Νὰ περιμένω, νὰ κάνω ὑπομονή, νὰ ὑπολογίζω καὶ τὸ δεκάλεπτο, νὰ ἀναπολῶ, νὰ μὴν περιμένω, νὰ μὴν ἐλπίζω, νὰ στεροῦμαι, νὰ μὴν μιλῶ ἐνῶ ἔχω δίκαιον, νὰ προσπαθῶ νὰ χαμογελῶ, νὰ σφίγγω τὰ δόντια, νὰ λέω: «Ἔχει ὁ Θεός», νὰ μὴν ζῶ ἀλλὰ ἁπλῶς νὰ ὑπάρχω. ...
Κουράστηκα νὰ εἶμαι στὸ ἴδιο ἔργο θεατής. Μὲ ἄλλους πρωταγωνιστές, μὲ ἄλλους κομπάρσους, μὲ ἄλλο χρῶμα αὐλαίας ἀλλὰ μὲ τοὺς ἰδίους θεατὲς στὴν ἰδίαν χιλιοπαιγμενη παράσταση. Νὰ ἀκούω μεγαλοστομίες ἀπὸ νάνους καὶ νὰ δέχομαι ἀπὸ παραβατικοὺς παρατηρήσεις, κανόνες, πρέπει καὶ ἀπαγορεύεται. Ἀπὸ ἀσήμαντα ἀνθρωπάκια, φελλούς, ἀνεγκεφάλους καὶ κοινοὺς ἀθλίους ἀπατεῶνες.
Σιχάθηκα πρακτικὲς καὶ συμπεριφορὲς ἀπὸ φαρισαίους καὶ Ἰησουίτες, ἐκπροσώπους, ἐκφραστὲς κι ἀντιπροσώπους τάχα, τοῦ Στρατοῦ ποὺ ὑπηρέτησα πιστὰ 32 χρόνια, τῆς Δικαιοσύνης καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ κάπου ἔχασαν τὸν δρόμο τους παραβλέποντας ἀρχές, ἀξίες, ἀποστολὴ καὶ τὰ διδάγματα καὶ τὶς νουθεσίες Ἐκείνου.
Βαρέθηκα, κουράστηκα καὶ σιχάθηκα…
Καὶ τὰ γράφω ἁπλᾶ γιὰ νὰ τὰ βγάλω ἀπὸ μέσα μου.
Καλό σας βράδυ…
Ἀπόστολος Ἀθανασάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου