνα μας δεν η Γαλλία αλλά η ΕΛΛΑΔΑ!!!

[1] Ο Γεώργιος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, στέλεχος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κύπρης, 2017.

Πηγή