Διότι κόσμος σημαίνει δρᾶσις…

Κοσμῶ, δια-κοσμῶ, συμμετέχω, δρῶ, πράττω, ἐνεργῶ, δημιουργῶ, δομῶ κι ὅταν ἀπαιτεῖται, ἐκ τοῦ μηδενὸς ἐπαναδομῶ.
Κοσμῶ δὲν σημαίνει μόνον στολίζω καὶ μετατρέπω ἕναν χῶρο σὲ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἦταν. Κοσμῶ σημαίνει πὼς....
γίνομαι μέρος τῆς δημουργίας καὶ δρῶ γιὰ νὰ ἀνατρέψω καὶ νὰ ἐπαναδομήσω, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ γκρεμίσω πρῶτα καὶ μετὰ νὰ ἐπαναδημιουργήσω.

Ὁ κόσμος μας, αὐτὸς δῆλα δὴ ποὺ σήμερα προστατεύεται ἀπὸ ὅλους μας, γιὰ νὰ μὴν καταῤῥεύσῃ, δὲν εἶναι κάτι κεκοσμημένον ἀλλὰ κάτι σαθρό, ποὺ κινδυνεύουμε, παραμένοντας ἐντός του, νὰ γίνῃ κι ὁ τάφος μας.

Ὁ κόσμος μας θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι κάτι δυναμικό, ἐνεργητικό, δημιουργικὸ κι ὄχι κάτι στατικό, ὅπως τώρα.
 Ὁ κόσμος μας ἔπρεπε νὰ μᾶς δίδῃ χαρά, νὰ μᾶς γεμίζῃ πληρότητα καὶ νὰ μᾶς κινητοποιῇ κι ὄχι νὰ μᾶς βαραίνῃ, νὰ μᾶς κουράζῃ καὶ νὰ μᾶς σκοτώνῃ…

Ὁ κόσμος μας, ὅπως τὸν ἀντιλαμβανόμεθα, δὲν ὑπάρχει στὴν πραγματικότητα, διότι πρὸ πολλοῦ κατέῤῤευσε ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενα λάθη. Λάθη καὶ δικά μας, ἀλλὰ κυρίως τῶν (φερομένων ὡς) κρατούντων. Ὁ κόσμος μας, γιὰ νὰ λέμε τὴν ἀλήθεια, ἔχει πρὸ πολλοῦ μεταμορφωθεῖ σὲ φυλακή.
Ὁ κόσμος μας δὲν εἶναι πλέον κόσμος ἀλλὰ ἁλυσίδες. 

 Κυττώντας, ἀπὸ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα ἀπόστασιν αὐτὸ ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε ὡς κόσμο μας (κοινωνία, κράτος, σχέσεις), θὰ διαπιστώσουμε πὼς τὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα πιστεύουμε ἢ ἐλπίζουμε εἶναι πλαστά. Θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οἱ περισσότεροι δράκοι του εἶναι χάρτινοι.

Θὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἐμεῖς εἴμαστε κάτι ἄλλο, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πιστεύαμε πὼς εἴμαστε καὶ πὼς ὀφείλουμε πλέον νὰ ἀναλάβουμε τὶς ὅποιες εὐθῦνες μας γιὰ τὴν ἐπαναδόμησίν του….

…Πρὸς τοῦτον κι ἐμεῖς φθάνουμε σὲ ἐκεῖνο τὸ σημεῖον, ποὺ πρέπει πιὰ νὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀλλάξουμε καὶ τὶς ὀπτικές μας, μά, κυρίως, τὶς δράσεις μας.

Διότι ὁ κόσμος μας πρέπει νὰ ξαναγίνῃ κόσμος, ἀφήνοντας πίσω στὴν λήθη τὸ τέλμα τοῦ σκοταδισμοῦ, τοῦ ζόφου καὶ τοῦ ψεύδους.

Φιλονόη