Χορτάσαμε καταχνιά…

Καὶ πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ βγοῦμε στὸν Ἥλιο… Στὸ πραγματικὸ Φῶς… Ὄχι στὰ ὑποκατάστατά του.
Χορτάσαμε συμβιβασμούς… Καὶ πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ σηκώσουμε κεφάλι… Νὰ αἰσθανθοῦμε Ἄνθρωποι καὶ νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὰ ὑποζύγια...

Χορτάσαμε λάθη… Καὶ πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ στρωθοῦμε, νὰ τὰ μελετήσουμε καὶ νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτά. Νὰ νοιώσουμε γεμάτοι χαρά, γνώσεις καὶ ἐμπειρίες καὶ νὰ πατήσουμε στὰ πόδια μας μόνοι μας, δίχως ὑποστηρίγματα καὶ ἐλπίδες…

Ὁμίχλη καὶ βροχὴ ἐδῶ καὶ 40 ὦρες…
Δύσκολο νὰ ἀναζητήσῃς εὐχάριστα συναισθήματα καὶ σκέψεις. Θὲς ὁ καιρός, θὲς ὁ χειμῶνας, θὲς ἡ κατάστασίς μας, θὲς ἡ ψυχολογία μας σὲ ὁδηγοὺν κατευθείαν σὲ ἀδιέξοδες σκέψεις. Χωρὶς περιθώρια ἀποκλίσεως ἢ διαφυγῆς. Σὲ σκέψεις ποὺ δὲν ἔχουν θέση ἐλπίδες, προσδοκίες καὶ ὄνειρα. Καὶ συμβιβαζόμαστε μὲ τὴν ἰδέα πὼς εἴμαστε καλά. «Τοὐλάχιστον ἔχουμε τὴν ὑγεία μας» ἢ «Υπάρχουν καὶ χειρότερα». Ἐκφράσεις κακομοίρων θὰ λέγαμε πρὶν λίγα χρόνια.
Αὐτὴ ἡ σταδιακή, γιὰ τοὺς πολλοὺς μιᾶς κι ὑπάρχουν καὶ οἱ αἰσιόδοξοι – εἴτε ἀπὸ πεποίθηση εἴτε ἀπὸ ἄγνοια – παραίτησις ἀπὸ τὴν προσπάθεια, εἶναι παραίτησις ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ζωή. Καὶ τὸ περισσότερο ἀνησυχητικὸ εἶναι ὅτι τὸ ξέρουμε καὶ συμβιβαζόμαστε. Καὶ μὲ τὴν ἰδέα ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν πρακτική. Ἀποδεχόμαστε πλέον τὸ μάταιο τῆς ὁποίας προσπαθείας. Δὲν ἀναζητοῦμε πιὰ εἰδήσεις-σωσίβια γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε, ἀλλὰ ἀντίθετα προβάλλουμε ὅ,τι μᾶς ῥίχνει ἀκόμη περισσότερο. Χαμογελᾶμε καὶ γελάμε καὶ κάποιες φορές μηχανικά. Γιατὶ πρέπει κι ὄχι γιατὶ τὸ αἰσθανόμαστε ἢ τὸ ἔχουμε ἀνάγκη. Ποὺ τὸ ἔχουμε… Ἀλλὰ δὲν τὸ μποροῦμε…
«’Ὁμίχλη καὶ βροχή» ἐδῶ καὶ κοντὰ 40 μῆνες… Θὰ ἔπρεπε νὰ γράψω ἐδῶ καὶ 40 χρόνια καὶ βᾶλε… Ἀλλὰ εἶναι πολλά. Πάρα πολλά.
Κουραστήκαμε νὰ περιμένουμε τὸν ἤλιο… Ὄχι τὸν κάλπικο. Αὐτόν που θὰ ζέσταινε ψυχές, θὰ ἀνέβαζε διαθέσεις, θὰ ἔφερνε στὴν ἐπιφάνεια κρυμμένα συναισθήματα καὶ θὰ ἄνθιζε τὰ χαμένα μας χαμόγελα…
Κάποτε ἀγαπούσαμε τὴν βροχή, μιᾶς μιᾶς καὶ ἀραιὰ καὶ ποὺ ἐδρόσιζε τὶς ἡμέρες μας, ἄλλαζε τὶς συνήθειές μας, ξέπλενε τὰ γύρω μας κι ἐτόνιζε τὰ χρώματα τῆς ἐποχῆς μας…
Κάποτε…
Καληνύκτα σὲ ὅλους μας…
Ἀθανασάκης Ἀπόστολος

Πόσο δίκαιον φαίνεται νὰ ἔχῃ ὁ φίλος μας Ἀπόστολος.
Πόσο δύσκολο εἶναι νὰ ἀποδεχθοῦμε πὼς κουραστήκαμε…
Πόσο κουράγιο ἄρα γὲ νὰ χρειάζεται γιὰ νὰ τολμήσουμε μίαν ἀκόμη προσπάθεια νά σταθοῦμε στά πόδια μας;
Δὲν ξέρω ἐὰν πήραμε τὶς ζωές μας λάθος ἢ ἐὰν ἦσαν ὅλα πάντα λάθος καὶ ἐμεῖς καλούμεθα νὰ τὰ ἰσιώσουμε.
Δὲν εἶναι ὅμως καὶ εὔκολες αὐτὲς οἱ ἀποφάσεις. Οὔτε ἔχουν ὅλα τὰ κουράγια γιὰ νὰ τολμήσουν.
Μά, ἀπὸ τὴν ἄλλην, γιά ποίων τίς ζωές συζητᾶμε; Θά …καληνυκτήσουμε τόν κόσμο ἤ θά ἀγωνισθοῦμε;
Δύσκολη ἡ ἀπόφασις νὰ τολμήσουμε… Δύσκολη, ἀλλὰ ἀναγκαία…
Δύσκολη ἀλλὰ δίχως δυνατότητες διαφυγῆς ἀπὸ τὴν …Μοίρα μας…
Κουβαλᾶμε ἐπάνω μας αἰώνων δουλεία γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο μεγάλο ἦταν τὸ δικό μας μερίδιον πόνου καὶ κόπου. Κουβαλᾶμε αἰώνων ψέμματος καὶ ἀναληθείας, γιὰ νὰ τολμήσουμε νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε ἀπέναντι στὰ πάντα καὶ νὰ τὰ ξανὰ πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Μὰ δὲν ἔχουμε ἐπιλογὲς πλέον.
Αὐτὲς μᾶς τελείωσαν.

Ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς ἴσως νὰ αἰσθάνεται μόνος του καὶ ἐγκαταλελειμμένος. Δὲν εἶναι ἔτσι.
Ἁπλῶς τὰ βάρη τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι πλέον δυσβάστακτα καὶ ἀδυνατοῦμε, ἀπὸ τὸν πόνο, νὰ στρέψουμε τὸ βλέμμα μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὸ πόσο κοντὰ εἴμαστε πλέον στὸ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὰ ὁριστικῶς.

Δύσκολες ἐποχές.
Δύσκολες στιγμές.
Δύσκολοι καιροί.
Κι ἐμεῖς ἐξαντλημένοι.
Μὰ δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογὴ παρὰ μόνον νὰ σκάψουμε γιὰ νὰ δημιουργήσουμε, μόνοι μας, μὲ τὰ χέρια μας, τὸν δρόμο γιὰ τὸ Φῶς.
Φιλονόη