123 χρόνια συμφοράς. Παρά τους λαϊκούς αγώνες των μαρξιστών σοσιαλ-ληστών

Τρία χρόνια, μετά το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», του Χάρυ του «εκσυγχρονιστή», και εν μέσω Διεθνούς οικονομικού Ελέγχου, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δημοσίευσε στην «Ακρόπολι» του Βλάση Γαβριηλίδη, το αθηναϊκό χρονογράφημα, «τα Χριστούγεννα του τεμπέλη», στο οποίο έδινε μια εικόνα της καθημερινής φτώχειας. ...

Ο μαστρο-Παύλος , ο Πισκολέτος, ο ήρωας του Παπαδιαμάντη έλεγε: 
«Εμένα η φαμίλια μου δουλεύει, εγώ δουλεύω, ο γυιός μου δουλεύει, το κορίτσι πάει στη μοδίστρα. Και μ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε ακόμα να βγάλουμε τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας. Δουλεύουμε για την σπιτονοικοκυρά, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της· ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή». 

Είμαστε στο 2018, και παραμένουμε εντός εκτός και επί τα αυτά. Τώρα αντί για «τα νοίκια της κυρα-Στρατίνας» έχουμε το στεγαστικό. Και επειδή η μέση οικογένεια πληρώνει πιο πολλά για φόρους και λογαριασμούς παρά για φαγητό, ο «μαστρο-Παύλος» , 123 χρόνια μετά θα έλεγε:
«Δουλεύουμε για την Τράπεζα, δουλεύουμε για τους φόρους, δουλεύουμε για τη ΔΕΗ, για την ΚΟΣΜΟΤΕ, δουλεύουμε για τον μπακάλη, για τον μανάβη, για τον τσαγκάρη, για τον έμπορο. Η κόρη θέλει το λούσο της· ο νέος θέλει το καφενείο του, το ρούχο του, το γλέντι του. Ύστερα, κάμε προκοπή». 

Ούτε ένα βήμα έξω από το φαύλο κύκλο. 123 χρόνια στάσιμοι, παρά τους «αγώνες», της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.
Πηγή