Είναι ο Ιουδαϊσμός «μονοθεϊστική θρησκεία»;

Εάν ρωτήσετε τυχαία εκατό άτομα για το τι νομίζουν ότι είναι ο Ιουδαϊσμός, θα σας πουν ότι είναι η θρησκεία των Εβραίων η οποία βασίζεται στην Παλαιά Διαθήκη. Θα σας πουν επίσης ότι είναι μία μονοθεϊστική θρησκεία και μπορεί να σας πουν ότι είναι μία από τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, (ή αβρααμικές θρησκείες). Οι  άλλες δύο είναι ο Χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός.....
Μπορεί να σας πουν επίσης ότι ιουδαϊσμός και Χριστιανισμός έχουν «πολλά κοινά», αφού και ο Χριστιανισμός δέχεται την Παλαιά Διαθήκη, ενώ κάποιοι μπορεί να πουν ότι και οι δύο θρησκείες πιστεύουν «στον ίδιο Θεό». Εάν πάτε μάλιστα στην Αμερική, θα ακούσετε πολλούς να μιλάνε για τις «κοινές» “judeo-christian” παραδόσεις. Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι «ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού». [Διάβασε εκτενέστερα: Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» - Μέρος 1^ο και Μέρος 2^ο]. Πάνω σε αυτές τις δημοφιλείς και κοινώς αποδεκτές απόψεις οικοδομείται τόσο ο οικουμενισμός, όσο και ο χριστιανικός σιωνισμός, και έτσι ενισχύεται ο θρησκευτικο-πολιτικός βραχίονας της νέας τάξης. Μέσω της θεωρίας ότι «όλοι στον ίδιο θεό πιστεύουμε» (ειδικά οι οπαδοί των «μονοθεϊστικών» θρησκειών) οικοδομείται ο οικουμενισμός και μέσω της θεωρίας περί «περιούσιου λαού» και «κοινού Θεού» (του Αβραάμ) οικοδομείται ο χριστιανικός σιωνισμός, αρκετά διαδεδομένος στην Δύση, ειδικά μεταξύ των προτεσταντών, που σφυρηλατεί χρόνια τώρα συνειδήσεις, με πρώτες και καλύτερες εκείνες των θρησκευτικών και πολιτικών ηγετών έως και «πλανηταρχών», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Είναι όμως αλήθεια ότι ο Ιουδαϊσμός είναι μονοθεϊστική θρησκεία και ότι, όπως «ρομαντικά» πιστεύουν πολλοί, είναι η θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης; 

Όχι, ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Ιουδαϊσμός είναι η θρησκεία των Φαρισαίων και βασίζεται στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ. Η εβραϊκή Καμπάλα (Cabala), είναι η καρδιά του Ταλμουδικού Ιουδαϊσμού, ο οποίος είναι παγανιστικός από την αρχή μέχρι το τέλος. Να τι αναφέρει η εβραϊκή εγκυκλοπαίδεια (Jewish Encyclopedia) του 1905:

«Οι διδασκαλίες του χασιδισμού ... βασίζονται σε δύο θεωρητικές αντιλήψεις: (1) στον θρησκευτικό πανθεϊσμό... και (2) στην ιδέα της κοινωνίας μεταξύ Θεού και ανθρώπου ... η οποία υιοθετήθηκε από την Καμπάλα ... ότι όχι μόνο η Θεότητα είναι αυτή που επηρεάζει τις πράξεις του ανθρώπου , αλλά και ότι ο άνθρωπος ασκεί επιρροή στη θέληση και τη διάθεση της θεότητας. Κάθε πράξη και λέξη του ανθρώπου παράγει μια αντίστοιχη ‘δόνηση’ στις ανώτερες σφαίρες. Από αυτή τη σύλληψη προκύπτει η κύρια πρακτική αρχή του χασιδισμού - η κοινωνία με το Θεό με σκοπό την ένωση με την πηγή της ζωής και την επίδρασή της».

Το Ταλμούδ, περισσότερο από κάθε άλλο βιβλίο, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραβίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε, «Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου» (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159). Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού.

Ο ραβίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των ΗΠΑ, το ξεκαθάρισε : «Η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος των αρχών του Ιουδαϊσμού».

