Κατά τα φαινόμενα, δηλαδή με όλα όσα έχουν συμβεί και, δυστυχώς, συνεχίζουν να συμβαίνουν, η Ελληνική Δικαιοσύνη έχει πρόβλημα. Και μάλιστα μεγάλο. Πολλοί είναι εκείνοι που εδώ και χρόνια ψιθυρίζουν πως εάν οι έλληνες Δικαστές είχαν σταθεί στο ύψος τους, η χώρα δεν θα είχε βρεθεί στη θέση που βρίσκεται σήμερα....
Χωρίς να εξετάσουμε την "ποιότητα" αυτού του συμπεράσματος, η "ποσότητα" των περιπτώσεων όπου η Δικαιοσύνη εμφανίζεται τυφλή αλλά και κουφή, δίχως να έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα, είναι ένα γεγονός που δίκαια τρομάζει τον κάθε πολίτη, αφού θεσμικά η Δικαιοσύνη είναι η τελευταία προσφυγή του αδύναμου έναντι του ισχυρού.
Και, δυστυχώς, πέραν των όσων έχουν ήδη συμβεί, ένα νέο "περιστατικό" ήρθε να δυναμιτίσει την αρνητική άποψη για την ποιότητα της εκδίκασης υποθέσεων και της "απόδοσης του δικαίου". Η περίπτωση της τιμωρίας μαθητών που τόλμησαν να απέχουν με αιτήματα άμεσα συνδεδεμένα με την ποιότητα της εκπαίδευσης (δεν ζητούσαν δημιουργία καπνιστηρίου, ούτε να πάνε εκδομή), δίκαια προβληματίζει τον κάθε ένα που συνεχίζει να διατηρεί την λογική του.
Ήταν τέτοιας χαμηλής ποιότητας η απόφαση του δικαστηρίου, που ανάγκασε την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, να παραγγείλει στο Πρωτοδικείο Ρεθύμνου, να αιτηθεί στο δικαστήριο ανηλίκων την άρση ή την μετατροπή του αναμορφωτικού μέτρου παροχής κοινωνικής εργασίας που επιβλήθηκε στους 3 ανήλικους μαθητές. Σύμφωνα με την εισαγγελική λειτουργό, το μέτρο αυτό καταστρατηγεί την αρχή της αναλογικότητας, λαμβανομένων υπόψη αφενός των συνθηκών που φέρεται ότι τελέστηκε η πράξη για την οποία δικάστηκαν και αφέτερου της προσωπικότητας και της ανηλικότητας των νεαρών.
Χωρίς να υπάρχει περαιτέρω διάθεση άσκησης κριτικής στο "δίκαιο" όπως το αντιλαμβάνονται σήμερα οι δικαστές, χωρίς να μπούμε σε περιπτώσεις κωλυσσιεργίας δικαστικών αποφάσεων (με την τακτική των αναβολών, ιδιαίτερα ανθρώπων που έχουν άριστες σχέσεις με την εξουσία) ή την συστηματοποίηση αναζήτησης "βολικής σύνθεσης δικαστών", χωρίς ακόμη να έχουμε καμία διάθεση να κρίνουμε αφ' υψηλού τους ψιθύρους με βάση τους οποίους δικαστές που βρίσκονται μεταξύ "σφύρας και άκμονος" (συνήθως ελέω πολιτικών πιέσεων) καταλήγουν είτε να δηλώσουν παραίτηση, είτε να αιτηθούν αδυναμία συμμετοχής, είτε -τέλος- να υποκύψουν στο "περιβάλλον" που τους ασκεί πιέσεις, απευθυνόμενοι τόσο σε εκείνους που "δίκασαν" τους μαθητές, όσο και στους υπόλοιπους που με την απουσία τους επιτρέπουν να διασύρεται τόσο η Δικαιοσύνη όσο και ολόκληρη η χώρα, ενθυμούμενοι μια σχετικά πρόσφατη δικαστική απόφαση της "τυφλής Δικαιοσύνης" αναρωτιόμαστε: πώς είναι δυνατόν να καταδικάζεις (έστω και σε κοινωνική εργασία) μαθητές επειδή ζητούσαν κάτι καλύτερο στην εκπαίδευσή τους και να αφήνεις ελεύθερο, πρώην υπουργό (πολιτικό ολετήρα της χώρας), λέγοντάς του "πηγαίνετε και να μην επαναλάβετε ότι κάνατε"....;
