Google+ To Φανάρι : Τελικά σε πόσα κομμάτια έχει μοιραστεί η δική μου η πατρίδα; Η κατοχή και οι “κυρίαρχες” βάσεις

Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Τελικά σε πόσα κομμάτια έχει μοιραστεί η δική μου η πατρίδα; Η κατοχή και οι “κυρίαρχες” βάσεις

ΤΟΥ ΠΟΛΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
 Άραγε είναι ολόδικός μας αυτός ο παράδεισος; Άραγε τούτος ο ουρανός ο γαλάζιος, τα καταγάλανα νερά της θάλασσας είναι δικά μας; Ο ήλιος, τα βουνά, τα σπίτια τα παραδοσιακά που στολίζουν τα πανέμορφα χωριά αυτού του νησιού είναι δικά μας;...


Κάτι τέτοιες σκέψεις μπαινοβγαίνουν στο μυαλό όταν ο ήλιος αρχίσει να καίει πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Γιατί με τον ήλιο πάνω απ’ τα κεφάλια μας ένα πρωί, η μοίρα της εναλίας γης μάς έδωσε μια γερή σπρωξιά κατακαλόκαιρα.

Ήρθαν λοιπόν οι ζέστες και μαζί ήρθε και η περίσκεψη. Πόσο δικά μας είναι όλα αυτά που αισθανόμαστε δικά μας, άραγε; Ύστερα από χιλιάδες χρόνια τούτη η γη παιδεύεται ακόμα. Μια εδώ και μια εκεί σαν πανέμορφη ιαπωνική κούκλα, που αλλάζει χέρια ανάμεσα στους κατακτητές… Παρακολουθώντας τις ειδήσεις τις προάλλες σε αμερικάνικο κανάλι, βλέπω να γεμίζει ξαφνικά το πλάνο με ένα χάρτη. Το θέμα ήταν η Συρία… Τι άλλο; Κι η Κύπρος, εκεί, στη φωλιά του λύκου! Θεέ μου, λέω από μέσα μου, μια στραβή να γίνει, μια βομβούλα να πέσει λίγο πιο κάτω κατά λάθος, πάει καήκαμε! Κι όμως είναι τόσο αληθινό. Είμαστε στη φωλιά του λύκου. Παρόλο που όταν είσαι στη φωλιά του λύκου και δεν ανοίγεις το πλάνο να δεις όντως πού βρίσκεσαι, δεν το συνειδητοποιείς!

Βρίσκεσαι στα δυο μέτρα γης που σου αναλογούν και συνεχίζεις τη ζωή σου!

Και δεν είναι μόνο τα όσα συμβαίνουν ένα εκατοστό δίπλα μας, μονάχα. Είναι και τα εντός πατρίδας! Μέσα στη γη που θεωρούμε δική μας, εκεί ξεπροβάλλουν καμαρωτές – καμαρωτές και οι “κυρίαρχες” Βρετανικές Βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας! Εκτάσεως ουκ ολίγων χιλιομέτρων… Γύρω στα 254 km², σε έκταση 150,4 χιλιομέτρων… Να θες να πας το ταξίδι σου ανέμελα και τσουφ, η επιγραφή αναγράφει “Εδώ Βάσεις”.

Με δικό τους στρατό, με δική τους αστυνομία, με δικούς τους δρόμους, όρους, και πάει λέγοντας… Κι εκεί που το τραγούδι του Τόκα λέει ότι η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο, τελικά δεν ισχύει… Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα τρία. Ίσως και στα τέσσερα. Και ποιος ξέρει η ζωή τι μας επιφυλάσσει ακόμα. Απ’ τη μια οι Βρετανοί, λοιπόν, απ’ την άλλη οι Τούρκοι σχεδόν μισό αιώνα τώρα, κι εμείς στη μέση…

Θα μου πεις, δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από τις Βάσεις; Τι να πω. Ναι, να περάσεις μπορείς, για να βγεις απέναντι. Πικ-νικ, πάντως, δεν μπορείς να κάνεις. Ούτε το σουβλάκι σου να το ψήσεις όπου εσύ θες… Μέσα στην πατρίδα σου, λοιπόν, εδώ και δεκαετίες γεννήθηκε η νέα πατρίδα αλλωνών. Με δικούς τους όρους. Υπογράψαμε τη συμφωνία, με κόκκινο μελάνι μάλιστα.

Κι αφού μιλάμε για κόκκινο μελάνι, πάμε και λίγο παραπέρα στο άλλο κομμάτι που κάποτε ήταν όλοδικό μας και τώρα δεν είναι. Πάμε στην υπό κατοχήν Κύπρο… Στο κομμάτι που ναι, μας “επιτρέπεται” να μπαινοβγαίνουμε όποτε θέλουμε. Αλλά είναι υπό κατοχήν. Δικό τους με λίγα λόγια. Εμείς, ειρηνικοί και σιωπηλοί πηγαίνουνε, ψωνίζουμε, μένουνε στα ξενοδοχεία που μας κλέψανε, πληρώνουμε, παίζουμε τον τζόγο μας, τρώμε στα εστιατόρια των απέναντι κι όλα καλά…

Οι μόνες φορές που αντιλαμβανόμαστε το στόμα του λύκου στο οποίο βρισκόμαστε είναι όταν οι γείτονές μας, εκεί, Συρία μεριά, δέχονται βόμβες από τους οποιουσδήποτε… Όταν κάποια παιδάκια κι όχι μόνον σκοτωθούν στη Συρία, ή όταν οι χάρτες του CNN απλωθούν και μας φανερώσουν. Και τότε θα πούμε “αχ εμείς είμαστε αυτοί”. “Είμαστε κι εμείς στο πλάνο”! Εμείς, με τη μισή πατρίδα, κι αυτή σακατεμένη με βασούλες εδώ κι εκεί…

Ας είναι… Έρχεται καλοκαίρι. Θα πασαλειφτούμε τα αντηλιακά μας, θα αράξουμε στην Αγία Νάπα, θα ‘ρθει και η μαύρη επέτειος να βρει τη μαύρη, ως τότε, επιδερμίδα μας, κι όλα καλά…

Και παραδίπλα, ίσως από το iPhone του διπλανού μας στην παραλία να παίζει το άσμα του Μάριου “Η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο”…

Στα πόσα;..


  Πηγή

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου