Ἐπίστρατοι, ἡ ἀκέφαλος ἀντίστασις

Στὴν ἱστορία μας ὑπάρχουν πολλὲς οὐσιώδεις πτυχὲς ποὺ ἀγνοοῦμε. Πτυχὲς ποὺ θὰ μᾶς ἔκαναν νὰ αἰσθανόμεθα ὑπερήφανοι, νὰ ἀντλοῦμε δυνάμει ἐξ αὐτῶν καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε ὡς παράδειγμα μιμήσεως. ...
Ὅμως τὸ ἑλλαδικὸ μόρφωμα ἀρνεῖται ἀκόμη καὶ τὸ νὰ διδαχθοῦμε, σὰν πληροφορία μόνον, στὰ σχολικά του ἐκπαιδευτήρια-λοβοτομικά μας ἱδρύματα, τὴν ἀληθινή μας ἱστορία. Ἀκόμη κι ἐὰν κάποια πληροφορία …«διαφύγῃ» ὅμως, κάποιοι φροντίζουν νὰ τὴν παρουσιάσουν σὰν κάτι …ἀπεχθές!!!

Παραλλήλως τῶν παραπάνω, τὸ ἴδιο αὐτὸ ἑλλαδικὸ μόρφωμα, ποὺ ἀρνεῖται νὰ μᾶς ἐπιτρέψῃ νὰ σταθοῦμε ἀπέναντι σὲ κάθε ἐχθρό, ἐσωτερικὸ κι ἐξωτερικό, μὲ σθένος καὶ νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε ἐπὶ τῆς οὐσίας,, μεριμνᾶ συστηματικῶς νὰ μᾶς ἐκπαιδεύσῃ μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ καταληκτικῶς σὲ ἀντιληπτικὸ ἐπίπεδον ἅολοι μας νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ προσμένουμε τὰ ἴδια ἀκριβῶς: τὴν ἐλεημοσύνη τῶν «μεγάλων συμμάχων μας», ἐφ΄ ὅσον ἐμεῖς παραμένουμε «μικροί, ἀδύναμοι καὶ ἐξηρτημένοι».
Γιὰ αὐτὸ ἄλλως τὲ ἐδῶ καὶ χρόνια, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἡττοπάθεια, τὴν πολυφυλετικότητα, τὰ ἀνοικτὰ σύνορα, τὶς ἀποδομήσεις τῶν συνειδήσεών μας, τὶς λεηλασίες καὶ τὰ μνημόνια, ἐπὶ προσθέτως βιώνουμε καὶ μίαν ἐπίσημο, κρατικὴ πλέον, ῥατσιστικὴ ἀντιμετώπισιν κάθε ἑνὸς ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴν Ἐλευθερία μας, ἐνᾦ παραλλήλως καὶ κυριολεκτικῶς ὑποχρεωτικά, μᾶς ἐξαναγκάζουν νὰ ἐνταχθοῦμε σὲ κάποιο δικό τους ἀπόκομμα, πρὸ κειμένου νὰ ξεχάσουμε καὶ τοὺς τελευταίους βαθμοὺς ἀνεξαρτησία μας. 

Πρὶν σᾶς ἀφήσω μὲ τὸ παρακάτω ἀνάγνωσμα, θὰ ἀναφερθῶ στὸ σχετικὸ βιβλίο τοῦ ἐγκρίτου ἱστορικοῦ μας Δημητρίου Μιχαλοπούλου, ποὺ μὲ τίτλο: «Ἡ ξεχασμένη ἐπανάστασις», μᾶς προσφέρει ἄφθονες πληροφορίες ἀναφορικῶς μὲ τὰ ἐπίσημα, ἀλλὰ καὶ τὰ παρασκηνιακά, γεγονότα ἐκείνης τῆς περιόδου. 