Όλα τα παραπάνω γράφονται υπό την "δαμόκλεια σπάθη" ποινικοποίησης της άποψης, όπως αυτή εκφράστηκε με τον πλέον επίσημο τρόπο από τον διασυρμό του δημοσιογράφου κ. Φιλιππάκη, ο οποίος τόλμησε να καταγράψει τη σκέψη μιας μεγάλης μερίδας των πολιτών. Δυστυχώς, στην Ελλάδα των μνημονίων, στην κατεχόμενη από την Γερμανία Ελλάδα, είναι καταδικαστέα και ποινικοποιείται η άποψη που δεν ταιριάζει με τις κυβερνητικές (καθεστωτικές) ή συστημικές (συντεχνιακές ή αδιαφανείς ομάδες συμφερόντων) θέσεις. Στην σημερινή Ελλάδα, τη χώρα που μεταβλήθηκε σε χώρο επειδή οι θεσμικοί παράγοντες επέλεξαν την προσωπική τους διάσωση και δεν αντιστάθηκαν όπως το Σύνταγμα ορίζει, στην Ελλάδα όπου έχουν καταπατηθεί τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα των πολιτών οι οποίοι θεωρούνται μηχανές εξυπηρέτησης ενός μη διαφανούς χρέους, στην Ελλάδα όπου καταπατήθηκε κάθε νομική, λογική και ηθική έννοια, είναι πολύ δύσκολο -αλλά και επικίνδυνο- να γράψεις την αλήθεια ή τις σκέψεις σου εάν δεν συμφωνείς με την επιβληθείσα "πολιτική ορθότητα" όπως την ορίζουν οι πολιτικές μαριονέτες των "δανειστών" (βλ. Βερολίνο και Δ' Γερμανικό Ράιχ). Σε αυτή την Ελλάδα, η απόφαση της Δικαιοσύνης που τιμωρεί μαθητές οι οποίοι αγωνίζονται για κάτι καλύτερο, αποτελεί ένα σαφές μήνυμα αποτροπής - απαγόρευσης οποιασδήποτε ενέργειας που θα αμφισβητήσει το "αλάθητο" των κατοχικών δυνάμεων και την ισχύ των άδτυπων κατακτητών της χώρας. Η απόφαση απαγορεύει την οποιαδήποτε επαναστατική τάση, αφού αυτή θεωρείται παρέκλισση και κίνδυνος για όλους εκείνους που υπογράφουν με "δάκρυα" την κατοχή της χώρας και την δουλοποίηση των πολιτών, αλλά περιχαρείς περιφέρονται στα media για να υπερασπίσουν τις ιδέες τους (που οι ίδιοι εγκατέλειψαν)... Ενώ περισσότερο από ευτυχείς βλέπουν κάθε μήνα τον τραπεζικό τους λογαριασμό να αυξάνεται σκανδαλωδώς.
Ως πολίτες αντιλαμβανόμαστε όλοι την αναγκαιότητα η Δικαιοσύνη να είναι τυφλή και κουφή, για να μην επηρεάζεται στις αποφάσεις της. Το να είναι, όμως, ασυνεπής με την πραγματικότητα, είναι ένα δεδομένο, το οποίο δεν τιμά τους λειτουργούς της, που σπιλώνει την έννοια του Δικαίου και που ανοίγει θύρες που όλοι θα θέλαμε να μείνουν ερμητικά κλειστές. Κι αυτό, επειδή, η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο σύνορο που χωρίζει μια συντεταγμένη πολιτεία και κοινωνία από τους κανόνες της ζούγκλας...
ΥΓ: Είναι γνωστές οι άθλιες συνθήκες εργασίας και η άσκηση πίεσης ολοκλήρωσης υποθέσεων προς τους δικαστές. Είναι γνωστό πως το ανθρώπινο δυναμικό δεν επαρκεί για να ανταποκριθεί στις ανάγκες και πως οι δικαστές μεταφέρουν την εργασία τους και στο σπίτι τους προκειμένου να ανταπεξέλθουν στον χρόνο και τον όγκο που τους πιέζει. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία σε αποφάσεις που δεν συνάδουν με την πραγματικότητα και οι οποίες αποστέλλουν μηνύματα επιθετικά προς την Δημοκρατία... Και είναι χρέος των Δικαστών να ενημερώσουν τους πολίτες για την περίπτωση που έχουν υπάρξει αλλαγές στο Πολίτευμα της χώρας και στα δικαιώματα των Ελλήνων...
Κοινή ομολογία είναι πως πολλά άσχημα, ανεπίτρεπτα έως επικίνδυνα, συμβαίνουν σε πολλούς τομείς του κρατικού μηχανισμού, ακόμη και σε ευαίσθητες κρατικές υπηρεσίες. Όμως, είναι ανεπίτρεπτο να συμβαίνουν και στην Δικαιοσύνη...
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου