Από νάϋλον υψώνουμε σημαία, ελληνική

Όταν έγραψε το συγκεκριμένο στίχο ο Σαββόπουλος ήθελε να ειρωνευτεί τη δήθεν πατριωτική προσήλωση των συμπατριωτών του, και την πραγματική απουσία ουσιαστικού πατριωτισμού. Μού’ ρθε με την ομολογία του Γιάνη Βαρουφάκη για τον Σόϊμπλε και τον Σαμαρά....

Χτες, ο περιφερόμενος μάγος της αυτοπροβολής κ. Βαρουφάκης, σε δημόσια ομιλία του αποκάλυψε ότι ρώτησε τον Γερμανό υπουργό Β. Σόϊμπλε πότε αποφάσισε να ρίξει τον προηγούμενο Έλληνα πρωθυπουργό Α. Σαμαρά και εκείνος του απάντησε «τον Ιούνιο του 2014»!

Το αποκάλυψε δε ο Γιάνης (μη και τον υποβιβάσουμε ίσο κι όμοιο με τους άλλους Γιάννηδες) σαν να διηγιόταν ένα ανέκδοτο ή ένα καθημερινό περιστατικό της πλάκας!

Για όσους πήραν την είδηση αψήφιστα έχω να επισημάνω τα εξής:

1. Μόλις ολοκλήρωσε τη φράση του χτες ο πρώην υπουργός, οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χάχανα. Γιατί η ομολογία ότι ο πρωθυπουργός της χώρας σου (όποιος κι αν είναι) έχει υπονομευτεί από ξένο παράγοντα δεν είναι για να σ’ ενοχλεί. Ούτε για να σε προσβάλλει. Αφού δεν τον ψήφισες δεν είναι δικός σου. Δεν εκπροσωπεί τη χώρα, επομένως και εσένα. Επιπλέον, με το σκεπτικό σου, κυβερνούσε ως μακρύ χέρι του κ. Σόϊμπλε, επομένως η υπονόμευσή του δεν ήταν παρά το άδειασμα ενός Κουίσλινγκ. Την ώρα που εσύ, στη διάρκεια της κατοχικής αυτής περιόδου ήσουν ενταγμένος σε αντιστασιακή οργάνωση και πάλευες για την απελευθέρωση της χώρας σου απ αυτόν, τρώγοντας ακρίδες και αγριόχορτα!

2. Ο κ. Γιάνης ήξερε ότι ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας του είχε υπονομευτεί από ξένο παράγοντα! Αλλά το γεγονός αυτό το θεωρούσε και το θεωρεί φυσιολογικό. Και ανάξιο δημόσιας καταγγελίας την εποχή που το έμαθε. Σε χώρες αποικίες είναι συνηθισμένο. Γιατί να ξενιστεί. Άλλωστε, ο Σαμαράς δεν ήταν δικός του πρωθυπουργός. Ήταν ενός άλλου κόμματος. Και για κατοίκους που έχουν την ψυχοσύνθεση ραγιά, είναι απόλυτα αποδεκτό. Η Ελλάδα δεν υπάρχει ως χώρα στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών της. Υπάρχει μόνο το κόμμα που υποστηρίζουν και ο πρωθυπουργός, που επιλέγει το κόμμα γι αυτούς. Με κυρίαρχα τα κριτήρια της πάρτης. Προχωρημένα πράγματα.

3. Αυτό το παραπάνω, δηλαδή η προσήλωση στο αγαπητό παρορμητικό συναίσθημα της στιγμής, που αμέσως μετά πεθαίνει είναι και η αιτία, που πολλοί θα ξεσηκώνονταν και θα βγαίναν στους δρόμους αγανακτισμένοι από την ξένη παρέμβαση αν… Αν το λαοφιλές τους κόμμα τους ξεσήκωνε με τα κατάλληλα πύρινα συνθήματα, που θα τους θύμιζαν τη «λαϊκή τους κυριαρχία» και την «εθνική τους ανεξαρτησία». Μέχρι να καθόταν στην καρέκλα της εξουσίας το κόμμα και να ξαναγύριζε ο «περήφανος λαός» στον καναπέ της εξουσίας του σπιτιού του. Ηττημένος ως πατριώτης , αλλά υπερήφανος ως όργανο!

4. Δεν έχει σημασία ποιος είναι στη θέση του πρωθυπουργού και από ποιο κόμμα προέρχεται. Είναι ο πρωθυπουργός της χώρας και στα μάτια των ξένων εκπροσωπεί όλους τους Έλληνες. Μ αυτό το δικαίωμα και την οπτική τον αντιμετωπίζουν και κάθε τους κίνηση απέναντί του είναι μια κίνηση προς όλους τους Έλληνες. Η υπονόμευση του Σαμαρά από τον Σόιμπλε ήταν υπονόμευση της μέχρι τότε επιλογής των Ελλήνων ψηφοφόρων. Η περιφρόνησή της ήταν η περιφρόνησή τους. Μόνο στα μάτια των Ελλήνων ο πρωθυπουργός εκπροσωπεί μόνο το κόμμα του! Και μόνο αυτοί δεν αισθάνθηκαν το χαστούκι που έφαγαν. Μέχρι εκεί φτάνει η πολιτική ωριμότητα, που μαθαίνουν «οι εξυπνότεροι κάτοικοι του πλανήτη».

5. Ο Σαμαράς δεν έπεσε από τον Σόιμπλε, αλλά από την ανόητα εκλογομαγειρική διάταξη του Συντάγματος, έμπνευσης Βενιζέλου, για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ήταν, όμως, φανερό καθημερινά ότι η σχέση Αθήνας-Βερολίνου είχε διαρραγεί και ότι η Γερμανία έσπρωχνε τον πρωθυπουργό προς την έξοδο. Πριμοδοτώντας τον επόμενο εκλεκτό της. Τον επαναστάτη και αντιστασιακό κ. Τσίπρα! Ως τον πιο αδύναμο κρίκο του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Τον πιο ευάλωτο.

6. Η έλλειψη πραγματικής και ουσιαστικής πατριωτικής συνείδησης στη χώρα δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Είναι παμπάλαιο. Και είναι η κύρια αιτία που ο ξένος παράγοντας αλωνίζει εδώ διαρκώς και ανενόχλητος. Επειδή οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχουν συνείδηση κοινής πατρίδας. Έχουν οικογένεια, σπίτι, δουλειά, φίλους, χωριό, ομάδα, αλλά κοινή πατρίδα δεν έχουν. Είναι σε διαρκή εμφύλιο. Ομοταξικό!!

Αν είχαν συνείδηση κοινής πατρίδας δεν θα κοιτούσαν αμήχανοι και άπραγοι τη Βουλή επί δυο βδομάδες οι εκατοντάδες χιλιάδες δήθεν αγανακτισμένοι. Δεν θα περνούσαν με σκυμμένα κεφάλια σαν κακομοίρηδες κάθε μέρα εδώ και 6 χρόνια οι πολίτες έξω από τα υπουργεία που τους κλέβουν το βιός. Δεν θα βογκούσαν παραπεταμένοι και υποταγμένοι στα νοσοκομεία της ντροπής οι συγγενείς και οι άρρωστοι. Δεν θα ανέχονταν την υποβάθμιση της γνώσης των παιδιών τους και τη μετατροπή των σχολείων, που τα χρυσοπληρώνουν από την τσέπη τους, σε βρώμικα ιδρύματα με όψη φυλακών, οι γονείς και οι μαθητές.. Δεν θα παρακολουθούσαν από την τηλεόραση κάθε μέρα την υποβάθμιση της ζωής τους με τις διαρκείς αναγγελίες των νέων σφαγών σε απολαβές και δικαιώματα, άβουλοι και υποταγμένοι τηλεθεατές της καταλήστευσής τους από ανίκανους και πειθήνιους κυβερνήτες.

Ένας πρωθυπουργός τους (όποιος πρωθυπουργός) υπονομεύεται από ξένο παράγοντα κι αυτοί χαχανίζουν. Όπως χαχάνιζαν άβουλοι όταν οι Αμερικάνοι παρακολουθούσαν τον Καραμανλή και όταν οι Γερμανοί έδιωχναν νύχτα τον Γιωργάκη. Αντί να είναι στους δρόμους και έξω από τις ξένες πρεσβείες διαδηλώνοντας αυτό που είναι το πιο ιερό τους δικαίωμα: Να υπονομεύουν αυτοί και μόνο αυτοί τους κυβερνήτες τους.

Αλλά, αυτό θέλει συνείδηση «κοινής Ανεξάρτητης κοινωνίας», που σέβεται τον εαυτό της  και κότσια για έμπρακτη σύγκρουση. Όχι καλομαθημένους καταναλωτές ελεημοσύνης, που δεν θέλουν να χαλάσουν την υπόδουλη ησυχιούλα τους.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

  Liberal
 Πηγή