Θαυμαστοί καινούργιοι μύθοι

Είναι ενδιαφέρουσες οι προϋποθέσεις που θέτει ο κ. Σάλλας, ο οποίος τάσσεται σθεναρά υπέρ του κυβερνητικού μαξιλαριού που κατά τον ίδιο εξασφαλίζει την έξοδο μας από τα μνημόνια  – θεωρώντας ως βασικότερες αφενός μεν μία μέση ανάπτυξη με ρυθμό 2% ετησίως, αφετέρου μία ενάρετη διαχείριση των οικονομικών της χώρας!

Ανάλυση

Ο αξιότιμος πρώην διοικητής της Τραπέζης Πειραιώς, η οποία λέγεται πως ερευνάται για διάφορα σκάνδαλα που ενδεχομένως τον αγγίζουν (πηγή), τάχθηκε ξεκάθαρα με το μέρος της ελληνικής κυβέρνησης, οπότε εναντίον της ΕΚΤ – ισχυριζόμενος πως είναι προτιμότερο το «μαξιλάρι» των 20 δις € από την προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης, για τους εξής λόγους:

(α) Δεν έχουν ανάγκη οι τράπεζες τα «waiver» για τη χρηματοδότηση τους ύψους 5 δις € που λαμβάνουν σήμερα από την ΕΚΤ με μηδενικά επιτόκια, καταθέτοντας ως εγγύηση ομόλογα του ελληνικού δημοσίου – επειδή είναι σε θέση να χρηματοδοτηθούν με REPOS ή μέσω ELA που θα τους κόστιζε «μόλις» μεταξύ 37 και 75 εκ. € ετησίως.

(β) Η προληπτική γραμμή θα απαιτούσε ένα νέο και σκληρό μνημόνιο, καινούργια μέτρα δηλαδή – επί πλέον περιορισμούς και καμία δημιουργία χώρου, για μία έστω μικρή ανεξαρτησία της δημοσιονομικής διαχείρισης. Εκτός αυτού θα έπρεπε να εγκριθεί από τα εθνικά κοινοβούλια των χωρών-μελών της ΕΕ, καθιστώντας ακόμη μία φορά την Ελλάδα το «μαύρο πρόβατο» της Ευρωζώνης (άρα σήμερα δεν είναι!).

Γνωρίζει βέβαια ο αξιότιμος κύριος τραπεζίτης πως δεσμεύσεις για νέα μέτρα έχουν ήδη αναληφθεί για το 2019 και το 2020, ότι έχουν συμφωνηθεί πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% έως το 2022 και 2% στη συνέχεια που εφόσον δεν πετυχαίνονται θα τίθεται αυτόματα σε λειτουργία ο «κόφτης» δαπανών, πως θα συνεχίσουν να απαιτούνται «μεταρρυθμίσεις» από τους πιστωτές, ότι η Ελλάδα έχει υποθηκεύσει τα πάντα, πως το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας (=καταναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις) έχει θεσμοθετηθεί, όπως επίσης οι μαζικοί ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων κοκ.

Επομένως γνωρίζει καλύτερα από όλους μας ότι, η έξοδος από τα μνημόνια αποτελεί όνειρο θερινής νύχτας, κυρίως μετά την υπογραφή του PSI (επάνω γράφημα), ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από μία προσπάθεια παραπλάνησης των Πολιτών για να μην αντιδράσουν – τιμωρώντας την κυβέρνηση για τα τρομακτικά «λάθη» της, αφού δεν πιστεύουμε πως θεωρεί ότι, θα παραμείνει στην εξουσία μετά τη διεξαγωγή εκλογών, στηριζόμενη στο μύθο της καθαρής εξόδου από τα μνημόνια που δεν πείθει ούτε τα μωρά ή τους μωρούς.

Από την άλλη πλευρά τώρα, παρά το ότι επιβεβαιώνει το γεγονός της είσπραξης εκ μέρους της Ελλάδας μόλις 42 δις € από την τρίτη δανειακή σύμβαση ύψους 86 δις € (με την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης θα καταβληθούν ακόμη 5,7 δις € αμέσως και 1 δις € το Μάιο, ενώ με την τέταρτη εάν ποτέ ολοκληρωθεί 11 δις €, οπότε συνολικά 17,7 δις € – άρα θα φτάναμε στα 59,7 δις € από τα 86 δις €, ενώ τα υπόλοιπα θα χαθούν επειδή μεγαλύτερο μέρος τους προοριζόταν για τις τράπεζες/γράφημα), θεωρεί πως ένα μέρος των χρημάτων που θα εισπράξουμε τελικά, μαζί με αυτά που θα αντλήσουμε από τις αγορές έως τότε, θα φτάσουν για το μαξιλάρι των 20 δις € που σχεδιάζει η κυβέρνηση – ενώ θα είναι αρκετό, αφού οι υποχρεώσεις της χώρας μας είναι 19 δις € έως τα τέλη του 2019.

Περαιτέρω, εάν κανείς αντιπαρέλθει τα ελλείμματα που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν το 2018 και το 2019, τα οποία θα έπρεπε να χρηματοδοτηθούν (δεν πρέπει να ξεχνάμε πως έφτασαν στα 4 δις € περίπου το 2016, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος), εάν υποθέσουμε πως το «μαξιλάρι» θα σχηματισθεί κατά 50% από τους πιστωτές και κατά 50% από τις αγορές, θα κοστίζει ετήσια τόκους ύψους 300-400 εκ. €, οι οποίοι δεν είναι καθόλου αμελητέοι – ενώ η προληπτική πιστωτική γραμμή θα είχε μηδενικό κόστος, εάν δεν την χρησιμοποιούσαμε ή ασφαλώς μικρότερο στην αντίθετη περίπτωση, αφού ο ESM μας χρεώνει επιτόκιο 1%, ενώ το σημερινό του 10ετούς ομολόγου μας είναι στα 4,3%.

Ακόμη πιο ενδιαφέρουσες πάντως είναι οι προϋποθέσεις που θέτει ο τραπεζίτης, ο οποίος τάσσεται σθεναρά, με ανιδιοτέλεια φανταζόμαστε, υπέρ του κυβερνητικού μαξιλαριού – θεωρώντας ως βασικότερες

(α) την ανάπτυξη με ρυθμό 2% ετησίως (παρά το ότι το 2017 ήταν 1,4% ενώ κανένας δεν μπορεί να καταλάβει πώς θα επιτευχθεί εντός των μνημονίων), καθώς επίσης

(β) μία ενάρετη διαχείριση των οικονομικών της χώρας! Εν προκειμένω ασφαλώς μας λοιδορεί, αφού η κυβέρνηση έχει δείξει πολλά δείγματα γραφής – τα οποία τεκμηριώνουν με το χειρότερο δυνατόν τρόπο ακριβώς το αντίθετο.

Με την τελευταία παράγραφο του κειμένου του δε (Υ.Γ.: Προληπτική πιστωτική γραμμή με λήξη προγράμματος έχει ζητήσει και λάβει μόνο μία χώρα, έναντι όλων των άλλων που ήταν σε πρόγραμμα, η Πολωνία. Αυτό συνέβη κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2008 και αξίζει να σημειωθεί πως η γραμμή αυτή παραχωρήθηκε από το ΔΝΤ. Βεβαίως μία κρίσιμη λεπτομέρεια αποτελεί το γεγονός πως η χώρα ήταν και παραμένει εκτός ευρώ. Ο νοών νοείτο), μας εκπλήσσει ακόμη περισσότερο – αφού ερμηνεύτηκε ως μία έμμεση τοποθέτηση υπέρ της επιστροφής στη δραχμή, η οποία ασφαλώς θα εξυπηρετούσε τον ίδιο με τα κεφάλαια που διαθέτει, καθώς επίσης με τις επενδύσεις του στην κρητική τράπεζα.

Ολοκληρώνοντας, εμείς έχουμε εκφράσει τις απόψεις μας, όσον αφορά την επιλογή μεταξύ της προληπτικής πιστωτικής γραμμής ή του μαξιλαριού – οι οποίες είναι οι εξής:

«Αξίζει να δαπανά το δημόσιο 400 εκ. € ετήσια, απλά και μόνο για κομματικές σκοπιμότητες; Δεν είναι παρακινδυνευμένο να βγει μόνη της στις αγορές η Ελλάδα, με δημόσιο χρέος στο 180% του ΑΕΠ της, όταν το 2010 απομονώθηκε από τις αγορές με 125%; Πόσο μάλλον με κόκκινο ιδιωτικό στο 130% από 10-20% το 2010, με χρεοκοπημένες τράπεζες όταν τότε ήταν υγιείς, με καταστραμμένο παραγωγικό ιστό, με εξαθλιωμένους Πολίτες, με γεωπολιτικά προβλήματα, με πολιτική αστάθεια κοκ;

Τι θα συμβεί εάν δεν τα καταφέρει και εξαντλήσει το μαξιλάρι; Δεν θα υποχρεωθεί να υπογράψει μία ακόμη δανειακή σύμβαση, συνοδευόμενη από νέα μνημόνια και με κίνδυνο να οδηγηθεί η Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης; Πώς μπορεί να αποκλείσει το να συμπέσει η έξοδος στις αγορές με ένα παγκόσμιο κραχ τεραστίων διαστάσεων, το οποίο αργά ή γρήγορα θα συμβεί; Ή με ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο που, αν μη τι άλλο, θα κατέστρεφε την τουριστική σεζόν που είναι η βασικότερη πηγή εσόδων της Ελλάδας;

Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά, αφού η κυβέρνηση δεν φαίνεται να έχει ακόμη καταλάβει τα αυτονόητα: το ότι είτε (α) τηρεί η Ελλάδα βασιλικότερα του βασιλιά τα μνημόνια, με όλα όσα της προτείνουν οι Ευρωπαίοι πιστωτές, όπως η προληπτική γραμμή, είτε (β) επιλέγει το δρόμο της στάσης πληρωμών, με τον κίνδυνο της εξόδου από την Ευρωζώνη, καθώς επίσης με όλα όσα γεωπολιτικά ή άλλα ρίσκα συνεπάγεται.

Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει, ενώ οι συνεχείς καθυστερήσεις εκ μέρους της (πλειστηριασμοί, ιδιωτικοποιήσεις κλπ.), καθώς επίσης οι αρνήσεις όπως στο θέμα της προληπτικής γραμμής, επιδεινώνουν την ήδη απελπιστική κατάσταση της πατρίδας μας, σφίγγοντας ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό μας – τόσο από οικονομικής, όσο και από εθνικής πλευράς«.

Το τελευταίο και χειρότερο κατά την άποψη μας είναι το ότι, εάν πράγματι είναι σωστά αυτά που ισχυρίζεται ο ανιδιοτελής και φίλος του λαού τραπεζίτης, τότε η Ελλάδα δεν χρειάζεται καμία διαγραφή του χρέους της, όπως επιμένει πλέον όσο περισσότερο μπορεί το ΔΝΤ – το οποίο έχει συνειδητοποιήσει τα τεράστια λάθη του το 2010 στο θέμα αυτό, καθώς επίσης το ότι έπεσε ακούσια στην παγίδα της Γερμανίας και διέσωσε τις τράπεζες της, μαζί με τις γαλλικές, εις βάρος φυσικά της πατρίδας μας.

ΥΓ: Όταν τάσσεται κανείς υπέρ της προληπτικής γραμμής, ασφαλώς δεν είναι εχθρός της κυβέρνησης και δεν υποστηρίζει ούτε τον κ. Στουρνάρα, ούτε τη ΝΔ, ούτε τα μνημόνια, ούτε τίποτα άλλο – αλλά απλά και μόνο τη λογική. Εν τούτοις, επικρατεί μία παράδοξη μανία να «αρχειοθετούνται» οι Πολίτες σε κάποιο κόμμα ή/και σε μία πολιτική ιδεολογία, όταν ορισμένες απόψεις τους κάποιες φορές συμπίπτουν – γεγονός που υποθάλπει εμφύλιες συγκρούσεις και εθνικούς διχασμούς που επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα της χώρας μας, εξυπηρετώντας δυστυχώς τις δυνάμεις κατοχής.  Εάν δεν αλλάξει αυτή η θλιβερή νοοτροπία της κοινωνίας μας, η οποία ανάγεται στην αρχαιότητα (υπενθυμίζουμε τον εγκλεισμό του Φειδία στη φυλακή, την καταδίκη του Σωκράτη κοκ.), η Ελλάδα θα κινδυνεύσει πολύ σοβαρά να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας – χωρίς καμία διάθεση υπερβολής.

Πηγή