Ἡ Ξεχασμένη Ἐπανάστασις

Οἱ λεπτομέρειες ποὺ ἐγὼ θέλω νὰ προσθέσω (καὶ ποὺ δὲν ἀναφέρονται στὸ παρακάτω ἄρθρον) εἶναι οἱ ἐξῆς:

• Μετὰ τὸν ἀτυχῆ πόλεμο τοῦ 1897 300.000 Ἕλληνες ὑπεχρεώθησαν (σταδιακῶς ἀλλὰ συστηματικῶς) νὰ μεταναστεύσουν στὶς Η.Π.Α.. Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες, γιὰ πολλὰ χρόνια μετά, ἐξακολουθοῦσαν νὰ τρέφουν μῖσος γιὰ τοὺς πρωτεργάτες τῶν ἐθνικῶν μειοδοσιῶν, ποὺ ἔλαβαν χώρα πρὸ τῆς ἐπαναστάσεως τῶν ἐπιστράτων, ἀλλὰ καὶ μετά. ἦσαν αὐτοὶ ποὺ πολέμησαν ὅλο τὸ μόρφωμα τῶν βενιζελικῶν ἀπογόνων, σὲ κάθε του ἐκδοχή. Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες ἦσαν ποὺ ὑπεστήριξαν, μὲ ὅλες τους τὶς δυνάμεις, τὸ ἐν λόγῳ κίνημα.
• Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες, ποὺ ὑπεχρεώθησαν νὰ ἐξέλθουν τῆς χώρας, ἦσαν καὶ οἱ πρῶτοι ποὺ ἐπέστρεψαν γιὰ νὰ πολεμήσουν στοὺς Βαλκανικοὺς πολέμους.
• Τὰ κύρια αἴτια τῆς ἐπαναστάσεως τῶν Ἐπιστράτων (ἐὰν μποροῦμε νὰ τὴν ἀποκαλοῦμε ἔτσι) ἦταν ἡ ἀντίστασις κατὰ τῶν διαβρώσεων (ἠθικῶν, κοινωνικῶν, πολιτικῶν), ἡ διατήρησις τῆς αὐτονομίας καὶ ἐλευθερίας τοῦ Ἔθνους, καθὼς καὶ ἡ συντήρησις τῶν παραδοσιακῶν δεσμῶν, ποὺ γιὰ αἰῶνες μᾶς διετήρησαν ζωντανούς.

Ἀντιλαμβανόμεθα λοιπόν τό γιατί ἔχουν τόσο πολύ συκοφαντηθῆ;
Ἀντιλαμβανόμεθα μήπως τό γιατί οἱ ἀναφορές σέ αὐτό τό κίνημα ἐμπεριέχουν μπόλικο δηλητήριο καί ἀπίστευτες διαστρεβλώσεις, πρό κειμένου νά καταλήγουμε ἤ σέ παράλογα συμπεράσματα ἤ σέ καθαρή ἀπέχθεια;
Συνειδητοποιοῦμε πώς ἐάν σήμερα, ὑπὸ ὁποιεσδήποτε ἀνάλογες συνθῆκες, τολμούσαμε κάτι τέτοιο, τό λιγότερο πού θά βλέπαμε θά ἦταν ἕνα παγκόσμιο κι …«αὐθόρμητο» πSoro-κίνημα ἐξαφανίσεως, ἀπὸ προσώπου γῆς, τῶν ἀπανταχοῦ …«Ἑλλήνων φασιστῶν», πού στήν πραγματικότητα θά χαλοῦσαν τίς …σοῦπες τῶν νεοταξιτῶν παγκοσμιοποιητῶν; Ἤ ὄχι;;
Φιλονόη

Επίστρατοι η ακέφαλη αντίσταση

Ο δικός μας Νοέμβριος και το μήνυμα του

 

Τον Νοέμβριο του 1916, Λαός και Στρατός ενωμένοι ξεσηκώθηκαν στην Αθήνα και πέταξαν τους ξένους εισβολείς στην θάλασσα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατόρθωσαν και να πιάσουν αιχμάλωτο τον Γάλλο ναύαρχο, που ήταν επικεφαλής των δυνάμεων της θρασύτατης επιθετικής ενέργειας. Αυτήν την τελευταία την είχαν πραγματοποιήσει οι χώρες της Εγκάρδιας Συνεννοήσεως (Ententecordiale), Γαλλία και Αγγλία. Και πρωτεργάτες της λαϊκής άμυνας υπήρξαν οι συσπειρωμένοι γύρω από τους Βασιλιά Κωνσταντίνο και Ιωάννη Μεταξά Επίστρατοι, δηλαδή οι έφεδροι που είχαν κληθεί στα όπλα κατά το 1915, προκειμένου να υπερασπισθούν την Πατρίδα μας ενάντια σε οποιαδήποτε επιβουλή. Τότε διεξαγόταν ο Α΄ Παγκόσμιος πόλεμος και οι Επίστρατοι, το ωραιότερο και τιμιότερο κομμάτι του Ελληνικού Λαού, επιδίωκαν την ουδετερότητα της χώρας μας – έστω και αν, ενδομύχως, αισθάνονταν συμπάθεια για την Γερμανία, η οποία, σχεδόν αμέσως μετά την κατά το 1914 έναρξη των εχθροπραξιών είχε εκδηλώσει την πρόθεσή της να ευνοήσει την ένωση της Βορείου Ηπείρου με το Βασίλειο της Ελλάδος. Η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου είχε επιτευχθεί, με το πρωτόκολλο της Κερκύρας, τον Μάιο του 1914 και διεθνώς αναγνωρισθεί κατά τον Ιούλιο του ιδίου χρόνου. Και στις αρχές του 1916, υπό την σιωπηρή συγκατάνευση του Ράιχ και των συμμάχων του, οι περιφέρειες του Αργυροκάστρου και της Κορυτσάς ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα Βορειοηπειρώτες βουλευτές να έλθουν στην πρωτεύουσά μας και να πάρουν μέρος στις εργασίες της Α΄ συνόδου της ΚΑ΄ περιόδου της Βουλής των Ελλήνων. Η ενσωμάτωση αυτή της Βορείου Ηπείρου βέβαια ακυρώθηκε πρώτα «προσωρινώς», πριν ακόμα από την λήξη του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου, λόγω της αντιδράσεως των Δυνάμεων της Ententecordiale, και οριστικώς λόγω της ματαιώσεως της ελληνοϊταλικής μυστικής συμφωνίας που υπογράφηκε στο Παρίσι, τον Ιούλιο του 1919, από τους Ελευθέριο Βενιζέλο και Tommaso Tittoni. Και οπωσδήποτε αξίζει στο σημείο αυτό όχι απλώς να αναφερθεί, αλλά να τονισθεί ότι η μη υλοποίηση της συμφωνίας Βενιζέλου-Tittoni οφείλεται σε δημοσιοποίηση του περιεχομένου της από «παράγοντα» η ταυτότητα του οποίου μυστηριωδώς και αινιγματικώς παραμένει, μέχρι σήμερα, άγνωστη……

 

Ειρήνη, Εθνική Δικαίωση και διατήρηση της Παραδόσεως:

Τα ζητούμενα των Επιστράτων

Τώρα πάντως μπορεί να γίνει σαφές το τι ζητούσαν οι Έλληνες Επίστρατοι: Αποφυγή εμπλοκής της χώρας μας σε νέες πολεμικές περιπέτειες, δεδομένου ότι δεν είχε περάσει πολύς καιρός αφότου είχαν λήξει οι νικηφόρες βαλκανικές συγκρούσεις των ετών 1912-1913· ενσωμάτωση της Βορείου Ηπείρου στην ανεξάρτητη Ελλάδα ή, τουλάχιστον, διάσωση της αυτονομίας της· και τέλος διατήρηση της παραδοσιακής φυσιογνωμίας της ελληνικής κοινωνίας. Αυτό το τελευταίο εμπεριέχει σημασία ιδιαίτερη.

Οι Επίστρατοι προέρχονταν από τα κοινωνικά στρώματα που αποκαλούνται «μεσαία». Ήταν, με άλλα λόγια, άνθρωποι που ζούσαν ευπρεπώς αλλά με τον ιδρώτα του προσώπου τους και τον κόπο των χεριών τους· δεν ήταν, δηλαδή, τεμπέληδες είτε πλούσιοι που τα «είχαν βρει έτοιμα» ή φτωχοί που αποστρέφονταν την εργασία. Αυτοί ήταν και παραμένουν ό,τι υγιέστερο διαθέτει μία χώρα – και ειδικά η δική μας.

Θέλετε απόδειξη; Σήμερα τα μεσαία κοινωνικά στρώματα έχουν εξουθενωθεί/εξοντωθεί και η Ελλάδα ευρίσκεται στα χέρια των αεριτζήδων και αετονύχηδων με αποτέλεσμα να επικρατεί η κατάσταση την οποία εμείς βιώνουμε κατά τρόπο ιδιαίτερα οδυνηρό. Οι Επίστρατοι, βέβαια, κατηγορούνται ακόμα και σήμερα (από καθεστωτικούς παράγοντες εξυπακούεται) ως βίαιοι, βάναυσοι, «φονιάδες». Ε, και λοιπόν; Και έτσι να έχουν τα πράγματα, τι έγινε; Στην ουσία, πράγματι, οι Επίστρατοι έκαναν επανάσταση, ακριβώς για να προλάβουν την επικράτηση καταστάσεων όπως η τωρινή. Γίνεται επανάσταση χωρίς συγκρούσεις, χωρίς θύματα; Άλλωστε ο ίδιος ο Πλάτων είχε τονίσει ότι σημασία δεν έχει ο φόνος αυτός καθ’ αυτός αλλά η αιτία του φόνου: «Είναι γελοίο, Σωκράτη, να πιστεύεις πως έχει σημασία εάν ο σκοτωμένος είναι ξένος ή συγγενής μας· το μόνο που έχει σημασία είναι το κατά πόσον ο φονιάς σκότωσε δίκαια ή άδικα». (Πλάτωνος, Ευθύφρων, IVb.) Και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός άλλωστε είχε εμφαντικώς ζητήσει να «κατασφαγούν» και μάλιστα μπροστά Του οι εχθροί Του που δεν έστεργαν να αποδεχθούν την βασιλεία Του. (Κατά Λουκάν, ιθ΄, 27.)

Προς τι λοιπόν κατηγορούνται οι Επίστρατοι για θανατώσεις κ.λπ.; Στην πραγματικότητα, για ένα και μόνο μπορεί να κατηγορηθούν: επειδή δεν υπερίσχυσαν οριστικώς. Όπως, πράγματι, και πάλι από τους Αρχαίους Χρόνους είχε δεόντως επισημανθεί, κάθε καθεστώς «θεσπίζει νόμους τέτοιους, ώστε να εξυπηρετείται το δικό του συμφέρον» (Πλάτωνος, Πολιτεία, 338e).

Σήμερα έχουμε πλουτοκρατικού χαρακτήρα δημοκρατικό καθεστώς στην Ελλάδα, άρα οι Επίστρατοι ήταν «οι κακοί»….

 

Η «Κοινοβουλευτική Δικτατορία» και τα διδάγματα του σήμερα

Και όσον, όμως, αφορά στην μη οριστική κατίσχυσή τους οι Επίστρατοι δεν μπορεί να θεωρηθούν οι κύριοι υπεύθυνοι. Όταν οι Αγγλογάλλοι, την άνοιξη του 1917, ξαναέφθασαν στην Αθήνα, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος δεν ακολούθησε την συμβουλή του Μεταξά, να αποχωρήσει στο κέντρο της Πελοποννήσου, στην Τρίπολη, και από εκεί να οργανώσει λαϊκή αντίσταση κατά των εισβολέων, αλλά προτίμησε να αποχωρήσει από την Ελλάδα. Επεβλήθη τότε στον τόπο μας «δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα» που στηριζόταν αποκλειστικά στα όπλα των ξένων. Το τι τράβηξε ο κόσμος τότε είναι αδύνατον, ακόμα και σήμερα, να το φαντασθεί κάποιος. Βέβαια, ήδη από τα Νοεμβριανά του 1916 η Νότια Ελλάδα, πυρήνας και μήτρα του Ελληνικού κόσμου, είχαν υποβληθεί σε αποκλεισμό ασφυκτικό. Τρόφιμα δεν έρχονταν στον τόπο μας, φάρμακα δεν υπήρχαν, επιδημίες θέριζαν τον πληθυσμό και όσοι, παρ’ όλα αυτά, δυστροπούσαν και δεν ήθελαν να δεχθούν την κυριαρχία των φιλελευθέρων και δημοκρατικών, δηλαδή πλουτοκρατικών δυνάμεων, σκοτώνονταν ομαδικώς με πολυβολισμούς ή και κανονιοβολισμούς. Είναι απερίγραπτο το τι τράβηξαν τότε οι πληθυσμοί της Νοτίου Ελλάδος….

