"Η Γη μας που γέννησε τη Λευτεριά θα εκμηδενίσει την Τυραννία"

του Θεοφάνη Μαλκίδη

Η θυσία του Κώστα Γεωργάκη.

Σαρανταέξι χρόνια ακριβώς πριν στη Γένοβα, ένας νέος Έλληνας με βαθιά συναίσθηση της ιστορίας του αλλά και της ευθύνης του έναντι του λαού του, ο Κερκυραίος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το στρατιωτικό καθεστώς που είχε επιβληθεί στην γη που γέννησε τη Δημοκρατία....

Λίγο πριν είχε αποκαλύψει με ανώνυμη συνέντευξη σε εφημερίδα ότι η Χούντα είχε διεισδύσει με ανθρώπους της και διαβρώσει τις ελληνικές φοιτητικές οργανώσεις στην Ιταλία. Η ταυτότητα του  Κώστα Γεωργάκη, γρήγορα έγινε γνωστή και ο ίδιος αποφάσισε να κάνει μια  ενέργεια, που θα προκαλούσε την προσοχή της διεθνούς κοινής γνώμης για την κατάσταση στην Ελλάδα.

Έτσι το βράδυ της 18ης  προς τη 19η  Σεπτεμβρίου 1970, ο Γεωργάκης αυτοπυρπολήθηκε στην πλατεία Ματεότι της Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της δικτατορικής κυβέρνησης φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα».

Η Χούντα αποσιώπησε το γεγονός κι επέτρεψε τη μεταφορά της σορού του στη γενέτειρά του με καθυστέρηση τεσσάρων μηνών φοβούμενη τη λαϊκή αντίδραση. Πάντα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα φοβούνται, έστω και εάν δείχνουν παντοδύναμα.

Ο Γεωργάκης άφησε ένα κείμενο – γράμμα στην ιταλική γλώσσα, το οποίο αποτελεί μία σημαντική παρακαταθήκη διαρκούς αγώνα για ελευθερία στη γη που γέννησε τη Δημοκρατία, η οποία όμως δοκιμάζεται από την κάθε είδους τυραννία, ειδικά σήμερα. 

Το κείμενο αποτελεί ένα άλλο πρακτικό δείγμα της διαρκούς αντιστασιακής ιστορίας των Ελλήνων και βεβαίως είναι εντυπωσιακά επίκαιρο:

“Νοn posso fare almerno di pensare ed agire comeuna persona libera. La nostra terr che ha partorito la liberta annientera la tirania. Viva la mia Grecia libera.”

“Δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά από το να σκέφτομαι και να ενεργώ όπως ένα ελεύθερο άτομο. Η γη μας, που γέννησε την λευτεριά θα εκμηδενίσει την τυρρανία. 

Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα μου”.


Το κείμενο για τον Κώστα Γεωργάκη με τον οποίο με συνδέουν πάρα πολλά θα ήθελα να κλείσει με ένα ποίημα του Κώστα Μόντη, το οποίο έγραψε  το 1958 για έναν ήρωα, τον οποίο θαυμάζω, τον  Γρηγόρη Αυξεντίου.

Ο Κώστας Μόντης,  ο σπουδαίος αυτός ποιητής της Κύπρου και του Ελληνισμού, δεν περίμενε ΄ότι οι  παρακάτω γραμμές  για τον Γρήγορη Αυξεντίου που πυρπολήθηκε για την Ελευθερία, θα ταίριαζαν απολύτως με την αντίστοιχη πράξη του Κώστα Γεωργάκη :

"Να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να καθαρίσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να μπολιάσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ᾽ το αίμα σου

να βάψουμε το δικό μας

να μη μπορέσει πια ποτέ

να το ξεθωριάσει ο φόβος.

Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα

να μας κοιτάζει να μην ξεστρατίσουμε,

να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή

να ᾽χουμε οξυγόνο ν᾽ αναπνέουμε

χιλιάδες χρόνια,

να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις

να ᾽χουμε να τραγουδάμε

ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά…"

 

Πηγή