Στο βιβλίο “Judaism's Strange Gods” (Οι Παράξενοι Θεοί του Ιουδαϊσμού), ο Michael Hoffman, αναλύει το πώς ο Ιουδαϊσμός «δεν είναι η θρησκεία της Παλαιάς Διαθήκης ή του Θεού του Ισραήλ, αλλά ότι οι θεοί του Ιουδαϊσμού αποτελούνται από το Ταλμούδ, την Καμπάλα και τη φυλετική αυτο-λατρεία».

Ο Hoffman περιγράφει ότι είναι το Ταλμούδ και όχι η Αγία Γραφή, που αποτελεί το ερμηνευτικό σύστημα του ορθόδοξου Ιουδαϊσμού. Σύμφωνα με τον Robert Goldenberg, Καθηγητή Ιουδαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης: «Το Ταλμούδ ήταν η Τορά. Σε ένα παράδοξο που καθόρισε την ιστορία του Ιουδαϊσμού, το Ταλμούδ ήταν η προφορική Τορά και ως εκ τούτου έγινε η σαφέστερη δήλωση που ο Εβραίος μπορούσε να ακούσει ως τον λόγο του Θεού». ... Το Ταλμούδ παρείχε τα μέσα καθορισμού του τρόπου με τον οποίο ο Θεός ήθελε όλους τους Εβραίους να ζουν, σε κάθε τόπο και ανά πάσα στιγμή. Ακόμη και αν οι λεπτομέρειες του νόμου έπρεπε να αλλάξουν για να ανταποκριθείς σε αυτές τις νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ο σωστός τρόπος για να προσαρμοστείς βρίσκονταν στο Ταλμούδ και τα σχόλια του ... Το Ταλμούδ αποκάλυπτε τον Θεό να μιλάει στο Ισραήλ και έτσι το Ταλμούδ έγινε ο δρόμος του Ισραήλ προς τον Θεό».

Αλλά ας ακούσουμε έναν σημαντικό Εβραίο διανοούμενο να αναφέρεται στο θέμα αυτό. Είναι ο Ισραήλ Σαχάκ, από το αποκαλυπτικό βιβλίο του «Εβραϊκή Ιστορία – Εβραϊκή Θρησκεία» και από το κεφάλαιο Ορθοδοξία και Ερμηνεία.  Ο Σαχάκ ισχυρίζεται ότι πολλοί καλοπροαίρετοι άνθρωποι έχουν μια λανθάνουσα αντίληψη για τον κλασσικό ιουδαϊσμό. Ιδού τι λέει:

Μία από τις πιο διαδεδομένες πλάνες είναι ότι η εβραϊκή θρησκεία είναι και ήταν πάντα μονοθεϊστική….

Αυτό που μας ενδιαφέρει δεν είναι ο βιβλικός, αλλά ο κλασικός ιουδαϊσμός- και είναι απολύτως σαφές, αν και πολύ λιγότερο κατανοητό γενικότερα, ότι ο τελευταίος, κατά τους τελευταίους αιώνες της ύπαρξής του, απείχε πολύ από τον καθαρό μονοθεϊσμό. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα αυθεντικά δόγματα που επικρατούν στον σημερινό ορθόδοξο ιουδαϊσμό και αποτελούν την άμεση συνέχεια του κλασικού ιουδαϊσμού. Η παρακμή του μονοθεϊσμού προέκυψε από την εξάπλωση του εβραϊκού μυστικισμού (καβαλισμός), που αναπτύχθηκε τον 12° και τον 13° αιώνα και, μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, είχε επικρατήσει σχεδόν ολοκληρωτικά σε όλα τα κέντρα του ιουδαϊσμού. Ο εβραϊκός διαφωτισμός, που ανεδύθη από την κρίση του κλασικού ιουδαϊσμού, χρειάστηκε να πολεμήσει ενάντια σ' αυτόν το μυστικισμό και την επιρροή του, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Και όμως, στη σύγχρονη εβραϊκή ορθοδοξία, η Καμπάλα διατήρησε την πρωτοκαθεδρία, ιδίως μεταξύ των ραβίνων. Επί παραδείγματι, το κίνημα Γκους Εμουνίμ (Gush Emunim, ορθόδοξο μεσσιανικό σιωνιστικό κίνημα που ιδρύθηκε από τον ραβίνο Tzvi Yehuda Kook το 1974) εμπνέεται σε μεγάλο βαθμό από καβαλιστικές ιδέες.

Η γνώση και η κατανόηση αυτών των ιδεών είναι λοιπόν αναγκαία για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί χωρίς αυτές δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τις αληθινές πεποιθήσεις του ιουδαϊσμού στα τέλη της κλασικής του περιόδου. Δεύτερον, διότι αυτές οι ιδέες παίζουν ένα σημαντικό πολιτικό ρόλο στη σύγχρονη εποχή, στο μέτρο που αποτελούν μέρος του πνευματικού οπλοστασίου πολλών θρησκευόμενων πολιτικών, περιλαμβανομένων των περισσοτέρων ηγετών του Γκους Εμουνίμ, και έχουν μια έμμεση επιρροή σε πολλούς σιωνιστές ηγέτες όλων των κομμάτων, στους οποίους περιλαμβάνονται και οι αριστεροί σιωνιστές.

Σύμφωνα με τον καβαλισμό, το σύμπαν εξουσιάζεται όχι από ένα θεό, αλλά από αρκετές θεότητες που διαφέρουν ως προς τον χαρακτήρα και την επιρροή τους, και οι οποίες εκ- πηγάζουν από μια θολή, μακρινή Θεότητα (την Πρωταρχική Αιτία). Παραλείποντας τις πολλές λεπτομέρειες, μπορούμε να συνοψίσομε το σύστημα ως εξής. Από τη Θεότητα, προήλθαν, ή γεννήθηκαν, πρώτα ένας αρσενικός θεός, που ονομάζεται «Σοφία» ή «Πατέρας», και κατόπιν μια θηλυκή θεά που ονομάζεται «Γνώση» ή «Μητέρα». Από τον γάμο αυτών των δύο, γεννήθηκε ένα ζευγάρι νεότερων θεών: ο Υιός, που φέρει επίσης πολλά άλλα ονόματα όπως «Μικρό Πρόσωπο» ή ο «Ιερός Ευλογημένος» και η Κόρη, που ονομάζεται επίσης «Κυρία» (ή «Ματρονίτ», μια λέξη λατινικής προέλευσης), «Σεχινά», «Βασίλισσα» κ.τλ. Αυτοί οι νεώτεροι θεοί πρέπει να ενωθούν, αλλά η ένωσή τους παρεμποδίζεται από τις μηχανορραφίες του Σατανά, που, σε αυτό το σύστημα, είναι μια πολύ σημαντική και ανεξάρτητη προσωπικότητα. Η Θεότητα επιχείρησε τη Δημιουργία για να τους επιτρέψει να ενωθούν αλλά, εξ αιτίας της Πτώσης, βρέθηκαν πιο χωρισμένοι παρά ποτέ, και μάλιστα ο Σατανάς κατάφερε να έλθει πολύ κοντά στη θεία Κόρη, ακόμα και να την βιάσει (είτε φαινομενικά είτε στην πραγματικότητα, οι απόψεις διίστανται ως προς αυτό). Η δημιουργία του εβραϊκού λαού επιχειρήθηκε ακριβώς για να γεφυρωθεί το ρήγμα που προκάλεσαν ο Αδάμ και η Εύα, και αυτό επετεύχθη για λίγο κάτω από το όρος Σινά: ο αρσενικός θεός Υιός, τον οποίο ενσαρκώνει ο Μωϋσής, ενώθηκε με τη θεά Σεχινά. Δυστυχώς, η αμαρτία του Χρυσού Μόσχου προκάλεσε την εκ νέου διάσπαση των θεοτήτων και μόνο η μεταμέλεια του εβραϊκού λαού διόρθωσε τα πράγματα ως ένα βαθμό. Κατά ανάλογο τρόπο, κάθε περιστατικό της βιβλικής εβραϊκής ιστορίας συνδέεται με την ένωση ή τον χωρισμό του θεϊκού ζευγαριού. Η κατάκτηση, από τους Εβραίους, της Παλαιστίνης, που ανήκε στους Χαναναίους, και η ανέγερση του πρώτου και του δεύτερου Ναού ευνοούν ιδιαίτερα την ένωσή τους, ενώ η καταστροφή των Ναών και η εξορία των Εβραίων από τα άγια χώματα αποτελούν απλά εξωτερικές εκφράσεις όχι μόνο του θεϊκού χωρισμού αλλά και μιας αληθινής «εκπόρνευσης με παράξενους θεούς». Η Κόρη υποτάσσεται κυριολεκτικά στην εξουσία του Σατανά, ενώ ο Υιός, εγκαταλείποντας τη σύζυγό του, παίρνει διάφορα θηλυκά σατανικά πλάσματα στο κρεβάτι του.

Το καθήκον των ευσεβών Εβραίων είναι να αποκαταστήσουν με τις προσευχές και τις θρησκευτικές πράξεις τους την τέλεια θεϊκή ενότητα, με τη μορφή της σεξουαλικής ένωσης των αρσενικών και θηλυκών θεοτήτων. Έτσι, πριν από τις περισσότερες τελετουργικές πράξεις, που κάθε ευσεβής Εβραίος πρέπει να εκτελεί πολλές φορές κάθε μέρα, απαγγέλλεται η εξής καβαλιστική ευχή: «Προς χάριν της [σεξουαλικής] συνεύρεσης του Αγίου Μακαρίου και της Σεχινά του...» Οι πρωινές προσευχές, επίσης, ρυθμίζονται έτσι ώστε να προωθούν αυτή τη σεξουαλική ένωση, έστω και στιγμιαία. Τα διαδοχικά μέρη της προσευχής αντιστοιχούν μυστικιστικά στα διαδοχικά στάδια της ένωσης: σε ένα σημείο, η θεά πλησιάζει με τις θεραπαινίδες της, σε ένα άλλο ο θεός βάζει το χέρι του γύρω από τον λαιμό της και χαϊδεύει το στήθος της, και τελικά υποτίθεται ότι ολοκληρώνεται η σεξουαλική πράξη.

Άλλες προσευχές ή θρησκευτικές πράξεις, κατά την ερμηνεία των καβαλιστών, έχουν σκοπό να εξαπατήσουν διάφορους αγγέλους (που έχουν επινοηθεί ως δευτερεύουσες θεότητες με κάποιο βαθμό ανεξαρτησίας) ή να εξευμενίσουν τον Σατανά.

Ένα άλλο παράδειγμα προσευχής: και πριν και μετά από ένα γεύμα, ο ευσεβής Εβραίος οφείλει να πλύνει τελετουργικά τα χέρια του, προφέροντας μια ειδική ευχή. Στη μία από αυτές τις περιπτώσεις, λατρεύει τον Θεό, προωθώντας τη θεϊκή ένωση του Υιού και της Κόρης, αλλά στην άλλη, λατρεύει τον Σατανά, στον οποίο τόσο πολύ αρέσουν οι εβραϊκές προσευχές και οι τελετουργικές πράξεις που, όταν του προσφέρονται μερικές από αυτές, βρίσκεται απασχολημένος και παύει να ενοχλεί τη θεία Κόρη. Οι καβαλιστές πιστεύουν μάλιστα ότι μερικά από τα ζώα που θυσιάζονταν στον Ναό προορίζονταν για τον Σατανά. Για παράδειγμα, οι ευνουχισμένοι ταύροι, που θυσιάζονταν κατά τη διάρκεια της επταήμερης εορτής του Mishkan («Εορτή της Σκηνής»), ήταν αφιερωμένοι στον Σατανά, ως αρχηγό όλων των μη Εβραίων, για να τον κρατούν πολύ  απασχολημένο ώστε να μη μπορεί να επέμβει την όγδοη ημέρα, οπότε η θυσία αφιερωνόταν στον Θεό.

Για τη σωστή κατανόηση του ιουδαϊσμού, τόσο κατά την κλασική του περίοδο όσο και στην τρέχουσα πολιτική επιρροή του στη σιωνιστική πρακτική, επιβάλλεται να πούμε ότι το καβαλιστικό σύστημα, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί μονοθεϊστικό, εκτός αν είμαστε έτοιμοι να θεωρήσομε επίσης μονοθεϊστικές» θρησκείες τον ινδουισμό, την ύστερη ελληνορωμαϊκή θρησκεία ή ακόμα και τη θρησκεία της αρχαίας Αιγύπτου.

 

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