Και πάλι όμως δεν υπέκυψαν… Όταν τον Νοέμβριο του 1920 έγιναν εκλογές, οι πρώην Επίστρατοι, με ένα αυθόρμητο σύστημα leaderlessresistance (: ακέφαλης αντιστάσεως), που μόνο τώρα, τον 21ο αιώνα επιχειρούν να ξαναναστήσουν οι αντικαθεστωτικοί Αμερικανοί, συνεννοήθηκαν στα κρυφά πόρτα-με-πόρτα, πήγαν ήσυχα στις κάλπες και έριξαν την ψήφο τους υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των οπαδών του. Και όταν αυτοί οι τελευταίοι, μετά την νίκη τους, παρά τις υποσχέσεις που είχαν δώσει προεκλογικώς, θέλησαν να συνεχίσουν τον χωρίς νόημα και ελπίδα πόλεμο στην Μικρά Ασία, αυτοί, οι Επίστρατοι, αντίθετα προς την θέληση και την ιδεολογία τους, στρατεύθηκαν ξανά και πήγαν να πολεμήσουν εκεί όπου τους έστελναν. Και μετά την Καταστροφή του 1922, ήταν ξανά έτοιμοι να δώσουν μάχη για τον βασιλιά τους και την κοινωνία που ήθελαν να παγιωθεί στην Πατρίδα μας, αλλά η θανατική εκτέλεση των Έξι στο Γουδί σε συνδυασμό με τον πρόωρο θάνατο του Κωνσταντίνου στην εξορία, τους στέρησε από την φυσική τους ηγεσία και τους αποδυνάμωσε σε βαθμό περίπου καθοριστικό…
Ο Αγώνας των Επιστράτων, όμως, φέρνει σε εμάς, τους νεωτέρους ένα μήνυμα: Κανένα Κράτος δεν ευσταθεί, εάν στις δομές του εισχωρήσουν ο πλούτος και η φτώχεια. Και αυτό, επειδή ο (πολύς) πλούτος δημιουργεί καλοπερασάκηδες και τεμπέληδες, ενώ η (μεγάλη) φτώχεια ανελευθερία και φαυλότητα. Έτσι, και οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί έχουν την αχαλίνωτη τάση να προξενούν πολιτικές αναστατώσεις… κάτι που πλήρως επαληθεύεται ακριβώς στις ημέρες μας. Το Κράτος, όπως είπαμε κιόλας στην αρχή, είναι σε κατάσταση ευσταθείας, μόνο εάν στις δομές του επικρατούν τα μεσαία κοινωνικά στρώματα – και μόνον αυτά. Όσο περίεργο και αν φαίνεται, αυτό ακριβώς το μήνυμα των Επιστράτων μάς το έστειλε πρώτος ο Πλάτων (Πολιτεία, 421e-422a). Και επίσης η Αρχαία Ρώμη μας στέλνει μήνυμα, την σημασία του οποίου ασυναισθήτως αλλά πλήρως κατάλαβαν επίσης οι Επίστρατοί μας: Salusreipublicaesupremalexesto (= η σωτηρία της Πατρίδας αποτελεί τον υπέρτατο νόμο).
Αυτή είναι η μόνη εν προκειμένω αλήθεια… … Και όλα τα άλλα είναι μόνο για τους απλουστέρους, δηλαδή τους αφελείς, όπως εμφαντικώς κάθε τόσο επανελάμβανε ο καημένος ο Δημήτριος Γούναρης….
πηγὴ

Πηγή